บทที่3
1496 Words
**Minya Talk :** ฉันกำลังวุ่นกับการออร์เดอร์จากลูกค้าที่ตอนนี้เข้าร้านกันเยอะจนฉันหัวหมุนทันที ฉันเดินยกอาหารไปเสิร์ฟก่อนที่สายตาจะไปปะทะกับสายตาเฉียบคมของใครบางคนที่กำลังจะทำลายชีวิตของฉัน
“คุณเซฟ..” เขาแสะยิ้มที่มุมปากพร้อมกับมองผู้หญิงที่แต่งตัวสวยกำลังเดินมานั่งที่โต๊ะของเขา ฉันก้มหน้าลงหลบสายตาเขาที่กำลังมองฉันอย่างสมเพช ฉันไม่ชอบสายตาของเขาเลย มันน่ากลัวจนฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้ อยากหนีเขาไป แต่ทำยังไงได้ในเมื่อเขาจองจำฉันด้วยเงินหนึ่งแสนบาท!! ฉันพลาดเองที่ไปสมัครงานที่ผับของเขาเพราะเห็นว่าจะได้เงินเดือนเยอะ แต่แล้วไงมันกำลังทำให้ฉันเป็นทุกข์ยิ่งกว่าสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ ฉันเลิกคิดถึงเรื่องนี้แล้วพยายามป้องกันตัวเองให้รอดพันจากเงื้อมือเขาเป็นพอ ครบหกเดือนเมื่อไหร่ฉันจะได้ลาออก กลับมาทำงานของเธอต่อนะมินญา ฉันถูกผู้จัดการร้านเรียกให้นำอาหารไปเสิร์ฟที่โต๊ะด้านหลังของเขา ซึ่งฉันก็ไม่ได้สนใจสายตาของเขาที่หันมามองและขณะที่ฉันถือจานสปาเก็ตตี้ไปเสิร์ฟก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น..
ตุ้บ!!
“อ่ะ..”
โพละ!!
“กะ กรี๊ดดดดดดด!!!” ฉันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อจานสปาเก็ตตี้ลอยไปอยู่บนหัวของผู้หญิงคนนี้ที่มากับเซฟ ฉันที่ล้มอยู่ก็ทำอะไรไม่ถูกได้แต่อึ้งแล้วหันไปมองเขา ใช่ฉันล้มลงเพราะถูกเขาใช้ขาสกัดจนทำให้จานสปาเก็ตตี้ลอยไปอยู่ที่หัวของผู้หญิงคนนั้น เธอทำหน้าโมโหแล้วลุกขึ้นมา
เพียะ!!
“นังผู้หญิงชั้นต่ำ!!” ใบหน้าของฉันถูกแรงตบจากมือบางแต่ตบหนักจนฉันรู้สึกถึงรสฝาดของเลือดที่อยู่ในปาก ตอนนี้ฉันได้แต่อึ้งทันทีก่อนจะมองผู้จัดการที่เดินมาขอโทษผู้หญิงคนนี้
“ขอโทษไม่พอหรอกนะผู้จัดการ แบบนี้ต้องไล่ออกอย่างเดียว ไม่งั้นร้านคุณถูกปิดแน่!!”
“ฉะ ฉันขอโทษแต่อย่าไล่ฉันออกเลยนะ ผู้จัดการค่ะ” ฉันพนมมือไหว้ผู้จัดการแล้วมองเขาที่ส่ายหน้าไปมา มะ ไม่จริงอ่ะ!! เขาจะไล่ฉันออกเหรอ? ไม่จริงอ่ะ ฉันไปมองตัวต้นเหตุที่แสะยิ้มอย่างเหนือกว่าพร้อมกับลุกขึ้นแล้วเดินออกไปเลยพร้อมกับผู้หญิงคนนั้น ฉันก้มหน้ารับกรรมกับสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ก่อจำต้องออกจากร้านอาหารที่ฉันทำมานานอย่างเสียไม่ได้เพราะเขาอีกแล้วอ่ะ ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ด้วยนะ..แต่ช่างสิฉันไม่ท้อหรอก จะต้องหางานทำอีกแต่ตอนนี้คงต้องกลับไปที่ห้องก่อน เพราะทำงานที่ผับได้เงินสิ้นเดือนแต่ทำที่ร้านอาหารฉันได้รายวันถึงจะพอกินพอใช้ ฉันถอนหายใจออกมาก่อนจะมุ่งตรงไปที่ผับเพื่อไปคุยกับคุณเนโร
“มีอะไรเหรอมินญา?”
“คือ คุณเนโรค่ะ ฉันอยากทำงานเพิ่ม..คุณให้ฉันล้างแก้วตอนผับเลิกได้ไหมค่ะ?”
“เอ๋?? อะ เอางั้นเหรอเธอจะกลับดึกนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไหว ขอร้องนะคะฉันลำบากจริงๆ ถ้าไงงานล้างแก้วขอเป็นเงินรายวันนะคะ ส่วนเงินเดือนพนักงานเสิร์ฟฉันรอสิ้นเดือนได้ คุณเนโรช่วยฉันนะคะ” ฉันพนมมือไหว้คุณเนโรที่ดูจะไม่ค่อยสบายใจ ก่อนจะพยักหน้ารับตกลงให้ฉันทำ เฮ้อออ..เห็นคุณเนโรบอกว่าเรื่องนี้จะปิดไม่ให้เซฟรู้ซึ่งฉันขอบคุณเขามากๆ เลยล่ะ เขาเป็นคนดีมากเลย ฉันทำงานล่วงเลยมาจนดึกก็จัดการไปช่วยแม่บ้านทำความสะอาดที่นี่ล้างแก้วก็เกือบๆ ตีสาม ก่อนจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องเปลี่ยนชุด
“ไง ทำงานที่ร้านอาหารไม่ได้ก็เลยต้องมาขอล้างแก้วต่อที่ร้านฉันหรือไง?”
“คะ คุณเซฟ เข้ามาได้ไง!!” ฉันหยิบกระเป๋ามาสะพายไว้เตรียมหนี แต่เขารู้ได้ไงล่ะ?
“ที่นี่มันผับของฉัน ฉันเข้าออกส่วนไหนก็ได้ ทำไม..เธอมีปัญหาหรือไง!!” เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ ฉันพร้อมกับมือหนาที่ตบไปที่ตู้ล๊อคเกอร์จนบุบ
“ปะ เปล่าค่ะ ฉันจะกลับแล้ว..”
“ตอบมาก่อน ว่าไปเสนอหน้าขอร้องไอ้เนโรให้ช่วยเธอทำไม!!”
“กะ ก็ฉันไม่มีงานทำแล้ว คุณเองไม่ใช่เหรอที่ทำให้ฉันต้องออกจากงาน” ฉันก้มหน้าลงไม่กล้าที่จะสบตากับเขาแม้แต่นิดเดียวเลย
“แล้วที่ทำอยู่ไม่ใช่งาน..”
“คะ คืองานที่ร้านอาหารเป็นงานที่ได้เงินเลยแต่งานที่ผับของคุณต้องรอถึงสิ้นเดือน ฉันเลยต้องหางานที่ได้เงินรายวันทำ ไม่งั้นฉันไม่มีเงินค่ะ..”
“เหรอ งั้นฉันขอสั่งนะว่าห้ามเธอล้างแก้วที่ผับของฉันอีก!!” เขาตะคอกจนฉันเงยหน้ามองเขาที่แสะยิ้มอย่างเหนือกว่า จนฉันตกใจและหวาดกลัวก่อนจะยกมือไหว้เขา
“ขอร้องละค่ะ ฉันต้องการเงินจริงๆ อย่าห้ามฉันเลยนะค่ะ ฉันขอร้อง”
“หึต้องการเงินงั้นเหรอ เอางี้ไหมหลังเลิกงานเธอก็แค่..มาเป็นที่รองรับฉันบนเตียง แค่นี้ก็ได้เงินตามที่เธอต้องการแล้วนะ สนไหมล่ะฉันให้เธอเยอนะ ถ้าเธอเด็ดจริง หึๆ”
เพียะ!!
“หยาบคาย ทุเรศ คนอย่างคุณมันเลวที่สุด เห็นความทุกข์ของคนอื่นเป็นแค่ของเล่น ฉันไม่มีวันทำเรื่องอุบาทว์แบบนั้นแน่..คนเลว!!” ฉันตะคอกเขาและหารู้ไหมว่าตัวเองกำลังทำให้เขาโกธรเขาหันมามองฉันพร้อมกับแก้มขวาที่โดนฉันตบจนเป็นรอยมือ ฉันถอยหลังเตรียมวิ่งหนีแต่ก็ถูกคว้าข้อมือไว้
“ปล่อยนะ!!”
“กล้ามากที่ทำกับฉันแบบนี้ เธอตายแน่มินญา!!” มือหนาของเขาคว้าข้อมือฉันให้เดินออกไปที่หน้าผับอย่างเร็ว ก่อนจะผลักฉันเข้าไปในรถแล้วเขาก็ขับรถออกไปอย่างรวดเร็วจนฉันหลับตาลงอย่างหวาดกลัว ฉันหันไปมองเขาที่คงใบหน้าเรียบเฉยแต่ฉันกลัวจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ฉันผิดเหรอที่ต้องปกป้องตัวเองจากคนหยาบอย่างเขา ฉันผิดเหรอที่เกิดมาเพื่อให้เขาย่ำยีศักดิ์ศรีด้วยคำพูดหยาบคายแบบนี้
“คุณเซฟ ฉัน..”
“หุบปากยัยผู้หญิงน่าสมเพช!!”
“….”
“กล้ามากที่ด่าฉันไม่พอ ยังมีหน้ามาตบคนอย่างฉัน เธอไม่ตายดีแน่มินญา!!” เขาขับรถหลบรถคันอื่นไปมาอย่างหวาดเสียวก่อนจะขับมาที่ท่าเรือแถวๆ ทะเลพร้อมกับกระชากแขนฉันให้ตามไป ฉันมองทะเลตอนนี้ที่แสนจะมืดมิด..
“ปล่อยนะคุณเซฟ จะพาฉันไปไหน!!”
“หึก็พาไปให้ฉลามกินไง”
“มะ ไม่นะ!!” ฉันพยายามดิ้นไปมาก่อนจะมองเขาที่สั่งลูกน้องตัวเองเกือบยี่สิบชีวิตให้แยกย้ายไปตามท่าเรือต่างๆ ก่อนที่เขาจะพาฉันขับเรือออกไปพร้อมกับมือหนาที่จับแขนฉันไว้แน่น น้ำตาฉันไหลออกมาพร้อมกับความกลัวที่เกิดขึ้น ฉันว่ายน้ำเป็นแต่เขาขับเรือมาจนถึงกลางทะเลและเห็นแสงบนฝั่งแค่ริบหรี่เท่านั้น เขาดับเครื่องแล้วกระชากฉันเข้าไปใกล้ๆ พร้อมกับยิ้มออกมา
“ร้องไห้? กลัวเหรอ ทีนี้กลัวงั้นเหรอ ด่าฉัน ตบฉันเมื่อกี้ไม่ยักกลัวตายนะ!!”
“ฮึก คุณเซฟ ฉันขอโทษอย่าทำอะไรฉันเลยนะ”
“ไม่มีประโยชน์มินญา ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมเล่นกับฉันอ่ะ เธอก็เหมือนตกนรกทั้งเป็นอยู่แล้ว หึๆ”
“ยะ อย่านะ!!!”
ตูม!!! ฉันถูกจับโยนลงทะเลทันทีก่อนจะผุดขึ้นมาเหนือน้ำแล้วมองเขาที่ยืนแสะยิ้มให้อยู่
“ขอให้มีความสุขกับเหล่าฉลามนะ มินญา!!” เขาสตาร์ทเครื่องยนต์แล้วขับหนีฉันไปเลย ซึ่งฉันได้แต่ร้องไห้ออกมาจนน้ำตาจะหมด แล้วมองไปรอบๆ ก็มีแต่ความมืดมิด เขามัน..เลวที่สุด!! ฉันลอยคออยู่แบบนั้นเพราะไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี คงจะต้องว่ายน้ำขึ้นฝั่งอย่างเดียว ฉันเคยเป็นนักกีฬาว่ายน้ำของมหาลัยเพราะงั้นคงต้องว่ายกลับไป อย่างน้อยฉันจะไม่มีวันยอมแพ้เขาเด็ดขาด ฉันจะต้องมีชีวิตอยู่เพื่อความฝันของตัวเองเพื่อชีวิตของฉันที่รอคอยเพื่อไปให้พ้นจากคนเลวอย่างเขา ฉันต้องทำได้!!
- Writer
