8
1073 Words
8
ดวงตาหวานฉ่ำปรือกับรสจูบที่มากด้วยความชำนาญและช่ำชอง หัวใจดวงน้อยสั่นไหวไปกับสัมผัสที่เขามอบให้ แรงต้านทานทั้งหมดที่พยายามผลักไสร่างหนาหดหายไปในพริบตา ร่างกายร้อนวูบวาบ เหมือนอยู่ท่ามกลางกองไฟ ทุกครั้งยามที่เรียวลิ้นอุ่นสากแลกรัดดูดดึงเรียวลิ้นบาง มันช่างซาบซ่านจนหัวใจของเธอสั่นสะท้าน เพลิดเพลินไปกับสัมผัสที่นุ่มนวลและอ่อนโยนนั้น
ชายหนุ่มหลงมัวเมากับความหวานที่เขาควานหาไม่รู้เบื่อ ไม่มีรสจูบใดจะเร้าอารมณ์เขาได้เท่านี้มาก่อน ทั้งหอมทั้งนุ่มและเต็มไปด้วยความหวาน จนยากที่เขาจะหักห้ามใจ ร่างกายของเขาเริ่มร้อนเต็มที่ด้วยไฟแห่งราคะ ทั้งๆ ที่เขาปลดปล่อยกับอแมนดาอย่างดุเดือดเผ็ดร้อนมาแล้วเมื่อครู่ก่อน
“แม่ลูกแมวตัวน้อย ฉันต้องการเธอ” เขาพูดเมื่อผละออกห่างจากเรียวปากบางที่บวมเจ่อ ด้วยรสจูบของเขา ชายหนุ่มอยากทำตามความต้องการที่มีมากล้น หากแต่สถานที่และเวลาไม่เอื้ออำนวยให้เขาทำได้ดั่งใจหมาย อเล็สซานโดรมองใบหน้าหวานที่แดงระเรื่อ ดวงตาทั้งสองข้างฉ่ำปรือ เรียวปากอิ่มบวมเจ่อ ทำให้เขาไม่รั้งรอที่จะจุมพิตเธออีกครั้ง สมองของทิพย์ธาราที่มึนงงกับสัมผัสที่รุกราน ไม่มีสติมากพอที่จะได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยความปรารถนาของเขาได้
“จำไว้นะ เธอเป็นของฉัน ถ้าไม่เชื่อฟังฉันอีก คราวหน้าฉันจะทำมากกว่านี้” อเล็สซานโดรพูดอีกครั้ง เมื่อตัดสินใจถอนเรียวปากออกอย่างไม่เต็มใจนัก ก่อนจะดันร่างบางให้ออกห่างเขาเพียงนิด เพราะคิดว่าอแมนดาน่าจะอาบน้ำเสร็จแล้ว เนื่องจากเขาไม่ได้ยินเสียงน้ำที่ไหลออกมาจากฝักบัว
“ได้ยินที่ฉันพูดหรือเปล่า ลูกแมวน้อย” เขาถามอีกครั้ง
“ค่ะ” เธอตอบไม่เต็มเสียงนัก เพราะทิพย์ธารายังไม่หายจากอาการมึนงงกับรสจูบที่แสนหวาน แต่เมื่อได้ยินเสียงร้องเรียกของอแมนดาที่ดังมาจากห้องน้ำ ร่างบางสะดุ้งสุดตัว
“ทาร่าหยิบเสื้อคลุมให้หน่อย” ทิพย์ธารารีบวิ่งไปหยิบเสื้อคลุมของอแมนดาทันที โดยไม่หันกลับไปมองร่างหนาที่ยืนมองเธอ เหมือนกับว่าทิพย์ธาราเป็นอาหารก็ไม่ปาน
ดวงตาคมเข้มเหลือบมองทิพย์ธาราตลอดเวลา ในระหว่างที่รับประทานอาหารเช้า โดยที่อแมนดาไม่ทันสังเกต อเล็สซานโดรอดทึ่งกับอาหารที่เขาไม่เคยลิ้มลองชามนี้มาก่อน หน้าตาของมันดูน่าทานยิ่งนัก แต่พออาหารที่อยู่ในชามเข้าไปในปากของเขา ลิ้นของเขารับรู้รสชาติที่กลมกล่อม ความหอมฉุนจากพริกไทยป่น ความนุ่มของเมล็ดข้าว ทำให้อาหารรสชาติแปลกใหม่หมดในพริบตา ส่วนทิพย์ธาราเองพยายามไม่สนใจดวงตาเข้มที่มองมาที่เธอ เพราะบ่อยครั้งที่เผลอไปสบตาคู่นั้น มันทำให้หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่มีสมาธิในการจัดเตียงนอนของอแมนดาให้เข้าที่เลย
“ทาร่า คืนนี้ฉันจะกลับดึกหน่อยนะไม่ต้องคอย ทำงานบ้านเสร็จก็กลับไปบ้านของเธอได้เลย” อแมนดาสั่งเมื่อเธอกำลังจะออกเดินทางไปถ่ายแบบ
“ค่ะ” ทิพย์ธารารับคำ ก่อนจะเดินไปเก็บชามข้าวต้มและถ้วยกาแฟที่โต๊ะนอกระเบียงห้องนอน ภาวนาให้อแมนดาออกไปทำงานโดยเร็ว เพราะนั่นเท่ากับว่าอเล็สซานโดรจะออกไปด้วย
“งั้น ฉันไปก่อนนะ” อแมนดาพูดจบก็เดินคล้องแขนอเล็สซานโดรออกไปจากห้องพักทันที ท่ามกลางความโล่งใจของทิพย์ธารา สาวน้อยทำงานบ้านได้ไม่กี่นาที เสียงกริ่งหน้าห้องพักก็ดังขึ้น ทำให้เธอต้องวางอุปกรณ์ทำความสะอาดลง ก่อนจะเดินไปเปิดประตู
“อ้าว!! วิลสันมีธุระอะไรหรือ” ทิพย์ธาราเอ่ยถามหนุ่มข้างห้อง ที่แอบชื่นชมอแมนดาอยู่ แต่ไม่กล้าเปิดเผยความในใจ ได้แต่มานั่งพร่ำเพ้อความในใจให้ทิพย์ธาราฟังอยู่บ่อยครั้ง
“อแมนดาไปแล้วใช่ไหม” วิลสันชายหนุ่มชาวอังกฤษที่เดินทางมาศึกษาต่อปริญญาโทที่นี่เอ่ยถาม
“ไปแล้ว ไปเมื่อสักครู่นี้เอง” เธอตอบเสียงใส
“ทาร่าว่างหรือเปล่า ผมจะชวนออกไปข้างนอกหน่อย”
“ไปไหนล่ะ”
“พรุ่งนี้วันเกิดอแมนดา ผมอยากซื้อของขวัญวันเกิดให้เธอ แต่ผมไม่รู้จะซื้ออะไรให้ ผมเลยอยากให้ทาร่าไปช่วยเลือกหน่อย” วิลสันตอบ ทิพย์ธาราอดยิ้มกับท่าทางเขินอายของเขาไม่ได้ ทั้งหน้าและใบหูแดงซ่านด้วยความเขินอาย
“อีกหนึ่งชั่วโมงได้ไหม ขอทาร่าทำงานบ้านให้เสร็จก่อนนะ”
“ได้สิ ได้ อีกหนึ่งชั่วโมงเจอกันนะทาร่า” วิลสันพูดด้วยความดีใจ ก่อนจะเดินกลับไปห้องพักของตัวเองที่อยู่ถัดไปอีกสองห้อง
หนึ่งชั่วโมงต่อมาวิลสันมาหาทิพย์ธาราที่ห้องพักตามที่นัดหมายไว้ ก่อนจะเดินทางออกไปที่ห้างสรรพสินค้า เพื่อหาซื้อของขวัญให้กับอแมนดา ระหว่างที่ทั้งสองเดินเลือกซื้อของด้วยท่าทางที่สนิทสนม สายตาของใครคนหนึ่งมองมาที่ทั้งคู่เขม็ง ดวงตาคู่นั้นแข็งกร้าว บังเอิญเหลือเกินว่าอเล็สซานโดรเดินทางมาพบลูกค้าที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งในห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ และบังเอิญอีกเช่นกันที่ทั้งสองเดินเข้าไปซื้อของ อยู่ตรงข้ามกับร้านอาหารนั้นพอดี
“ลูกแมวน้อยเธอกล้าลองดีกับฉันใช่ไหม” เขาเข่นเขี้ยวในใจ ตั้งใจจะเดินออกไปนอกร้านอาหารแห่งนั้น เพื่อเดินไปลากตัวเธอมาทำโทษให้สาสม หากแต่เขาทำได้เพียงใจคิดเท่านั้น เป็นเพราะลูกค้าคนสำคัญที่เขาไม่อาจละทิ้งได้ เดินเข้ามาเสียก่อน โดยมีเพื่อนสนิทของเขาเดินเข้ามาด้วย
“ซานโดรไม่เจอกันนานเลยนะ” รุจน์ เพื่อนสนิทชาวไทยที่คบหากันมานานกว่ายี่สิบปี ทักทายเพื่อนรักที่ยืนหน้าตาบึ้งตึง เหมือนโกรธใครมาสักร้อยปี
- Writer
