บทที่10
1510 Words
**Save Talk :**ผมมองร่างบางที่ก้มหน้าลงและเดินสวนผมออกไป ก่อนที่ไอ้ตัวดีอย่างไอ้ชินจะเดินมาประจันหน้ากับผม
“มินญาเนี้ยน่าสงสารนะ”
“….”
“ฉันว่าอีกไม่นานเธอต้องมาขอร้องฉันแน่เลยว่ะเซฟ 5555” ชินเดินผ่านผมไปพร้อมกับลูกน้องของมันอีกสองคน ส่วนผมก็กำหมัดแน่นก่อนจะสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของเซล่าแล้วรีบขึ้นรถปอร์เช่ของตัวเองขับออกไปอย่างรวดเร็ว
***‘เซฟ ชมพูขอโทษ’***
***‘เซฟ ชมพูไม่ได้ตั้งใจให้เซฟเป็นแบบนี้นะ ชมพูแค่..’***
ผมสะบัดหัวไปมาอย่างโมโหและโกธร เกลียดผู้หญิงอย่างชมพู..เธอโกหกผม หลอกลวงผม ให้ตายเหอะแล้วทำไมผมจะต้องนึกถึงยัยผู้หญิงน่ารังเกียจคนนั้นอีกนะ มินญา!! คืนนี้ผับเปิดผมก็ระดมกินเหล้าอย่างบ้าคลั่ง ทันทีที่เห็นมินญากับไอ้ชินมันทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดสุดๆ ยัยนั่นมันอ่อยไอ้ชินชัดๆ อยากจะไปอยู่กับมันล่ะสิ..ใช่ ก็เล่นไปให้มันถึงที่แล้วนี่ ผมต่อสายโทรหาเนโรทันทีอย่างมึนๆ
“ไอ้เนโร ตามมินญามาพบฉันเดี๋ยวนี้!!” ผมกดวางโทรศัพท์แล้วจุดบุหรี่ดูดเพื่อรอยัยนั่น จนกระทั่งร่างบางเปิดประตูเข้ามาแต่กลับก้มหน้าลงไม่กล้าสบตากับผม
“เงยหน้ามองฉัน!!!”
“….”
“ฉันสั่งไม่ได้ยินหรือไง ยันน่ารังเกียจ!!” เธอตัวสั่นไปหมดก่อนจะเงยหน้ามองผมด้วยสีหน้าหวาดกลัว ผมทิ้งบุหรี่ลงแล้วลุกขึ้นเดินไปประจันหน้ากับมินญาที่สะดุ้งทันที
“กลัวเหรอไง..ทีไปนั่งกินข้าวกับไอ้ชินไม่ยักจะกลัวนะ!!”
“….”
“เงียบทำไม ถามก็ตอบดิว่ะ!!” ผมบีบแขนเธออย่างแรงจนเธอน้ำตาไหลออกทันที เหอะทำมาบีบน้ำตางั้นเหรอ ใช่ไม่ได้กับผมหรอก!!
“ใช่ ก็คุณชินเขานิสัยดี เป็นสุภาพบุรุษ..เป็นใครก็ต้องรู้สึกดีด้วยมากกว่ากลัวนะสิ!!”
“ว่าไงนะ!!”
“ก็คุณต้องการให้ฉันพูด ทีนี้ก็ปล่อยฉันได้แล้ว!!” เธอพยายามบิดแขนออกจากมือผม และคำพูดของเธอมันเข้ามาในโสตสมองของผม คำพูดเหมือนชมพูเป๊ะเลย..
“เหอะคงจะหนำกันแล้วล่ะสิ ไงมันถึงใจดีไหม?”
“ฉันบอกแล้วไงว่าคุณชินเขาเป็นสุภาพบุรุษไม่เคยล่วงเกินฉันเลย คุณต่างหากที่หยาบ!!!”
“มินญา!!”
“ฉันพูดอะไรผิดงั้นเหรอ คุณต่างหากที่เลวยิ่งกว่าเขา..คุณมันเลวจนกระทั่งสั่งฆ่าชีวิตบริสุทธิ์ถ้าให้ฉันเลือกระหว่างคุณและคุณชิน เหอะฉันเลือกที่จะอยู่กับคุณชิน!!!”
“มินญา!!”
**เพียะ****!!!!**
สิ้นเสียงทุกอย่างร่างของมินญาก็ล้มลงไปทันที ผมได้แต่อึ้งและมองมือตัวเองที่กำลังค้างอยู่กางอากาศ หัวใจผมกระตุกวูบทันที ก่อนจะหันไปมองประตูที่เปิดออก..
“จะ โจ..ชัว”
“แกทำเกินไปจริงๆ นะเซฟ!!” โจชัวเดินมาประคองมินญาที่ก้มหน้าลง แต่ผมเห็นนะไหล่ของเธอสั่นเทาและเสียงสะอื้นจากสิ่งที่ผมทำลงไป
“โจ..ฉัน”
“แกมันเลวจริงนะเซฟ แค่แกทำลายมินญาฉันก็ไม่ยุ่ง นี่แกทำร้ายมินญาด้วยการตบหน้าเธอ..เหอะแกยังเป็นลูกผู้ชายอยู่เปล่าว่ะ!!!”
“….” ผมมองโจชัวที่ประคองมินญาเดินออกจากห้องไป ส่วนผมที่ทำเรื่องที่ตัวเองเคยสาบานไว้ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะไม่มีวันตบผู้หญิง แต่ตอนนี้ผมกำลังกลืนคำพูดตัวเองทิ้ง
“โธ่เว้ยยยยย!!!”
ตุ้บๆๆๆๆ!!!
“ไอ้มือไม่รักดี ไอ้ชั่ว!!” หมัดซ้ายของผมกระทบกับกำแพงจนกำแพงยุบลงไป มือของผมเลือดออกและเขียวช้ำไปหมด จนกระทั่งเนโรวิ่งเข้ามาประคองผมให้มานั่งที่โซฟาแล้วเอาน้ำแข็งมาประคบอาการบวมช้ำก่อน
“ฉันมัน…เลวจริงๆ”
“….”
“ฉันตบหน้ามินญา ถึงเธอจะเป็นคนที่ฉันเกลียดแต่ฉันก็ไม่ควรทำร้ายเธอด้วยการตบหน้า”
“….”
“แต่ยัยนั่นดันมาพูดให้ฉันอารมณ์ไม่ดี..ฉันไม่รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงว่ะเนโร” ผมมองมือตัวเองที่เนโรเอาผ้ามาเช็ดให้อย่างนิ่งๆ ไอ้หมอนี่มองหน้าผม
“คุณก็รู้สึกผิดไงครับ”
“ห๊ะ!!!”
“ใช่ครับ คุณเซฟอ่ะรู้สึกผิดที่ตบมินญาต่อจากนี้ไป ผมคิดว่าเธออาจจะหวาดกลัวคุณมากกว่าเดิมและถ้าถึงตอนนั้นคุณจะรู้เองว่าคุณรู้สึกยังไง..” เนโรเดินออกจากห้องผมไป โดยทิ้งคำพูดที่เป็นปริศนาไว้ให้ผมด้วย..เหอะความรู้สึกงั้นเหรอ? ไม่มีหรอกเนโร ฉันคนเดิมอ่ะมันตายไปนานแล้วล่ะ
ตอนนี้ผมกำลังยืนมองผับตัวเองอย่างนิ่งๆ อยู่บนห้องส่วนตัวพร้อมกับพ่นควันบุหรี่ออกจากปากตัวเอง สายตาผมมองไปที่ร่างบางของมินญาที่ตอนแรกผมคิดว่าเธออาจจะไม่มาทำงานก็ได้ แต่เธอก็มาโดยที่แก้มขวาของเธอเป็นรอยช้ำขนาดใหญ่ มุมปากก็ปิดพลาสเตอร์ยาใบหน้าหวานที่ตอนนี้กำลังทำงานอย่างขยัน เมื่อวานไอ้ริวมาถึงก็แทบจะชกผมเพราะมินญาก็เป็นเหมือน้องสาวของมันแล้วไง แต่ผมก็ไม่สนใจมันจนมันเองที่หงุดหงิดแล้วก็ไปเลย ผมถอนหายใจออกมาแล้วกดโทรหาเนโรให้มินญามาหาผมซึ่งต่อให้เธอไม่อยากมาก็ต้องมาอยู่ดี ผมนั่งรอมินญาพักนึงเธอก็เดินเข้ามาในห้อง ผมตะลึงกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป แก้มขวาของมินญามันผิดกับแก้มอีกข้างที่ไม่ได้ถูกตบ มันบวมช้ำจนผมไม่คิดว่าตัวเองจะทำอะไรรุนแรงขนาดนี้
“มานี่ดิ”
“แต่ว่า..”
“บอกให้มาไง!!”
“ค่ะ..” ผมมองมินญาที่เดินมาหาผม ก่อนที่ผมจะกระชากแขนของเธอให้มานั่งที่ตักทันทีแล้วมองใบหน้าหวานที่กำลังตกใจอยู่
“ปะ ปล่อยนะ..”
“อยู่เฉยๆ หรืออยากโดน”
“ก็ที่เป็นอยู่แบบนี้ยังไม่สะใจคุณอีกเหรอไงค่ะ”
“….” ผมเงียบแล้วมองใบหน้าของมินญาที่ก้มลง ผมกระชับอ้อมแขนตัวเองแล้วใช้มืออีกข้างช้อนใบหน้าหวานให้เงยหน้ามองสบตากับผม เธอเลือกที่จะเบือนสายตาไปมองที่อื่นส่วนผมก็เลื่อนสายตาลงไปมองที่แก้มนวลและใช้นิ้วโป้งตัวเองไล่ไปตามแก้มนวลเบาๆ จนมาถึงที่มุมปาก
“ใครติดพลาสเตอร์ยาให้?”
“เอ๋??”
“ตอบมา!!”
“คะ คุณโจชัวค่ะ” เธอมองผมแล้วเบือนหน้าหนีไปพร้อมกับดิ้นไปมาอยู่แบบนั้น อยู่ๆ ผมก็ผุดยิ้มขึ้นมากับท่าทีของมินญาก่อนจะกระชับแขนตัวเองจนร่างบางแนบชิดกับผมอีกครั้ง
“นะ นี่ปล่อยนะ ฉันจะไปทำงานแล้ว!!”
“ทำไม กลัวเงินหายหรือไง?”
“ใช่ ฉันต้องทำงานหาเงินนะ ปล่อย!!” ผมมองเธอแล้วจู่ๆ ก้นเธอที่ดิ้นอยู่ก็โดน…เอิ่ม จนผมแทบจะทนไม่ไหวแล้วนะ!!
“นี่หยุดดิ้นจะได้ไหม!!!”
“ไม่ จนกว่าคุณจะปล่อยฉัน!!”
“ถ้าเธอไม่หยุดดิ้น ฉันจะปล่อยในตัวเธอเดี๋ยวนี้ ตอนนี้เลยล่ะ เลือกเอา!!!” เธอหยุดชะงักแล้วหันมามองผมที่กำลังแสะยิ้มอยู่ ก็ใช่นะสิ..ร่างกายส่วยล่างของผมอ่ะมันดุดันขึ้นมาแล้วอ่ะ
“อะ อะไร..อยู่ที่ก้นฉัน?”
“อยากรู้ไหมล่ะ?” ผมกระซิบที่ข้างหูเธออย่างแผ่วเบาก่อนจะไล่จมูกตัวเองไปที่ซอกคอหอม ให้ตายเหอะผมอดทนกับมินญามามากเกินไปเปล่า!! ถึงได้ปล่อยให้กวางน้อยน่ากินนี้รอดมือไปได้ ผมลืมทุกอย่างเลยนะ ลืมว่าเธอคือคนที่ผมเกลียดเพียงเพราะได้กลิ่นเธออ่ะ..เซฟแกเป็นคนที่มีอารมณ์แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันว่ะ แกไม่เคยขาดหญิงนะแต่ไหงกับยัยน่าสมเพชนี้มันถึงดึงดูดแกจริง แถมยัยนี่ก็อาจจะไม่ได้ซิงแล้วด้วยเพราะคงจะไปให้ไอ้ชินแล้ว!! เหอะพูดถึงมันแล้วหงุดหงิดจริง
“คุณเซฟปล่อยนะ!!”
“ปล่อยไหน..”
“คุณเกลียดฉัน แล้วคุณจะทำแบบนี้ทำไม?”
“….”
**“คุณตบหน้าฉันนะ แถมคุณยังรังเกียจฉันด้วย”** เธอแกะมือผมออกทันทีที่ผมชะงักก่อนจะก้มหัวให้ผมแล้วเดินออกไปเลย ส่วนผมนะเหรอก็ได้แต่ทึ้งหัวตัวเองไปมา เหอะรังเกียจเหรอ!! เออใช่ แต่อย่าหวังว่าฉันจะให้เธออยู่อย่างสงบและอย่าหวังว่าจะลอยหน้าลอยตาไปหาไอ้ชินมัน!!?
- Writer
