พ่ายรักคุณทหาร

หัวหน้าคนใหม่

ข้าวสาร หรือ ข้าวไร่ ที่ชาวบ้านปลูกเอง ถูกนำขนนำมาวางเอาไว้ที่หน่วยหลายกระสอบ กล้วยป่า หน่อไม้ และผลผลิตจากชาวบ้าน ที่ปลูกเองในครัวเรือน วางเรียงรายเต็มพื้นที่ จนหัวหน้าหน่วย ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

“พ่อของเด็กที่ถูกงูกัด ไปเล่าบอกชาวบ้าน ว่าหัวหน้าช่วยลูกแกไว้ ก็เลยเอาของมาตอบแทน ก่อนจะบอกว่า ถ้ายังไงฝากหัวหน้าขนลงไปให้หมอคนสวยด้วย “

“อ่อสรุปว่า จะให้หมอคนสวย แต่ไม่มีรถเลยขนมาที่หน่วยหรอไง “ ก้องภพบ่นออกมา แต่จัดการเรียกลูกน้องมาทันที

“เลือกเอาไว้สัก2-3อย่าง แล้วที่เหลือเอาขึ้นหลังรถเลย “

น้ำอิงออกตรวจเวรเช้าวันนี้ ตามปกติหมอจะเริ่มตรวจคนไข้ประมาณ8.30หรือ9.00โมง ตามสะดวก หากต้องขึ้นเวรดึก ก็อาจจะออกตรวจช้าหน่อย แต่วันนี้คุณหมอสาวเดินเข้ามาที่ตึกโรงพยาบาลตั้งแต่เช้า ก่อนจะทักทายกับพยาบาลเวรดึกก่อน

“ตามสบายเลยค่ะ อิงมาดูคนไข้ก่อน ว่าเยอะไหม เผื่อจะได้ราวด์แต่เช้า “ คุณหมอบอกอย่างเกรงใจ แม้จะขยันอยากตรวจเช้า แต่ก็ต้องเกรงใจคนอื่น ที่ต้องทำงานร่วมกัน จะเอาใจตัวเองเป็นใหญ่ไม่ได้

เสียงหัวหน้าพยาบาลกะดึกรายงานเคสเมื่อคืนดังเข้าหูแว่วๆว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีจนคนเป็นหมออดดีใจไม่ได้และแอบหวังว่า จะไม่มีเคสฉุกเฉินเหมือนคราวก่อน ที่ต้องปั้มหัวใจจนเหนื่อยหอบไปหมด

นายแพทย์วุฒิ หยิบเอกสารส่งให้แพทย์รุ่นน้องเพื่อส่งเคสต่อให้ แล้วส่งวางกาแฟร้อนอีกแก้วลงบนโต๊ะ ในห้องพักแพทย์ ก่อนจะบอกสั้นๆว่า

“เมื่อคืนก่อน หมออิงเก่งมากนะ เก่งจนหลายคนอึ้งไปเลย “

น้ำอิงยิ้มแล้วก้มหน้าลง ใครจะคิดว่าผู้หญิงตัวบางน้ำหนักไม่ถึง50กิโล จะปั้มหัวใจได้นานต่อเนื่องหลายนาที

“ขอบคุณค่า วันนี้ขอแค่40คิวได้มั้ย “ คุณหมอพูดแซวออกมา แต่นายแพทย์รุ่นพี่กลับเปิดประตูออกไปดู แล้วส่ายหน้า

“คาดว่าวันนี้น่าจะ60คิว เป็นอย่างน้อย โชคดีนะน้อง ขอให้กินข้าวเที่ยงให้เสร็จภายใน20นาที “

นายทหารสวมชุดลายพรางลงมาจากรถพร้อมกับมองคนไข้ที่กำลังรอเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเล็กๆแห่งนี้

“สวัสดีครับ ผู้กอง “ พนักงานรักษาความปลอดภัยเข้ามาทักทาย

“คนบนโน้น เค้าส่งของมาให้หมอ ที่ช่วยชีวิตลูกเค้าไว้ “

“อ้อหมอน้ำอิงครับ วันนี้ออกตรวจเวรเช้าครับ น่าจะยุ่งมาก “

ก้องภพมองตามมือที่ชี้ไป ก็เห็นว่า มีคนไข้รอตรวจอยู่นับสิบคน คุณหมอสวมแมสก์ปิดหน้าเอาไว้ และกำลังตรวจคนไข้อยู่ เสื้อแขนยาวที่โผล่พ้นเสื้อกาวน์สีขาว กับกางเกงผ้าสีดำ เค้าไม่เห็นรองเท้าแต่ดูก็รู้ว่า น่าจะเป็นคู่เดิม

“ขนลงตรงไหนได้ครับ ผมจะให้ลูกน้องยกไปให้ “

ผู้กองเดินตามรปภ.ไปที่ห้องพักแพทย์ และมองเห็นโต๊ะของหมอที่มีของส่วนตัววางอยู่ ขนมขบเคี้ยวของแห้ง อาหารแห้ง นานาชนิดถูกวางเอาไว้แน่นโต๊ะ

“ของหมออิง ส่งมาแทบทุกวันครับ จากเชียงใหม่ พิจิตร สกลนคร ชลบุรี ทั่วไปหมดครับ เพื่อนแกห่วงหมอมาก แกว่า หมออิงสมัครมาที่นี่ด้วยตัวเอง ทั้งที่แกได้ที่1ของรุ่น จะอยู่ในกรุงเทพก็ได้ แต่แกยอมมาที่ลำบากที่สุด กันดารที่สุดในปีนี้เพื่อนก็เลยเอาใจ “ ก้องภพยิ้มออกมา ตัวนิดเดียวเก่งทุกอย่างขนาดนั้นเลยหรอ

“เรียบร้อยนะครับ ฝากด้วย ผมไปแล้ว “

พยาบาลสาวมองกันตาปริบๆเมื่อเจอผู้กองคนใหม่ “นี่แหละหัวหน้าหน่วยคนใหม่ หล่อใช่ไหมละ แถมโปรไฟล์หรูด้วยนะ “

พยาบาลสาวอีกคนพูดเสียงเบา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิด #ทหารหล่อบอกต่อด้วย

“นี่ไงเจ้าของแฮชแท้ก ที่เป็นตำนาน “ น้ำอิงยิ้มออกมากับชาร์ตคนไข้ ที่ขนาดอยู่ในป่าขนาดนี้ ยังมีแฟนคลับของทหารหล่อบอกต่อด้วยอีกหรอไง

ข้าวสาร ผัก และผลไม้จากชาวบ้านทำเอาน้ำอิงยิ้มกว้างออกมา เพราะรู้ทั้งรู้ว่า ข้าวแต่ละลิตรที่ชาวบ้านทำมาได้ มาจากหยาดเหงื่อแรงกายทั้งนั้น คนชาติพันธุ์ไม่มีเครื่องทุ่นแรง มีเพื่อสองมือสองเท้า กับ ดินฟ้าอากาศเท่านั้น

“แบ่งไปหุงนะคะพี่ ผักผลไม้แบ่งไปเลย อิงไม่ได้ทำกับข้าว เก็บไว้ก็เสียดายค่ะ ทานเผื่ออิงด้วยแล้วกัน “ คุณหมอสาวจัดการแบ่งของที่ได้มาเกือบทั้งหมดให้เพื่อนร่วมงาน ก่อนจะเก็บไว้แค่กล้วยเพียงหวีเดียวเท่านั้น

กล้วยสีเหลืองอมส้ม 1หวีที่วางเอาไว้ในครัว ทำให้น้ำตาของหมอไหลรินลงมาอีกครั้ง กล้วยลูกอวบ พอสุกแล้วจะมีสีเหลืองอมส้ม ไม่มีกลิ่นเหมือนกล้วยทั่วไป แต่มีเม็ดสีดำ กระจายอยู่เต็มลูก

ที่บ้านของอิง มื้อเย็นเป็นมื้อที่ครอบครัวจะกินข้าวด้วยกัน ระยะทางจากบ้าน ไปตลาดไกลเกินกว่าจะเดินทางไปได้บ่อยๆ พ่อจะกินข้าวมากที่สุด ข้าวไร่เม็ดเล็กที่สีโดยธรรมชาติจะหุงไม่เรียงเม็ดสวยเหมือนข้าวทั่วไป อิงกับอามาจะได้กินข้าวเป็นวงที่สอง ต่อจากผู้ชายของบ้านทั้งหมด หากวันไหนข้าวหมด อามาจะเอากล้วยแบบนี้ มาให้อิงกินก่อนนอน

“พรุ่งนี้เช้าไปโรงเรียน อิงไปกินข้าวที่โรงเรียนนะ เงินที่อามาให้อิงเอามาใช้บ้างไหม “ ลูกสาวส่ายหน้าแล้วยิ้มทั้งน้ำตา พ่อให้อิงมา อิงใช้แต่ของพ่อ ของอามายังเก็บดีอยู่ อามาลูบหัวลูกสาว แล้วยิ้มให้ “อิงของอามาเก่งที่สุด “

น้ำอิงร้องไห้ออกมา พร้อมกับปอกกล้วยใส่ปากตัวเองช้าๆเม็ดในกล้วย บอกย้ำความจำในวัยเด็กว่ากล้วยเหล่านี้ ทำให้เธอ ไม่ต้องทนหิวข้ามคืนมาแล้ว

คุณหมอสาวซักผ้าตากที่หลังบ้านพักก่อนจะมองนาฬิกาที่ข้างฝา วันนี้วันหยุด เธออยากจะขึ้นไปหมู่บ้านข้างบน จะไปยังไงได้

รถโดยสารคันเก่ามาจอดตรงฐานปฏิบัติการของทหารตั้งแต่ยังไม่แปดโมงเช้า นายทหารที่ขาเจ็บนั่งตรงหน้าหน่วยมองดูคนที่สัญจรไปมา

“หมอ หมอครับ จะไปไหนครับ “ คุณหมอสาวยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นคนที่ทักเธอ

“แผลดีขึ้นไหมคะ ยังเจ็บอยู่ไหม หมอเวรเช้าเลยไม่ได้เจอกันเลย “ คุณหมอสาวทักทายคนไข้

“ดีขึ้นมากแล้วครับ หมอจะไปไหนครับ สุดทางรถวิ่งแล้วไม่มีรถรับจ้างแล้วครับ “

หมอสาวชี้มือไปข้างบนแล้วถามออกมา “ถ้าหมอจะไปข้างบน จะไปยังไงได้ละ ชาวบ้านเค้าลงไปโรงพยาบาลได้ไง “

“เดินครับหมอ หมอต้องเดินขึ้นไป ทางเข้าไปหมู่บ้านต้องเดินด้วยเท้าครับ “