อี้หลันเดินไปเดินมาอยู่ในห้องราวกับหนูติดจั่นจนกระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น
ตึง! ตึง! ตึง!
ร่างกายของนางตึงเครียดขึ้นมาทันที ฝ่ามือเตรียมร่ายคาถาซัดพลังใส่คนที่บุกรุกเข้ามา
“ศิษย์น้องอี้…นี่ข้าเอง...คืนนี้ข้าจะร่ายคาถาป้องกันให้ ไม่มีอะไรแล้ว” เป็นเสียงของศิษย์พี่หลิง ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเมื่อนางได้ยินเสียงของอีกฝ่ายก็รู้สึกสบายใจขึ้นมา
“ขอบคุณเจ้าค่ะ” นางตอบกลับเสียงเบา
“อืม…นอนเถอะ”
อี้หลันฟังเป็นฝีเท้าที่เข้าไปเดินทางออกไปจากนอกประตู แล้วก็รู้สึกกังวลใจ แต่นางไม่กล้าบอกให้อีกฝ่ายนั่งเฝ้าอยู่ข้างหน้าห้อง เพียงแค่เขาช่วยร่ายเวทย์ป้องกันให้ก็ดีมากแล้ว
นางกลัวว่าพระเอกของเรื่องจะวนกลับมา เพราะด้วยนิสัยเดิมของเขาเป็นพวกที่อยากได้อะไรก็ต้องได้ ยิ่งเห็นสายตาของเขาที่แสดงออกว่ามีความปรารถนาในตัวของนาง ไม่ช้าอีกฝ่ายคงจะต้องไปหาบิดามารดาเพื่อให้พูดคุยเรื่องหมั้นหมายกับนางอีกครั้งแน่
