“ด๊อจกูไม่ได้ตั้งใจนะเว้ย กูแค่ตั้งการ์ดรอหันไปมันได้จังหวะที่น้องเด้งมาพอดี” เพื่อนสนิทของด๊อจรีบบอกทันที
...ตอนนี้ทุกคนห้อมล้อมคนที่นอนไม่ได้สติอยู่กลางเวที โบกพักช่วยกันเพื่อให้เธอนั้นได้คืนสติ ยาดมจ่อที่ปลายจมูกเล็ก ๆ นั้นให้เธอได้สูดดม
“เออ กูเห็นแล้ว” ด๊อจยืนยันตามเหตุการณ์ที่เขาเห็นทุกอย่าง
“ขนมปังนะขนมปัง...แล้วจะเอาไงล่ะทีนี้ นี่หลานของเพื่อนพ่อหมอกไม่ใช่เหรอ...กูรู้จักกับอาน้องเขาตอนที่ขับรถชน” ศิลาเอ่ยถามความเห็น ก่อนจะบอกเล่าสิ่งที่เคยเกิดให้สู่เพื่อนทั้งสองฟัง
“เอาไงล่ะ ก็ต้องรอให้น้องฟื้นแหละ”
“มึงนะมึงไอ้มิน...หาเรื่องแล้วไหมล่ะ?”
มินพูดขึ้น ตามด้วยด๊อจที่เริ่มกลัดกลุ้มกับสภาพของขนมปังที่เป็นตอนนี้ เพราะขอบตาของเธอนั้นเริ่มช้ำเป็นวงกลมอย่างกับใส่แว่นก็ไม่ปาน สามชายหนุ่มนั่งล้อมเธอ คอยพัดวีช่วยเหลือบ้างก็ให้เธอดมยาเพื่อให้เธอรู้สึกดี
พรึ่บ!!
“โอ๊ะ โอ๊ย”
ขนมปังที่เร
