ขอกลับมาแก้ไขชีวิตในอดีต ยุค 70

ตอนที่ 2

หมิง เจียชิง ยืนนิ่งเหมือนโดนสาป เธอโดนหลอกมาอย่างไม่เคยรู้ตัวหรือระแคะระคายอะไรเลย เธอนี่ช่างโง่งม หลงรูปรส จนลืมสิ้นความดีของคนรอบข้างที่ดีกับเธอมาโดยตลอด น้ำตาแห่งความอดสูไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว คนที่เข้ามาส่งข้าวกับเสื้อผ้าให้เธอออกไปแล้วแต่เธอยังนั่งอยู่ที่เดิม เพราะยังจับต้นสายปลายเหตุไม่ได้ จวบจนได้ยินเสียงประตูดังอีกครั้ง จากนั้นก็มีชาย 2 คนเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับสบถหยาบคายใส่เธออีกครั้ง ตอนนี้สติถึงได้กลับมาอีกครั้ง เธอนั่งลงกับพื้นขอร้องอ้อนวอนให้เขาปล่อยเธอไป เธอไม่ได้เต็มใจเธอถูกหลอกมา แต่พวกมันไม่ได้สนใจเธอเลย มันบอกให้เธออาบน้ำแต่งตัวจะพาไปพบแขก และให้เวลาเธอ 10 นาทีเท่านั้น หากยังไม่เสร็จมันจะจับเธอแต่งเอง

เจียชิง รีบลนลานเข้าไป อาบน้ำในห้องน้ำเล็ก อย่างลวกเสร็จแล้วจึงออกมาแต่งตัว ถึงเวลาพวกมันก็มาลากตัวเธอไปที่ห้องห้องหนึ่งที่ตกแต่งด้วยกระจก รอบด้าน มีเตียงนอนขนาดใหญ่วางอยู่กลางห้อง เธอไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสาที่จะไม่รู้ว่ารับแขกคืออะไร ตอนนี้เธอได้แต่ เก็บอาการหวาดหวั่นเอาไว้ เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดมาจากความโง่และมักมากของเธอเอง

จากนั้นมีผู้ชายอายุราว 50 ต้นๆ เข้ามาในห้องมองมาที่เธออย่างหื่นกระหาย เธอพยายามจะขอร้องขอความเห็นใจแต่มันไม่ได้สนใจเธอสักนิด แต่กลับพูดจาหลอกล่อเธอเหมือนเป็นของเล่นชิ้นหนึ่ง พอหลอกล่อจนเหนื่อยมันเริ่มหมดสนุกและจับเธอมัดด้วยเชือกติดไว้กับเตียงก่อนจะทำการข่มขืนเธออย่าเอาเป็นเอาตาย เจียชิง กรีดร้องอย่างบ้าคลั่งเธอทนการทรมานไม่ไหวบวกกับที่ไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวัน ทำให้เป็นลมไปและไม่รับรู้ว่ามันทรมานอะไรเธออีก ถึงตอนสายอีกวันเธอตื่นขึ้นมาในห้องที่ถูกขังไว้ในตอนแรกทั่วร่างกายมีรอยที่ถูกกระทำย่ำยีแทบไม่มีที่ว่าง เธอนอนร้องไห้อยู่บนที่นอน คิดถึงพ่อแม่ สามี และลูกๆ ไม่รู้ว่าสามีจะออกตามหาเธอหรือไม่ ทำไมเธอถึงได้ชั่วร้ายขนาดนี้ ลูกชายฝาแฝดแม่ยังเล็กก็รู้ความไม่เคยมางอแง กับเธอสักครั้ง เวลาจะเข้าหาเธอแต่ละทีก็มีความหวาดระแวง เพราะถ้าไม่ถูกใจอะไรเธอจะตวาดลูกเสียงดัง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่เคยลงไม้ลงมือกับลูกสักครั้งถึงจะดุด่าเด็กๆ เป็นประจำแต่ไม่เคยตีลูกเพียงแต่จะไล่ไปไกลๆ เท่านั้น เด็กทั้งสองถึงจะหิว หรือเป็นอะไรก็จะไม่มาร้องขอให้เธอหาให้กิน และพ่อของเขาก็มักจะสอนว่าไม่ให้รบกวนแม่ เธอถามตัวเองว่าผีห่าซาตานตัวไหนที่มันเข้าสิงเธอให้ตัดสินใจทิ้งลูก และสามีมาแบบนี้ ถ้าทางการจับได้เธอก็คงจะถูกประจานและถูกลงโทษกร่อนผมและนำไปใช้แรงงานหลายเดือนข้อหาคบชู้ ซึ่งผิดทั้งประเพณีและกฎหมายแต่ทำไมตอนที่จะทำเธอไม่คิดสักนิด ไม่ใช่คนไม่มีความรู้เรียนก็สูงถึงมัธยมปลาย ถึงตอนนี้ก็ได้แต่ต้องชดใช้กรรมที่เธอได้กระทำขึ้นมาเอง

เธอนอนคิดถึงตอนที่เธออยู่กับพ่อแม่ ก็ไม่เคยจะช่วยเหลืออะไรท่านมากมายกับน้องชายทั้งสองคนของเธอ เธอก็ไม่เคยช่วยแม่ดูแล พอถึงเกณฑ์เข้าเรียนเธอก็เรียนหนังสืออย่างเดียว และเมื่อเข้ามัธยมเธอก็ไปเรียนในเมืองและเช่าห้องอยู่ที่นั่นเพราะขี้เกียจนั่งรถไป กลับ จนจบออกมาอยู่บ้านพ่อจะให้เธอช่วยทำเอกสารเธอก็ไม่ได้ทำจริงจังนัก จวบจนเธอแต่งงานมากับหนิงเฉิน แรกๆ ก็พอจะหวานชื่นอยู่บ้างเพราะหนิงเฉิน ดูจะรักและตามใจเธออย่างมาก พ่อแม่สามีก็ไม่ได้มาวุ่นวายอะไรกับเธอ จนเธอท้องและคลอดลูกชายฝาแฝดออกมา ช่วงท้องเธอทรมานมากเพราะท้องแฝด ใหญ่และหนักมาก พอคลอดลูกก็เจ็บทรมานมากจนเธอสลบไปถึง 1 วัน เธอจึงบอกกับสามีว่าจะไม่ยอมมีลูกอีกเป็นอันขาด สามีก็ไม่ว่าอะไรเพราะเห็นว่าเธอทรมานมากจริงๆ เขาจึงช่วยเธอทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ แม้แต่แม่ของเขาเองก็ไม่เคยบ่นหรือพูดให้เธอช้ำใจ พ่อแม่สามีช่วยเลี้ยงหลานอย่างเต็มใจเพราะเป็นหลานชาย คู่มังกร หลายคนอิจฉาที่เธอมีลูกชายทีเดียวถึง2 คนแต่เธอกลับไม่ชอบสักนิด ออกจะรังเกียจลูกเสียด้วยเพราะทำให้เธออดไปเที่ยวๆ ไหนๆ เกือบ 2 ปี ตั้งแต่ทั้งจนคลอดและให้นมลูกอีก 10 เดือน แม้ทุกคนจะดีกับเธอแต่ความที่เธอเป็นคนชอบเที่ยวในเมืองและไม่ชอบอยู่แต่ชนบทแบบนี้

ส่วนที่บ้านเดิมตั้งแต่แต่งงานออกมาเธอกลับไปแค่ครั้งเดียวและพ่อแม่คอยสั่งสอนให้เธอดูแลสามีกับพ่อแม่สามีบ้าง อย่าเอาแต่ใจเหมือนก่อนเธอรำคาญและไม่เคยกลับไปบ้านอีกเลย ถ้าสามีให้เงินเธอมักเข้าไปคุยเล่นกับเพื่อนๆ ที่เคยเรียนและอยู่ในเมืองด้วยกัน จนได้รู้จักกับนายตำรวจคนที่พาเธอมาขายที่แห่งนี้ เธอคบหาดูใจกับเขามาเป็นปีเขาไม่เคยล่วงเกินเธอสักครั้ง และยังคอยเอาใจเธอเรื่อยมาตอนนั้นเธอคิดว่าเธอรักเขาแล้วและเขาคงรักเธอหากมาอยู่ด้วยกันเขาคงไม่รังเกียจที่เธอไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ ถึงตอนนี้เธอพึ่งรู้ว่าไอ้คนเลวนี้มันเพียงต้องการหลอกเธอมาขายและที่มันไม่เคยยุ่งกับเธอก็เพราะมันรู้ว่าเธอมีสามีแล้วและถ้าโดนจับได้ว่ามันเล่นชู้กับเธอก็จะถูกให้ออกจากงานและถูกลงโทษเหมือนกัน เธอทำไมคิดน้อยขนาดนั้นเธอคิดได้อย่างไรว่ามันจะไม่รู้ว่าเธอมีครอบครัวแล้ว ในเมื่อเพื่อนๆ เธอก็รู้ทุกคนและคนที่แนะนำให้เธอรู้จักกับมันก็เป็นคนที่สนิทกับเธอมากเหมือนกัน ที่คอยชวนเธอเข้าไปเพื่อพบเจอกับไอ้คนเลวนั่น เธอไม่รู้ว่าเพื่อนเธอจะรู้เรื่องนี้ด้วยหรือไม่แต่ถึงจะรู้หรือไม่รู้ ตอนนี้ก็คงจะโทษใครไม่ได้จริงๆ นอกจากโทษตัวเองที่โง่งมทั้งยังมีจิตใจมืดบอดและชั่วช้าเกินไปจริงๆ ทุกอย่างเป็นเธอที่เลือกเอง เลือกที่จะเห็นแก่ตัวมาโดยตลอด มันก็สมควรแล้วสินะกับจุดจบแบบนี้ของตัวเอง.

เจียชิง นอนหมดอาลัยอยู่บนเตียงจนมีคนเอาข้าวและยาแก้ปวดมาให้ เพราะกลัวเธอรับแขกวันแรกจะเป็นไข้ พวกมันต้องรักษาเธอไว้เพราะยังถอนทุนคืนไม่ได้ แขกคนเมื่อคืนจ่ายให้อย่างหนักเพราะชอบรูปร่างของเธอมาก เขายังบอกให้ดูแลเธอไว้ก่อนจนกว่าเขาจะเบื่อและจะมาอีกภายใน 3 วันให้จัดเธอมาให้เขาอีก เจ้าของช่องจึงกำชับลูกน้องให้ดูแลเธอให้หายก่อนแขกคนสำคัญจะมาภายใน 3 วันนี้ เจียชิง กินข้าวกินยาและนอนซมอยู่ในห้องทำอะไรไม่ได้นอกจากตรอมใจ เธอยังเฝ้าภาวนาให้สามีตามหาและมาช่วยเธอจากช่องนรกนี่ แต่ใครล่ะจะรู้ว่าเธออยู่ไหนตอนเธอออกมาเธอไม่ได้บอกใครเลยแม้แต่เพื่อนๆ ของเธอและถ้าไปถามไอ้ผู้ชายสารเลวนั่น มันก็คงไม่ยอมรับและบอกไม่รู้ไม่เห็นแค่นั้น

เจียชิง ใช้ชีวิตอยู่ในช่องแห่งนั้นจากเดือนเป็นปี และหลายๆ ปีเธอเคยคิดจะหนีแต่ก็โดนจับได้และถูกลงโทษอย่างทรมาน และกรรมหนักก็มาถึงเมื่อวันหนึ่งเธอป่วยอย่างพอเจ้าของช่องพาหมอมาตรวจร่างกายปรากฏว่าเธอติดโรคติดต่อทางเพศ เจ้าของช่องจึงให้ลูกน้องจับเธอไปปล่อยทิ้งที่หลังภูเขาและอยู่ใกล้ๆ กับสุสาน ของเมืองนี้เธออาศัยอยู่ในห้องอับๆ เล็ก ๆ หาเก็บเศษอาหารในสุสานเวลาที่มีคนมาเซ่นไหว้บรรพบุรุษ ได้กินบ้างไม่ได้กินบ้าง และโรคก็กำเริบหนักขึ้นเรื่อย ๆ เธอรู้ว่าเธอจะอยู่ได้อีกไม่นานหวนคิดถึง สามี ลูกๆ และพ่อแม่ ป่านนี้ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นอย่างไร ยังจำเธอผู้หญิงที่แสนเลวคนนี้ได้ไหม ตอนนี้เป็นการรับใช้กรรมของเธอแต่อาจจะเป็นการหมดกรรมของพวกเขาสินะ

เธอเข้าไปที่ศาลเจ้าที่และนั่งลงอธิษฐานต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ หากเกิดชาติหน้าขอให้เธอจำเรื่องราวเหล่านี้ได้และหากยังพอมีบุญอยู่บ้างเธออยากขอกลับไปแก้ไขชีวิตที่ผ่านมา และเธอสัญญาว่าจะสร้างแต่กรรมดีขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์จงดลบันดาลให้เธอได้ย้อนกลับไปด้วยเถอะ เจียชิง กลับไปนอนในห้องอับๆ นั้นและหลับตาอธิษฐานอยู่แบบนั้น เธอสร้างฝันว่าลูกๆ คงโตขึ้นมากและยืนรอเธอกลับบ้านด้วยรอยยิ้มสดใส สามีที่คอยเธอกลับบ้านด้วยความยินดี เธอนอนยิ้มกับภาพที่สร้างขึ้นมาจนสิ้นใจอยู่ตรงนั้นนั่นเอง.

ถึงตอนนี้ เจียชิงก็ผวาตื่นขึ้นมา และรู้ว่าเป็นเวลาสายมากแล้ว เธอนั่งทบทวนกับสิ่งที่จะว่าฝันก็ไม่ใช่เพราะมันเหมือนจริงและเธอรู้สึกได้สมจริงมากเกินไป ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธเคือง หมิง เจียชิง ซึ่งคงเป็นอดีตชาติของเธอสินะ

' หมิงเจียชิง เธอมันเลวมากจริงๆ ' เจียชิง คิดในใจ ตอนนี้เธอกำลังทบทวนว่าสถานที่ๆ เธอนอนสิ้นลม ก็คงอยู่ไม่ไกลจากสุสานที่ไปมาเมื่อวาน แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปมากแล้ว วันนี้เธอจะไปดูอีกครั้ง เธออยากรู้เหลือเกินว่าลูกๆ ของเธอในชาติก่อนจากความทรงจำคงเป็นปี 1972-73 ก็ราว 50 ปีที่แล้ว ตอนที่เธอตายตอนอายุ เพียง 38 ปีแต่สภาพที่เธอเห็นก่อนตายเหมือนหญิงวัยเกือบ 50 ปี จากความทรุดโทรมของร่างกาย มันเป็นภาพที่น่าสังเวชใจและหดหู่ที่ได้นอนตายคนเดียวในห้องร้างหลังสุสานไร้ญาติขาดมิตร ไม่มีลูกมาส่งอาหารเหมือนคนอื่น ยิ่งคิดจิตใจของเธอยิ่งหดหู่ นี่สินะสิ่งที่รบกวนอยู่ในใจเธอมาตลอดหลายปี ถึงชาตินี้จะสุขสบายแต่ไร้ซึ่งพ่อแม่พี่น้องข้างกายเหมือนต้องคำสาป เธอเกิดมาเป็นลูกคนเดียว เพราะแม่สุขภาพไม่ดี และยังมาเสียไปพร้อมกับพ่อด้วยอุบัติเหตุ จากนั้นปู่ก็ทำงานหนัก เธอโตมากับพี่เลี้ยงและบอดี้การ์ดมากมาย แต่ไม่มีญาติพี่น้องข้างกายสักคน

' หึ นี่ก็คงเป็นกรรมเก่าของเธอเองสินะ ที่เป็นคนไม่เอาใครเลยในชาติชาติก่อน ชาตินี้ทุกคนจึงทิ้งเธอไปหมด '

เธอลุกขึ้นอาบน้ำเพื่อจะออกไปดูที่ที่หนึ่งให้หายสงสัย อีกสักครั้งว่ายังมีที่ตรงนั้นอยู่ไหม นั่นคือศาลเจ้าที่ที่เธอไปไหว้ก่อนจะสิ้นใจนั่นเอง