ตอนที่ 06 บ้าระห่ำ NC+++

1694 Words

EP06 . . . ไม่รอช้าชายหนุ่มจัดการผลักคนตัวเล็กให้เป็นฝ่ายแนบกับราวระเบียงแทน มือหนาดึงสายชุดคลุมให้คลายออกจากเอวสอบแล้วโยนมันทิ้งอย่างไม่ไยดี… “อื้อ!” กระถินครางงึมงำในลำคือเมื่อหน้าอกถูกบีบเคล้นหนักหน่วง ท่อนแขนกำยำยกเรียวขาขึ้น ใช้ปลายนิ้วแกร่งเขี่ยเม็ดคริสตัลเร่งของเหลวหล่อลื่นแล้วผละจูบออก ใบหน้าเลื่อนมาที่ยอดอกเม็ดโตแทน… “ฉันกลับกรุงเทพเมื่อไหร่ เธอต้องกลับพร้อมกับฉัน” “หนูต้องพายายกับพี่เอมไปด้วย หนูทิ้งพวกเขาไม่ได้…อ๊ะ!” “ถ้าเรื่องมากนักฉันจะลากคอพี่เธอมาเอง” “มะ…ไม่ได้นะ” “ทำไมจะไม่ได้?” เพิร์ธถามกลับ ในขณะที่ริมฝีปากยังคงดูดเม้มอกอวบสลับกับบีบเคล้นด้วยท่าทางหื่นกาม จากหมดอารมณ์ไปแล้วสัญชาตญาณดิบเถื่อนก็ถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้งเพียงแค่ได้เห็นเรือนร่างอรชร… “หนูไปพร้อมคุณก็ได้…แต่อย่าทำอะไรพี่เอม” “ได้สิ…มีเธออยู่ตรงนี้ฉันไม่ทำอะไรยัยนั้นหรอก” “รักษาคำพูดด้วยนะคะ…” “หึ…” รอยยิ้มเหี้ยมปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลา เพิร์ธผละริมฝีปากอุ่นร้อนออกจากสองเต้าแล้วจัดการอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาควบเอว ก่อนจะกวาดข้าวของบนโต๊ะทิ้งแล้ววางร่างกายขาวนวลลงบนโต๊ะ… “แห้งเหือดแบบนี้ จะทำให้ฉันมีอารมณ์ได้ยังไง?” “…หนู…ไม่รู้” “ไหนลองแตกให้ฉันดูหน่อยสิ…” “คุณ…?” “ทำไม่ได้งั้นหรอ นึกไว้แล้วว่าเด็กแบบเธอไม่มีปัญญาชดใช้แทนยัยนั้นหรอก เก่งแต่ปาก แต่การกระทำห่วยแตกฉิบ…” เพิร์ธยื่นใบหน้าเข้าไปหาดวงหน้าหวานที่กำลังเก็บอารมณ์โกรธตัวเองเอาไว้ พลันสายตาก็สังเกตเห็นแววตาท้าทายคู่นั้นไล่มองลงมาจนถึงสองกรีบที่กำลังอ้าอยู่ต่อหน้าตัวเองอยู่ กระถินจึงหลับตาเพื่อรวบรวมความกล้า… “อย่าแตกก่อนหนูจะเสร็จแล้วกัน…” “ปากเก่งจัง อยากเห็นแล้วสิ” “…” “เอาสิ รออะไร คืนนี้ฉันต้องบินกลับกรุงเทพแล้วไม่มีเวลามาไร้สาระกับเธอ…” ชายหนุ่มผละใบหน้าห่างออกจากเธอแล้วเดินไปคว้ากระป๋องเบียร์ขึ้นมายกดื่ม ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงที่ปลายเตียง แล้วเปิดเบียร์ยกขึ้นดื่มด้วยสีหน้ายียวนกวนประสาทและสายตาเย้ยหยัน… เมื่อเห็นสายตาเหยียดหยามคู่นั้นเด็กสาวก็จัดการชันเข่าขึ้นบนโต๊ะและอ้าขาออกเผยให้เห็นร่องแคบสีชมพูสดน่าลิ้มลอง กระถินวางมือพยุงร่างตัวเองเอาไว้ อีกข้างค่อยๆ กรีดเข้าระหว่างสองกรีบเบาๆ แล้วเชิดหน้าแอ่นอกขึ้น… “อื้อ…อ๊า~” เสียงหวานครวญครางออกมาเปลือกตาหลับพริ้มอกอวบแอ่นขึ้นยิ่งเพิ่มอารมณ์ให้กับคนที่มองอยู่ต้องหยุดหายใจมองไปยังเด็กสาวที่กำลังลูบไล้ปลายนิ้วเบาๆ ด้วยท่าทางเซ็กซี่… “อื้ออ~ อ๊ะ” ริมฝีปากจิ้มลิ้มเผยอขึ้นเล็กน้อยแล้วหายใจออกมาหนักๆ อารมณ์เริ่มมาโดยปฏิกิริยา นํ้าหล่อลื่นสีใสไหลออกมาตามเรียวนิ้วขาวอาบสองกรีบเคลม… “…” เพิร์ธมองคนตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่พุ่งทะยานสูงขึ้นเรื่อยๆ ภาพในสมองจินตนาการไปว่านิ้วที่กำลังอยู่ระหว่างร่องแคบคือปลายลิ้นของตัวเอง นํ้าหวานที่ไหลเยิ้มออกมาคือเบียร์ที่กำลังยกดื่มอยู่ “อ๊ะ…อ๊าย!!” กระถินเร่งจังหวะนิ้วให้เร็วตามความต้องการ พลันลำคอใหญ่ก็กลืนเบียร์ลงไปเต็มๆ ปาก จนมันไหลเลอะออกมา มือหนาจึงยกเช็ดเบาๆ แล้วกวาดริมฝีปากเลีย แก่นกายเริ่มพองโตขึ้นมาอย่างน่าอาย… ประถินค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นส่งสายตาไปให้คนที่ยังนั่งอยู่ปลายเตียง ปลายนิ้วชี้ถูกยกขึ้นมากัดเบาๆ ระบายความเสียวซ่านที่กำลังมอบให้ตัวเองอยู่ “อ๊า…อ๊าส์…อื้อ!!” เคล้ง! มือหนาบีบกระป๋องเบียร์จนเบี้ยวแล้วโยนทิ้งลงพื้น ความอดทนขาดสะบั้นออกจากกันจนต้องลุกไปหาเด็กสาว ทำเอากระถินสะดุ้งตกใจ เรียวขาถูกมือหนาจับแยกออกแล้วก้มหน้าซุกเข้าระหว่างขา… “อื้มส์…” ปลายลิ้นร้อนตวัดเลียความหวานราวกับคนหิวโหย เสียงคล้ายซดนํ้าอย่างเอร็ดอร่อยดังเล็ดลอดออกมาลั่นห้อง กระถินจึงเอื้อมมือไปขย้ำเรือนผมดกดำ เรียวขาสั่นระริกตามแรงของริมฝีปากและเรียวลิ้นที่กระทุ้งเข้ามา… “อ๊ะ อ๊า อ๊า อ๊า…” กรีบปากบางเม้มเข้ากันแน่นใบหน้าหวานเหยเกด้วยความเสียวซ่าน ช่องท้องเต็มไปด้วยมวลของเหลวที่พร้อมจะพุ่งออกมาอยู่รอมร่อ… “ครางซะลั่นห้องเลยนะ…ร่านได้ใจจริงๆ เลย” “ไหนคุณบอกจะให้หนูช่วยตัวเองไงคะ…” “แฉะแบบนี้ ใครมองก็รู้ว่าอยากโดนกระแทก” “คุณเองก็ทนไม่ไหวเหมือนกันใช่ไหมละคะ เป็นตัวเองซะมากกว่าที่ทนไม่ไหวจนต้องเข้ามาหา…” เพิร์ธผละใบหน้าออกจากกรีบเคลมแล้วพูดจากระแทกแดกดันเธอ มือหนาจับแก่นกายตัวเองเตรียมสอดเข้าระหว่างสองกรีบ ทวากับโดนมือบางผละหน้าท้องแกร่งออก สายตาหวาดหวั่นเล็กน้อยนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนวาน มันจุกและเจ็บมาก ตอนนี้มันยังจะเจ็บเหมือนเดิมอยู่รึเปล่า? “ฉันจะบอกอะไรให้ฉลาดนะ ต่อให้ฉันไม่มีอารมณ์แต่มีผู้หญิงหน้าโง่ๆ มาแก้ผ้าให้เอาต่อหน้า ร้อยทั้งเลยผู้ชายมันก็ต้องจัดอยู่แล้ว ของฟรีอ่ะ ใครมันจะไม่อยากได้จริงไหม?” “…” “โดยเฉพาะของฟรี ที่ไม่ได้แลกด้วยอะไรเลย ฉันยิ่งชอบ…” สวบ!! “คุณ…อื้อ!!?” เอวสอบกระแทกแก่นกายขนาดใหญ่เข้าไปในตัวของเด็กสาวแล้วดันมันเข้าไปสุดโคนพรวดเดียว ทำให้ร่างกายของกระถินเกร็งขึ้นมาทั่วร่างจนตัวสั่นระริกเพราะขนาดที่ต่างกันมาก… ตั่บ!ตั่บ!ตั่บ!ตั่บ!… ตั่บบ!!ตั่บบ!!ตั่บบ!!... “อ๊ะ…อ๊า…จะ…จุก…อื้อ!!” “อ๊า…” “เบาหน่อย…หนู…เจ็บ…อ๊า!” ร่างหนาถาโถมความใหญ่โตที่อัดแน่นเข้าส่วนบอบบางของร่างกายเด็กสาว ทุกจังหวะการเข้าออกทำให้เธอหายใจแทบไม่ทัน เนื้อเนียนเริ่มมีเหงื่อผุดตามกรอบหน้า ชายหนุ่มขบกรามเน้นเกร็งแขนจนเกิดเส้นเลือดขึ้นปูดโปน… “ขนาดนิ้วเธอกับของจริงมันต่างกัน ควรทำตัวให้ชิน…” “คุณจะรังแกหนูทุกวันเลยรึไง…อ๊ะ…อ๊า!!” “เป็นไปได้ถ้าเธอพูดไม่รู้เรื่องและทำให้ฉันไม่พอใจ” “แบบไหนถึงเรียกว่าพอใจ…” “แบบที่เธอคิดไม่ถึงยังไงล่ะ…อื้มส์~” เสียงเนื้อกระแทกเนื้อเน้นๆ ดังระงมแข่งขันกับเสียงของขอบโต๊ะที่กระแทกกับผนังห้อง แจกันดอกไม้เริ่มสั่นคลอนก่อนที่มันจะตกแตกลงบนพื้นเป็นเสี่ยงๆ เพราะแรงเสียดทานรุนแรงหนักหน่วงของสองร่างที่ทวีคูณขึ้นเรื่อย… ตั่บ!ตั่บ!ตั่บ!ตั่บ!… ตั่บบ!!ตั่บบ!!ตั่บบ!!… “อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกพี่เอมก็พอ…หนูไม่อยากให้ใครรู้…อ๊ะ…โอ๊ย…” “ไม่อยากให้ใครรู้งั้นหรอ?” “ค่ะ…เรารู้กันแค่สองคน พอใจเมื่อไหร่คุณก็ปล่อยหนูไปและเลิกยุ่งกับพวกเรา… อึก…อ๊า!” “กว่าฉันจะพอใจตอนนั้นเธอคงนอนอยู่ในหลุมฝังศพแล้วสิ…” เพิร์ธพูด มือหนายื่นเข้าไปบีบคางมน เขานึกไม่พอใจที่เธอกล้าพูดว่าจนกว่าเขาจะพอใจและปล่อย ปล่อยงั้นหรอ? ไม่มีวันนั้นหรอก ต้องทรมานให้ตายกันไปข้างสมกับความเลวทั้งครอบครัว… “อึก…อ๊า!!” “ก้าวเข้ามาในชีวิตฉันเอง จะออกไปก็ยากหน่อยนะ…” “…” “เว้นซะแต่ว่า…จะออกไปแบบวิญญาณ” ปึก!ปึก!ปึก!ปึก!… ปึกก!!ปึกก!!ปึกก!!… พรวด!!!… “อื้อ…อ๊ะ…กรี๊ดดดดดด!!!” “อ๊า…!” เอวสอบซอยยับเข้าร่องนุ่ม ร่างกายเกร็งกระตุกปลดปล่อยของเหลวสีขาวขุ่นเข้าไปในตัวของเด็กสาว ร่างกายของกระถินจึงทรุดลงบนโต๊ะนอนหายใจเหนื่อยหอบ ทำให้ระหว่างจุดเชื่อมหลุดออกจากกันโดยปฏิกิริยา… “นํ้าเธอเยอะดีนะ แบบนี้ต้องรีดบ่อยๆ ” “พะ…พอได้แล้วหนูเหนื่อย” “หยุดแค่นี้ก็ไม่ฉันหน่ะสิ แค่เริ่มต้นยังไม่ไหวแล้วหรอ ลุกขึ้นมา” “…” กระถินไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับ เธอยกหลังมือขึ้นปาดเหงื่อที่โชกตามกรอบหน้า แล้วถอนลมหายใจหนักๆ ออกมา พลางขอโทษชะเอมในใจที่ต้องเลือกทำแบบนี้ แต่ถ้าเธอไม่ทำ ผู้ชายสารเลวอย่างเขาคงไม่ได้รับผลกรรมสักที “ฉันบอกให้ลุกขึ้นมาไงว่ะ!” หมับ! “อื้อ?!” “บอกอะไรก็ฟังหน่อยดิ…” “คนป่าเถื่อน…” เรือนผมยุ่งเหยิงถูกกระชากให้ลุกขึ้นมา สายตาไม่พอใจตวัดมองคนตัวโตที่ทำราวกับเธอเหมือนกับสัตว์ก่อนจะพ่นคำด่าออกมาเบาๆ ด้วยความรู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อย… “จะด่าก็ด่าให้มันออกมาดังๆ สิ…” “…หนูเจ็บ” “ถ้าฉันยังเอาไม่เสร็จ หน้าที่ของเธอคือนอนแหกขาให้ฉันเอาจนพอใจ…” พูดจบเพิร์ธก็เสียบท่อนเอ็นเข้าไปใหม่ แล้วตวัดอุ้มร่างเล็กขึ้นมา กระถินจึงเกาะลำคอใหญ่เอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองตก ก่อนที่ร่างกายเธอจะถูกกระแทกเข้าไปอีกครั้งสุดลำในครั้งเดียวจนร่างกายกระตุก… “อื้ออ!!!” “ต่อไปนี้เธอจะเป็นแค่นักโทษ” “…” “ที่รอเวลาให้ฉันลงทัณฑ์ทุกรูปแบบ…อย่างทรมาน…” สิ้นเสียงชายหนุ่มก็ระเบิดหัวเราะออกมาด้วยความพึงพอใจ เขากระแทกเข้าร่างของเด็กสาวอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับเดินไปรอบห้องราวกับคนเสียสติ… . . . Next... กระถินเดินออกจากบ้านตามซอยเล็กๆ ด้วยความรู้สึกหลากหลาย ดวงตากลมโตที่เคลือบไปด้วยหยาดนํ้าสีใสหันกลับไปมองบ้านหลังเล็กที่ครั้งหนึ่งเคยมีความสุขมากๆ การเดินทางครั้งนี้เหมือนเธอกำลังออกไปอยู่ในโลกที่โตคนเดียวไม่รู้จักกับใครสักคน… “เสียใจขนาดนั้นเลยหรอ แค่ออกมาท่องโลกความโหดร้ายกับฉันเอง…” “…” “หึ น่าสมเพชดีนะ” “คุณไม่เคยต้องจากคนที่รักในครอบครัวไป คุณไม่เข้าใจหรอกค่ะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more