Yarım Kalan

Yarım Kalan

1. SAHNE – OKULUN BAHÇESİ, GÜN BATIMI

(Deniz, okul bahçesinde yalnız başına yürürken, eski bir fotoğrafa bakar. Fotoğrafın içinde gülümseyen iki genç vardır: Biri Deniz, diğeri eski sevgilisi Ali. Deniz’in gözlerinde derin bir hüzün ve geçmişe dair yoğun bir özlem vardır. Etrafındaki öğrenciler eğlenirken, Deniz onların arasından sıyrılıp yalnız başına bir bankta oturur.)

Deniz (iç ses): "Ali... Ne kadar çok özlüyorum. Bir yıl boyunca hayatımda bir şey eksikti. Ama senin yokluğun, her şeyin anlamını kaybetmesine sebep oldu. Şimdi başka biri var. Emir. Ama ne yazık ki… seni unutamam."

(Deniz, derin bir iç çekişle gözlerini kapar ve fotoğrafı cebine koyar.)

2. SAHNE – OKUL KAFETERYASI, AKŞAMÜSTÜ

(Deniz ve Emir, okulun kafeteryasında oturmaktadır. Emir, oldukça heyecanlı bir şekilde konuşmaktadır, ancak Deniz dalgın ve suratsızdır.)

Emir: "Deniz, sana uzun zamandır söylemek istediğim bir şey var. Gerçekten çok değer veriyorum sana. Yanımda olmanı istiyorum, birlikte daha fazla vakit geçirmek istiyorum. Seni seviyorum."

(Deniz, Emir’in gözlerine bakar ama hiç cevap vermez. Kafasında başka biri vardır.)

Deniz (iç ses): "Emir... Sen çok iyisin. Ama benim kalbim bir başkasıyla. Bunu sana nasıl anlatabilirim?"

Deniz: "Emir, seni takdir ediyorum ama... Benim hala geçmişimde kaybolan bir aşkım var. Ali’nin hatırasıyla yaşamak zorundayım. Şimdi sana karşı bir şey hissetmek... Adil değil."

Emir (derin bir nefes alır, üzgün bir şekilde ama kararlı bir şekilde devam eder): "Bunu anlamıyorum, Deniz. ama neden olmasın yani neden benimle birlikte olmuyorsun seni seviyorum diyorumanlamıyor musun? Senin acını hissetmek istiyorum. Sana yardımcı olmak istiyorum. Ama bir türlü bana bir şans vermiyorsun."

Deniz: "Bunu başaramam, Emir. Ali’yi seviyorum. Onun yokluğunda hayata tutunmaya çalışıyorum."

(Emir, kafasını öne eğer ve sessizce kalkar. Deniz, onu izlerken bir hüzünle bakar.)