กลรักร้าย เจ้านายมาเฟีย

Chapter 3

"เท่ค่ะคุณแม่ แต่ก็โคตรน่ากลัว มีเมียเมื่อไหร่แล้วเฮียดุเมียแบบนี้ เมียเฮียขวัญหนีดีฟ่อหมดค่ะ"หรรษาเอ่ย

"พอมีเมียจะเชื่องเหมือนหมาคอยดูเหอะ"ดินแดนเอ่ย

"ทั้งน้อง ทั้งพ่อเลยครับแม่"กะตัญเอ่ย

"แต่ตัญก็น่ากลัวจริงๆแหละแม่ว่า มาดเจ้าพ่อมากเลยนะ เหมือนพ่อดินแดนสมัยหนุ่มๆเลย มองทีแม่นี่กลัวไปหมด" พาเพลินเอ่ย

"ก็พูดไป" ดินแดนเอ่ย

เอแคลที่นั่งน้ำตาซึมเพราะไอแพดที่เพิ่งได้มาแตกละเอียด ทั้งๆที่เธอเพิ่งดีใจที่ได้มีเอาไว้ใช้เรียนแท้ๆ แต่จู่ๆวอลล์ที่ติดตัวเอแคลเวลาที่เธอทำงานก็มีช่องสัญญานเรียกดังขึ้น

(เอแคล เธออยู่ที่ไหน)

(คะคุณกะตัญ) เอแคลเอ่ยกับวอลล์แล้วจึงรอฟัง

(มาที่บ้านฉันเดี๋ยวนี้)

(ได้ค่ะ)

เมื่อเก็บวอลล์เข้าข้างเอว เอแคลก็รีบเดินไปทางบ้านปีกขวาทันทีตามคำสั่งของกะตัญ เมื่อไปถึงเธอก็เดินเข้าไปแล้วเจอกับการ์ดเข้า เขาบอกว่ากะตัญรออยู่ที่ห้องทำงาน

"คุณกะตัญมีอะไรให้แคลทำเหรอคะ?"

"เอาไปซิ เครื่องนั้นมันพงแล้วไม่ใช่หรือไง"

กะตัญเอ่ยพรางกับวางกล่องไอแพดเครื่องใหม่เอี่ยมให้เอแคล เธอมองมันอย่างตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะให้เธออีกเครื่อง คิดว่าโดนเรียกมาตอนนี้จะถูกว่าที่ไม่รักษาของ ทำให้ของราคาครึ่งแสนพังในเวลาไม่ถึงวัน

"ถ้ารอบนี้ไม่ถึงวันแล้วพังอีก ฉันจะให้พ่อหักเงินค่าขนมเธอแทน" กะตัญเอ่ย

"ขะ..ขอบคุณค่ะ"

"แล้วทำไมเจนถึงเข้าไปเอาของในห้องเธอได้"กะตัญที่นั่งนิ่งๆเอ่ยถามด้วยแววตาที่ไม่บ่งบอกอารมณ์ เอแคลที่ยืนต่อหน้าก็ไม่กล้าสบตาเขาเพราะนอกจาแววตาจะน่ากลัวแล้ว บางมุมแววตาของกะตัญก็ทำให้เธอใจเต้นโครมครามด้วย

“ห้องไม่ได้ล็อคค่ะ พี่เจนเลยเข้าไปได้"

"แล้วทำไมไม่ล็อคห้อง?"

"กฏของแม่บ้านกับการ์ดคือตอนเวลาทำงานกลางวัน ห้ามล็อคประตูห้องพักค่ะ เพราะจะมีคนคอยตรวจสอบว่าแอบไปอู้งานหรือเปล่าค่ะ"

"แต่เธอไม่ใช่แม่บ้านที่ทำงานนี่"

"แคลก็เป็นคนใช้เหมือนคนอื่นๆ แคลก็ต้องทำตามกฏค่ะ"

"อืม เธอออกไปได้แล้ว ถ้าฉันเรียกค่อยมา"

เอแคลเดินออกไปพร้อมไอแพดเครื่องใหม่ของเธอที่กะตัญเพิ่งให้แล้วเดินกลับไปที่ห้องพักของเธอ เจนที่เห็นแบบนั้นก็ไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำไมเอแคลต้องได้รับการเอ็นดูและการปฏิบัติต่างจากสาวใช้คนอื่นด้วย หรรษาก็ดูรักเธอออกนอกหน้า ซื้อนั่นนี่ให้บ่อยๆ มีแต่ของราคาแพง แม้กระทั่งกะตัญที่ดุที่สุดในบ้านยังซื้อของให้เธอด้วย

กระทั่งช่วงบ่าย เอแคลตกใจเมื่อการ์ดพาช่างเดินมาที่ห้องพักของเธอ เธอเอ่ยถามขึ้นเพราะไม่รู้ว่าทำไม

"พี่การ์ด มีอะไรเหรอคะ"

"อ่อ นี่ช่างประตู นายสั่งให้มาติดลูกบิดดิจิตอลห้องน้องเอแคล"การ์ดเอ่ย และนายที่การ์ดพูดถึงคือกะตัญ และทุกคนจะเรียกดินแดนว่าคุณท่านหรือนายใหญ่

"คะ???"

เอแคลถึงกับอ้าปากค้าง เพราะที่นี่เป็นบ้านของแม่บ้านและการ์ด ในบ้านจะแบ่งเป็นห้องๆคล้ายคอนโด ภายในมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบ ห้องนึงจะนอนกันสองคนเพราะห้องใหญ่และแบ่งเป็นห้องละ2ฝั่ง แต่ห้องของเอแคลเป็นห้องส่วนตัวที่นอนคนเดียว แต่ก็ยังอยู่ภายในโซนของบ้านแม่บ้าน เพียงแต่ห้องเธอเป็นห้องที่ต่อเติมขึ้นใหม่เป็นห้องสุดท้าย อยู่มุมสุดที่เห็นวิวด้านสวนฝั่งบ้านปีกขวาของกะตัญชัดเจน

"แล้วห้องอื่นเขาติดกันหมดแล้วเหรอคะ"

"ไม่มีห้องไหนได้ติดหรอกน้องเอแคล มีแต่ห้องนี้แหละที่นายสั่งมา น้องเอแคลออกไปรอข้างนอกก่อนนะ เดี๋ยวพี่ดูช่างเอง"

เอแคลเดินออกจากห้องของตัวเองมา ก่อนจะเห็นว่ากะตัญที่ยืนลองปืนรุ่นใหม่เอี่ยมกับการ์ดสองคนที่ด้านข้างสวนของบ้านปีกขวา ปืนนับสิบกระบอกวางเรียงรายกัน กะตัญยืนถือปืนทำท่ายกขึ้นเล็งไปด้านหน้า ท่าทางของเขา หุ่นเขา มันเท่เอาซะเหลือเกิน แม้ว่าจะโตมาในบ้านหลังนี้ เห็นกะตัญมานาน แต่ก็มีช่วงที่ห่างไปและกลับมาเจอกันอีกทีก็ตาม

"ทำไมเท่จังเลย" เสียงเอแคลที่เอ่ยขึ้นกับตัวเองพรางแอบมองเขาอยู่ไกลๆ

ทางด้านกะตัญที่ลองปืนที่เพิ่งส่งเข้ามาทีละกระบอก ก่อนจะฟังรายละเอียดและความสามารถของมันจากลูกน้องที่จะพูดรายละเอียดทุกครั้งที่เขาหยิบปืนแต่ละกระบอก

"ใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะส่งมา"

"3อาทิตย์ครับนาย ไวสุด10วันครับ"ลูกน้องเอ่ยในขณะที่กะตัญลองปืนกระบอกนึงซึ่งเขาดูค่อนข้างถูกใจในศักยภาพของมันไม่น้อย ความทันสมัยและกระชับมือ

"สั่งไป200กระบอก ทยอยส่งมา" กะตัญเอ่ย

"ครับนาย"

สายตาของชายหนุ่มหันไปเห็นเอแคลที่แอบยืนมองห่างๆก็กดยิ้มเบาๆพรางลองปืนโดยที่เอแคลที่แอบมองไม่ทันได้ตั้งตัวเพราะคิดว่ากะตัญไม่เห็น ในขณะที่มองเพลินๆจู่ๆกะตัญที่กำลังลองปืนก็หันมาอย่างรวดเร็วจ่อปืนมาทางเธอ ทำเอาเอแคลที่กำลังมองเพลินๆตกใจจนล้มลงกับพื้นสนามหญ้า

กะตัญขำเบาๆ สายตาเย็นชาของเขาค่อยๆมองไปทางเดิม ก่อนจะหันกลับมาลองปืนต่อ เอแคลที่ค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะบ่นเบาๆเพราะรู้ว่ากะตัญจงใจทำให้เธอตกใจ

"ตกใจหมดเลย"

เมื่อลุกขึ้นได้ เอแคลก็เดินกลับเข้าบ้านใหญ่เพื่อไปหายายของเธอที่กำลังช่วยพาเพลินทำขนม เอแคลแอบยืนมองเพราะไม่กล้าเข้าไปกวนคุณผู้หญิงใหญ่ของบ้านอย่างพาเพลินนัก

"เอแคล เข้ามาซิ ทำไมไปยืนแบบนั้นละจ๊ะ"พาเพลินเอ่ย

"หนูขอโทษค่ะคุณผู้หญิง"

"เห็นกะตัญซื้อไอแพดให้ใช่มั้ย แล้วจอมันแตกแล้วทำยังไงละ เดี๋ยวให้การ์ดเอาไปซ่อมให้นะ"พาเพลินเอ่ย

"คุณกะตัญให้เครื่องใหม่หนูมาแล้วค่ะคุณผู้หญิง"

"อ้าวเหรอ งั้นก็หายห่วงหน่อย จะได้มีไว้ใช้เรียนเนอะ"พาเพลินเอ่ยก่อนยิ้มหวานออกมา

"ค่ะ"

"อ่อ เดี๋ยวแคลยกของว่างไปให้กะตัญที่บ้านปีกขวาหน่อยนะจ๊ะ อ่อ ช่วยปอกส้มให้อาหน่อยนะ เดี๋ยวยกไปให้กะตัญด้วยเลย"พาเพลินเอ่ยพรางยกของว่างใส่ถาดให้เอแคลเอาไปเสิร์ฟ

เอแคลหยิบส้มมาค่อยๆปอก กะตัญชอบกินส้มมาก แต่เขาเป็นคนที่ไม่ชอบกินไยขาวๆที่ติดกับเนื้อส้มมากๆ เธอจึงค่อยๆลอกมันออกอย่างเบามือจนกระทั่งหมดแล้วจัดใส่จาน

ของว่างถูกเอแคลยกขึ้นเดินตรงไปยังบ้านปีกขวา ก่อนจะเดินเข้าไปที่สวนที่กะตัญกับลูกน้องของเขายืนลองปืน เอแคลค่อยๆวางทุกอย่างลงบนโต๊ะก่อนเอ่ยขึ้น

"คุณผู้หญิงให้เอาของว่างมาให้ค่ะ"เอแคลเอ่ย

"อืม มือฉันไม่ว่าง หยิบมาป้อนหน่อย" กะตัญเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบนิ่งโดยที่ไม่ได้มองหน้าเธอแม้แต่น้อย

"ค่ะ" เอแคลหยิบจานผลไม้ที่เธอปอกมา ก่อนจะเดินไปหากะตัญ

ส้อมคันเล็กค่อยๆจิ้มลงบนส้มที่ปอกไยออกจนเกลี้ยงอย่างที่ชายหนุ่มชอบแล้วเธอค่อยๆส่งไปใกล้ปากของเขา กะตัญรับมันเข้าปากโดยที่ไม่ได้มองหน้าเอแคลแม้แต่น้อย เขายังคงวุ่นวายกับการปลดชิ้นส่วนปืนออกทีละชิ้นๆอย่างคล่องแคล่ว

"ส้มหวานดีนิ"

"ค่ะ คุณผู้หญิงเลือกมาเองเลยค่ะ"เอแคลเอ่ย

"แม่รู้ใจฉันจริงๆนะ ปอกไยออกจนหมดเลย"กะตัญเอ่ย

"ค่ะ"

สายตาเรียบนิ่ง ดำสนิทดุจท้องฟ้ายามรัตติการของกะตัญค่อยๆหันไปมองหน้าเอแคลนิ่งๆทำเอาเธอกลัวไม่น้อยเพราะไม่รู้ตัวว่าทำอะไรให้กะตัญไม่พอใจหรือเปล่า สายตาของเขาไม่มีใครกล้าจ้องนานสักคน

"แคลทำอะไรผิดเหรอคะ"เอแคลเอ่ย

"เปล่า ก็แค่มอง"

"คะ..ค่ะ"

"มาใกล้ๆ"กะตัญเอ่ยเรียก เอแคลวางจานก่อนเดินเข้าไปหาเขาด้วยความประหม่า

"ถือนี่ไว้"

กะตัญส่งปืนกระบอกเล็กที่ดูจะเหมาะกับผู้หญิงใส่มือเอแคลก่อนจะจับมือเธอให้ตั้งท่าขึ้นยิง เอแคลที่ตกใจและทำตัวไม่ถูกก็ได้แต่ยืนนิ่งแต่เนื้อตัวสั่นระริก

"มองไปข้างหน้า จับปืนนิ่งๆ จับให้ถนัด" กะตัญเอ่ยพรางยืนซ้อนหลังเอแคลแล้วโอบเธอจับมือเธอเล็งปืนด้วยมือสองข้าง กลิ่นน้ำหอมจากร่างกายของเขาทำเอาเอแคลทำอะไรไม่ถูก

"มองข้างหน้า ไม่ใช่ให้ก้มหน้า"กะตัญเอ่ย

"คะ..ค่ะ"

หลังจากทำแบบนั้นไม่นาน กะตัญก็ค่อยๆปล่อยเอแคลออกจากวงแขน เธอวางปืนก่อนกลับไปยืนข้างๆทันที

"จับถนัดมือมั้ยเมื่อกี้"

"ก็ถะ..ถนัดค่ะ"

"ก็ดี เวลาจับของฉันจะได้ไม่กลัว"

"คะ!!"

"ปืนของฉัน เธอตกใจอะไร ปืนที่ฉันใช้ มันใหญ่!กว่านี้" กะตัญเอ่ย

(ตัญคะ) เสียงน้ำหอมที่เข้ามาหากะตัญที่บ้านเอ่ยเรียกขึ้น กะตัญค่อยๆวางปืนลงแล้วมองน้ำหอมนิ่งๆ เอแคลเองก็ก้มหน้าไม่กล้ามอง

"มาทำไม"

"มาหาตัญไง ทำอะไรอยู่คะ" น้ำหอมเอ่ย

"ลองปืน ไม่มีอะไร"

"เสร็จหรือยังคะ"

"อืม"

"เข้าบ้านกันเถอะค่ะหอมมีเรื่องจะคุยด้วย" น้ำหอมเอ่ยพรางเดินไปกอดแขนของกะตัญทันที เขาปรายตามองเอแคลแว็บเดียว ก่อนเดินกอดคอน้ำหอมเข้าบ้านไป

เอแคลที่เดินออกจากบ้านปีกขวามาก็เงียบจนบอกไม่ถูก ไม่ชอบเห็นอะไรแบบนี้เลย แต่นั่นแฟนของเขา ไม่แปลกที่เขาจะเข้าไปด้วยกัน

"แคล นั่นเจ้านายนะ คิดแบบนั้นไม่ได้ซิ เธอเป็นแค่คนใช้นะ" เอแคลเดินบ่นกับตัวเองกลับห้องพักเพราะออกมานานคิดว่าช่างน่าจะติดตั้งมือจับประตูดิจิตอลนั่นเสร็จแล้ว

2วันต่อมา ชายหนุ่มตื่นขึ้นในตอนเช้าเหมือนทุกวัน วันนี้เขามีงานช่วงสายต้องเดินทางไปพบลูกค้า หลังจากอาบน้ำเสร็จก็ลงมากินมื้อเช้าที่ด้านล่างในบ้านปีกขวาของตัวเอง เพราะมันเลยเวลามื้อเช้าที่บ้านใหญ่

"เอแคลไปไหนครับ?"กะตัญเอ่ยกับป้าหัวหน้าแม่บ้านซึ่งเป็นยายของเอแคลด้วย

"อ่อ วันนี้เห็นบอกมีไปเที่ยวกันค่ะคุณกะตัญ ที่โรงเรียนจัดงานเลี้ยงส่งก่อนสอบเสร็จค่ะ"แม่บ้านเอ่ย

"อืม"

"คุณกะตัญมีอะไรจะใช้เอแคลหรือเปล่าคะ"

"ไม่มีอะไร เห็นวันนี้ยายมาเองผมเลยถามครับ"

กะตัญถึงแม้จะดุแค่ไหน แต่กับหัวหน้าแม่บ้านซึ่งเป็นคนเก่าคนแก่และเคยเป็นพี่เลี้ยงพ่อเขามา กะตัญจะให้ความเกรงใจเป็นพิเศษ คำพูดเลยไม่ค่อยเหมือนคุยกับลูกน้องมากนัก

หลังจากจบมื้อเช้า ชายหนุ่มเดินขึ้นรถหรูก่อนขับมันออกไปด้วยความเร็ว เขาขับรถตรงไปที่โกดังสินค้าก่อนจะเดินทางไปพบลูกค้าในช่วงบ่ายวันนี้