ขอกลับมาแก้ไขชีวิตในอดีต ยุค 70

ตอนที่ 1

เจียชิง เธอเกิดปี 2000 ปัจจุบันอายุ 21 ปี เป็นหลานสาวคนเดียวของตระกูล ลู่ ปู่ของเธอเป็นเจ้าของบริษัทขนส่งสินค้าระหว่างประเทศครบวงจร หรือโลจิสติกส์ ในเครือ ลู่ กรู๊ป พ่อแม่เธอเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตั้งแต่เธออายุ 8 ขวบ ปู่จึงค่อนข้างจะรักเธอมาก แต่ปู่เป็นคนดุมาก ถึงจะใจดีแต่ก็เข้มงวดในเรื่องหน้าที่ไม่ว่าจะเรื่อง เรียน และการฝึกฝนให้เธอแกร่งในทุกๆ ด้าน เพราะธุรกิจของปู่ มีคู่แข่งมากพอสมควร บางครั้งอาจจะไปขัดผลประโยชน์ของผู้อื่นอยู่ไม่น้อย ทำให้ปู่ต้องมีบอดี้การ์ดและตัวปู่เองก็มีฝีมือไม่น้อย เมื่อเธอเริ่มโตขึ้น ปู่ให้เธอเรียนวิชาป้องกันตัว และการใช้อาวุธทุกชนิด ไม่ว่าจะเป็น ปืน มีดสั้น ดาบ หรือแม้แต่กระบอง ก็ยังได้เรียนจนใช้ได้อย่างคล่องแคล่ว จนเธอเรียนจบปริญญาตรีตั้งแต่ อายุ 20 ปีเท่านั้น เธอได้ขอปู่ไปเที่ยวพักผ่อน ก่อนจะเข้าไปช่วยงานปู่เต็มตัว สถานที่ที่เธอไปคือ วัดและสุสานโบราณ ที่ออกไปนอกเมือง หรือแถวชนบทนั่นเองเพราะอยากไปอยู่กับธรรมชาติบ้างนั่นเอง ปู่ของเธอก็ไม่ขัดเพราะหลานสาวทุ่มเทกับการเรียนจนไม่ได้พักมาหลายปี จึงอยากให้หลานสาวได้ไปผ่อนคลายบ้างเหมือนกัน

เจียชิง เธอเดินทางโดยรถไฟไปที่เมืองที่ขึ้นชื่อด้านวัฒนธรรมที่เคยได้ยินและได้เรียนมา เพราะขี้เกียจ ขับรถและไม่อยากมีคนติดตามจึงเดินทางแลบเงียบๆ คนเดียว เธอนั่งรถรับจ้างไปที่ สถานที่ท่องเที่ยวดังกล่าวและเมื่อไปถึงก็มีเจ้าหน้าที่คอยอำนวยความสะดวกให้ และแนะนำสถานที่ต่างๆ ว่ามีความสำคัญยังไง มีโบราณวัตถุและสุสานโบราณ ที่ปัจจุบันมีไว้เป็นที่ท่องเที่ยวและเป็นแหล่งศึกษาวัฒนธรรมของจีน ยุคต่างๆ เธอเดินผ่านไปเรื่อยๆ จากสุสานราชวงศ์ต่างๆ จนมาถึงสุสานยุคจีนสมัยเก่า ยุค 60-80 เธอเดินผ่านเข้าไปที่สุสานด้านหนึ่งอย่าคุ้นชิน เหมือนจะเคยมาแต่ตั้งแต่เกิดเธอมั่นใจว่าไม่เคยมาที่เมืองนี้สักครั้ง แต่ทำไมตรงนี้ถึงรู้สึกคุ้นตาเธอเหลือเกินล่ะ เจียชิงส่ายหัวกับตัวเองและรีบเดินออกมาจากตรงนั้นและเดินไปที่จุดชมวิว อีกด้านของวัดที่เป็นเนินเขา มองลงไปจะเห็นแม่น้ำสายยาว และทิวทัศน์บ้านเรือนและโรงงานที่ตั้งอยู่ เป็นกระจุกๆ ไกลสุดลูกตาทีเดียว

เธอรู้สึกมีความผูกพันกับสถานที่แห่งนี้ไม่น้อย ทั้งที่พึ่งเคยมาครั้งแรก เดินจนเหนื่อยเธอจึงได้กลับที่พักที่ได้ทำการจองออนไลน์เอาไว้แล้ว เป็นรีสอร์ตกึ่งบ้านพักวิถีชาวบ้านชนบท แม้แต่อาหารก็เป็นแบบท้องถิ่น ทำให้ได้อารมณ์ไปอีกแบบ เจียชิง อาบน้ำและสั่งอาหารพื้นเมืองมาทานก่อนจะนอนพักผ่อน จากนั้นเธอก็เหมือนได้หลุดไป ยังห้องห้องหนึ่ง เป็นห้องที่เธอรู้สึกคุ้นเคย และภาพตรงหน้า คือ หญิงวัยเลยกลางคนมาพอสมควร อายุไม่น่าเกิน 50 ปี แต่ด้วยโรคภัยที่รุมเร้าทำให้เธอแก่กว่าอายุจริงอยู่มาก เจียชิง มองภาพตรงหน้าแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ภาพหญิงคนนั้นที่กำลังเพ้อและทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด และภาพอดีตของเธอก็ผุดขึ้นมาในหัวของเจียซิงด้วย

ผู้หญิงคนนี้คือ หมิง เจียชิง แต่ก่อนเธอนับว่าเป็นสาวงามอันดับหนึ่งประจำหมู่บ้าน พ่อเป็นถึงผู้นำชุมชน และเธอเป็นลูกสาวคนโต ทำให้พ่อแม่รักมากไม่แพ้ลูกชาย ทำให้เธอมีความหยิ่งทะนงว่าตนเองนั้น ดีกว่าสาวๆ ในหมู่บ้านทุกคน ชอบดูถูกคนอื่น และเป็นคนเห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ หนุ่มๆ ในหมู่บ้านเธอไม่เคยคิดจะชายตามอง เพราะคิดว่าไม่มีใครเหมาะสมกับเธอ เธอได้เรียนหนังสือในเมือง จนจบมัธยมปลายและต่อมาพ่อได้บอกกับเธอว่าเธอมีสัญญาหมั้นหมายมาแต่เด็กแล้วแต่ยังไม่ได้บอกให้เธอรู้ และทางนั้นได้ทวงถามมาเพราะฝ่ายชายก็อายุ 21 ปี แล้วด้วยเพราะท่านผู้นำเคยได้รับความช่วยเหลือให้รอดชีวิต จากสหายรุ่นพี่ จวินหนิงจ้าน ตอนไปล่าสัตว์ด้วยกันเมื่อตอนยังหนุ่ม แม้จะอยู่คนละหมู่บ้าน ทั้งสองจึงได้ให้สัญญากันไว้ หากมีลูกชาย ลูกสาวคนโต จะให้แต่งงานกัน แต่ถ้ามีชายหรือหญิงเหมือนกันก็จะให้เป็นสหายกัน เพราะตอนนั้นพ่อของเธอยังไม่แต่งงาน แต่เพื่อนแต่งงานแล้วและเมียกำลังท้องลูกคนแรก

เจียชิง แม้ไม่อยากแต่งกับ หนิงเฉิน แต่ก็ขัดคำมั่นบิดาไม่ได้พอแต่งเข้าบ้านจวิน เธอก็ทำตัวไม่ดีนักด้วยเพราะเป็นคนไม่สนใจใคร และขี้เกียจจึงไม่ยอมช่วยบ้านสามีทำงาน หนิงเฉิน ที่ตอนแรกก็ตกหลุมรักภรรยา เพราะเธอหน้าตาสวยงาม เขาจึงตามใจ เจียชิงทุกอย่างอันไหนเธอไม่อยากทำเขาก็จะทำให้เธอ เพราะไม่อยากให้พ่อแม่ไม่สบายใจ เจียชิงยิ่งได้ใจ เมื่อเธอท้องลูกชายฝาแฝดและคลอดออกมาเธอก็แทบจะไม่สนใจลูก เพราะคิดว่าตั้งแต่ท้อง เธออ้วนและดำขึ้นเมื่อคลอดออกมาก็มีสามีกับแม่สามีที่คอยเลี้ยงดูลูก เธอเพียงให้นมลูกเท่านั้นจากนั้นก็อ้างว่าเหนื่อยเพลียแค่ลูกดูดนมก็แทบจะไม่เหลือแรงแล้ว ทั้งที่ลูกชายทั้งสองเป็นเด็กเลี้ยงง่ายมากหลังๆ เธอเบื่อสามีเพราะหลังเลิกงานก็เอาแต่เลี้ยงลูก จนแทบจะไม่มีเวลาด้วยกันเลย และหลังจากที่เธอบอกว่านอนไม่ค่อยหลับเพราะลูกดิ้น มาโดนตัว สามีจึงได้นำลูกชายฝาแฝดทั้งสองคนแยกนอนต่างหากทำให้เธอกับสามียิ่งห่างกันมากขึ้น

เจียชิง ไม่ได้รักสามีอะไรมากอยู่แล้วเธอเริ่มแต่งตัวสวยอีกครั้งหลังจากเริ่มผอมลงมาแล้ว และชอบไปซื้อของในเมืองบ่อยๆ เพราะเธอไปติดพันนายตำรวจหนุ่มที่พูดจาเพราะหวานหูและชอบซื้อของแพงๆ ให้เธอบ่อยๆ เธอไม่ได้บอกเขาว่ามีสามีและลูกแล้ว ผิดกับสามีของเธอที่นิ่งๆ เงียบๆ แม้จะหน้าตาพอดูได้และถือว่าหล่อเหลาแต่เรื่องการแต่งกาย และรสนิยม ก็เหมือนหนุ่มชาวบ้านธรรมดานี่เอง สามีของเธอเรียนจบมัธยมปลายเหมือนกัน แต่ไม่ได้มีตำแหน่งอะไรมากมาย จบมาทำงานในหน่วยที่หมู่บ้านแต่เพราะเรียนสูงหน่อยจึงได้เป็นผู้ช่วย ผู้นำหน่วยผลิต ของหมู่บ้าน ช่วยจดยอดงานของคนทำงานในแต่ละวัน

สามีของเธอรักเธอมากแม้มีคนมาบอกเขาว่า เห็นภรรยาไปในเมืองและอยู่กับผู้ชายอื่น เขาก็ไม่เคยมา สอบถามหรือต่อว่าภรรยาให้เสียใจ เพราะเชื่อว่าภรรยามีศักดิ์ศรีพอคงไม่ทำเรื่องที่ไม่ดีแบบนั้น แต่เขาคาดผิด เจียชิง เบื่อลูกกับสามี มากพอลูกเลิกกินนมเธอ ก็แทบจะไม่เลี้ยงและอุ้มลูกอีก แม่สามีแม้จะไม่พอใจแต่ก็พูดอะไรมากไม่ได้ เพราะลูกสะใภ้เป็นลูกเพื่อนรักสามี ส่วนพ่อสามีก็ได้แต่ฝืนทน เพราะไม่อยากมีเรื่องขัดใจกับเพื่อน เขาถือว่าคงเป็นเวรกรรมบ้านจวิน เอง ที่ได้สะใภ้แบบนี้มา จึงได้แต่อดทนเลี้ยงดูหลานชายทั้งสองหวังเพียงว่าลูกสะใภ้จะไม่ทิ้งลูกๆ ที่น่ารักนี้ไปก็พอใจแล้ว

เงินเดือนทุกบาทของสามี เจียชิง เป็นคนเก็บและแทบจะไม่นำออกมาใช้ในบ้านเธอซื้อแค่ของตัวเองเท่านั้น บ้านพ่อแม่ของเธอเองเธอก็ไม่ไปเยี่ยม จนลูกชายฝาแฝดได้ 3 ขวบครึ่ง แต่เธอก็ไม่มีความรักผูกพัน กับลูกขึ้นเลยรวมทั้งสามีด้วย ถึงตอนนี้ชายคนรักที่เธอไปชอบพอได้บอกให้เธอย้ายไปอยู่กับเขา เพราะเขาได้เลื่อนตำแหน่งและจะไปประจำอยู่ที่เมืองมณฑล เขาบอกจะพาเธอไปด้วยไปเป็นภรรยาของเขาและเขาจะให้เธออยู่อย่างสุขสบาย ไม่ต้องทำอะไรเป็นคุณนายรอใช้เงินอย่างเดียว เจียชิง ไม่รู้สักนิดว่าเป็นแค่คำลวงของเขา เขามีลูกเมียอยู่ก่อนแล้ว และที่เขายังเอาใจเจียชิง เพราะเห็นว่าเธอสวย รูปร่างดี เขากับเธอไม่เคยมีอะไรกันและเขารู้แล้วว่าเธอมีครอบครัวแล้ว แต่เมื่อไม่นานมีตลาดมืดที่เมืองมณฑล ต้องการหญิงสาวไปทำงานดูแลแขกที่มีอายุและคนมีเงินที่ชอบสาวๆ ไปบริการ ถ้าเขาส่งคนไปจะได้เงินค่านายหน้าถึง 5,000 หยวน ต่อคนแต่คัดหน้าตาดีๆ ไม่ต้องบริสุทธิ์ก็ได้ ดังนั้นเขาจึงได้ผละมือจากเธอไม่ได้ ล่าสุดทางนั้นเร่งมาเพราะคนขาดไม่พอรับแขกและจะให้ค่าหัวถึง 8,000 หยวน ทำให้เขาต้องเร่งเร้าให้เจียชิง ยอมไปกับเขาให้ได้

เจียชิง คิดหนักสุดท้ายเธอเลือกที่จะทิ้งสามีและลูก เพื่อไปอยู่อย่างสุขสบาย เธอหนีไปกับชายคนรักใหม่ โดยไม่บอกใครเลยและนั่งรถไปเมืองมณฑลกับเขาอย่างไม่ระแวงแคลงใจแม้แต่น้อย เขาถือกระเป๋าเล็กๆ ใบเดียวและบอกกับเธอว่าไม่ต้องเอาอะไรไปมาก ที่นั่นมีของใช้มากมายรอให้เธอไปอยู่อย่างเดียว เธอเชื่อว่าตัวเองดูคนไม่ผิด แต่เมื่อไปถึงเขาพาเธอไปที่ตึกแถวที่อยู่ในซอยเปลี่ยว ข้างในตกแต่งแบบสลัวๆ และมีคนเดินเข้าออกบ้าง เขาพาเธอไปพักที่ห้องห้องหนึ่งและบอกว่าเป็นบ้านพักชั่วคราว ถ้ารายงานตัวแล้วจะมารับไปที่บ้านของเขา ซึ่งอยู่ไกลออกไปหน่อย เธอจึงรอเขาไปรายงานตัวอยู่ในห้องนั้น แม้จะเริ่มหวั่นๆ ในใจแต่ก็คิดว่าคงไม่มีอะไร รออยู่จนเย็นเธอเริ่มหิวและเขาก็ไม่กลับมาสักที เธอเดินไปที่ประตูเพื่อจะออกไปสอบถามคนที่นี่ดู แต่ปรากฏว่าประตูล็อกจากด้านนอก เธอเริ่มจะกลัวและเริ่มคิดถึงบ้าน ป่านนี้สามีกับลูกๆ คงรอเธอกลับบ้านเหมือนทุกวัน

เจียชิง รู้ตัวอีกทีตอนที่มีคนมาปลุกให้ตื่น เธอเผลอหลับไป และบอกให้อาบน้ำแต่งตัวใหม่ด้วยชุดที่ผู้หญิงคนนั้นเอามาให้ รวมทั้งข้าว 1 กล่องกับน้ำดื่ม 1 ขวด เจียชิงรีบถามถึง คนรัก แต่คำตอบของผู้หญิงคนนั้นเหมือนฟ้าผ่าลงกลางหัว ของเธอ หล่อนบอกกับเธอว่าเธอได้ถูกขายให้ช่องแห่งนี้แล้วและตอนนี้เขาก็รับเงินกลับไปตั้งนานแล้ว และตอนนี้เธอต้องทำงานได้แล้ว แขกที่มาเป็นคนสำคัญต้องดูแลให้ดี ไม่อย่างนั้นถ้าแขกไม่พอใจจะถูกลงโทษ จากนายใหญ่ซึ่งเธอยังบอกอีกว่าหากถูกลงโทษจะทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น