"อาไฟอยู่ไหนคะ?" ขนมปังที่ยืนรอผู้เป็นอาอยู่นาน จนเลยเวลานัดหมายจึงต่อสายโทรหาถามไถ่
"อาใกล้ถึงแล้ว...ปังรออาที่หน้าโรงเรียนเลย" อาไฟตอบกลับพร้อมเท้าเหยียบคันเร่งรถยนต์อย่างรีบร้อน กลัวว่าหลานสาวตัวแสบจะรอนาน หากเป็นเช่นนั้นเธอจะหน้างอและบ่นจนหูแทบชาตลอดทาง
"อาไฟมาช้านะคะ ปังยืนรอหน้าโรงเรียนนานแล้ว กินน้ำจนหมดไปสองแก้วแล้วนะคะ" ขนมปังหน้าง้ำงอพูดเสียงแข็งใส่ปลายสายอย่างเง้างอน
"งอนอาเหรอ..." อาไฟย้อนถามเสียงเรียบ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแค่เพียงนึกถึงสีหน้าของหลานสาวที่คงเป็นอยู่ตอนนี้
"เปล่าค่ะ" ขนมปังตอบกลับ
"จริงอ่ะ" อาไฟย้อนถามอีกครั้ง ย้ำชัดในคำตอบที่คนปลายสายบอกกล่าว
"............" ขนมปังเงียบปากไม่ตอบรับ ปากคาบหลอดดูดน้ำปรายสายตามองโดยรอบอย่างไม่คิดสนใจเสียงพูดของอาไฟ
"โอเคอาขอโทษ...อย่าเพิ่งโกรธอานะ พอดีอามีธุระเลยมาช้า แต่ตอนนี้อากำลังไปหาปังนะอีกห้านาทีถึง"
".........
