บทที่1
2592 Words
หลังจากที่ไปสมัครงานมาเรียบร้อยฉันก็มุ่งตรงไปที่ร้านกาแฟทันทีพร้อมกับบอกว่าวันนี้จะทำงานเป็นวันสุดท้ายซึ่งพี่รักก็บอกว่าดีใจด้วยที่ฉันได้ทำงานทำใหม่ที่เงินเดือนมากขึ้น แต่ต้องแลกมาด้วยการอดนอนดึกทุกคืน ฉันไหวอยู่แล้วล่ะเพราะร่างกายของฉันมันนอนดึกทุกคืน ชีวิตของฉันอ่ะมันไม่เคยมีความสุขเลยสักครั้งตั้งแต่พ่อกับแม่จากไป อุบัติเหตุครั้งนั้นมันทำมันทำให้ฉันจำฝังใจมาตลอดใบหน้าของฉันไม่เคยยิ้มอีกเลย เพราไม่รู้จะยิ้มไปทำไมทั้งที่ไม่มีใครคอยส่งยิ้มตอบกลับมาให้ฉัน ฉันไม่มีแม้แต่ญาติที่ไหนหรือถึงมีฉันก็ขออยู่คนเดียวดีกว่าเพราะอย่างน้อยฉันก็ได้ใช้ชีวิตของตัวเองได้ ฉันเลิกงานจากร้านกาแฟก็เกือบสองทุ่มแล้ว ฉันกลับมาที่ห้องเช่าเล็กๆ ของตัวเองก่อนจะมานั่งจดไดอารี่ที่เป็นเสมือนเพื่อนของฉัน ก่อนจะหยิบเงินที่ได้มาส่วนหนึ่งหยอดกระปุกที่เป็นรูปบ้านสีขาวไว้ เฮ้ออออ… พรุ่งนี้คงจะต้องรีบไปล้างจานที่ร้านอาหารเสร็จก็ต้องแปเดินแจกใบปลิวและก็ต้องกลับมาห้องถึงจะมุ่งตรงไปที่ผับ เอาละมินญา!! เริ่มต้นอะไรใหม่ๆ และทุกอย่างก็ไปได้สวยตอนนี้ฉันมาถึงผับก็ตรงไปที่ห้องของผู้จัดการที่บอกว่าจะมีชุดให้เปลี่ยนเขาแนะนำฉันดีมากเลย เห็นว่าชื่อเนโรนะเขาพาฉันไปที่ห้องส่วนตัวของพนักงานแล้วให้ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าและเก็บของส่วนตัวไว้ในล๊อคเกอร์ของแต่ละคน ฉันสวมชุดของทางร้านที่เป็นกระโปรงแคบสีดำกับเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปักด้วยตัวอักษรภาษาอังกฤษสีแดงว่า ‘Save Pub’ ฉันก้าวผมขึ้นไปเป็นหางม้าก่อนจะจ้องมองตัวเองในกระจก เอาล่ะ!! คุณเนโรบอกว่าให้ฉันช่วยเสิร์ฟเท่านั้นซึ่งแน่นอนฉันทำได้ ผู้คนในที่นี้ต่างพากันทยอยเข้ามาเที่ยวกันอย่างเยอะเห็นมีแต่พวกเงินเท่านั้นถึงจะเข้าได้ พนักงานแต่ละคนต่างมีใบหน้าที่สวยหล่อ ถึงว่าทำไมผับที่นี่ถึงได้รุ่งจัง ฉันหวังว่าเงินเดือนคงจะเยอะนะ
“น้องว๊อทก้าขวดดิ!!”
“ค่ะๆ” ฉันรีบเดินไปที่เคาร์เตอร์แล้วหยิบขอดว๊อทก้าไปให้โต๊ะที่สั่ง ก่อนจะถูกกระชากแขนอย่างแรงจนฉันลงไปนั่งที่ตักของเขา
“ปะ ปล่อยนะคะ”
“หึเด็กเสิร์ฟที่นี่น่ารักทุกคนเลยนะเนี้ย ไงจ๊ะไปกับพี่ไหมคืนนี้รับรอง..ทั้งคืน 5555”
“ไม่นะ ปล่อย!!” ฉันยังคงบิดตัวไปมาแต่โซนตรงนี้รู้สึกจะเป็นโซนวีไอพีนะจึงไม่ค่อยมีใครเห็น คุณเนโรไปไหนนะ?
“ทำไมละจ๊ะ เอางี้นะน้องคิดเท่าไหร่บอกเลย..พี่จัดให้”
“ไม่ใช่นะ ฉันไม่ได้…
“ฉันว่าแกเก็บเงินของแกไว้ทำศพตัวเองดีกว่านะ!!!” เสียงทรงพลังดังขึ้นทำให้ฉันเงยหน้ามองคนตรงหน้าที่มีใบหน้าเรียบเฉย ผมสีดำซอยละต้นคอบวกกับใบหน้าที่หล่อเหลาหุ่นดี ริมฝีปากของเขากำลังพ่นควันสีเทาออกมาแล้วโยนก้นบุหรี่ใส่นายคนนี้ที่กอกฉันอยู่ ก่อนที่ฉันจะลุกขึ้นมายืนข้างๆ เขา ทำไมเขาถึงได้ดูเย็นชาและโหดแบบนี้นะ น่ากลัว
“แกเป็นใคร ผู้จัดการอยู่ไหน!!”
“หึไม่ต้องไปหาหรอก..” เขาคนนี้ทำอะไรบางอย่างจนเสียงเพลงในผับดับลง เออ..ทำได้ไงอ่ะ “เนโร!!!!”
ฉันสะดุ้งกับเสียงตะโกนของเขาที่เข้มจนฉันขนลุกไปหมด ก่อนที่ผู้จัดการจะวิ่งมา เขามองฉันด้วยสีหน้าตกใจแล้วมองผู้ชายคนนี้ก่อนจะก้มหัวลง
“ครับคุณเซฟ..”
“แกดูผับยังไงถึงได้ปล่อยไอ้กร๊วกตัวนี้เข้ามาทำร้ายพนักงานของเรานะห๊ะ!!”
“อะ เออผมขอโทษครับ”
“จัดการลากมันออกไปจากผับของฉัน แล้วจัดการมันอย่าให้มาเหยียบที่นี่ได้อีก!!”
“ครับ!!” ฉันมองคุณเนโรที่หันไปสั่งชายชุดสูทสีดำสองคนให้มากระชากนายคนนี้ไป จนฉันได้แต่งงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาคนนี้หันมามองฉันตั้งแตหัวจรดเท้าแล้วก็เดินไปที่โซนวีไอพีด้านบน ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกแต่ยังไม่ได้ขอบคุณเขาเลยนะ เอาเถอะไว้ก่อนแล้วกัน ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม ฉันถูกให้เอาเหล้าไปเสิร์ฟที่โซนวีไอพีด้านบนซึ่งคุณเนโรก็ทำเหมือนจะไม่ให้ฉันขึ้นไป แต่ทำไมละมันมีอะไรงั้นเหรอ? ฉันเดินถือถาดขึ้นไปด้านบนก่อนจะเคาะห้องแล้วเปิดประตูไปก็พบกับเขาคนนั้นที่กำลังดูดบุหรี่อยู่พร้อมกับยืนมองลงไปด้านล่างผับที่เป็นกระจกทึบ เขาหันมามองฉันแล้วเดินมาไปนั่งที่โซฟา
“เออคือ…”
“อะไร!!”
“เออคือขอบคุณนะคะที่ช่วยเมื่อกี้” ใบหน้าของเขานิ่งเฉยก่อนจะหยิบขวดวิสกี้ไปกระดกจนเกือบหมด “ไม่จำเป็น!!”
“ค่ะ” ฉันพยักหน้ารับอย่างกลัวๆ แล้วลุกขึ้นจะออกไปแต่..
“เดี๋ยว!!”
“ค่ะ…”
“เธอเป็นพนักงานใหม่งั้นเหรอ?”
“ใช่ค่ะ” เขาพยักหน้ารับแล้วใช้สายตาคมๆ มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะมองสบตาฉันทันที
“เนโรนี้มันสอดจริงๆ จะรับใครใหม่ทำไมไม่โทรหาฉัน!!” ฉันมองเขาที่เสยผมตัวเองขึ้นไปอย่างหงุดหงิด ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินมาหาฉันจนฉันต้องเงยหน้ามองเขาอย่างกลัวๆ
“อายุเท่าไหร่แล้วเนี้ย?”
“เออ ยี่สิบสองค่ะ”
“เหรอ..” เขามองฉันก่อนจะเลื่อนมือหนามาโอบเอวฉันให้เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนเขาจนฉันตกใจทันทีพยายามบิดตัวออกจากอ้อมกอดของเขา
“คะ คุณจะทำอะไร ปล่อยนะ..”
“หึโดนไอ้เนโร ตรวจร่างกายหรือยัง?”
“พะ พูดอะไรของคุณ ปล่อยฉันนะ!!” ฉันดิ้นไปมาแต่สู้แรงของเขาไม่ได้เลย
“ทำไมล่ะ ผู้หญิงที่มาสมัครงานที่นี่อะจะต้องผ่านการตรวจร่างกายก่อน นี่แสดงว่าไอ้เนโรคงยังไม่ได้…อะไรเลยใช่ไหม?”
“นี่คุณปล่อยฉันนะ ตรวจร่างกายอะไรฉันไม่เข้าใจ!!”
“อ๋อเหรอ เล่นตัวเหรอ หึรู้จักเซฟน้อยไปแล้ว!!” เขาเหวี่ยงฉันให้ล้มกับโซฟาตัวยาวก่อนจะคร่อมร่างฉันทันที จนฉันทำอะไรไม่ถูกมือสองข้างก็ถูกเขายึดไว้ ใบหน้าของก้มลงมาจนฉันเบือนหน้าหนีทันที บ้าจริงมินญา!!
“ปล่อยนะ จะทำอะไรของคุณ!! ฉันจะบอกคุณเนโร”
“เหอะไปสิ ไปบอกมันเลยนะ ดูดิว่ามันจะกล้าทำอะไรกับฉันที่เป็นหัวหน้าของมัน!!” ดวงตาของเบิกกว้างด้วยความตกใจก่อนจะมองเขาที่ก้มใบหน้าลงซุกไซ้ซอกคอฉันทันที่ ฉันดิ้นไปมาอยู่แบบนั้น มินญาทำไมจะต้องมาเจอเรื่องร้ายๆ แบบนี้ด้วยนะ
“ปล่อยนะ ฮึก..” น้ำตาฉันไหลออกมาจนทำให้ร่างสูงชะงักแล้วเงยหน้ามองฉันที่กำลังร้องไห้อยู่ เขาแสะยิ้มแล้วดึงฉันให้ลุกขึ้นก่อนจะผลักฉันให้ล้มลงกับพื้น
“หึน่าสมเพชดีนะ!!
“….”
“ผู้หญิงทุกคนที่มาทำงานที่นี่ล้วนแล้วแต่ต้องโดนตรวจร่างกายทุกคน แต่เธอนี้มันเหอะ…น้ำตาของเธออะใช่ไม่ได้ผลหรอกนะ ยัยผู้หญิงน่าสมเพช!!” ฉันปาดน้ำตาไปมาก่อนจะลุกขึ้นแล้วมองเขาที่จุดบุหรี่เข้าปากอย่างไม่แคร์อะไร
“ฉันขอลาออก!!”
“เหรอ ได้สิ” เขาผายมือให้ฉันเดินออกประตูไปและแน่นอนฉันกำลังเดินออกไปถ้าไม่ได้ยินกับสิ่งที่เขาพูด
“ในการสมัครที่นี่ ถ้าออกกลางคันจะต้องชดใช้เงินจำนวนหนึ่งแสนบาทให้กับฉัน”
“วะ ว่าไงนะ!!” หนึ่งแสน? บ้าน่าเรื่องอะไรกันอ่ะ ฉันมองเขาที่พ่นควันสีเทาออกมาอย่างสบายใจกับสิ่งที่ตัวเองพูด “แล้วก็นะอย่าคิดว่าจะหนีไปแล้วฉันจะตามไม่ถูก เธอรู้จักเซฟน้อยไปแล้วล่ะ!!”
“มะ ไม่จริงอ่ะ”
“ไม่เชื่อก็ไปถามไอ้เนโรสิว่าจริงหรือเปล่า เพียงแค่เธอจะมาทำงานที่นี่ก็เท่ากับว่ามาเป็นหนี้ฉันโดยไม่รู้ตัวถ้าออกงานกลางคัน..”
“ละ แล้วฉันต้องอยู่นานแค่ไหน?”
“อืม ปกติแค่สามเดือนแต่สำหรับผู้หญิงน่าสมเพชแบบนี้ฉันให้แค่..”
“….”
“แค่เพิ่มให้เป็นอีกสาม เป็นหกเดือนไง” ฉันตะลึงทันทีกับสิ่งที่ได้ฟัง นะ นี่ฉัน ฉันทำไมโชคชะตาต้องแกล้งฉันด้วย ทำไมฉันจะต้องมาเจอผู้ชายคนนี้ด้วย อยู่ๆ น้ำตามากมายก็ไหลออกมาทันทีฉันจะต้องทำงานที่นี่ต่อเหรอ? ฉันจะต้องเจอเขา ผู้ชายที่จะทำมิดีมิร้ายกับฉัน
“เหอะบอกแล้วไงว่าน้ำตาเธออ่ะใช้ไม่ได้ผลกับที่นี่หรอกนะ อีกอย่างฉันอยากดูความหายนะของคนด้วยสิ ถ้าอยากไปจากที่นี่ก็หาเงินมาใช้ฉันสิ”
“โรคจิต..”
“ว่าไงนะ!!”
“ฉันว่าคุณอะมันโรคจิต!!” เขามองฉันด้วยสายตาแข็งกร้าวก่อนนะเดินมาจากโซฟาอย่างเร็วแล้วผลักฉันให้ชิดกับกำแพงจนฉันเจ็บไปหมด มือหนาของเขาบีบไหล่ฉันอย่างแรงแต่เขาก็ไม่ได้สนใช้มืออีกข้างบีบคางฉันจนเจ็บเช่นกัน
“ปากดีจริง ยัยผู้หญิงน่ารังเกียจ!!”
“….”
“กล้ามากนะที่ด่าอ่ะ อยากโดนดีนักใช่ไหม ได้จัดให้!!” เขากระชากฉันไปที่ประตูสีขาวแล้วเปิดเข้าไปก่อนที่เข้าจะล๊อคห้องแล้วเหวี่ยงฉันไปบนเตียงพร้อมกับร่างกายเขาที่ทาบทับฉันอยู่
“ปากดีแบบนี้ สงสัยคงต้องโดนสักทีล่ะมั้ง!!”
“ยะ อย่านะ กลัวแล้ว..อย่าทำอะไรฉันเลย” ฉันยกมือไหว้เขาที่แสะยิ้มอย่างโหดร้ายก่อนจะก้มหน้าลงซุกไซ้ซอกคอฉันอีกครั้ง มือหนาของเขาเลื่อนต่ำไปที่ขาอ่อนของฉันที่ตอนนี้กระโปรงถกขึ้นมาจนเกือบเปลือยแล้ว ฉันส่ายหน้าไปมาแล้วพยายามดันตัวเองให้ออกจากร่างของเขาแต่ก็ไม่สำเร็จ ฉันใช้มือทั้งสองข้างดันไหล่เขาออกไปแต่สู้แรงเขาไม่ได้ที่ตอนนี้ใบหน้าเลื่อนต่ำไปเรื่อยๆ
“ฮึก พอแล้ว คุณบอกว่าฉันน่ารังเกียจแล้วคุณจะมาแตะตัวฉันทำไมล่ะ!!” ร่างหนาของเขาหยุดชะงักก่อนจะเงยหน้ามองฉันที่พูดออกไป เขายิ้มแล้วลุกขึ้นไปจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้ดูดี ส่วนฉันก็จัดการตัวเองแล้วรีบออกห่างเขาให้มากที่สุด
“ใช่เธอมันน่ารังเกียจและน่าสมเพศ ผู้หญิงที่มาอยู่ในห้องนี้ไม่มีใครเขาอ้อนวอนขอร้องเอาชีวิตแบบเธอหรอก!!”
“ถ้างั้น…ฉันจะไปทำงานต่อ”
“ไม่ลาออกแล้วเหรอ?”
“ไม่ออก แต่ฉันจะหนีคุณ!!”
“เหอะถ้าทำได้นะ จำไว้นะถ้าเธอยังมีชีวิตอยู่หรืออยู่ส่วนไหนของโลกใบนี้ฉันก็จะตามเธอให้ถึงที่สุด!!”
“คุณทำแบบนี้ทำไม ฉันไม่เคยทำอะไรให้คุณโกธรเคืองเลยนะ!! ฉันแค่มาทำงานหาเลี้ยงตัวเอง ทำไมคุณใจร้ายแบบนี้ล่ะ”
“โอ้โห ข้อมูลใหม่เหรอเนี้ย เหอะทำเลี้ยงตัวเองยิ่งน่าสมเพชไปใหญ่นะ” เขามองฉันอย่างเหยียดหยามจนฉันที่ได้ฟังเขาพูดก็รู้สึกโมโหขึ้นมาทันที
“ทำไมค่ะ มันน่าสมเพชตรงไหน?”
“คนอื่นอ่ะไม่..”
“….”
“แต่สำหรับเธอมันน่ารังเกียจ แค่เห็นเธอบีบน้ำตาฉันก็พลอยจะอ้วกไปด้วย ทุเรศจริงนะเป็นเมื่อกี้…เธอคงไม่ต้องหรอกอาจจะส่งเสียงครางเลยก็ได้นะ”
“ทุเรศที่สุด!! คุณมันน่าขยะแขยง”
“เธอ!!!” และเขาก็ตรงเข้ามากระชากฉันพร้อมกับง้างมือจะตบแต่ก็มีเสียงหนึ่งมาช่วงชีวิตฉันไว้
“ยู้ฮู้วว..เซฟ!!” ฉันลืมตาขึ้นมาแล้วมองเขาที่ผลักฉันให้ออกห่างจากตัวเอง
“เออๆ เดี๋ยวออกไป..ไม่จบแค่นี้แน่ กล้ามากที่บังอาจมาเล่นกับคนอย่างฉัน!!” เขาเดินออกจากห้องไป ส่วนฉันก็ตามเขาไปติดๆ
“เซฟ อ่ะๆ อ้าใครล่ะเนี้ย? พามาตรวจร่างกายเหรอว่ะ? น่ารักด้วย” ฉันมองผู้ชายผมสีน้ำตาลที่กำลังยิ้มให้ฉันอย่างทะเล้นเขาคนนี้เดินมามองฉันพร้อมกับก้มใบหน้าลงมาจนฉันตกใจทันที
“ชื่ออะไรครับ?”
“เออ…”
“ถามทำไมริว
“ก็ทำไมอ่ะ เธอน่ารักตรงสเปกฉันนะ ตัวเล็ก ผิวขาวบอบบางน่าทะนุถนอม..ว่าไงครับชื่ออะไร?” เขาคนนี้ยังคงคาดคั้นฉันจนกระทั่งประตูห้องเปิดอีกครั้งพร้อมกับร่างสูงของผู้ชายอีกคนที่มีใบหน้าหล่อหวาน ผมสีเทาของเขาทำให้เขาสวยกว่าผู้หญิงอีกอะ
“ทำอะไรริว?”
“ยุ่งน่าโจชัว ว่าไงคนสวย” ฉันมองเขาแล้วเหลือบสายตาไปมองผู้ชายคนนั้นที่ชื่อเซฟ ใช่ฉันจะจำไว้ว่าเขาคือคนอันตราย
“ตอบเพื่อนฉันไปสิ และอย่าหวังจะจับเพื่อนฉันนะเพราะมันปํนพวกฟันแล้วทิ้ง!!” เขาแสะยิ้มแล้วกระดกเหล้าเข้าปากอย่างนิ่งๆ
“มินญาค่ะ”
“ชื่อ..”
“….”
“น่ารักจังเลยอ่ะ!!” คนที่ชื่อริวทำหน้ายิ้มๆ จนฉันอึ้งไปทันที
“อายุเท่าไหร่อ่ะ คือไม่อยากพรากผู้เยาว์”
“เออ ยี่สิบสองค่ะ”
“แหม เป็นน้องพี่สินะ พี่ชื่อริวนะอายุยี่สิบหกเรียกพี่ว่าพี่ริวสิครับ”
“เออคือฉันไม่…”
“ช่างเถอะพร้อมวันไหนค่อยเรียก ผู้ชายคนที่หน้าหวานชื่อโจชัว ส่วนผู้ชายหน้ากวนตอ..คือไอ้เซฟเจ้าของผับที่น้องทำงานอยู่” ฉันมองเขาสามคนที่มองฉันนิ่งจนฉันรู้สึกเหลือตัวนิดเดียว..
“ไปทำงานได้แล้ว จะยืนอ่อยเพื่อนฉันอีกนานไหม?”
“เฮ้ยเซฟ พูดดีๆ ดิว่ะ”
“หุบปากไอ้ริว!!” เซฟมองหน้าฉันจนฉันเดินออกจากห้องไป ก่อนจะถอนหายใจออกมา.. ทำไมฉันจะต้องมาเจอเขาด้วย ทำไมฉันจะต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ด้วยอ่ะ มินญา..ทำไมชีวิตของเธอต้องมาเป็นแบบนี้ด้วย!! ทำยังไงดี เขาดูมีอิทธิพลจนน่ากลัวนะ แล้วอย่างฉันละผู้หญิงคนเดียวจะไปสู้อะไรกับเขาได้อ่ะ เขามันอันตรายเกินไปแล้ว..
| |
| |  |
**มาอัพแล้วนะค่ะ!!**
**เจอกันครั้งแรกป๋าเซฟก็หื่นใส่เลย แถมยังพูดจาได้หยาบคายมากๆ สงสารมินญาจังเลย -3-**
**สนุกหรือเปล่า? ถ้าไงติชมกันเข้ามาได้นะคะ แล้วจะมาอัพอีก..ขอบคุณนะคะ J**
- Writer
