กลรักร้าย เจ้านายมาเฟีย

Chapter 4

ทางด้านเอแคลที่ออกมาเที่ยวส่งท้ายการเรียนจบมัธยมปลายของเธอพร้อมเพื่อนๆในห้องซึ่งทางโรงเรียนจัดขึ้น ตลอดการเดินทางเอแคลสนุกกับเพื่อนๆที่อีกไม่นานก็ต้องแยกย้ายกันไปเติบโต ต่างคนต่างมีฝันเป็นของตัวเอง ส่วนเอแคลที่ตั้งใจเรียนให้จบมหาวิทยาลัยอย่างที่ฝัน เธออยากตอบแทนบุญคุณบ้านของดินแดนด้วยการจะทำทุกอย่างเพื่อช่วยงานของดินแดนให้ได้ เธอรู้ว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่เธอก็อยากทำเต็มที่เท่าที่ดินแดนอนุญาติให้เธอทำ ไม่ว่าจะอยากให้เธอเป็นสาวใช้ในบ้านไปเรื่อยๆเธอก็จะทำ

"แคล แกมอบตัวเมื่อไหร่" เพื่อนคนนึงเอ่ย

"มหาลัยแคลเหรอ ต้องรอดูกำหนดอีกทีน่ะ"เอแคลเอ่ย

"เอาชุดมามั้ยแคล ไปเล่นน้ำกัน"

"เอามา แคลไม่ได้มาทะเลนานแล้วอยากเล่นน้ำเหมือนกันเลย"

ทั้งหมดเดินทางมายังจังหวัดชายทะเลซึ่งอยู่ไม่ห่างกรุงเทพมากนัก นักเรียนห้องของเอแคลมีจำนวนไม่มาก มีเพียงแค่25คนเท่านั้นที่มาในครั้งนี้ ซึ่งเมื่อมาถึง ทั้งหมดก็พากันแยกย้ายกลุ่มใครกลุ่มมันออกไปเดินเที่ยว

หาดทรายขาวที่ซึ่งนักท่องเที่ยวไม่ค่อยหนาตานัก กลุ่มของเอแคลเลือกหาที่พักวางของ ก่อนจะพากันเปลี่ยนชุดไปเล่นน้ำหลังจากกินมื้อกลางวันเสร็จ

ทางด้านกะตัญที่ออกมาเจอลูกค้าที่จุดนัดพบ ทั้งหมดทำการพูดคุยกันเรื่องสินค้าที่จะส่งมอบ แต่กะตัญเองพบความผิดปกติอยู่มากตั้งแต่เดินทางมา เขาค่อนข้างระวังตัวเองและระวังลูกน้องของตัวเองด้วย

"ลูกชายคุณดินแดนนี่เก่งเหมือนกับคุณดินแดนเลยนะครับ ผมคิดว่าจะเป็นแค่เด็กหนุ่มธรรมดาๆ"ลูกค้าเอ่ย

"ผมไม่เคยธรรมดามาตั้งแต่เกิดอยู่แล้ว"กะตัญเอ่ย

"ครับ งั้นผมขอเช็คของหน่อยได้มั้ยครับ"

"ไม่มีปัญหาครับ แต่!" กะตัญเอ่ยพรางยกมือขึ้นขวางลูกค้าที่จะเดินเข้าไปยังรถที่เก็บสินค้าไว้ด้านหลัง

"แต่อะไรละครับ"

"จะดูได้ก็ต่อเมื่อวางเงินก่อน ผมไม่ใช่เด็กอมมือมาทำธุรกิจและผมก็ไม่ได้ใจดีเหมือนพ่อผมซะด้วย ไอ้ลูกไม้ตื้นๆเรื่องเงินผมไม่ได้โง่เชื่อหรอกนะ"

ลุกค้าเมื่อเห็นว่ากะตัญรู้ตัวก็รีบวิ่งหลบไปขึ้นรถก่อนจะมีการเปิดการปะทะเสียงปืนดังขึ้น เมื่อมีการขัดขวางต่างคนต่างก็หาที่กำบัง กะตัญได้รับข่าวจากสายว่าคนนี้คือคนที่ว่าจ้างให้ลูกน้องในทีมเขาขโมยปืนออกจากโกดังครั้งก่อน วันนี้เขาจะเก็บให้สิ้นซากไม่ให้มาแว้งกัดเขาได้อีกครั้ง

ชายหนุ่มใบหน้าเรียบนิ่งไม่มีความกลัวแม้แต่น้อยอยู่ในแววตา เขาวิ่งตามตัวต้นเรื่องไปพร้อมปืนในมือ กระทั่งวิ่งมาจนสุดหาดที่มีเรือประมงจอดค่อนข้างเยอะ เสียงปืนที่ออกจากกระบอกเก็บเสียงก็ดังขึ้น

"แคล!! แกได้ยินมั้ย เหมือนเสียงปืนเลย"เพื่อนของเอแคลเอ่ยขึ้นในขณะที่กำลังเล่นน้ำ ทั้งหมดพากันวิ่งขึ้นมาบนหาด ก่อนรีบเก็บของเพื่อกลับไปที่รถ

"รีบไปเถอะ แคลว่าไม่ดีแล้วอ่ะ"เอแคลเอ่ย เธอเก็บของทั้งที่ยังใส่ชุดว่ายน้ำแต่ไม่ได้เปียกทั้งตัว เธอเปียกเพียงแค่ท่อนล่างเท่านั้น

ร่างแกร่งที่วิ่งตามพร้อมสาดกระสุนใส่กันเพราะไม่มีผู้คนอยู่รอบข้าง แต่สายตาเรียบนิ่งของกะตัญก็ไหววูบเมื่อทั้งคู่วิ่งมาในจุดที่เริ่มมีผู้คน หากเป็นแบบนี้จะมีคนที่ไม่รู้เรื่องบาดเจ็บแน่ๆ

"ยัยบ้าเอ้ย!!!"

เสียงกะตัญสบถเมื่อหันไปเห็นหญิงสาวตัวเล็กที่เก็บของกำลังเดินออกจากหาด ในขณะที่อริของเขากำลังวิ่งไปทางด้านนั้น เขาหยุดยิงแต่อีกฝั่งกลับยิงสวนมา

"กรี๊ดดดดด"

"เอแคล!!!!"

กะตัญวิ่งตรงเข้าไปหาเอแคล แต่กลับถูกอีกฝั่งยิงเข้าใส่ เมื่อเข้าถึงตัวเธอกะตัญคว้าเอแคลเข้าไปกอดพรางเอาตัวเองบังไว้แล้วเริ่มสาดกระสุนในอีกฝั่งทันที หญิงสาวตัวเล็กที่ถูกกอดซุกอกชายหนุ่ม เธอเงยหน้าขึ้นปรากฏว่าเป็นเจ้านายมาเฟียของเธอ เขามาได้ยังไงกัน

เสียงกระสุนดังขึ้นต่อเนื่องไม่นาน กะตัญก็คว้าร่างของเอแคลให้วิ่งออกจากตรงนั้นโดยที่ผลักให้เธอวิ่งนำหน้า ส่วนตัวเองตามหลังค่อยบังวิถีกระสุนและหันกลับไปยิงเป็นระยะๆ

"วิ่งไป!! รถฉันจอดอยู่ตรงหัวมุมถนน" กะตัญเอ่ยนั่นทำเอาเอแคลถึงกับวิ่งสุดชีวิตทั้งที่ไม่ได้ใส่รองเท้าและยังใส่ชุดว่ายน้ำซึ่งก็ไม่ได้โป๊ เป็นเพียงเสื้อสายเดี่ยวกับกางเกงว่ายน้ำขาสั้นเท่านั้น

"ขึ้นรถ!!"

กะตัญเอ่ยทำเอาเอแคลทำตัวไม่ถูก ได้แต่เปิดประตูขึ้นไปนั่งก่อนที่เขาจะตามมาแล้วขับรถออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว หัวใจเธอเต้นจนแทบระเบิดออกมาจากอก เมื่อกี้เพิ่งผ่านนาทีเฉียดตายมาใช่มั้ย เสียงเหนื่อยหอบดังขึ้นเป็นระยะๆ เธอหันกลับไปมองกะตัญที่กำลังขับรถ ใบหน้าเขามีแต่เหงื่อผุดขึ้นมาเต็มไปหมด แต่แววตายังคงเย็นชาดุดันไม่เปลี่ยน

"เธอมาทำอะไรที่นี่!"

"คะ..แคลมาเที่ยวกับที่โรงเรียนค่ะ" นั่นซินะ ยายของเธอบอกว่าเธอมาเที่ยวแต่ไม่ได้บอกว่ามาที่ไหน อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้นะ

เอี๊ยด!!! เมื่อเห็นว่าขับออกมาไกลไม่มีคนตาม กะตัญก็จอดรถเข้าข้างทางซึ่งตอนนี้มันเป็นถนนที่แทบไม่มีรถผ่านมาเลยสักคัน

"ใส่ซะ" เขาถอดแจ็คเก็ตของตัวเองออกให้เธอใส่เพราะเธอตัวเปียกและใส่แค่เสื้อผ้าน้อยชิ้น

"ขะ..ขอบคุณค่ะ"

"เจ็บ..ตรงไหนหรือเปล่า"กะตัญเอ่ย

"มะ..ไม่ค่ะ แคลไม่เจ็บ"

"อืม"

หลังจากขับรถมานานนับชั่วโมง กะตัญก็กลับถึงบ้านหลังใหญ่ แต่ก่อนลงจากรถ เขาหันไปมองเอแคลที่ใส่ชุดว่ายน้ำ แม้จะมีแจ็คเก็ตเขาคลุม แต่ก็ยังไม่ได้มิดชิด จะให้เดินเข้าบ้านผ่านการ์ด ผ่านแม่บ้านในบ้านไปที่ห้องพักแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องดี

"คะ..คุณกะตัญ"

"ใส่ซะ เอาแจ็คเก็ตออก"

กะตัญถอดเสื้อยืดที่ตัวเองใส่ก่อนส่งให้เอแคลทั้งที่ตัวเองเปลือยอกท่อนบนต่อหน้าเธออีกครั้ง เอแคลรับไปก่อนจะสวมใส่ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆของเขามันหอมจริงๆ เสื้อตัวนี้ยาวจนคลุมถึงขาอ่อนเธอ แบบนี้ก็สามารถเดินเข้าบ้านได้แล้วซินะ

"รีบไปอาบน้ำซะ ไม่ใช่เดินอ้อยอิ่งในบ้านละ"กะตัญเอ่ยก่อนเดินถือแจ็กเก็ตเดินนำหน้าเขาบ้านปีกขวาไป

เอแคลรีบวิ่งเข้าไปทางฝั่งบ้านของแม่บ้านและการ์ด กะตัญที่กลับเข้าบ้านปีกขวามาก็อาบน้ำนอนแช่ตัวในอ่างสุดหรูอย่างผ่อนคลาย วันนี้เขาเกือบทำให้คนที่ไม่รู้เรื่องเดือดร้อนแล้วซินะ หนึ่งในนั้นก็มีสาวใช้ของบ้านที่ไปเที่ยวโดยบังเอิญอยู่ด้วย

"เฮ้อ"

เสียงถอนหายใจยาวเหยียดของชายหนุ่มดังขึ้น ร่างกายขาวใสที่นอนแช่น้ำอุ่นนิ่งๆ บนเรือนร่างเผยรอยสักที่สีข้าวลำตัว เขาไม่ได้เรียกสาวใช้คนไหนเข้ามาในบ้านจนกระทั่งช่วงค่ำจึงออกไป

เอแคลที่เห็นกระตัญแต่งตัวออกจากบ้านก็ได้แต่แอบสงสัย เธอยืนมองเขาห่างๆจนกระทั่งรถของชายหนุ่มลับตาไป แต่ยังไม่ทันจะกลับเข้าห้อง เสียงของหรรษาก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

"แคล ทำอะไรอยู่ พี่ตามหาตั้งนาน"หรรษาเอ่ย

"อ่อ เปล่าค่ะคุณหนู คุณหนูหาแคลมีอะไรให้แคลทำหรือเปล่าคะ"

"ไปที่บ้านพี่กัน"

หรรษาลากเอแคลไปที่บ้านปีกซ้าย ก่อนจับเธอนั่งในห้องส่วนตัวที่เธอมักจำชอบมานั่งเล่น ก่อนส่งขนมให้

"จะเรียบจบแล้วใช่มั้ย"

"ค่ะ กำลังสอบแล้วค่ะคุณหนู"

"เดี๋ยวเรียนจบพี่จะพาไปฉลอง"หรรษาเอ่ย

"ไม่ต้องก็ได้ค่ะคุณหนู แคล..."

"เราก็เหมือนพี่น้องกันนะแคล หรือแคลไม่รักพี่เหมือนพี่สาว"หรรษาเอ่ย

"ไม่ใช่นะคะคุณหนู แคลรักคุณหนูค่ะ"

"งั้นตามนี้นะ อ่อ พี่มีชุดให้แคลลองด้วย เพิ่งซื้อมาเลย"

สองสาวก็พากันลองเสื้อผ้าและพูดคุยกัน หรรษารักเอแคลมาก เหมือนกับน้องแท้ๆ เพราะเอแคลเป็นคนเดียวที่รู้ใจเธอและมักจะทำสิ่งต่างๆกับเธออยู่เสมอ

NCLUB

กะตัญที่เข้ามาที่คลับ ก็นั่งลงดื่มนิ่งๆในขณะที่ชายหนุ่มอีกคนเดินเข้ามา เขาคืออาณาเขต ลูกชายคนเล็กของลุงแท้ๆของกะตัญที่อายุห่างกันนิดหน่อยเท่านั้น

"ไงมึง ไหนสาว?"อาณาเขตเอ่ย

"ไม่รู้เลยว่ะ ไม่มามั้ง"กะตัญเอ่ย

"ตกลงคนนี้จะอยู่กันยันแต่งเลยมั้ย"อาณาเขตเอ่ย

"ไม่ว่ะ"

"พูดแบบนี้มีคนที่เล็งไว้แล้วดิ"

"ก็ไม่เชิง"

สองหนุ่มนั่งดื่มกันไปคุยกันไปกระทั่งช่วงดึกอาณาเขตก็ขอตัวกลับไปก่อน กะตัญที่นั่งดื่มต่อไม่นานก็เจอกับน้ำหอมที่ตามมาหาพอดี

"เมาหรือยังคะ"น้ำหอมเอ่ย

"ไม่"

"ไปเถอะค่ะ วันนี้หอมไปซื้อน้ำหอมมาใหม่ อยากให้ตัญช่วยพิสูจน์หน่อยว่าหอมมั้ย"

"ตะ..ตัญ อ๊ะ!! เสียวจังเลย" เสียงน้ำหอมครวญครางในขณะที่กะตัญกำลังจ้วงลำท่อนพร้อมเกาะป้องกันใส่อยู่ในโรงแรมหรูแห่งนึง

"อ่าส์"

"หอมจะเสร็จแล้วค่ะ แรงอีกหน่อยค่ะ"

กะตัญสาวเอวต่อไม่นานบทสวาทก็จบลง เขาดูไม่ได้ชื่นใจนเซ็กส์เท่าไหร่นัก ออกแนวจะหงุดหงิดหน่อยๆเพราะภายในของน้ำหอมมันไม่ได้ค่อยน่าหลงไหลนัก

"คืนนี้หอมไปนอนที่บ้านกับตัญนะ"

"ไปทำไม ทำไมไม่กลับคอนโด?"

"คอนโดหอมเพิ่งทำสีผนังในครัวใหม่ กลิ่นมันแรง"

"งั้นก็นอนที่โรงแรมนี่ซิ เดี๋ยวฉันจ่ายให้เอง"กะตัญเอ่ย

"น้อยใจได้มั้ยคะ"

"จะไปก็ไป"

สุดท้ายกะตัญก็หอบหิ้วน้ำหอมกลับมาที่บ้านในกลางดึก เธอเดินตามกะตัญเข้าบ้านปีกขวาก่อนอาบน้ำแล้วสวมใส่เสื้อของกะตัญนอนในคืนนั้น

เช้า

"นี่เธอ มาพอดีเลย จัดโต๊ะให้ตัญอยู่เหรอ" เสียงน้ำหอมเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเอแคลกำลังจัดโต๊ะอาหารให้กะตัญเหมือนทุกวัน วันนี้เธอไม่ได้ไปเรียนเพราะหยุดอ่านหนังสือสอบที่จะต้องสอบอีกวันสุดท้าย

"ค่ะ คุณน้ำหอมจะเอาอะไรหรือเปล่าคะ"

"เธอตามฉันมาซิ ฉันอยากขัดตัว ขัดขา เธอมาทำให้หน่อย"

"เอ่อ..แต่แคลต้องจัดโต๊ะให้คุณกะตัญแล้วต้องไปจัดที่บ้านคุณหนูด้วยค่ะ"

"เธอเป็นคนใช้จริงๆใช่มั้ย!"น้ำหอมเอ่ยก่อนดึงแขนเอแคลให้ตามไปที่ห้องน้ำใหญ่ชั้นบนโดยที่กะตัญยังไม่ตื่น

"ขัดซิรออะไร จะได้รีบไปทำงานเธอต่อไง"น้ำหอมเอ่ย

"แต่แคล..."

"ฉันจะฟ้องตัญว่าเธอไม่ทำตามที่ฉันสั่ง"น้ำหอมเอ่ย

"แต่แคลต้องไปทำงานของแคลให้เสร็จก่อนค่ะ"

เพียะ!!!เสียงฟาดฝ่ามือของน้ำหอมเต็มแก้มของเอแคลจนเธอหน้าหัน เอแคลถึงกับน้ำตาตกเพราะไม่เคยเจออะไรแบบนี้ ร่างเล็กของเธอล้มลงนั่งกับพื้นห้องน้ำตรงขาของน้ำหอมที่วางอยู่พอดี