My Twisted Love Affair

Chapter 13: Surprise

SEBASTIAN LEVY MADRIAGA

MAHIMBING ng natutulog ngayon si Liana Mom was able to calm her down by injecting some tranquilizer on her body.  Napapikit ako, 'di ko alam kung paano ko siya nabalutan ng damit bago pa man dumating si Mama. Hindi ko alam kung anong nangyayari sa aking sa kapatid. Pakiramdam ko tuloy parang napaka-useless ko. I don't even know what happened on the half of her life because I was so busy to my self.

Makasarili na ba ako dahil doon?

Una, noong muntikan syang malunod sa bath tub. Pangalawa, noong lasing siya at ngayon naman, ito. Nalilito na ako sa mga nangyari sa kanya. After Liana calmed down, Mom decided to take her home. Mas maigi daw na magigising ito sa kwarto niya kesa sa unit ko. Mabuti na lang at naniwala si Mama na nanonood kami ng movie noong umatake ang panic attack niya. She also didn't ask anything, minsan natatakot ako dahil alam kong napakalaking tiwala ang sinisira ko.

"Ma, ano bang nangyayari kay Liana?" I asked her.

Tumingin sa akin si Mama."Mas maigi kung di mo na malaman," sagot nya sa akin. She turned her back on me. She avoiding my questions again. "Ma, kaptid ko si Liana. I have the right to know what happened to her!" 

She sighed at me. "Sabi ng doktor nya mas maigi na daw kung ibabaon na ni Liana ang lahat sa limot.Everything was so traumatic for us, and for her." sagot nya sa akin at saka siya tumingin sa akin. Sadness filled her eyes as she look at my sister. "She doesn't deserve everything that happened to her."

"Ma, nakikiusap ako. Kailangan kong malaman kung bakit siya nagkakaganito. I, atleast need to know. I promise I will tell this to everyone. I just need to understand her. Please..." 

"Doon tayo sa labas mag-usap dahil baka magising siya." sabi nya sa akin at tumayo na si mama. Nagkunot ang noo ko pero sinunod ko na lang sya at pumunta kami sa kabilang kwarto. Mom took a deep breathe before looking at me, her fingers fidgeted because of her nervousness.

'Naalala mo nung umalis ka?" She asked me. "The day that you left for Australia. Hindi namin agad sinabi 'yon sa kapatid mo dahil alam naming malulungkot siya. Akala namin mas maigi na gano'n na lang."

'It's my birthday that time. I remember celebrating it on the plane going to Brisbane." 

"Ang akala ng kapatid mo noon ay magkikita pa rin kayo noong birthday niya. Ang sabi niya pupunta lang siya sa over-looking kung saan kayo madalas magpunta." sabi nya sa akin at muli syang napabuntong hininga. "Hindi namin masabi sa kanya na umalis ka na, alam naming masasaktan siya, you know how fragile your sister is. Pumayag kami na lumabas ang kapatid mo noon. Akala kasi namin hindi siya magtatagal. Alam mo naman siya walang pasensya. " dagdag pa nya. Nanatili akong nakikinig.

"Ang akala naming isang oras, naging apat, naging anim... hanggang sa naging buong araw. You're sister is missing for a day. Kung saan- saan namin siya hinanap pero 'di namin siya nakita. Yung isang araw naging dalawang araw 'yon. Hanggang sa bigla siyang umuwi. Tinatanong namin kung bakit ang tagal n'yang wala pero' di sya sumasagot. Tulala lang sa hangin at 'di nagsasalita. Hindi namin alam kung bakit o anong mangyari. Hindi namin siya maintindihan. " pagkwento nya ulit sa akin.

"Akala namin noon dahil lang 'yon sa pag-alis mo. Do you still remember why your Dad is asking you to go home?  It's because of Liana, she's not speaking at all. Her life stopped the moment you left. She's not functioning much, she's not even eating well, she's also starting to have suicide attempts. Her bedroom became her silent sanctuary."

"What exactly happened to her Mom?" I asked her.

"Her attempts came to limits when she cut her wrists. Sinugod namin siya siya sa hospital noon, and luckily she survived but we discovered something." She said, Mom have to stop because she can't help herself but to cry. Liana's breakdown was a painful past and I was not able to make her feel better. 

Sarili ko lang ang inisip ko. My sister is suffering more than me.

"Nalaman namin na buntis ang kapatid mo." Napasinghap ako sa nalaman ko. "W- what?" I stuttered. I can't believe  that it happened. "Kahit anong tanong namin sa kaniya ng Dad mo 'di siya nagsasalita. Hindi naman kami magagalit, handa kaming tanggapin ang bata noon hanggang sa may mga kumalat na VHS at CD's. Naging usap-usapan 'yon at nung una wala namang kaming pakialam, mas iniintindi namin ang kapatid mo pero binalita ng kaibigan ng Papa mo na pamilyar ang babae sa tapes. At doon, napagtanto namin na ang kapatid mo 'yon. She was r***d and her innocence was taken away from her."  Doon ako nanlumo, lahat ng pagsisisi ay naramdaman ko. Hindi ako nakapagsalita dahil naunahan na ako ng emosyon ko. Nasipa ko ang malapit na upuan at saka ako nagsisigaw. Puro mura ang lumabas sa bibig ko kasunod ng aking luha.

"Sebastian, ginawa namin lahat para matigil ang pagkalat ng tapes pero mabilis ang mga kopya. Your sister became aware and it made her paranoid. That's when we decided to take a break and take her into a treatment to help her forget everything, to atleast start over. Dumating na sa punto na gusto na lang naming palitan ang pangalan niya. We are hopeless at that time and we don't like to put that burden on you." Paliwanag niya sa akin.  Nakagat ko ang labi ko sa galit, hindi ko alam kung papalaparin ko ba ang kamao ko sa pader o' sisigaw ako.

"Nasaan 'yung mga gagong gumahasa sa kapatid ko?" I asked her. 

"We don't know, we tried to convince your sister to tell us how they look like but she won't speak. Her pregnancy was delicate during that time and we can't risk to put her into danger." She explained.

"Dapat pinilit n'yong hanapin! How can you let those r****t get away?!"

"Dahil mas mahalaga ang kapatid mo noon. She's not yet even living anymore!"

Muli akong napamura, wala akong magawa kung 'di ang sisihin ang sarili ko. "The baby? Where's the child?" I asked her. Umiling si mama sa akin, "Her condition killed the child. At sa tingin ko mas maigi na rin na namatay ang bata sa sinapupunan niya kasi kung nagkataon baka tuluyang nabaliw ang kapatid mo."

Tumulo ang luha ko, My sister's been through hard things while I was gone. Pakiramdam ko naging sobrang selfish ko. Napakamakasarili ko at di ko man lang inisip na kamustahin ang kapatid ko sa loob ng apat na taon. "Medications saved her, ang sabi ng mga doktor, gumawa daw ng paraan ng utak niya para mabaon sa limot ang dinanas niya. That's the reason why she doesn't remember anything about that incident. Kung sakaling nakakaalala siya ay puro remnants lang naman. As long as walang magpapaalala sa kaniya ng mga nangyari o magbabanggit sa kaniya ng tungkol doon. She'll be okay. Kaya sana anak, 'di makarating sa kapatid mo ang katotohanan  na ito ha?" tanong niya sa akin.

 Umiiyak akong tumango sa kaniya."I'm sorry. if I stayed here for one more day. Hindi siya aalis, kung sana nagpaalam ako kahit galit ako. She could've just stayed at home. At 'di 'yon mangyayari sa kaniya. I'm sorry, Mama. I'm sorry!" I said between my sobs.

"Seb, wala ka dapat na ihingi ng tawad sa akin o sa kapatid mo. All that's happened is beyond your control. Ang mahalaga okay na ang kapatid mo, she is functioning again, nakakangiti, she even has a boyfriend! As long as she won't remember anything then it's okay." sabi nya sa akin. Naluha na ako, kasi halo halo na ang galit na nararamdaman ko. Gusto kong patayin ang nanakit sa kapatid ko. At wala akong pakialam kung makulong ako dahil doon.

Napahamak ang kapatid ko at kasalanan ko kung bakit sya nahihirapan ngayon. "Does Terrence knew about this?" Tumango siya sa akin. "Si Terrence ang dahilan kung bakit nagsalita ulit ang kapatid mo noon kaya sobrang thankful namin na minahal niya si Liana. He treated her so fragile and wonderful and that helped so that she can fully recover and forget what happened to her." Paliwanag niya sa akin.

Nang matapos kami mag-usap ay  bumaba na si mama para maghanda ng almusal. At ako naman pumunta ako sa kwarto ni Liana.

Nahihimbing pa rin siya ng pumasok ako. I can't believe that all this things happened while I was busy with my own pain. Napakamakasarili ko. I held her hand at saka ko tiningnan 'yon. She do have faded scars on her wrist. It's almost unnoticeable but it's still there. Katulad ng nakaraan, nakalimutan man niya ito pero nangyari pa rin. And that fact would never change. 

Napabuntong hininga na lang ako at hinawi ang buhok n'ya. "Mapapatawad mo pa naman si kuya diba?" I asked her. I cried on her hand, 'di ko mapigilan ang muling mapaiyak. Wala na akong mukhang maihaharap sa kaniya. All of this happened to her because of me. Hindi nagtagal gumising na rin sya. Tumingin siya sa paligid. "Sebastian, ano nang--" Niyakap ko sya agad bago pa man sya makapagsalita.

Mahigpit na yakap ang binigay ko sa kanya. "Anong ginagawa ko dito? Hindi ba nasa unit mo ako at..." tumingin siya sa kaniyang damit. "Bakit nakadamit na ako? Teka, nahuli ba tayo ni Mama?" tanong niya sa akin. 

"Sebastian, bakit ba ang higpit ng yakap mo?" She asked me. Napatingin ako sa kaniya at saka ko siya hinalikan sa kaniyang ulo. 

"I'm sorry. Sorry kung iniwan kita noon ng walang paalam. Nakalimutan ko kasi na sabay pala nating ise-celebrate ang kaarawan mo." sabi ko sa kanya, ngumiti siya sa akin.

"Okay lang! 'yon kuya! Naiintindihan ko, galit ka sa akin kasi naman grabe talaga ang ginawa ko. Nagkalat ako ng rumors at nasira si Nicole sa circle niyo. Maling mali 'yon, alam ko naman na sobrang spoiled brat ko noon kaya pinilit kong magbago." Sabi niya sa akin.

"Still, I'm sorry... Don't worry, I'll protect you from now on, okay? I won't let anybody hurt you, Liana." I told her. Muli siyang ngumiti sa kaniya, "Alam mo Sebastian ang weird mo."

"Don't call me Sebastian here, baka magtaka si Mama at first name basis na tayo." I chuckled. Sabi ko sa kaniya. "Pero bakit nga ba ako nandito?" tanong niya muli sa akin.

"I brought you home while you were asleep. Mom called and asked for you sinabi kong nakatulog ka habang nanonood tayo ng movie. " I lied to her. "Gano'n ba? Gusto ko pa namang kayakap ka kapag magigising ako." Bulong niya sa akin. Ginulo ko ang kaniyang buhok.

"Basta babawi ako sa'yo, okay?" I assured her.

She smiled at me, "Sebastian, 'di mo na kailangan pang bumawi." sabi nya sa akin. And she held my face, she leaned to kiss me softly. "Yung hinahayaan mo ako na mahalin ka, tama na sa akin 'yon sa akin." Sabi nya sa akin at yinakap n'ya ako.

Bumitaw kami sa yakapan ng biglang bumukas ang pintuan. We were lucky enough that we are not kissing when it opened. Napatingin si Liana sa pintuan, 'Terrence?" lumingon din ako at nakita ko ang boyfriend n'ya na katayo sa pintuan. Hindi ito mapakali at tila ba nag-aalala. Agad akong bumitaw kay Liana at si Terrence naman lumapit para yakapin sya.

 "Ayos ka lang ba ha?" He asked her.

Tumango naman si Liana "Pwede ba susunod mag-ingat ka Liana?" sabi nya dito, "Qala naman akong ginawa. Nakatulog lang naman ako habang nanonood ng movie sa bahay ni kuya." Sagot nito sa kanya

"Pero inatake ka, Liana naman! Iniingatan ka namin pero nilalapit mo naman ang sarili mo sa panganib. Hindi ka nagpaalam sa mama o 'di kaya sa akin para naman alam namin kung nasaan ka!" panenermon nya at saka tumingin sa akin "At ikaw, kung di mo kayang alagaan si Liana wag mo na s'yang yayain na lumabas. You're being careless with her!" sabi naman nya sa akin.

Hindi ko mapigilan ang mainis sa kanya, kung makapagsalita s'ya parang mas kilala nya si Liana sa akin 'Terrence, walang kinalaman si kuya sa nangyari. At saka 'di naman daw ako inatake e. Inuwi lang ako ni kuya kasi gabing- gabi na." sabi nya dito.

Inirapan lang sya nito, he already knew what happened and this man takes my sister seriously. It was just they trying to hide everything from Liana. My poor little sister knows that she's sick but I think that's better than her remembering the truth.

"Mauuna na ako sa baba, Liana," sabi ko sa kanya. She smiled at me at bumaba na ako, nakita ko si Mama na nagluluto ng almusal. Nagsasangag na siya ng maraming kanin. Dad is also on the table, reading his daily newspaper. "How is your sister?" Dad asked me.

"She's already fine. She woke up pretty well, she doesn't remember why she's here." Sagot ko sa kaniya. Ibinaba ni Dad ang newspaper at saka siya napabuntong hininga. "Manatili sanang sikreto ang nangyari sa kapatid mo." Giit niya sa akin. I nodded at him, "I also want what's the best for her Dad." I said. Lumapit ako kay Mama at tumingin siya sa akin.

"Nagugutom ka na ba?" She asked. Umiling ako, after everything that I've found out para akong nawalan ng lakas. "Ma, gaano na katagal na magkakilala si Terrence at Liana?" tanong ko sa kaniya.

 "Anak si Terrence ng naging doctor ng kapatid mo. Back when your sister is admitted on the ward, they met each other and eventually your sister started looking for him. He was the first person she trusted after that incident. Siya ang dahilan kung bakit gumaling agad si Liana. "Kung alam ko lang ang nangyari ako sana ang nag-alaga sa kapatid ko. Nagsisisi ako sa mga panahong nawala sa akin, sa aming dalawa. Nagsisisi ako sa pagiging makasarili ko. 

"Good Morning Mama and Papa!" sabi ni Liana tapos tumingin sya sa akin at saka sya ngumit. Bumaba na silang dalawa ni Terrence at umupo sa dining area. Ngiti rin ang sinagot ko sa kaniya. I don't want my sister to think that I know what's wrong with her, I just want her to feel special and comfortable. I want us to be like before, I want to be with her even more. Umupo ako sa tabi ni Liana and Terrence sat on her right side. Hinango naman ni Mama ang kanin at saka ito nilagay sa lamesa habang ang katulong naman ay inilagay ang mga ulam pang-almusal.

'Liana, Terrence, teka nga lang may naalala ako." Tumingin silang dalawa kay Mom. Liana held my hand. Hiding our pretty little scene under the table cloth. "Ano 'yon, future mother in law?"

"Hindi nyo pa ba iuuwi dito si Sven ha? Hindi pa rin ba siya magaling? ' tanong sa kanya ni Mama. Mas humigpit ang hawak nya sa kamay ko. Hindi ko mapigilan ang mapangiti sa ginagawa n'ya ngayon.

"Liana, babawi ako sa'yo. We'll make up for those years that had been stolen from you. I might be able to bring back your innocence but I will try to make you feel complete again."

***

LIANA JEAN JADAONE-MADRIAGA

"ANG SABI ng vet mama pagaling na daw si Sven. They just want to make sure that he's okay. Ang tanda na kasi ni Sven marami na siyang sakit." sabi ko kay Mama. Pinagtataka ko pa rin ang nangyari kagabi, I remember falling asleep beside him. I remember being naked under the sheets with Sebastian. Siguro inatake na naman ako ng sakit ko, and maybe Sebastian already knew about it that's why he lied to me. 

Naramdaman ko ang mahigpit na paghawak ni Kuya sa kamay ko. Binitawan ni Kuya ang kamay ko ng tumunog ang cellphone n'ya. I glanced at his mobile phone at nakita ko ang pangalan ni Nicole.

Napatingin ako kay Terrence. The reality hit me, we are still on our own personal commitments and here we are committing this twisted affair. An affair where everything is wrong.

 "I'll just answer this one," sabi n'ya at lumabas sya upang sagutin ang telepono Hindi nagtagal pumasok sya muli para magpaalam na umalis. Napasimangot ako, I want him to stay with today. Hindi naman siguro magdududa sila Mama.

Di na kami gaano nagkaroon ng interaksyon pa dahil ang attensyon ko napunta na kay Terrence. Matapos ang ilang araw, bumalik ako sa dati na parang wala bang nangyari. Alam ko yun ang pinapalabas nila and I think it's better that way. Tulad nga ng sabi ko, ako rin mismo ayoko ng maalala ang lahat.

"Liana, nakikinig ka ba?' tanong sa akin ni Terrence. Nakahiga kami parehas sa kama at nag-uusap pero ako, ang isip ko ay na kay Sebastian. Hindi ko nga maintindihan ang ilan sa mga sinasabi n'ya eh. 

"Oo nakikinig ako," sabi ko sa kanya.

At yinakap ko sya, hinihintay ko rin na tumunog ang cellphone ko. Hinihintay ko na tumawag si Sebastian, sabi nya kasi tatawag sya para sabihin kung anong oras kami magkikita bukas. Gusto daw n'ya lumabas kami tulad ng dati. Parang date nga lang ang gusto n'yang mangyari.

"Hindi ka nakikinig, may iniisip ka ba?" he asked me.

Umiling ako sa kanya, "Wala, mukha ba akong may iniisip?" pagsisinungaling ko sa kanya.

 'Napapansin ko napapadalas ang paguusap n'yo ng kuya mo. Bati na ba talaga kayo?" He asked me.

"Hindi naman kami gaano nag-uusap." sagot ko sa kanya.

"Wag ka ngang magsinungaling sa akin. I saw everything. Nagyakap kayo kanina, at hindi ko gusto ang nakikita ko. I hate that I feel so f*****g jealous about it." sabi nya sa akin.

Hinawakan ko ang pisngi niya. "Terrence, wala ka dapat ipagselos. Kapatid ko si kuya, pagtatalunan na naman ba natin ito?"

"Wala nga ba talaga?" tanong niya sa akin. He can feel it, I don't want to hurt him. Ayokong mawala siya sa buhay ko, pero gusto ko na makasama si Sebastian. Gusto kong humingi ng tawad kay Terrence pero 'di ko mabuka ang aking labi.

"Huwag na lang natin pag-usapan ito, Terrence. Ayokong magtalo tayo, ang tagal na nga nating 'di nakapag-usap tapos magtatalo tayo."

"Hindi natin 'to pagtatalunan kung wala akong nararamdaman na mali. At hindi ako magtatanong at hindi ka rin mati-trigger kung wala talaga. And what the hell are you doing in his crib yesterday?" He said as he gritted his teeth. "Alam mo Terrence, napakadumi ng utak mo!"

"Hindi madumi ang utak ko, Liana! Natatakot ako kaya nagtatanong ako!"

 Natigil kami sa pag-aaway ng biglang tumunog ang mobile phone ko. Napapikit ako at kinuha 'yon, nakita ko ang pangalan ni Sebastian doon.  "Sino yan?" He asked me.

"Tumatawag ang boss ko marahil ay nagtataka siya kung bakit ako wala." Giit ko sa kaniya at saka ako nagtungo sa terrace upang sagutin ang tawag.

"Hello!" bungad ko sa kaniya.

"Kumusta ka na?" He asked me. Mahina akong napangiti, "I'm already fine. Masyado ka naman atang nagwoworry sa akin, Seb." I told him.

"Hindi mo sa akin maalis ang mag aalala, Liana. I'm sorry I left abruptly, napaaga ang dating ni Nicole." sagot nya sa akin, napangiti ako, sa totoo nyan parang andyan na naman ang butterflies sa stomach ko. Para akong nakalimot, the world is about him again. My world is Sebastian again.

"Bukas, magkita tayo sa may Robinson's Magnolia. Gusto kong makasama ka pagkatapos ang trabaho. Ihahatid din kita sa bahay pagkatapos." sabi nya sa akin.

"Sige Sebastian," sagot ko sa kaniya.

"Liana, I like the way you say my name. It's a lot more better than calling me your big brother." Giit niya sa akin, muli akong napangiti sa kaniya.  "But you still need to call me kuya kahit magkausap tayo sa phone.Mahirap na baka may ibang makarinig."

"Paano kung ayoko?" I playfully asked. "Then I'll kiss until you learn your lesson," he replied.

"Then kiss me." I retorted. He chuckled at the other line,pero nasundan ng buntong hininga 'yon. 

"Liana..."

"Bakit?"

"I'm  sorry for being so selfish before. I'm sorry for being not there when you need me the most." Mahina akong napangiti ng madinig ko 'yon. His voice is sincere at dama ko ang apology niya. He doesn't need to say sorry to me. Naiintindihan ko ang lahat, alam ko.

"I love you, Sebastian."

He didn't reply right away. "Ibababa ko na ang phone at dumating na ang clients ko. I miss you," goiit niya. Napangiti na lang ako at binaba ang telepono. Nabuntong hininga na lang ako at tumalikod para sana bumalik sa kwarto pero pagtingin ko ay prente ng nakatayo si Terrence sa pader. Seryoso ang mukha niya na tila ba gigil na gigil na siya.

'Terrence, narinig mo ba ang pinag-usapan namin?" I asked him. Hindi sya sumagot pero halata kong may iba sa mga mata n'ya. My heart started beating out of my chest.

Huwag naman sana.