ตอนที่ 05 ตัวตายตัวแทน
1839 Words
EP05
.
.
.
“คุณอยากจะชดใช้อะไรก็ทำเถอะ แต่อย่าไปลงที่พี่เอม…เขากำลังจะตายอยู่แล้ว…” หัวใจดวงน้อยถูกบีบรัดด้วยความเจ็บปวด มือเรียวจิกมือลงที่กางเกง เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อจะให้เวลาที่เหลือของชะเอมมีความสุขที่สุดไม่ใช่ต้องโดนทรมานแบบนี้…
“อื้ม…เชื่อแล้ว พี่น้องคู่นี้ยอมตายแทนกันได้จริงๆ ด้วย”
“คนอย่างคุณจะไปเข้าใจอะไร…”
“งั้นเหตุผลของเธอที่ยอมเอาชีวิตมาชดใช้แทนพี่ตัวเองเพราะอะไร?”
“พี่เอมเคยช่วยชีวิตหนูไว้ จนตัวเองเกือบตาย ถ้าไม่มีพี่เอมในวันนั้นหนูคงตายไปแล้ว และอีกหลายๆ เรื่องที่พี่เอมเคยทำให้หนู เหตุผลแค่นี้พอไหมคะ…”
“ว้าว…อเมซิ่ง” ชายหนุ่มยักไหล่พร้อมกับหัวเราะออกมาเสียงดังแข่งกับเสียงเพลงในผับ ก่อนที่ร่างหนาจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาแล้วยกเหล้าขึ้นมาจิบสลับกับหันไปดูดปากกับเด็กที่คอยให้บริการข้างกาย นึกสมเพชของสองพี่น้องคู่นี้…
“ฉันพอจะรู้แล้วแหละ ว่าทำไมเธอถึงได้รักพี่สาวของเธอขนาดนี้ รักจนกระทั่งอยากตกนรกแทนซะงั้น…”
“…ระ…รู้แบบนี้แล้วคุณอย่าทำร้ายพี่เอมอีกเลยนะ พี่เอมเจ็บจนไม่ไหวแล้ว…”
“ไว้ฉันจะรับพิจารณาก็แล้วกัน ว่าควรปล่อยพี่เธอไป หรือจะเชือดทีละนิด” เพิร์ธหยุดพูดเพียงเท่านั้นก็ลุกขึ้นมาอีกครั้งแล้วยื่นศีรษะไปกระซิบที่ข้างใบหูเด็กสาว “แล้วก็ปล่อยให้ตายพร้อมกับโรคร้าย…อย่างช้าๆ”
“หนู…ขอร้อง…อยะ…อย่าทำอะไรพี่เอมเลยนะ…ปล่อยพี่เอมไปเถอะ…”
“ไสหัวกลับไปได้แล้ว…ฉันไม่อยากรับข้อตกลงจากลมปากที่ออกมาจากเด็กแบบเธอ ฉันชอบการเสนอด้วยการกระทำมากกว่า…”
“คุณ…” ใบหน้าหวานซีดเผือดขึ้นมาในทันใดเมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายจากปากของเพิร์ธก่อนที่ร่างหนาจะเดินควงเอวผู้หญิงเดินออกจากบริเวณนี้ เธอยืนแน่นิ่งความอัดอั้นที่มีทั้งหมดไหลทะลักออกมาจากดวงตากลมโตหยดแหมะลงบนพื้น…
.
.
.
-กระถิน-
“กระถิน…ยายนึกว่าเราจะเป็นอะไรไปแล้ว แล้วหนูร้องไห้ทำไมลูก…”
“หนูไม่ได้ร้องไห้ค่ะ…พี่ชะเอมหลับรึยังคะ”
“ยายทำแผลให้แล้วจ้ะ นอนพักอีกสองสามวันคงหาย”
“หนูเข้าไปดูพี่เอมก่อนนะคะ ยายรีบนอนนะ” ฉันจับมือยายขึ้นมาจับแล้วลูบเบาๆ พลางฉีกยิ้มให้เจื่อนๆ ให้ยายไม่ต้องคิดมาก ฉันคิดมาตลอดการเดินทางกลับบ้านแล้วว่าควรบอกเรื่องป่วยของพี่เอมกับยาย ยังไงวันหนึ่งยายกับพี่เอมก็ต้องรู้เรื่องนี้…
“ไปหาพี่เอมแล้วก็อย่าลืมออกมากินข้าว กินปลาบ้างล่ะ คงไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันใช่มั้ย…”
“ค่ะ…หนูจะออกมากินนะคะยาย”
“ดูแลตัวเองบ้างนะกระถิน อีกไม่นานยายคงอยู่บนโลกนี้ไม่ได้แล้ว หนูกับพี่เอมต้องอยู่ด้วยกันสองคน ส่วนร้านเราคงไม่มีใครเขาเข้ามาซื้อแล้วแหละ คงหมดหนทางจะหากินแล้ว…” พอได้ยินแบบนั้นฉันก็อยากทรุดตัวลงบนพื้น ทุกคนเหมือนกำลังรอเวลาไปจากฉัน แล้วฉันจะอยู่ยังไง…
“ยายต้องอยู่กับหนูนานๆ สิ”
“อะไรมันไม่แน่นอน ยายแก่จนปูนนี้แล้วแค่มีแรงลุกเดินก็ถือว่าบุญโข…”
“ยายแข็งแรงจะตายไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ…”
ฟอด!
ฉันยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มยายแล้วรีบปลีกตัวเดินออกมา มือยกขึ้นปิดปากเอาเองเอาไว้ ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ยายเห็น ก่อนจะรีบวิ่งมาที่ห้องของพี่ชะเอมที่นอนแน่นิ่งบนเตียง…
“พี่เอม…เป็นยังไงคะ เจ็บมากมั้ย” ฉันทรุดตัวนั่งลงข้างกายแล้วจับมือเรียวเล็กที่เริ่มซีดเข้าทุกวันมาจับก่อนจะเลื่อนมากอบกุมแก้มตัวเองเอาไว้ ภาพเก่าๆ ในความทรงจำของเราสองคนเข้ามาในหัว เพราะชีวิตของเราไม่ได้เพียบพร้อมเหมือนคนอื่นจึงต้องพึ่งพาและช่วยเหลือกัน มอบความรักที่ขาดหายให้กันและกันมาตลอด…
“กระถิน…”
“พี่เอมคะ ผู้ชายคนนั้นเขาทำอะไรกับพี่เอมบ้าง เราแจ้งตำรวจดีกว่าเนาะ…”
“ไม่ได้…อึก…ไม่ได้นะกระถิน พี่เคยบอกแล้ว…หลักฐานแค่นี้ทำอะไรเขาไม่ได้ ไม่อย่างงั้นเขาคงไม่รอดจนมาถึงวันนี้…คะ…แค่พี่หรือกระถินก้าวออกจากบ้านเขาก็รู้การเคลื่อนไหวแล้ว พี่ไม่อยากให้เธอต้องมาตกเป็นอันตรายเพราะเรื่องของพี่…ขอร้องนะกระถิน พี่ขอร้อง…”
“แล้วหนูจะอยู่ยังไง ต้องทนเห็นพี่ถูกทำร้ายแบบนี้อีกหรอคะ…”
“พี่ก็อยากใช้ชีวิตอีกแค่ไม่กี่เดือนอย่างมีความสุข…แค่กๆ …แต่พี่คงหวังอะไรไม่ได้อีกแล้ว เขาคงไม่ปล่อยพี่…”
“พี่เอม รู้หรอคะว่าตัวเองป่วยเป็นอะไร…”
“พี่รู้…พี่ไม่อยากให้ยายและกระถินต้องมาลำบากเพราะพี่ ปล่อยให้ตัวเองตายๆ ไปเลยดีกว่า” ริมฝีปากบางขยับพูดช้าๆ ด้วยความยากลำบาก ใบหน้านวลและเนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ร่างกายของพี่ชะเอมไร้เรี่ยวแรงแม้แต่กระทั่งลุกขึ้นเองยังไม่ไหว เขายอมสละชีวิตตัวเองเพื่อฉันอีกแล้ว พี่เอมนึกถึงแต่ฉันจนไม่ลืมนึกถึงตัวเอง…ทำไมต้องแสนดีขนาดนี้ก็ไม่รู้
“…พี่เอมรักตัวเองบ้างก็ได้นะ ไม่ต้องรักหนูมากขนาดนั้นก็ได้”
“ก็พี่มีน้องสาวแค่คนเดียวนิ…จะไม่ให้รักได้ยังไง”
มือเรียวค่อยๆ ยกขึ้นมาลูบหัวฉันด้วยความแผ่วเบาแล้วฉีกยิ้มออกมาอย่างคนไร้เรี่ยวแรง ก่อนที่เลือดจะไหลออกมาตามมุมปาก เปลือกตาบอบช้ำค่อยๆ ปิดลงแล้วหลุดเข้าไปอยู่ในห้วงนิทรา ฉันได้แต่มองใบหน้าของพี่สาวด้วยแววตาสงสารจับใจ แก้มแนบไปกับหลังมือขาวก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ทำแบบนี้…
“หนูจะทำทุกอย่าง ให้ผู้ชายคนนั้นหยุด หนูจะมอบความสุขครั้งสุดท้ายให้พี่เองนะ…หนูสัญญา”
-END-
คอนโด…
(แล้วนี่นายจะกลับกรุงเทพเมื่อไหร่)
“ฉันมาเที่ยวทั้งที ไม่คิดจะปล่อยให้สนุกหน่อยหรอ”
(ถึงเวลาแล้วที่นายควรกลับมาดูแลธุรกิจต่อจากคุณดำรง)
“ฉันกลับแน่…ไม่ต้องโทรมาเซ้าซี้ แค่นี้ก่อนไม่ว่าง…”
ตี้ด!มือหนากดตัดสายแล้วโยนโทรศัพท์ทิ้งลงบนเตียง ก่อนจะหันกลับมาสนใจสิ่งที่กำลังทำตรงหน้าด้วยการร่อนเอวบนเรือนร่างหญิงสาวที่เขาควงกลับห้องมาด้วยเมื่อคืน และต่อบทกลอนเร้าอารมณ์อีกในช่วงเช้า…
พั่บ!พั่บ!พั่บ!พั่บ!!…
“อ๊า…” ใบหน้าหล่อเหลาหลับตาพริ้มภาพของเด็กสาวสอดแทรกเข้ามาในห้วงความคิด นึกถึงร่องนุ่มๆ ที่ตอดรัดท่อนเอ็นแทบขาด ไหนจะใบหน้าจิ้มลิ้มตอนนอนครวญครางใต้ร่างอีก มันลบออกจากสมองไม่ได้จริงๆ
“พะ…เพิร์ธ หยุดทำไมคะ…กำลังฟินอยู่เลย”
“เชี้ย…!?” พอเปิดตามองคนใต้ร่างกลับไม่ใช่กระถิน ความรู้สึกมันก็เปลี่ยนไป เอวสอบหยุดโยกกะทันหันหมดอารมณ์จนต้องถอดแก่นกายออกแล้วคว้าชุดคลุมขึ้นมาสวม...
“ให้หนูขึ้นให้…”
พรึบ!
“ไม่ต้อง…กลับไปได้แล้ว”
“ค่ะ…งั้นไว้เราเจอกันใหม่นะ”
“…” ชายหนุ่มนิ่งเงียบแล้วเดินมาสูบบุหรี่ยังนอกระเบียงเขาวางเงินไว้บนโต๊ะเป็นที่เรียบร้อย ผู้หญิงคนนั้นเดินมาโอบกอดเขาทีนึงก่อนจะผละออกแล้วเดินออกไป ไม่นานเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นเป็นแฟนคนล่าสุดที่เขาพึ่งคบก่อนจะปิดเทอม…
“มีไร”
(เมื่อไหร่จะกลับมาละคะ หายไปเป็นอาทิตย์แล้วนะ)
“โทรมาก็ดีแล้ว ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ”
(เรื่องอะไรหรอคะ)
“ต่อไปนี้ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายอะไรกับฉันอีก อยู่ใครอยู่มัน”
(หมายความว่ายังไงคะ เราเลิกกันงั้นหรอ เพราะอะไรเพิร์ธ…ทำไม…)
“ฉันเบื่อเธอ จบนะ…”
พูดจบมุมปากก็กระตุกยิ้มขึ้นมา ตั้งแต่เลิกกับชะเอมมาเขาก็ไม่เคยคบกับใครแบบจริงจัง เบื่อก็ทิ้ง ถูกใจก็จีบ คบใหม่อยู่แบบนั้นเป็นวงจรชีวิตเดิมๆ ที่โคตรจะน่าเบื่อ…
ก๊อก!ก๊อก!ก๊อก!…
“ใคร…?” เพิร์ธเอ่ยถามในขณะที่เขากำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ มืออีกข้างดึงถุงยางอนามัยไซส์ใหญ่ออกแล้วโยนทิ้งถังขยะอย่างนึกรำคาญ
“มีคนมาขอพบค่ะ”
“ผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“เป็นผู้หญิงค่ะ…ชื่อกระถิน”
“ให้เข้ามา”
“ได้ค่ะ…” พูดจบพนักงานต้อนรับของที่นี้ก็เดินออกจากห้องไป ชายหนุ่มพึงพอใจเมื่อได้ยินชื่อของคนที่มาขอพบ ปลายนิ้วแกร่งลูบปลายคางเบาๆ พร้อมกับกัดปาก ก่อนจะทิ้งบุหรี่ลงถาดเขี่ย…
“…”
“มาทำไม?”
“หนูมาเพื่อมายื่นข้อเสนอค่ะ”
“แบบไหน…”
“คุณบอกไม่ชอบคำพูดที่ออกมาจากปากของเด็กแบบหนู หนูก็ต้องใช้การกระทำให้น่าเชื่อถือไม่ใช่หรอคะ…”
กระถินพูดออกมาด้วยแววตาแน่วแน่ มือเรียวรูดซิปเสื้อแขนยาวตัวโตที่ยาวลงมาคลุมเข่าออก จนเผยให้เห็นร่างกายข้างในที่มีเพียงชุดชั้นในตัวเล็กสองชิ้น สายตาโลมเลียไล่มองเรือนร่างของเธอด้วยความพึงพอใจไม่น้อย…
“แน่ใจหรอว่าจะทำแบบนี้?”
“ถ้าหนูไม่แน่ใจ คงไม่มาแก้ผ้าต่อหน้าคุณหรอก…”
“น้องดีเด่นจริงๆ เลยนะ ยอมเป็นตัวตายตัวแทนเพื่อช่วยพี่…รู้อะไรไหม ไม่ใช่แค่โดนฉันเอา แต่เธอจะโดนทุกอย่างที่ทำให้ฉันพอใจโดยไม่มีข้อยกเว้น…”
“…”
ปลายคางมนถูกเชยขึ้น กระถินไม่ได้สนใจกับคำพูดของเขา แล้วคิดว่าคนแบบเธอจะปล่อยให้เรื่องนี้มันผ่านไปง่ายๆ งั้นหรอ ใครจะไปยอมถูกรังแกฝ่ายเดียวกัน นึกได้ดังนั้นเสื้อชั้นในก็ถูกโยนออกจากตัว ตามมาด้วยกางเกงชั้นในที่เธอดึงออกจากเรียวขาในวินาทีต่อมา…
“โอ้ว…ถอดหมดแล้วสิ”
“อย่ารอช้าเลยค่ะ…”
“หื้ม…” เธอผลักร่างหนาไปชิดกับขอบระเบียงแล้วเขย่งตัวประกบจูบเร่าร้อนให้กับชายหนุ่ม เรียวแขนคู่สวยโอบกอดลำคอใหญ่แล้วโน้มลงมาสองเรียวลิ้นเกี่ยวพันกันอย่างดุเดือด…
.
.
.
Next ...
“ก้าวเข้ามาในชีวิตฉันเอง จะออกไปก็ยากหน่อยนะ…”
“…”
“เว้นซะแต่ว่า…จะออกไปแบบวิญญาณ”
ปึก!ปึก!ปึก!ปึก!…
- Writer
