หลังจากวันนั้นเขียนฟ้าก็ยังคงมาหาเธอในทุก ๆ วันหลังเลิกงาน เขามักจะมาพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่ในมือและมักจะกลับไปพร้อมกับหยาดน้ำตาและคำบอกรักเหมือนกับทุกครั้ง
"เริ่มใจอ่อนแล้วล่ะสินั่งยิ้มหน้าบานแบบนี้"เป็นอีกหนึ่งวันที่สโรชาได้เห็นเพื่อนสาวนั่งยิ้มให้กับช่อดอกไม้ในมือมันก็ทำให้เธออดที่จะเอ่ยแซวไม่ได้
"แกว่าฉันควรให้อภัยเขียนได้แล้วใช่ไหม"
"โอ๊ย แกควรให้อภัยมันได้นานแล้วไม่ใช่มัวแต่เล่นตัวอยู่แบบนี้"
"ก็ฉันยังกลัวอยู่ แล้วอีกอย่างฉันอยากได้ความเชื่อใจจากเขาด้วยว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก"ถึงแม้ว่าเธออยากจะให้อภัยแต่ลึก ๆ ในใจแล้วก็ยังคงกลัวอยู่ดี
"ฉันเข้าใจความรู้สึกของแกนะ เป็นฉันก็คงกลัวไม่ต่างจากแก"
"..."
"แต่ถ้าแกปล่อยให้เวลามันเดินผ่านไปอย่างไร้ค่าแบบนี้มันจะไปมีประโยชน์อะไร สู้กลับไปเริ่มต้นใหม่ทำให้ชีวิตคู่มันดีกว่าเดิม ไม่ดีกว่าเหรอ"วันวานเงยหน้าจากช่อดอกไม้ แววตาของเธอเริ่มกลับมาเป
