4
1150 Words
4
“จำไว้ต่อไปนี้เธอเป็นของฉัน” เขาพูดเชิงสั่ง น้ำเสียงเข้มน่าขนลุก
“ฉันไม่ใช่ของคุณ” ทิพย์ธาราเถียงกลับ แม้ว่าในใจจะกลัวสายตาที่มองมาอย่างดุดันก็ตาม “แล้วก็ไม่มีวันเป็นด้วย”
“อยากลองดีก็เอา ฉันไม่สนอยู่แล้ว แต่ถ้าเธอยุ่งกับผู้ชายคนไหน ฉันเอามันตายแน่”
“ฉันบอกแล้วไงว่า ฉันไม่ใช่ของคุณ วันนี้ก็ไม่ใช่ พรุ่งนี้ก็ไม่ใช่ ฉันจะยุ่งกับใครมันก็เรื่องของฉัน” อเล็สซานโดรจ้องมองหญิงสาวที่กล้าเถียงเขาด้วยสายตาดุกร้าว
“ฉันเตือนแล้ว ถ้าอยากลองดีนักก็ตามใจ”
ชายหนุ่มเดินออกไปจากห้องทันทีที่พูดจบ ปล่อยให้ร่างบางนั่งร้องไห้กับสิ่งที่เกิดขึ้น มองดูตัวเองเหมือนคนไร้ค่าปล่อยให้ชายแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จัก สัมผัสร่างกายสาวอย่างจาบจ้วง โดยที่ตัวเองก็เผลอไผลไปกับสัมผัสนั้นเช่นกัน
ทิพย์ธาราไม่รู้หรอกว่าเขาคือใครและไม่อยากรับรู้ด้วย เฝ้าแต่ภาวนาในใจว่า อย่าได้เจอะเจอเขาอีกเลย เธอกลัว กลัวว่าเหตุการณ์เมื่อครู่จะเกิดขึ้นอีก ถ้าหากเกิดขึ้นอีกครั้ง บางทีเธออาจจะไม่โชคดีเหมือนครั้งนี้ก็เป็นได้
อเล็สซานโดรนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านหน้าสุดโซนวีไอพีที่จัดเตรียมไว้สำหรับแขกผู้มีเกียรติ สายตาดุจดังเหยี่ยวจับจ้องไปยังร่างของนางแบบนับสิบคน แต่ละคนสวมเครื่องเพชรราคาแพงของเขาเดินโชว์ให้แขกผู้มาร่วมงานได้ชมความงามของเพชรหลากสี ที่มีคุณค่าและราคาที่แตกต่างกันไป หากแต่หัวใจของเขากลับถวิลหาสาวน้อยที่ตัวสั่นคล้ายกับลูกนกเปียกฝน ยามที่เขาลูบไล้สัมผัส ผิวเนื้อที่เนียนนุ่มลื่นดุจแพรไหมชั้นเลิศ ตราตรึงอยู่ในความรู้สึกและปลายจมูกของเขา
“เจ้านายครับ เจ้านาย” โรแบร์โตเรียกเจ้านายหนุ่มอยู่หลายครั้ง หากไม่ได้รับการตอบรับเลยสักครั้งเดียว “เจ้านาย เจ้านาย”
คราวนี้โรแบร์โตไม่เพียงแค่เรียก ยังใช้มือสะกิดท่อนแขนของเจ้านายที่เหม่อลอยราวกับว่าจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“อะไรโรแบร์โต” เจ้านายหนุ่มหันมาถามเสียงขุ่น
“ดอกไม้ครับ อแมนดาจะเดินออกมาเป็นคนสุดท้ายครับ”
โรแบร์โตส่งช่อดอกไม้ช่อใหญ่ให้อเล็สซานโดรที่เวลานี้หน้ายุ่งไม่น้อย ก่อนจะเอื้อมมือมารับช่อดอกไม้มาถือไว้ รอเวลาให้นางแบบคนดังกล่าวเดินแบบเสร็จ เขาจึงมอบช่อดอกไม้ช่อนี้ให้กับเธอตามพิธีการ
ไม่ถึงหนึ่งนาทีร่างของอแมนดาก็เดินออกมาพร้อมกับสวมชุดราตรีสีแดงสด เธอสวมเครื่องเพชรชุดสำคัญของงานครบชุด ไม่ว่าจะเป็นสร้อยคอ แหวน ต่างหูและสร้อยข้อมือ สนนราคาคิดเป็นเงินไทยก็ราวห้าร้อยล้านบาท ที่ราคาสูงอาจเป็นเพราะจี้รูปหัวใจที่ทำจากเพชรสีชมพู เพชรที่หายากที่สุดและที่สำคัญมีเพียงสามชุดเท่านั้น และนั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้มูลค่าของสร้อยเส้นนี้มีราคาแพง
แล้วก็เป็นไปตามคาด เมื่ออแมนดาออกมาเดินบนแคตวอล์กสายตาทุกคู่มองมาที่ร่างของเธอเป็นตาเดียว ความสวยสง่าด้วยชุดราตรีจากห้องเสื้อดังทำให้เธอดูโดดเด่น และยิ่งเธอสวมเครื่องเพชรชุดนี้ด้วยแล้ว อแมนดายิ่งดูสง่างามจับตา
อเล็สซานโดรไม่ผิดหวังที่เลือกอแมนดามาเป็นนางแบบ ให้เธอโดดเด่นด้วยการสวมสร้อยเพชรชุดพิเศษนี้ เพื่อหวังกระตุ้นยอดขายที่ดูแล้วว่า เขาได้กำไรจากการเปิดตัวคอลเลกชันใหม่นี้ไม่น้อยเลย อเล็สซานโดรลุกขึ้นยืนเมื่อการเดินแบบของเธอจบลง และเดินขึ้นไปบนเวที เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้นไม่ขาด เมื่อนักข่าวและแขกผู้ร่วมงาน ต่างถ่ายภาพอเล็สซานโดรมอบช่อดอกไม้ให้กับอแมนดา พร้อมจุมพิตที่เเก้มนวลทั้งสองข้าง ก่อนจะประคองกอดให้ช่างภาพถ่ายรูปคู่กัน เหมือนจะประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเขาได้มีอาหารว่างจานใหม่เป็นนางแบบสาวคนนี้ ซึ่งอแมนดาเต็มใจอย่างยิ่งที่ได้รับตำแหน่งนี้ เพราะมันคือจำนวนเงินมหาศาลที่เธอจะได้ตอบแทน
เมื่องานเสร็จสิ้นลง อแมนดาเดินเข้ามาในห้องส่วนตัวที่ทางคณะผู้จัดงานเตรียมไว้ให้ เพราะรู้กิตติศัพท์ของเธอว่าเรื่องมากแค่ไหน ทุกอย่างต้องดีและเครื่องสำอางที่นางแบบสาวใช้ ต้องเป็นของส่วนตัวของเธอเท่านั้น และที่สำคัญหากใครจ้างเธอมาทำงาน ต้องมีห้องส่วนตัวให้ทุกงาน
“ทาร่าเป็นอะไร” อแมนดาเอ่ยถามเมื่อเดินเข้ามาภายในห้องพร้อมกับอเล็สซานโดร สีหน้าของทิพย์ธาราตื่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้างามซีดลงถนัดตา น้ำตาเอ่อคลอเบ้าเมื่อเห็นหน้าหล่อเหลาคมเข้มของอเล็สซานโดร
“ปะ เปล่าเสร็จงานแล้วเหรอจะกลับหรือยัง” ทิพย์ธาราเอ่ยถามเสียงเบา ต้องการออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เมื่อเห็นสายตาของชายหนุ่มมาดเข้มมองมาที่เธอ ด้วยแววตาที่หิวกระหาย
“เดี๋ยวฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ” อแมนดากำลังเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุดที่อยู่ด้านริมของห้อง หากแต่ทิพย์ธาราเดินตามเธอเข้าไปด้วย
“ทาร่า ออกไปคอยข้างนอกก่อนก็ได้ เธอจะตามฉันมาทำไม” อแมนดาถามอย่างหงุดหงิด
“ก็ เผื่ออแมนดามีอะไรให้ช่วยไง อย่างเช่นรูดซิปหรือว่าอะไรประมาณเนี้ย” ทิพย์ธาราแก้ตัว เพราะเธอไม่อาจบอกเหตุผลที่แท้จริงได้ว่า ไม่ต้องการอยุในห้องนี้ตามลำพังกับอเล็สซานโดรต่างหาก
“ไม่ต้องหรอก ชุดแค่นี้ฉันเปลี่ยนเองได้ ยากกว่านี้ฉันยังถอดได้เลย ออกไปคอยข้างนอกไป” ทิพย์ธาราจำต้องออกมานอกห้องเปลี่ยนชุดอย่างไม่เต็มใจ พอก้าวออกมาเท่านั้นเธอแทบอยากจะเดินกลับเข้าไปในห้องแต่งตัวใหม่ เพราะร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาหาร่างเล็กทันที
“กลัวฉันเหรอ” เขาเอ่ยถาม ก่อนจะสาวเท้าเข้ามาหาร่างบาง ทิพย์ธาราถอยร่นจนแผ่นหลังของเธอติดกับผนังห้อง จนไม่สามารถหนีเขาพ้น พร้อมกับก้มหน้างุดหลีกหนีสายตาของเขา ชายหนุ่มเอามือทั้งสองข้างเท้ากำแพง เพื่อกักร่างบางไม่ให้หนีได้
- Writer
