"คุณแม่! คุณพ่อ! เร็วค่ะเดี๋ยวปังไปแต่งตัวไม่ทัน" ขนมปังตะโกนดังลั่นบ้านในยามเช้า เมื่อวันนี้คือกิจกรรมที่เธอได้ขึ้นแสดง
ปึก ปึก ปึก เสียงสืบเท้าวิ่งลงบันไดบ้านด้วยความรีบร้อน และสิ่งของในมือพะรุงพะรัง
"ขนมปังเบา ๆ สิลูก คนอื่นเขารอหนูคนเดียวเนี้ย จะตะโกนเสียงดังทำไม?" พ่อเจกับแม่แนนที่ตื่นแต่เช้า กับคำที่ลูกสาวบอกกล่าวไว้ให้ไปส่งเธอเพื่อเตรียมตัว แต่คนบอกกลับสายเสียเอง
"อ้าว ทุกคนเรียบร้อยกันแล้วเหรอคะ แฮะ แฮะ แย่จังปังสาย...ถ้าอย่างนั้นก็รีบไปกันเถอะค่ะ ไปค่ะคุณพ่อสุดหล่อ" เมื่อเห็นตาของพ่อเจกับแม่แนนที่มองเธอ คนที่สายสุดกลับเสียการทรงตัว ยืนนิ่งเกาหัวแล้วรีบเบี่ยงเบน
"ตลอดเลยขนมปัง" แม่แนนที่เดินตามหลังมาถึงกับส่ายหัวระอา
"คุณพ่อกับคุณแม่จะแค่ไปส่งปังไว้หรือรอเลยคะ?" ขนมปังเดินควงแขนพ่อเจแล้วเอ่ยถามพร้อมฉีกยิ้มสดใส
"แม่บอกจะช่วยหนูดูความเรียบร้อย เดี๋ยวพ่อเข้าบริษัทก
