บทที่ 23
สามทุ่มเศษริคคาโดก็กลับมาถึงบ้านพร้อมกับอาการเมามายเล็กน้อย และทันทีที่เท้าใหญ่ก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามา สายตาของเขาก็พลันได้เห็นร่างอรชรที่แสนจะบอบบางน่าทะนุถนอมของอรลออนอนหลับอยู่บนโซฟา
หัวใจกระตุกอย่างรุนแรง ขณะเคลื่อนไหวร่างกายเข้าไปใกล้อย่างแผ่วเบา ใบหน้างามหมดจดยิ้มน้อยๆ ราวกับกำลังฝันดี ร่างใหญ่ค่อยๆ ทรุดลงนั่งบนส้นเท้าของตัวเอง มือหนายกขึ้นไล้แก้มเนียนแผ่วเบา ความอ่อนโยนที่ไม่เคยคิดว่ามีอยู่ในตัวมาก่อนผุดพรายขึ้นอย่างน่าประหลาดใจยิ่ง
ไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะทำลายกฎเกณฑ์ทุกอย่างในชีวิตของเขาลงอย่างราบคาบจนน่าเดือดดาลแบบนี้
“เธอทำให้ฉันเป็นบ้าอีกแล้วนะ...”
เสียงแหบแห้งขาดเป็นช่วง ด้วยเกิดจากไฟปรารถนาที่ทวีคูณขึ้นอยู่ในอก นิ้วแกร่งสีแทนเคลื่อนต่ำลงมาไล้กลีบปากอิ่มสีแดงสดไร้การแต้มแต่งใดๆ ของอรลออด้วยความหลงใหล นัยน์ตาคมกล้าสำรวจไปทั่วใบหน้างาม ก่อนจะมาอ้อยอิ่งอยู่ที
