ตอนที่ 14

2437 Words

เขาไม่มีทางปล่อยให้มันอยู่ต่อแน่ ใครมันทำแอมเจ็บมันต้องเจ็บกว่า! มือใหญ่บีบคอเอลล่ายกขึ้นสูง บีบคอแน่นขึ้นและจ้องมองตาที่แทบเหลือกออกมา ใบหน้าทรมานที่แดงก้ำ มันพยายามดิ้นรน ทั้งมือตบ ทั้งเท้าถีบ เพียงแค่ไม่กี่นาทีลมหายใจก็หลุดลอยไปพร้อมกับชีวิต ตายแค่นี้ถือว่าน้อยไปกับวิ่งที่มันทำ!! ตุบ! “กรี๊ด…” “แอม!! แอมใจเย็นๆก่อน!” เสียงกรีดดังลั่นจากคนที่รักและขยับตัวออกห่าง แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวต่อทุกสิ่งทุกอย่างรวมถึงเขาด้วย ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาและที่หน้าผากมีรอยจากการโดนทำร้ายเมื่อกี้ “อย่ามาใกล้ฉันนะ! ออกไป!!” เธอปัดมือพี่ไทก้าออกด้วยความหวาดกลัวมาก เมื่อกี้เขาบีบคอเอลล่าจนตายคามือ ภาพที่เล่นซ้อนทับสลับกันไปมาในหัวมีเพียงความตายของใครหลายคนผ่านวีดีโอนั่น และเสียงกรีดร้องด้วยความทรมาน แม้ว่าเขาเป็นคนช่วยชีวิตแต่ก็น่ากลัวมาก ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว!!! “แอมฟังพี่ก่อน!!” เขาพยายามคุยอย่างใจเย็นแต่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แอมกรีดร้องด้วยความกลัวและสติแตกจากทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น มือเล็กๆพยายามปัดมือเขาออกแล้วขยับตัวออกห่างด้วยความหวาดกลัว เธอตัวสั่นยิ่งกว่าลูกนกและหลังจากนี้ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แอมหมดสติไปแทบจะทันที!! “แอม!!” เธอต้องช็อคมากที่เห็นภาพเมื่อกี้ แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจให้เห็นฆ่าคนเลยจริงๆ เพียงแค่อารมณ์ในตอนนั้นมันห้ามไม่อยู่ “พากลับก่อนมึง!” ลีโอหาลูกกุญแจไขได้พอดี “เดี๋ยวกูตามหมอให้” เควินบอกแล้วเดินนำออกไปก่อน “พวกมึงจัดการต่อให้เรียบร้อยแล้วค่อยกลับ” เติ้ลมันถนัดงานแบบนี้อยู่แล้ว เพราะว่ามันจัดการบ่อยถึงได้วางใจ เขาอุ้มเมียด้วยความเป็นห่วงมากเดินออกไปขึ้นรถ ในระหว่างทางก็เช็ดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนใบหน้าและดูที่แขนขาว่าเจ็บปวดส่วนไหนอีกบ้าง มาถึงเพนท์เฮ้าส์หมอก็เข้ามาตรวจอาการแอมแล้วไม่เป็นอะไรมากแค่ช็อกมากกว่า หมอแนะนำให้สังเกตการณ์หลังจากนี้ดีๆเพราะเหตุการณ์นี้อาจสร้างความกระทบกระเทือนต่อจิตใจก็ได้ หลังจากหมอกลับไปเขาเครียดมากกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า สิ่งที่ปกปิดมาตลอดเวลาถูกเปิดเผยแล้ว แอมได้เห็นด้านมืดที่โหดร้ายแม้จะไม่ใช่ที่สุดก็ตาม แต่ก็สร้างความหวาดกลัวให้กับเธอไม่ใช่น้อยๆเลย หวังว่าแอมจะรับสิ่งที่เขาเป็นได้! “มึงก็เครียดไปได้” “แอมไม่ได้เหมือนอรินะเว้ยที่รับมือได้ทุกอย่าง!” เมียไอ้ลีโอเก่งมาก คงเพราะตัวคนเดียวด้วยมั้ง! แต่กับแอมไม่ใช่เลย “เอางี้เดี๋ยวกูให้เมียมาช่วย” แอมกับคัฟเค้กสนิทกันน่าจะช่วยปลอบใจได้บ้าง หรือถ้าหากว่าเกิดอะไรขึ้นจะได้รู้สึกปลอดภัยมากยิ่งขึ้น “ก็ดีว่ะคัฟเค้กน่าจะเข้าใจเรื่องแบบนี้” เวลาผ่านไปสองวันที่ทรมานจนทนแทบไม่ไหว เธอยังหวาดผวาแม้แต่เสียงเล็กน้อยก็ทำให้สะดุ้งได้ ฝันร้ายตามหลอกหลอนทุกครั้งที่ข่มตาหลับ เสียงกรีดร้องกับภาพพวกนั้นติดตาไม่สามารถจะลืมได้ เธอขังอยู่เองอยู่ภายในห้องไม่ต้องการจะออกไปเจออะไรทั้งนั้น คัฟเค้กมาอยู่เป็นเพื่อนในวันแรกด้วยความเป็นห่วงโดยที่พี่ไทก้าไม่เข้ามายุ่งเลย เธออยากเจอเขานะ แต่เธอก็กลัวเขาด้วยเช่นกัน! “แอมแกคิดอะไรกันแน่” “พี่ไทก้าโหดร้ายมาก เขาฆ่าคนด้วยมือเปล่าเลยนะ ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เรารู้จักกันจริงรึเปล่า เขาใช่ผู้ชายคนเดียวกันที่ฉันไหม ฉันไม่รู้อะไรเลยสักนิดเดียว ภาพนั้นก็ไม่หายไปเลย ฉันไม่รู้จะมองหน้าเขายังไง ไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไง” “แกค่อยๆคิดสิ ฉันรู้นะว่ามันยากแต่ฉันอยากให้แกคิดดูก่อนจะทำอะไรลงไป พี่ไทการักแกมากนะแอม” ไม่แปลกใจที่แอมจะเป็นแบบนี้ แต่กลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้ต่างหากละ “ฉันไปแล้วนะ พรุ่งนี้คงไม่ได้มาพอดีว่ามีสอบ” “อืม กลับไปอ่านหนังสือเถอะ” ไทก้านั่งรออยู่ด้านนอกตลอดสองวันมานี้ เขาไม่กล้าเข้าไปหาแอมเลยได้แต่แอบไปหาเธอตอนหลับแค่นั้น แล้วก็รีบตื่นก่อนจะเช้าเพราะไม่อยากให้เห็นแล้วคิดมาก ตอนนี้แอมคงต้องกลัวเขามากแน่เลย “คัฟเค้กเป็นไงมั้ง?” เมียเจราลเดินออกมาพอดี “แอมน่าจะฝังใจ พี่ไทก้าเผื่อใจไว้บ้างก็ดีนะ” “คือยังไง? แอมคิดจะเลิกกับพี่งั้นเหรอ?” ใจหล่นวูบเลย! ถ้าแอมเลิกกับเขาแล้วจะอยู่ต่อยังไง ชีวิตตอนนี้มันขาดแอมไม่ได้แล้วไม่รู้จะรับมือกับความเสียใจไหวไหม เขารักเธอมากกว่ารัดตัวเองด้วยซ้ำ! “หนูเค้กพูดแบบนี้แสดงว่าเพื่อนพี่จะโดนเมียทิ้งใช่ไหม?” “มึงพูดทำส้นตีนไรว่ะไอ้เจราล!” “ไอ้เหี้ยกูฟังแค่นี้ก็รู้แล้ว มึงอย่ามาทำไร้เดียงสาได้ป่ะไทก้า แล้วถ้าไม่ถูกทิ้งกูก็ดีใจด้วยเพราะ…ช่างมันเถอะ! แต่ถ้าถูกทิ้งมึงก็ต้องเข้าใจเมียตัวเองด้วยว่าทำไม” “พี่ไทก้าให้เวลาแอมก่อนนะ มันเป็นคนมีเหตุผล” เจราลพาเมียกลับไปแล้วตอนนี้เหลือแค่เขาคนเดียวที่คิดหนักอยู่ ภายนอกเขาอาจดูแข็งกระด้าง โหดร้าย ไม่สนใจไม่แคร์ใคร มีทุกอย่างที่ต้องการ ไม่แคร์กฎเกณฑ์อะไรทั้งนั้น แต่ใครจะรู้ว่าเขาก็ต้องการความรักเหมือนกัน เขาอยากมีความสุขกับคนที่รักและสร้างครอบครัวที่อบอุ่นไปด้วยกัน แต่เขาจะไม่หนีความจริง! ถ้าหากแอมอยากจะเลิกเขาก็จะยอมเลิกแบบไม่มีข้อแม้อะไรเลย แต่แค่แป๊บเดียวเท่านั้นแหละ เขาจะให้เวลามันเยียวยาทุกอย่างเองและเฝ้ามองห่างด้วยความเป็นห่วง เมื่อถึงเวลาที่แอมพร้อมแล้วจะขอกลับมาคืนดีกันอีกครั้ง ห่างกันแค่ชั่วคราวไม่ใช่ตลอดไป เขายอมเจ็บได้เสมอขอแค่กลับมาเป็นเหมือนเดิม “แอมจะทำอะไร!?” “แอมว่าจะไปอยู่คอนโดสักพักค่ะ พี่ไทก้า…จะว่าอะไรไหมคะ?” เธอยิ้มบางๆแต่น้ำเสียงสั่น พยายามจะกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา และข่มใจไม่ให้หวาดกลัว “คิดดีแล้วใช่ไหม?” แค่เริ่มต้นก็รู้สึกเจ็บแล้ว “ค่ะ แอม...ขอโทษนะคะพี่ไทก้า แอมพยายามแล้วจริงๆ” “รู้ใช่ไหมว่าพี่รักแอมมากขนาดไหน” เขาเดินไปหาเธอพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะคุกเข่าลงกอดเอวบางซบหน้าที่อก วงแขนกอดกระชับแน่นขึ้นด้วยความเจ็บปวดแม้จะเข้าใจ เหมือนตอนนี้อากาศที่มีกำลังจะหายไป “ขอโทษ! แต่แอมมองพี่แบบเดิมไม่ได้แล้วจริงๆ ภาพนั้นมันซ้อนเข้ามาตลอดเวลา แอมกลัวทุกคร้้งที่หลับ ผวาทุกครั้งที่ตื่น! มันทรมานมากเลยนะคะ” ทั้งที่เขากอดกันอยู่แบบนี้ตัวเธอยังสั่น น้ำเสียงขาดเป็นห้วงๆ ลมหายใจติดขัด ขอบตาร้อนผาวเพียงไม่นานหยดน้ำอุ่นก็เอ่อคลอเบ้าพร้อมจะร่วงลงมาอาบแก้ม “เราเลิกกันนะคะพี่ไทก้า” “ถ้าแอมต้องการพี่ทำให้ได้ แต่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นให้นึกถึงพี่เป็นคนแรกนะ ไม่ว่าจะดึกแค่ไหนก็โทรหาได้” “ค่ะ ฉันรักพี่ไทก้านะคะ แล้วก็ดูแลตัวด้วยนะ อย่าไปมีเรื่องบ่อยนะ แอมไม่ได้อยู่ทายาให้พี่แล้วนะ” “พี่ก็รักแอมมาก…รักมากที่สุดในชีวิตเลย” นี่เป็นครั้งแรกที่บอกรักด้วยความรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้ แต่ขอแค่อีกสักนาทีให้ได้กอดก่อนจะแยกจากกัน ความรู้สึกคล้ายว่าเริ่มชาไปทุกส่วนยกเว้นหัวใจที่เหมือนถูกมีดกรีดอย่างช้าๆในทรมานทั้งเป็น “แอมไปแล้วนะคะพี่ไทก้า” “ครับ” แอมแกะมือออกแล้วลากกระเป๋าออกไป เธอหันมามองพร้อมกับน้ำตาที่ไหลมาอาบแก้ม แต่ก็จากไปอยู่ดี แอมขับรถไปตามทางเรื่อยจนมาถึงคอนโดเธอเอง ความทรงจำมากมายเกิดขึ้นที่นี่ จะมองไปมุมไหนของห้องก็มีแต่พี่ไทก้า เขาอยู่ในทุกส่วนของความทรงจำที่ดีที่สุดของเธอ ในสายตาคนอื่นเธอคงเหมือนคนโง่ที่ทิ้งความรักตัวเองไปแบบนี้ แต่เธอก็ทนไม่ได้ทุกครั้งที่หลับตาภาพเอลล่ายังคอยหลอกหลอน ทุกครั้งที่คิดถึงพี่ไทก้าภาพที่เขาบีบคอเอลล่าจนตายคามือก็ซ้อนทับเข้ามา ต่อให้วันนี้เราไม่ได้เลิกกันแต่ในสักวันก็เลิกกันอยู่ดี เพราะตราบใดที่แววตายังคงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว หัวใจเต็มไปด้วยความไม่มั่นคง จนสมองสั่งการให้หวาดระแวงทุกอย่างที่อยู่รอบตัวเพื่อป้องกันตัวเองไม่ให้เจอกันเรื่องเลวร้ายอีกครั้ง หวาดระแวงไม่ยกเว้นแม้แต่คนที่รัก เลิกกันแบบนี้ไม่รู้จะเป็นทางออกไหม แต่ไม่ว่าทางไหนก็เจ็บอยู่ดี “ฮื่อๆ…” เธอล้มตัวลงนอน รู้สึกหมดเรี่ยวแรงที่ใช้ทำอะไรต่อ ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาพร้อมกับความเสียใจ คนบอกเลิกก็เจ็บแทบขาดใจเหมือนกัน เวลาเกือบหนึ่งปีที่ความผูกพันเพิ่มพูนขึ้น แต่ในวันนี้ความรักมันต้องหยุดชะงักลงไป เธอต้องอยู่ให้ได้สิ เธอต้องกลับมาเข้มแข็งให้ไวที่สุด Nita : พรุ่งนี้มีสอบนะ Am : โอเค เดี๋ยวไปหานะ Nita : ได้ๆอยู่ร้านกาแฟนะ Am : อืม เธอไม่ได้ไปมหาวิทยาลัยสองวันแล้ว คงต้องให้ติน่าช่วยติวหน่อย เพราะตอนนี้เหมือนสมองจะไม่ทำงานอะไรเลย เธอคิดอะไรไม่ออกสักอย่าง สถานที่นัดคือร้านกาแฟของพี่รหัสเธอเอง เธอกับติน่าเลยมาที่นี่บ่อยมากพอสมควร แล้วคงเพราะร้านสไตล์วินเทจมั้งเลยดูชิว ดูสบายๆไม่ต้องคิดอะไรมากมายเลย “แกโอเคเปล่า หน้าซีดนะ” “พอดีฉันไม่สบายนิดหน่อย” “ก็ให้พี่ไทก้าดูแลสิ รับรองแกจะไม่อยากหายป่วยเลย!” เธอยังไม่บอกใครว่าเราเลิกกันแล้ว ตอนนี้เธอจำเป็นต้องพยายามกลั้นน้ำตาแต่ไม่ไหว “เป็นอะไรอะแก เอ้าซับน้ำตาก่อน” ติน่ารีบส่งกระดาษทิชชูให้เพื่อนเช็ดน้ำตา วันนี้แอมไม่สดใสเลย ไหนจะหน้าซีดมากกว่าปรกติ ขอบตาแดงแต่ไม่ได้บวม เสียงค่อยข้างแหบ “อะไรไม่รู้เข้าตาอ่ะ ติวต่อเถอะวันนี้ฉันไม่อยากกลับค่ำ” “อืม โอเค” เธอเริ่มติวบทเรียนกับติน่าต่อแล้วพยายามไม่คิดถึงพี่ไทก้า ตอนนี้เธอต้องสนใจเรื่องเรียนมากกว่าเพราะวันพรุ่งนี้มีสอบแม้ไม่ได้หวังคะแนนลำดับต้นๆ แต่ก็ไม่อยากจะรั้งท้ายเพื่อน ดังนั้นต้องพยายามมีสมาธิให้มากที่สุด ไทก้ามองคนรักจากอีกมุมของร้านกาแฟ อันที่จริงเขาแอบขับรถตามแอมมาตั้งแต่ที่คอนโดแล้วแหละ จนได้เห็นแอมขับรถออกไปเลยขับรถตามต่อจนถึงร้านกาแฟที่แอมชอบมาบ่อยๆ “นี่คุณไม่ไปนั่งกับแฟนเหรอค่ะ?” “ไม่ครับ แล้วอย่าบอกเขานะครับ ผมไม่อยากให้เขารู้ว่าผมอยู่ตรงนี้เดี๋ยวจะเสียสมาธิ” อันนี้พี่รหัสแอมเดินมาทักทาย คงจำเขาได้เพราะมารับแอมที่นี่บ่อยมาก หรือบางครั้งก็นั่งเล่นที่นี่ในช่วงที่รอเวลาเข้าเรียนเพราะมาก่อนเวลา “ได้ค่ะ” “เอ่อ...เดี๋ยวเอาชีสเค้กเลม่อนกับคุกกี้ข้าวโอ๊ต ช็อกโกแลตปั่นไปให้แอมกับเพื่อนด้วย ผมจะไปแล้ว” สั่งแล้วจ่ายเงินเสร็จก็รีบออกไปทันที เขาคิดว่ารุ่นพี่แอมต้องแอบกระซิบเรื่องนี้แน่ แอมนั่งติวจนเมื่อยล้าสมองไปหมดทุกซีกแล้ว ไม่รู้สิว่าทำไมเนื้อหาถึงไม่เข้าหัวเลย เธอคิดว่าคืนนี้คงต้องกลับไปอ่านต่อด้วยเพื่อความหมั่นใจและจะได้ไม่ว่างเกินไป เหลือเวลาอีกประมาณสองอาทิตย์ก็จะปิดเทอมแล้ว เธอต้องสอบให้ได้และแม้ว่าจะไม่ได้เอ แต่ขอแค่ไม่ติดเอฟก็พอ! “เด็กๆขนมจ้ะ” “ขอบคุณค่ะพี่ญา แต่ว่าแอมยังไม่ได้สั่งนะคะ” “ติน่าก็ไม่ได้สั่งนะ! หรือว่าพี่ญาเลี้ยงมื้อนี้คะ?” “เปล่าจ้ะ ก็แฟนแอมไงที่เลี้ยง” “อยู่ไนเหรอคะ?” พี่ไทก้ามานี่งั้นเหรอ! แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนละ เธอมองหาไปรอบๆร้านกาแฟแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาเลย “ไปแล้วแอม เขาสั่งเสร็จก็ไปเลยแล้วนี่ห้ามพี่บอกด้วย! แอมอย่าบอกเขานะว่าพี่แอบมากระซิบ”” “ค่ะ แอมไม่บอกหรอก” เธอดีใจที่เขายังเป็นห่วงเหมือนเดิม แต่ก็หน่วงที่ตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วเธอเป็นคนเลือกทุกอย่างเอง “แฟนแกดีจังเลยนะ ถึงจะดุมากหน่อยก็เถอะแต่ดูรักแกมากเลยนะ ฉันจำได้ว่าช่วงแรกๆที่จีบเขามาหาแกทุกวันเป็นเดือนๆเลยใช่ป่ะ?” “อื้ม มาหาทุกวันแต่ไม่บอกอะไร พี่ไทก้าน่ารักมาก” “ดีเนอะ พี่ชายก็ตามใจทุกอย่าง แฟนก็คลั่งรักมาก ชีวิตแกเนี่ยดีซะจนน่าอิจฉาเลยแอม” “นั่นสิ!” ไม่นานก็กลับคอนโดพร้อมกับกองหนังสือที่จะไปสอบพรุ่งนี้ เธอนั่งอ่านไปดูโทรทัศน์ไปแล้วก็กินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไปด้วย น่าสมน้ำหน้าตัวเองที่ลืมซื้ออะไรมาเพราะเหม่อลอย ไม่ชินเลยที่ต้องอยู่คนเดียวแบบนี้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more