บทที่ 11
มื้อค่ำเต็มไปด้วยความเงียบเหงา เมื่ออรลออต้องนั่งรับประทานอาหารเย็นเพียงลำพังบนโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ที่สามารถเรียกคนทั้งคฤหาสน์มาร่วมโต๊ะได้ทั้งหมด
แม้จะไม่ปรารถนาให้ริคคาโดมาอยู่ใกล้ๆ เพราะหวาดกลัว แต่กระนั้นหญิงสาวก็ยังอดถามถึงเขาไม่ได้ ความรู้สึกบางอย่างในหัวใจร้องเตือนว่าหล่อนกำลังจะใจอ่อนกับผู้ชายหน้าอัปลักษณ์คนนั้นเกินไป
“เอ่อ... ลิเดียจ๊ะ คุณ... เอ่อ... คุณริคคาโดไม่มารับประทานอาหารค่ำหรือจ๊ะ”
ลิเดียที่ยืนทำหน้าเครียดอยู่ที่ปากประตูห้องเบ้หน้า ก่อนจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงห้วนอย่างเสียไม่ได้
“ปกติคุณผู้ชายจะทานอาหารค่ำที่นี่ แต่วันนี้คงไม่ เพราะคงไม่อยากเห็นหน้าใครบางคน...”
“ลิเดียพูดอะไรน่ะ”
แคทเธอรีนที่ยืนอยู่ข้างๆ ตีแขนเพื่อนแรงๆ อย่างเตือนสติ แต่ก็ถูกลิเดียหันมาทำตาขวางใส่ ก่อนที่เจ้าหล่อนจะหันไปพูดวาจาสามหาวต่อ
“ฉันพูดเรื่องจริงนี่เคท เธอก็เห็นไม่ใช่หรือว่าคุณผู้ชาย
