บทที่4
1704 Words
**Save Talk :**ผมกลับขึ้นฝั่งมาก็นั่งอัดบุหรี่อย่างแค้นๆ กับสิ่งที่ยัยนั่นทำกับผม กล้ามากที่ตบหน้าผมเพราะงั้นสมควรแล้วจะต้องโดนอะไรแบบนั้น ผมสั่งลูกน้องให้ไปเฝ้าตามท่าเรือเพราะถ้ายัยนั่นว่ายน้ำกลับมาต้องเจอกับลูกน้องของผมและแน่นอนผมก็นั่งรออยู่หรือถ้าถึงเช้าแล้วยังไม่มาก็แสดงว่าตายไปแล้วเพราะที่ผมบอกว่ามีฉลามอ่ะ มันไม่มีหรอก.. กลางทะเลก็จริงแต่เป็นส่วนที่ผมกักไว้ ธุรกิจเรือท่องเที่ยวก็เป็นส่วนหนึ่งกับกิจการของผม สายตาผมกวาดไปมองอะไรบางอย่างที่เคลื่อนไหวอยู่ ผมมองนาฬิกาข้อมือก็พบว่าเป็นเวลาเกือบชั่วโมงแล้วที่ผมทิ้งยัยนั่นไว้ ผมลุกขึ้นล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วมองร่างบางของยัยนั่นที่ว่ายขึ้นฝั่งมาพร้อมกับไอออกมาอย่างหนักกับการว่ายน้ำระยะไกลมากๆ ถ้าไม่แข็งแรงจริงคงตายไปแล้วนะ ผมนั่งลงแล้วมองใบหน้าหวานของมินญาที่ซีดเซียวไปหมด เสื้อยืดสีฟ้าที่ถูกน้ำทะเลจนเปียกเผยให้เห็นสัดส่วนที่บอบบาง
“หึเก่งนี่ ไม่ยักตายนะ”
“เรื่องของฉัน สะใจคุณยัง..ฉันจะได้ไป!!” เธอเงยหน้ามองผมด้วยสีหน้าแข็งกร้าว ปกติเธอจะมีสายตาที่นิ่งเฉยแต่ตอนนี้เธอคงจะแค้นผมมากสินะ ดีผมล่ะชอบนักไอ้สายตาแบบนี้อะ..ผมยักไหล่แล้วลุกขึ้นหยิบบุหรี่มาจุดพร้อมกับมองร่างบางของมินญาที่เดินกอดตัวเองแล้วเดินหนีผมไป ช่างสิ!! อยากเดินให้ขาลากก็ตามใจ ผมหมุนตัวไปที่เรือยอร์ชของตัวเองแล้วลงไปนอนที่เตียงชั้นล่างอย่างสะใจ แค่เห็นเธอเป็นทุกข์และมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นฉันก็สะในแล้วล่ะ มินญา!! ขณะที่ผมกำลังจะหลับก็พลันได้ยินเสียงร้องของใครบางคนเลยรีบลุกออกจากเรือทันที ก่อนจะมองลูกน้องของผมที่กำลังขึ้นคร่อมมินญาอยู่
“พวกแกทำอะไร!!”
“คะ คุณเซฟ..”
“ฉันถามว่าพวกแกทำอะไร!!” ผมตวาดเสียงลั่นพร้อมกับมองร่างบางที่ร้องไห้ออกมา เสื้อยืดขาดตรงหัวไหล่จนเห็นเนื้อขาวๆ โผล่พ้นออกมาสู่สายตาพวกลูกน้องของผม ซึ่งทำให้ผมโมโหมากเพราะไม่ชอบให้ลูกน้องตัวเองต้องทำอะไรที่มันหยาบขนาดนี้
“คะ คือพวกผม..”
“ไม่ต้อง ไสหัวไปซะก่อนที่ฉันจะยิงกบาลพวกแกเรียงตัว!!” พวกมันที่ได้ฟังก็รีบหนีผมไปทันทีส่วนผมก็มองร่างบางของมินญาที่ค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
“จะร้องทำไม พวกมันยังไม่ได้ข่มขื่นเธอซะหน่อย!!”
“ฮึก เลวที่สุด!!” ผมคิ้วกระตุกทันทีพร้อมกับเดินไปกระชาการ่างของมินญาขึ้นมาจนใบหน้าหวานมองผมอย่างโกธรแค้น
“ทำไม แค้นฉันหรือไง? อย่างเธอจะทำอะไรฉันได้ห๊ะ จำไว้นะถ้าฉันไม่ห้ามไอ้พวกนั่น ป่านนี้เธอมีพ่อพันธ์เป็นสิบแล้ว มานี่!!”
“ปะ ปล่อยนะ..” ผมกระชากมินญาให้เดินตามผมไปที่เรือก่อนจะพาเธอไปที่ห้องนอนพร้อมกับผลักเธอให้นั่งลงกับพื้นอย่างแรง
“ไปอาบน้ำ!!”
“ฮึก ไม่!!”
“จะไปดีๆ หรือจะให้ฉันพาไปอาบห๊ะ!!” เธอมองผมอย่างนิ่งๆ ก่อนจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วมองหาอะไรบางอย่าง..
“มองหาอะไร ทางหนีเหรอ? โทษนะทางออกมีแค่ทางเดียวคือตรงนี้!!” ผมใช้เท้าปิดประตูแล้วล๊อคทันทีก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ เธอที่ใช้มือผลักออกของผมให้ออกห่างๆ
“ฉะ ฉันจะหาห้องน้ำต่างหาก!!”
“หึประตูสีน้ำตาล ไปสิ!!” ร่างบางรีบหมุนตัวเข้าห้องไปผมที่เห็นก็แสะยิ้มอย่างโมโหก่อนจะโทรหาเนโรให้จัดการกับไอ้พวกที่จะทำร้ายมินญาซึ่งอย่าคิดว่าผมใจอ่อนนะก็แค่เจ้าพวกนั้นไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นกับเหยื่อของผมก็เท่านั้นอ่ะ ผมถอดเสื้อออกพร้อมกับหยิบวิสกี้มาดื่มเกือบหมดขวด ก่อนจะมองมือถือตัวเองที่มีคนโทรเข้ามา ..ไอ้ริว??
“ว่า!!”
(อยู่ไหนว่ะ ไม่มาหาฉันที่โชว์รูมน้องพริตตี้ต้องการแกนะเว้ย..)
“หึเออเดี๋ยวไป ขอทำธุระก่อน”
(ธุระ? ธุระอะไรของแกว่ะเซฟ)
“ไม่ต้องรู้สักเรื่องอ่ะ จะตายไหม!!”
(หรือว่า..แกทำอะไรน้องมินของฉันว่ะ)
“ยุ่ง!!!” ผมกดวางสายแล้วมองไปที่ห้องน้ำเพราะรู้สึกว่ายัยนั่นจะเข้าห้องน้ำนานไปแล้วนะ ผมทุบประตูห้องน้ำอย่างแรง
“นี่ตายคาห้องน้ำหรือไงว่ะ!!!”
“….”
“ถ้ายังไม่ออกมานะ รับรองคืนนี้เธอได้นอนในห้องน้ำจริงๆ แน่!!” ผมมองประตูห้องน้ำที่ค่อยๆ เปิดออกพร้อมกับร่างบางที่โผล่ออกมาให้ผมเห็นแค่ส่วนหัวเท่านั้น
“ออกมาดิ ฉันจะเข้าห้องน้ำ!!”
“อะ เออ..”
“อะไร!!”
“คือ..ฉันไม่ชุดเปลี่ยนค่ะ”
“….”
“ชุดที่ใส่มาเปียกหมดแล้ว” ร่างบางก้มหน้าลงจนผมส่ายหน้าไปมาอย่างหงุดหงิด น่าสมเพชจริง!!
“งั้นก็ออกมาทั้งโป๊ๆ นั่นแหละ!!”
“นะ นี่คุณจะบ้าเหรอ!!” ใบหน้าหวานเงยหน้ามองผมอย่างโมโหที่ผมพูดแบบนั้น จนผมได้แต่ถอนหายใจแล้วหมุนตัวไปเปิดตู้เสื้อผ้าก่อนจะหยิบเสื้อเชิ้ตสีดำของตัวเองออกมาพร้อมกับโยนใส่หน้ามินญาที่แทบจะรับเสื้อผมไว้ไม่ทัน
“รีบๆ ไปใส่ซะฉันจะอาบน้ำ!!”
“ขะ ขอบคุณค่ะ” มินญาปิดประตูลงสักพักก็เดินออกมาพร้อมกับสวมเสื้อเชิ้ตสีดำของผมที่ตัวใหญ่จนคลุมเข่าไปเลย ผมสีดำของมินญาก็ปล่อยยาวทำให้ใบหน้าหวานดูสวยดี ผมเดินสวนยัยนั่นก่อนจะหยุดที่หน้าห้องน้ำ
“อย่าคิดหนีนะ เพราะถ้าฉันจับได้..เธอตายแน่!!” ผมเดินเข้าห้องน้ำไปก่อนจะมองชุดของมินญาที่ถูกพับไว้เรียบร้อยอยู่ตรงใต้อ่างล่างหน้า ผมเดินลงไปแช่ตัวในอ่างกุชชี่พร้อมกับจุดบุหรี่ดูดอย่างนิ่งๆ พร้อมกับนึกถึงใบหน้าของมินญาที่สวมเสื้อเชิ้ตสีดำของผม เหอะยัยน่าสมเพช!! ผมแช่ตัวสักพักก็ลุกขึ้นจากอ่างพร้อมกับนุ่งผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนเดียวออกมาข้างนอกก็เห็นมินญากำลังเก็บเสื้อผ้าของผมที่รกจนแทบไม่มีทางเดินเพราะนานๆ ผมจะมาที่นี่ เธอหันมามองผมก่อนจะทำหน้าตกใจแล้วเบือนหน้าหนีผมทันที
“ฉันจะกลับแล้ว..”
“กลับอะไร นอนนี่แหละ!!”
“อะ จะบ้าเหรอ!!” เธอลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตูก่อนจะบิดไปมาแต่ก็ไม่ออก
“เปิดให้ตายก็ไม่ออก”
“คุณจะเอายังไงกันแน่อ่ะ คุณโยนฉันลงทะเลแล้ว คุณต้องการอะไรอีกอ่ะ!!” ผมไม่ตอบแต่นอนลงที่เตียงพร้อมกับยกเหล้าดื่มอย่างสบายใจ
“ก็ต้องการทำลายชีวิตเธอมั้ง..”
“คุณมันโรคจิต สมองคุณมันมีปัญหาหรือไง..หรือเก็บกดชอบทำลายชีวิตคนอื่นเขาอ่ะ น่าจะไปอยู่โรงพยาบาลบ้ามากกว่ามาอยู่รวมกับคนอื่นเขานะ ว๊ายย!!” ผมเดินไปตวัดมินญาให้นอนลงพร้อมกับร่างของผมที่ทาบทับร่างบางที่ดิ้นไปมาอย่างตกใจ
“ปะ ปล่อยนะ!!”
“ทำไม เมื่อกี้ยังปากดีอยู่เลยนะ!!”
“ปล่อย ปล่อยนะฉันหนัก!!” ผมกดน้ำหนักลงแล้วก้มใบหน้าลงมองมินญาที่กำลังใช้มือดันไหล่ผมไว้ แต่มีเหรอผมจะยอมรวบมือทั้งสองข้างไว้เหนือหัวทำให้ร่างบางของมินญาแนบชิดกับผมมากยิ่งขึ้น
“กล้ามากที่ด่าฉันนะ คราวนี้เธอโดนดีแน่!!”
“จะทำอะ อุ๊บ!!” ริมฝีปากร้อนๆ ของผมประกบจูบปากบางทันทีพร้อมกับบดขยี้ให้เธออ้าปากรับผมแต่เธอก็ดื้อและส่ายหน้าไปมาไม่ให้ผมจูบได้ถนัด จนผมเอื้อมมืออีกข้างมาบีบคางบางไว้จนเธอทนไม่ได้อ้าปากรับลิ้นร้อนๆ ของผมที่เข้าไปควานหาความหวาน เธอเริ่มหยุดดิ้นเพราะจูบของผม ก่อนที่ร่างบางจะอ่อนระทวยอยู่ใต้ร่าง ริมฝีปากของผมยังคงจูบริมฝีปากบางอย่างรุนแรงและไม่ปล่อยให้เธอได้หายใจเลย จนกระทั่งผมผละจูบออกมองใบหน้าหวานที่ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับหอบหายใจอย่างเหนื่อยหอบ ผมแสะยิ้มก้มใบหน้าลงซุกไซ้ซอกคอหอมที่ดึงดูดผมมากกว่าริมฝีปากบางก่อนที่มือของผมจะค่อยๆ เลื่อนต่ำไปที่ขาอ่อนแล้วดันมือเข้าไปในชายเสื้อ
“ยะ อย่านะ ขะ ขอร้อง..”
“ขอร้องเหรอ? เหอะของร้องฉันเหรอมินญา แล้วที่ด่าฉันปาวๆ เมื่อกี้ล่ะ จะเอายังไง!!”
“ฉัน ฉันขอโทษค่ะ ปล่อยฉันเถอะ..” ใบหน้าหวานจ้องมองผมด้วยสีหน้าหวาดกลัว แต่ผมนะเหรอสะใจมากกว่า..แต่ให้ตายเหอะร่างกายยัยนี่ทำเอาผมแทบคลั่งเลยนะ ริมฝีปากหวานชะมัดเนื้อตัวถึงจะบอบบางแต่ก็นุ่มนิ่มราวกับปุยนุ่น ผมลุกขึ้นแล้วขยับผ้าขนหนูให้แน่นก่อนจะมองมินญาที่ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าประตูแล้วนั่งลงกอดเข่าอย่างกลัวๆ เหอะน่าสมเพชชะมัด นี่ขนาดผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ถ้าทำมากกว่านั้นสงสัยเหมือนกันว่ายัยนี่จะเป็นยังไงนะ แต่ตอนนี้ผมว่ามันยังไม่ถึงเวลาและถึงมีผมก็ไม่สนหรอก แค่อยากจะดูใบหน้าที่หวาดกลัวและน่าสมเพชแบบนี้ไปตลอด เพราะมันสนุกดีนะ หึๆ
- Writer
