บทที่5
1863 Words
**Minya Talk :**ฉันนั่งกอดเข่าตัวเองพร้อมกับฟุบหน้าลงกับเข่า ฉันถูกเขาทำไม่ดีอีกแล้ว..และครั้งนี้เขาได้จูบฉันไป ทำไมกัน!! ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย ทำไม..ฮึก มินญาเธอจะเป็นยังไงต่อไปเมื่อมาอยู่ในกำมือของเขา มาอยู่ในกำมือของคนเลวอย่างเขาที่ไม่มีเหตุเลย เจอกันครั้งแรกก็ด่าว่าฉันเป็นผู้หญิงน่าสมเพชแต่ทำไมเขาต้องรังเกียจฉันด้วยล่ะ มันความผิดฉันเหรอ? ฉันไม่ได้ไปฆ่าครอบครัวเขานะทำไมเขาต้องแค้นฉันขนาดนี้ด้วย เขามันเลวที่สุด..ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะทนได้ถึงหกเดือนหรือเปล่า แต่ยังไงฉันก็ยังมีความฝันของตัวเอง ฉันจะไม่ยอมให้คนอย่างเขามาทำลายชีวิตของฉันเด็ดขาด คนอย่างเขามันไร้หัวใจ ไม่เคยเห็นใจใครเลยและฉันก็ซวยที่โชคชะตาพามาพบเจอกับคนเลวอย่างเขา
“จะด่าฉันในใจพอยัง!!”
“….”
“ตอบด้วย หรืออยากโดนมากกว่าจูบ เอาไหม!!”
“ฉันไม่ได้ด่าคุณ..”
“เหรอ แต่สีหน้าเธอดูแค้นฉันนะ จะทำอะไรฉันล่ะ ฆ่าฉันไหม?” เขาลอยหน้าลอยตายิ้มเยาะฉันแต่ฉันเลือกที่จะไม่ตอบ ถ้าฆ่าได้ฉันคงทำไปแล้ว..
“เงียบทำไมล่ะ ไม่ด่าฉันต่อเหรอ?”
“คุณมันโรคจิต!!”
“หึเหรอ ใช่ฉันอ่ะมันโรคจิตและถ้าเธอยังไม่ยอมลุกขึ้นมานั่งที่เตียงล่ะก็ เธอได้ตายคาร่างของคนโรคจิตแน่!!” เพียงเขาขู่ฉันก็ตกใจทันทีและทำตามอย่างที่บอกอย่างไม่ต้องให้พูดซ้ำ ฉันกลัวว่าเขาจะทำอะไรฉัน ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นฉันขอตายดีกว่า!! เขายิ้มเยาะแล้วนอนลงก่อนจะตีที่นอนให้ฉันนอนลงข้างๆ
“คุณบอกว่าฉันน่ารังเกียจ แล้วคุณจะกล้าให้ฉันนอนเตียงเดียวกับคุณงั้นเหรอ?”
“หึปากดีจริงนะ อุตส่าห์จะให้นอนด้วยงั้นก็..” เขากระชากแขนฉันแล้วเปิดประตูออกไปก่อนจะหยิบเชือกมาผูกข้อมือฉันติดไว้กับหัวเรือ
“นะ นี่คุณจะทำอะไรอ่ะ!!”
“ก็ฉันลืมไปว่าเธอมันน่าสมเพช เพราะงั้นก็นอนมันตรงนี้ละนะ”
“ปล่อยนะ คุณจะมามัดฉันไม่ได้นะ!!”
“ทำไมจะไม่ได้ห๊ะ เธอมาอยู่บนเรือฉัน มินญา!!” ฉันหมดหนทางขอร้องเขาแล้วนั่งนิ่งให้เขาผูกเชือกติดกับหัวเรือจนแน่น ฉันเจ็บข้อมือทันทีเพราะเชือกที่เขาใช้ผูกมันบาดข้อมือฉันจนแสบไปหมดแล้วล่ะ
“เอาล่ะ นอนรับลมทะเลไปนะหึ” และเขาก็เดินเข้าไปในเรือก่อนจะปิดประตูล๊อคทันที ฉันดิ้นไปมาแบบนั้นแต่เขาผูกข้อมือฉันแน่นเลยทำให้ฉันพยายามบิดเชือกให้หลุดก็เป็นการทำร้ายตัวเอง ฉันถอนหายใจออกมาเงยหน้ามองท้องฟ้า
“พ่อแม่..มินไม่รู้ว่าจะไหวไหม แต่ถ้าถึงวันที่มินทนไม่ไหวแล้วมินจะไปอยู่ด้วยนะ มินเหนื่อยเหลือเกิน บนโลกใบนี้มันทำให้มินท้อแท้ แต่เอาเถอะในเมื่อมินยังคงทนได้ มินจะทน” น้ำตาไหลออกมากับความรู้สึกทั้งหมด ก่อนที่ฉันจะหลับไป
“ตื่น!!!”
“….”
“ตื่นดิว่ะ!!” ฉันสะดุ้งกับเสียงตะโกนก่อนจะมองเซฟที่กำลังยืนกอดอกมองฉันอยู่ ฉันไม่สบตาเขาก่อนจะมองเขาที่เดินอ้อมไปแก้เชือกให้ฉัน
“โอ๊ย!!”
“สำออย..” เขาพูดฉันเลยกัดปากตัวเองไว้ไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกมาเพราะความเจ็บ เขาดึงเชือกออกทำให้ฉันดูข้อมือตัวเองที่เป็นแผลขีดข่วนและเลือดออกมานิดหน่อย ก่อนจะลุกขึ้นแต่เขาโยนถุงอะไรบางอย่างให้ฉันเลยก้มดูก็พบว่าเป็นเสื้อผ้าของฉันเอง
“เหอะจะบอกให้นะ ฉันไม่ได้ใช้มือหยิบแต่ใช้..” ฉันมองเขาที่ชี้ลงไปที่เท้าก่อนจะลุกขึ้นแล้วหมุนตัวเดินลงจากเรือเขาไปทันที ฉันต้องรับกลับห้องตัวเอง ฉันอยากกลับห้องตัวเองแล้ว..ฉันเดินจ้ำอ้าวไปโดยไม่รู้ทิศทางแต่ตอนนี้ฉันอยากไปให้พ้นเขาโดยเร็ว ถึงแม้มันจะยากก็เถอะแต่ก็ขอแค่ไม่อยากอยู่ใกล้เขาก็เท่านั้น
ปรี้นๆ!! ฉันหันไปมองรถสปอร์ตสุดหรูของใครบางคนก่อนจะมองคนที่เปิดประตูออกมา..
“คะ คุณโจชัว”
“เธอมาทำอะไรแถวนี้มินญา?”
“อะ เออคือ…”
“เสื้อไอ้เซฟ หรือว่าเธอ..”
“ปะ เปล่านะคะ เปล่าค่ะ!!!” ฉันรีบโบกมือไปมาเพราะดูจากสีหน้าคุณโจชัวแล้วเขาคิดไกลแน่นอนอ่ะ
“แล้วเธอจะไปไหน? แล้วเซฟล่ะ”
“คือฉันจะกลับแล้วส่วนคุณเซฟ ฉันไม่รู้”
“เหรอ ขึ้นรถสิฉันไปส่ง..”
“แต่ว่า..”
“ขึ้นรถ เธอรู้เหรอว่าที่นี่อยู่ไหนอ่ะ?” คุณโจชัวทำหน้าไม่สบอารมณ์ ฉันเลยต้องจำขึ้นรถไปกับเขาแล้วบอกทางกลับห้องเช่าของให้คุณโจชัวฟัง ก่อนจะนั่งรถมากับเขาแบบเกร็งๆ สักพักเขาก็ขับรถมาส่งฉันที่ห้องเช่า
“ขอบคุณนะคะ คุณโจชัว”
“ไม่เป็นไร ว่าแต่เธอทำไมถึงไปอยู่ที่นั่น?”
“ก็…เอิ่ม”
“เล่ามาเถอะถึงฉันจะเป็นเพื่อนเซฟ แต่ฉันก็ไม่เห็นด้วยกับมันที่ทำร้ายเธอแบบนี้” ฉันที่ได้ฟังก็พยักหน้ารับ อย่างน้อยก็ยังมีคนที่ดีอย่างคุณโจชัวที่เข้าใจฉันอะนะ
“ก็เขาไม่ให้ฉันทำงานล้างแก้วที่ผับ และเราก็ทะเลาะกันเขาก็เลย..”
“เออพอๆ เข้าใจแล้ว แต่ทำไมเธอถึงทำงานล้างแก้วอีกล่ะ ก็ในเมื่อทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟแล้ว”
“คือฉันต้องทำงานที่ได้เงินเป็นรายวันค่ะ ไม่งั้นฉันจะไม่มีเงินไว้ใช้จ่าย” คุณโจชัวพยักหน้าก่อนที่ฉันจะยกมือไหว้ขอบคุณเขา
“เดี๋ยวมินญา!!”
“ค่ะ..” ฉันมองเขาที่เดินลงจากรถแล้วมองฉันนิ่ง
“เธออยากทำงานที่ได้เงินเป็นรายวันใช่ไหม?”
“อะ ค่ะ”
“ไปทำงานกับฉันไหม?”
“เอ๋??”
“ฉันมีร้านดอกไม้อยู่ใกล้ๆ ผับไอ้เซฟ แต่เปิดเฉพาะช่วงเช้า จนถึงเย็นเธอจะไปทำไหมล่ะ เพราะร้านนี้เป็นของแม่ฉันกำลังขาด..”
“จะ จริงเหรอค่ะคุณโจชัว”
“จริง ว่าไงสนไหม? อย่างน้อยฉันก็อยากช่วยเธออ่ะ เพราะฉันห้ามไอ้เซฟไม่ให้ทำร้ายเธอไม่ได้เพราะงั้นเรื่องแค่นี้ฉันก็อยากจะช่วย”
“ขอบคุณนะคะ แต่คุณเซฟจะไม่..”
“มันไม่กล้าทำอะไรแน่ เพราะเราจะไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวกันและกัน เพราะงั้นเธอวางใจได้” ฉันที่ได้ฟังก็ใจชื่นขึ้นมา อย่างน้อยการที่ได้เจอคนเลวอย่างเขา แต่กลับมาเจอคุณโจชัวและคุณริวก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีที่สุดในชีวิตฉัน
“ค่ะ ฉันจะทำ”
“ดี งั้นพรุ่งนี้ฉันจะมารับ..”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไปได้”
“หึไม่ต้อง พรุ่งเก้าโมงเช้าฉันจะมารับ” คุณโจชัวไม่รอให้ฉันพูดหมุนตัวขึ้นรถตัวขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที ฉันเลยได้แต่ส่ายหน้าไปมาก่อนจะเดินเข้าห้องของฉันไป เฮ้ออออ…ฉันรีบถอดเสื้อเชิ้ตของเขาออกแล้วเอาไปซักทันที จะได้เอาไปคืนไม่อยากเก็บเอาไว้หรอก ถึงเวลาสองทุ่มฉันก็เตรียมตัวไปทำงานตามปกติถ้าคุณเนโรไม่ให้ฉันเอาเหล้าไปให้เขาที่โซนวีไอพี ฉันพยักหน้ารับกับเขาแล้วเดินขึ้นไปที่ห้องก่อนจะเคาะประตู
“ขอโทษค่ะ…” ดวงตาฉันเบิกกว้างทันทีที่มองร่างสองร่างกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างรุนแรง ผู้หญิงคนนั้นกำลังแหวกเสื้อออกให้เซฟซุกไซ้ จนฉันแทบจะก้าวขาเดินไม่ออก ก่อนที่สายตาเฉียบคมของเซฟจะมองฉันแล้วแสะยิ้มทันที
“ออกไปได้แล้ว..” ฉันพยักหน้าแล้วหมุนตัวจะออกจากห้อง
“ไม่ใช่เธอมินญา เธอต่างหากลิลลี่”
“เซฟ..”
“ออกไป!!” ผู้หญิงคนนั้นพอเห็นสายตาของเซฟก็แต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วเดินสวนฉันไปพร้อมกับสายตาเคียดแค้น ฉันเดินเอาถาดเหล้าไปวางแต่เลือกที่จะไม่มองเขา
“เมื่อวานกลับยังไง เก่งนี่หาทางกลับเองได้ด้วย”
“….”
“ถ้าไม่พูดมีโดนมากกว่าเมื่อวานแน่!!”
“ฉันหาทางกลับเองค่ะ” ฉันเงยหน้ามองเขาที่แสะยิ้มอย่างเหนือกว่าเมื่อพูดขู่ฉันแบบนี้และใช่ถ้าฉันไม่ทำตาม ฉันอาจจะโดนแบบที่เขาพูดจริงๆ และนั่นคือสิ่งที่ฉันจะไม่มีวันยอมเด็ดขาดเขาหยิบเหล้าขึ้นดื่มก่อนที่ฉันจะลุกขึ้นออกจากห้องแต่ก็ถูกคว้าข้อมือไว้พร้อมกับกระชากจนใบหน้าของฉันกระแทกกับอกแกร่งของเขาทันที
“คุณต้องการอะไรค่ะ ฉันจะรีบไปทำงานต่อ”
“ทำไมอยากได้เงินขนาดนั้นเชียว..”
“ก็ฉันต้องเลี้ยงตัวเอง ไม่ได้ร่ำรวยเพราะงั้นคุณเองก็ควรเข้าใจด้วย!!”
“เหรอ ไม่รู้สิฉันไม่เคยมีชีวิตน่าสมเพชแบบเธอ เคยอยากตายบ้างเปล่าล่ะ?”
“….”
“จะบอกให้นะ เธอไม่ต้องคิดว่าอยากตายหรอกเพราะแค่เธอมาทำงานที่ผับของฉันก็ถือซะว่าเธออ่ะได้ตายไปแล้วเหมือนกัน!!” ฉันผลักอกเขาออกไปพร้อมกับมองเขาอย่างเหลืออดกับคำพูดที่แสนจะเห็นแก่ตัวของเขา คนไม่มีหัวใจ!
“คุณคงเคยมีความรู้สึกขาดความอบอุ่นสินะ ถึงได้ทำตัวเหมือนเด็กมีปัญหาแบบนี้นะ!!”
“มินญา!!”
“อายุมากกว่าฉันตั้งห้าปี แต่ความคิดที่ออกมาของคุณมันเด็กจริงๆ คิดแก้แค้นคนอื่นทั้งที่ไม่รู้จักกัน คุณคงทำแบบนี้กับคนที่คุณเกลียดบ่อยสินะ” เขามองหน้าฉันอย่างโมโห แต่ฉันไม่สนหรอกเอาสิฉันก็ไม่ยอมเป็นฝ่ายโดนกระทำหรอก
“ใช่ โดยเฉพาะผู้หญิงน่าสมเพชแบบเธอ!!”
พลั่ก!!!
“จะ จะทำอะไรอ่ะ!!”
“หึก็ทำต่อจากเมื่อกี้ไง เด็กงั้นเหรอ? ฉันจะทำให้เธอครางเพราะเด็กคนนี้ล่ะ!!” เขาประกบจูบฉันทันทีจนฉันได้แต่หลับตาและเม้มริมฝีปากของตัวเองไม่ให้เปิดเด็ดขาด แต่เขาก็ไม่ยอมกดริมฝีปากแน่นโดยกัดที่ริมฝีปากของฉันแต่ฉันไม่ยอม จะไม่ยอมให้เขาจูบแบบเมื่อวานเด็ดขาด!! ก่อนที่เขาจะผละจูบออกไปแล้วมองฉันอย่างเหนือกว่า อะไรสายตาแบบนี้?
“ทนได้ก็ทนไป”
“จะ จะทำอะไรของคุณ ปล่อยฉันนะ!!”
- Writer
