หลังจากที่กินข้าวอิ่มพริ้งพราวรู้สึกแสบริมฝีปากบางต้องหาอะไรมาช่วยให้หายเผ็ด เธอวิ่งตามพนักงานคนอื่นไปซื้อโอเลี้ยงตามที่พวกเขาแนะนำก่อนจะดูดในถุงจนหมด
"น้องพริ้งโอเคมั้ยเนี่ย เผ็ดเหรอ"
ทุกคนหัวเราะร่าอย่างตลกเมื่อริมฝีปากบางแดงแจ๋เพราะความแซ่บนัวของส้มตำ เธอกินเผ็ดได้แต่เผ็ดระดับนี้มันออกจะมากไปหน่อย
"เผ็ดค่ะแต่แซ่บค่ะพริ้งชอบนะ"
"เดี๋ยวพรุ่งนี้ลดเผ็ดลงหน่อยก็ได้ บอกพี่แตงกวาได้เลยรายนั้นเป็นคนสั่งให้ทุกวัน"
"แบบนี้ก็ได้ค่ะพริ้งกินได้ คุณลุงเอาอีกถุงค่ะ"
หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนจะหันไปสั่งโอเลี้ยงคุณลุงอีกถุง พนักงานคนอื่นยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูหญิงสาว ดูท่าทางใสซื่อทำอะไรไม่ค่อยเป็น แต่ทุกคนมองออกว่าเธอไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำจริงๆ
"กินเยอะนะหนูเดี๋ยวไม่หลับไม่นอนหรอก"
"หนูไหวค่ะจัดมาเลยคุณลุง"
เธอดื่มโอเลี้ยงไปทั้งหมดสองถุงและมันเป็นอะไรที่แปลกใหม่สำหรับเธอมากในการได้กินของอร่อยที่ราคาแสนถ
