ถึงเธอร้าย ฉันก็จะรัก

ทั้งทั้งที่รู้

2 วันผ่านไป

หลังจากกลับมาจากหัวหินเปรมมี่ก็รีบหาสถานที่จัดงานแต่งงาน ทั้งที่พีรวัฒน์ขอเลื่อนออกไปก่อนแต่เธอกลับทำเป็นไม่สนใจและดื้อรั้นที่จะต้องจัดให้ได้ตามกำหนดเดิม

“ที่นี่สวยมั้ยคะพี่พีท นี่เปรมมี่เลือกมาหลายที่แล้วนะคะ ที่นี่สวยที่สุดเลยนะคะ."

เธอเปิดแคตตาล็อกให้เขาดูแต่เขากลับนิ่งเฉยไม่สนใจ

“พี่ไม่ตอบก็ไม่เป็นไรค่ะ งั้นเปรรมมี่ตัดสินใจเองก็ได้ ตกลงเปรมมี่เลือกที่นี่คะ.."

เธอพูดจบก็ปิดแคตตาล็อกเล่มนั้นแล้วก็ลุกขึ้น

“งั้นเราไปวางมัดจำกับทางโรงแรมกันเลยนะคะ..”

"...”

เขาเงยหน้าขึ้นมามองเธออย่างไม่เข้าใจ

เธอก้มลงมามองเขาโดยไม่สนใจอะไรเลย

“เปรมมี่ก็แค่ไม่อยากรอ เราไปวางมัดจำกันเลยนะคะไปตอนนี้เลย พอวางมัดจำกันเสร็จแล้วหลังจากนี้พี่พีทจะไปทำงานที่ภูเก็ตอย่างที่พี่พีทบอกเปรมมี่ก็ได้ แต่การแต่งงานของเราจะยังคงเป็นวันเดิม.."

พีรวัฒน์มองหน้าเธออย่างเซ็งๆที่เธอใช้เรื่องนี้มาต่อรองเขา เพราะก่อนหน้าเขาเคยพูดกับเธอเรื่องงานที่จะต้องเดินทางไปทำที่ภูเก็ตเป็นเวลา 3 เดือน เขาบอกกับเธอว่างานนี้มันสำคัญกับเขามาก และเขาต้องการให้เวลาและทุ่มเทกับงานนี้ให้ดีที่สุด เขาจึงอยากเลื่อนการแต่งงานที่ออกไปก่อน แต่เธอกลับทำเหมือนไม่ได้ยินที่เขาพูด

.....

ภูเก็ต

พีรวัฒน์เดินทางมาถึงภูเก็ตก็ไปเก็บของที่ห้องพัก เขาเช็คอินเข้าห้องพักก็หันไปเห็นผู้หญิงซึ่งตัวเขารู้ดีว่าเขาจะต้องมาเจอใครที่นี่ เพราะการมาทำงานที่นี่ครั้งนี้เขาจะต้องมาทำการตลาดให้กับโรงแรมที่กำลังจะเปิดใหม่แห่งหนึ่งในภูเก็ต โดยมีคู่แข็งทางตลาดอีกทีมคือ ทีมของนนทชัยและในนั้นก็มีมาลิสาอยู่ด้วย

และตลอดเวลาที่อยู่ภูเก็ต 1 อาทิตย์ มาริสาก็อยู่ไม่ห่างตัวกับนนทชัยเลย เธอพยายามอยู่ใกล้เขาตลอดจนพีรวัฒน์เข้าใกล้ตัวเธอไม่ได้เลย

กริ๊งง กริ๊งงง >>> เสียงเรียกเข้าจากเปรมมี่

"...."

เขาหยีบมันขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็นเปรมมี่ก็ไม่สนใจที่จะรับสายเธอ

Line เปรมมี่

เปรมมี่ : พี่พีททำอะไรอยู่คะ

เปรมมี่ : เปรมมี่โทรไปพี่ไม่เคยว่างรับสายเลย

เปรมมี่ : พี่ไม่เคยโทรหาเปรมมี่เลย มีแต่เปรมมี่ที่โทรหาพี่อยู่ฝ่ายเดียว

เปรมมี่ : เป็นอาทิตย์แล้วนะคะที่พี่เป็นแบบนี้

เขาเห็นไลน์จากเธอก็รู้สึกหงุดหงิดมาก แล้วก็กดปิดเครื่องหนีเธอทันทีตัดความรำคาญ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูหน้าห้องมาริสาดังขึ้นเธอจึงคิดว่าเป็นนนทชัยจึงเดินไปเปิดให้เขา

"ไอ้พีท.."

พีรวัฒน์ดันประตูห้องมาริสาเข้าไปอย่างไวแล้วพาตัวเองเข้าวิ่งเข้าไปในห้องเธอโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว

“แกเข้ามาในห้องฉันทำไม ออกไปนะ”

"ฉันเข้ามาในห้องแกแต่นี้ไม่ได้หรือไง เกลียดขี้หน้ากันมากหรือไง”

“เออ...เกลียด ฉันไม่อยากคุยกับแก ไม่อยากเจอหน้าแก เพราะฉันเกลียดแกงัย”

“เออ...เกลียดกันก็ดีในเมื่อรักกันไม่ได้..”

“ใครรักแก ที่นี่ไม่มีคนที่รักแกอยู่ในห้องนี้นะ คนที่รักแกมีแค่เปรมมี่คนเดียวเท่านั้น.."

"แกเก่ง แกทำได้จริงๆ แกทำเป็นไม่สนใจฉันได้ ทำเป็นไม่รักฉันได้จริงๆ...”

เขาพูดประชดประชันเธอทั้งที่ก็รู้อยู่เต็มอกว่าที่เขาต้องไปแต่งงานกับเปรมมี่ก็เพราะเธอ เธอเป็นคนผลักเขาให้ไปแต่งงานกับน้องสาวเธอเอง

“ตอนนี้ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับแกแล้ว...”

“.....”

พีรวัฒน์รู้สึกใจหายกับประโยคที่ดูตัดเยื่อใยของเธอ

“ออกไปจากห้องฉัน ก่อนที่ฉันจะโทรเรียกพี่นนท์ให้มาที่นี่...”

“แกรักพี่นนท์จริงๆหรอ..?"

“ใช่...ฉันรักพี่นนท์ และตอนนี้เราก็กำลังคบกัน”

พีรวัฒน์อึ้งกับสิ่งที่ได้ยินจากปากของมาริสา

“ฉันไม่เชื่อ”

“ไม่เชื่อก็เรื่องของแก เพราะฉันรักพี่นนท์จริงๆ ฉันรักพี่นนท์ ฉันรักพี่นนท์แกได้ยินมั้ย..ฉันรักเขา.. ว๊ายย”

พีรวัฒน์โมโหที่ถูกมาริสาพูดว่ารักคนอื่นใส่หน้าเขาซ้ำกันหลายครั้งจนเขาไม่พอใจ พลักตัวเธอให้ชิดกำแพงแล้วเอามือปิดปากเธอไว้

“ต่อให้แกจะไปรักใคร แต่ร่างกายของแกเป็นของฉัน...”

เขาลดมือลงแล้วก้มลงไปกดจูบเธอด้วยความดูดดื่ม จากตอนแรกที่ปฎิเสธเขาพยายามขัดขืน แต่สัมผัสจากเขาก็ทำให้เธอหลงเคลิ้มและก็คล้อยตามไปกับบทรักที่เขามอบให้

.....