Yarım Kalan

26. Sahne -flashback ,Şimdiki zaman

Deniz ve Ali, akşam eve doğru yürürken sessizlik bir süre devam etti. Ali bir şeyler söylemek istese de içinde biriktiği kadarını dökememişti. Sonunda dayanamayıp sordu:

“Deniz, Emre neden bu kadar tuhaf davranıyor? Yoksa Emir ile bir ilgisi mi var?”

Deniz, bir an duraksadı, ama sonra sakin bir şekilde başını sallayarak cevap verdi:

“Hayır, Emre’nin derdi başka.”

Ali, gözlerini kısıp, Deniz’in söylediklerini daha iyi anlamaya çalışarak bir adım daha attı:

“Ne demek istiyorsun? Nedir o derdi?”

Deniz bir an sessiz kaldı, sonra derin bir nefes alarak devam etti:

“Kızmayacaksın, ama... Emre benden hoşlandığını söyledi.”

Ali, bu sözlerle adeta donakaldı. İçinde bir şeylerin kıpırdamaya başladığını hissediyordu. Gözleri büyüdü ve hafifçe gerildi.

“Ne! Nasıl, bunu ne zaman dedi?” dedi, sesi biraz daha sertleşmişti. Gözlerinde kıskanlık belirginleşmişti.

Deniz başını eğdi ve sakin bir şekilde cevapladı:

“Senin yaşadığını öğrendiğimde, birkaç gün önceydi. Yani seni ölü sanıyorduk.”

Ali’nin içindeki duygular karmakarışıktı. Hem şaşkındı, hem de kıskançlık içinde boğuluyordu. Bunu gerçekten beklemiyordu. “Yüzünden anlamalıydım zaten.Ama... Emre... gerçekten senden hoşlanıyor mu? ” diye sordu, sesi hafifçe titreyerek.

Deniz, Ali’nin tepkisini fark etti ve hemen ekledi:

“Evet, ama bunun bizim için bir anlamı yok, Ali. O bana yaklaşmıyor aslında. Sadece... söyledikleri bu kadar.”

Ali, Deniz’in söylediklerine rağmen hala kıskançlık duygusuyla boğuluyordu. “Yani, o senden hoşlanıyor, öyle mi?”

Deniz, gülümseyerek cevap verdi: “Evet, ama bundan bir şey çıkmaz, merak etme cünkü ben seni seviyorum. Ona da aynı cevabı verdim.”

Ali biraz sakinleşip" Bende seni seviyorum." diyerek bir süre sessiz kaldı, ama kıskanmıştı. İçinde tuhaf bir sıkıntı vardı, ama yine de Deniz’in söylediklerine güvenmek zorundaydı.