บทที่ 4 ลูกเพื่อนก็เหมือนลูกเรา (2)
1135 Words
ขนมหวานแอบอมยิ้มเล็กน้อย กับภาพที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ อาเรสตอนทำงานกับอาเรสตอนเลี้ยงหลาน ต่างกันราวฟ้ากับเหว เธอละอยากให้ลูกน้องคนอื่น ๆ ได้มาเห็นเจ้านายมุมนี้จริง ๆ ทั้งน้ำเสียง แววตา การกระทำอ่อนโยนประหนึ่งเด็กทั้งสามคนคือลูกของตนเอง
อาเรสหันมาเห็นเลขายืนเหม่อ จึงเรียกด้วยน้ำเสียงจิกกัดให้มาช่วยตนเองดูแลหลาน ที่กำลังทะเลาะกันเพราะแย่งของเล่น
“นี่คุณจะยืนยิ้มอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม มาช่วยผมหน่อย เด็ก ๆ หยุมหัวกันแล้ว”
“ว้ายยยยย อย่าตีกันค่ะ พี่โปรด พี่ปลื้ม หยุด ๆ เกิดอะไรขึ้นลูก”
“พี่โปรดเล่นรถคันนี้ก่อน แต่ปลื้มมาแย่งไปคับน้าหนม”
“ปลื้มเล่นก่อน แต่พี่โปรดมาแย่งไปต่างหากฮะน้าหนม”
“เอ้าตกลงใครเล่นก่อนกันแน่ ว่าไงคะบอส ใครเล่นก่อน”
ขนมหวานหันขวับไปมองเจ้านายที่กำลังทำหน้าเหลอหลา เธอปล่อยให้เขาดูแลหลานไม่กี่นาทีเอง โปรดปรานกับปลาบปลื้มก็ตีกันแล้ว อาเรสส่ายหน้าก่อนให้คำตอบ เพราะตนเองมัวแต่เล่นอยู่กับหลานสาว หันมาอีกครั้งสองแฝดก็แย่งของเล่นกันแล้ว
“ผมไม่รู้เหมือนกัน เล่นกับน้องเปรมอยู่ดี ๆ หันมาอีกทีก็ตีกันแล้ว”
“งั้นไม่ต้องเล่นทั้งสองคน น้าหนมขอยึดเอาไว้”
“แต่พี่โปรดอยากเล่น”
“ปลื้มก็อยากเล่น”
“ถ้าอยากเล่น พี่โปรดกับพี่ปลื้มต้องไม่แย่งกัน ต้องแบ่งกันเล่น ตกลงไหมครับ”
“ตกลงครับ พี่โปรดจะแบ่งน้อง”
“พี่ปลื้มว่าไงครับ”
“ปลื้มจะแบ่งเหมือนกันฮะน้าหนม”
“โอเค เอาไปเล่นได้ แต่ห้ามแย่งกันอีกนะคะ เข้าใจไหม”
สองแฝดพยักหน้าหงึก ๆ ก่อนจะรับของเล่นมาถือแล้วเดินไปเล่นด้วยกัน
ขนมหวานกับอาเรสถอนหายใจเบา ๆ หันมาอีกทีก็ต้องตกใจกับสภาพของเปรมปรีดิ์ที่ มีแป้งฝุ่นเกาะเต็มตัวตั้งแต่หัวจดเท้า เหมือนลูกหมูชุบแป้งทอดไม่มีผิด
เด็กน้อยมีหุ่นจ้ำม่ำมาตั้งแต่เกิด ใครเห็นก็อยากฟัดโดยเฉพาะพี่ชายที่ต้องหอมแก้มย้วย ๆ เหมือนซาลาเปาของน้องสาวทุกวัน แต่ห้ามใครมายุ่งกับแก้มของน้องเด็ดขาดไม่อย่างนั้นมีเรื่องแน่
“น้องเปรมไปเอาแป้งจากไหนคะ”
“ตงนั้น ทาแป้งกันค่าน้าเยส น้าหนม”
“เต็มที่เลยลูก เอาให้หมดกระป๋องเลยครับ”
“เราสองคนจะโดนคุณอลิซกับคุณอินด่าไหมบอส”
“ไม่เป็นไร ถ้าโดนด่าก็แค่ฟัง ยังไงก็โดนด่าคู่”
“น้าหนมขาทาแป้งค่า จ๋วย ๆ จ๋วยมาก”
“ตามสบายเลยค่ะ เต็มที่เลยลูก”
ขนมหวานหลับตาลงเพื่อให้หลานสาวทาแป้งบนใบหน้าของตนเอง ครู่เดียวทั้งตัวของเธอก็เต็มไปด้วยแป้งฝุ่นเหมือนโดนชุบแป้งทอดไม่ต่างจากหลานสาว
โปรดปรานกับปลาบปลื้มหันมาเห็น จึงทิ้งของเล่นแล้ววิ่งเข้ามาร่วมวงด้วย กลายเป็นว่าคนชุบแป้งทอดมีทั้งหมดห้าคนผู้ใหญ่สองเด็กสาม กระป๋องแป้งขนาดใหญ่หมดภายในพริบตา
สองสามีภรรยากลับมาเห็นสภาพของลูก ๆ กับคุณน้าทั้งสองถึงกับขำไม่ออก ไม่รู้จะลงโทษใครก่อนดีระหว่างผู้ใหญ่ที่ตามใจเด็กหรือเด็กที่ชอบเล่นอะไรแปลก ๆ ทั้งที่มีของเล่นแต่เปรมปรีดิ์กลับไม่ชอบ
ก่อนกลับบ้านอาเรสได้ให้สัญญากับเด็ก ๆ ถ้าว่างจะมาเล่นด้วยใหม่ สามพี่น้องจึงส่งสายตาอ้อน ๆ ให้คุณน้าขนมหวาน
“น้าหนมจะมาไหมคับ”
“มาด้วยนะฮะ ปลื้มจะรอ”
“มาอีกน้าค่า น้าหนม”
“มาอีกแน่นอนค่ะ น้าหนมสัญญา”
“ส่งคุณน้ากลับบ้านได้แล้วลูก เดี๋ยวมืด”
“ฝากคุณอาเรสไปส่งคุณขนมด้วยนะครับ ดูเหมือนฝนจะตก”
“ไม่ต้องค่ะ ขนมกลับเองได้ ไม่รบกวนบอส”
“รบกวนอะไรกัน กลับกับอาเรสดีกว่านะคะคุณขนม”
“แต่ว่า...” / “กลับด้วยกันนี่แหละ ทำเหมือนไม่เคยไปได้”
ขนมหวานได้ยินแบบนั้นก็อดจะเบะปากมองบนไม่ได้ แต่สุดท้ายก็ยอมกลับกับเจ้านายอยู่ดี
ในระหว่างทางกลับบ้านของสองคู่กัด เกิดฝนตกหนักไปทั่วเมืองกรุง ทำให้การจราจรบนท้องถนนติดขัด ขนมหวานถอนหายใจออกมา เพราะไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปีเรื่องน้ำท่วมก็ยังเป็นปัญหาของชาวกรุง แต่เรื่องน้ำท่วมยังไม่หนักใจเท่าเรื่องของตนเองที่กำลังจะกลับไปเจอ
อาเรสเห็นขนมหวานถอนหายใจจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง แม้จะทะเลาะกันบ่อยแต่เขาก็พร้อมจะช่วยเหลือหากเธอมีเรื่องเดือดร้อน
“ทำไมถอนหายใจแบบนั้น มีปัญหาอะไรบอกผมได้นะ”
เขาหันมามองเสี้ยวหน้าของเลขาก่อนจะหันไปมองนอกกระจกรถ ฝนยังตกลงมาอย่างต่อเนื่องทำให้รถหลายคันต้องเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้าเพื่อไม่ให้เกิดอุบัติเหตุ
“เฮ้อ ปัญหามันมีค่ะ แต่ฉันไม่รู้จะแก้มันยังไง” เธอถอนหายใจอีกครั้ง สีหน้ากับน้ำเสียงของขนมหวาน ดูไม่ค่อยดีทำให้อาเรสรู้สึกเป็นห่วง
“เรื่องอะไร เผื่อผมช่วยคุณได้” เขาถามอีกครั้งทำให้ขนมหวานเริ่มลังเลจึงกลอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด ไม่รู้จะบอกเจ้านายดีไหมแต่เธออึดอัดกับเรื่องที่เกิดขึ้นจริง ๆ และกลัวมากด้วย คิดไปคิดมาสุดท้ายหญิงสาวก็ยอมบอก
“บอสจำผู้ชายแก่ ๆ ที่บอสเคยเจอตอนไปที่หอของฉันได้ไหม” น้ำเสียงของขนมหวานค่อนข้างเครียดยามที่พูดถึงชายคนนั้น มือของเธอทั้งสองข้างที่ผสานอยู่บนตักชื้นไปด้วยเหงื่อ อาเรสพยักหน้าจำได้แม้เวลาจะผ่านไปหลายปีแล้วก็ตาม
“จำได้ ผมไปที่หอของคุณมาหลายปีแล้วนี่ ใช่ผู้ชายที่มาหาคุณ ก่อนผมจะกลับไหม”
“ใช่ค่ะ ตอนนั้นฉันบอกเขาไปว่าบอสเป็นแฟน จำได้ใช่ไหมคะ”
“จำได้สิ เรื่องนี้ผมยังไม่คิดบัญชีกับคุณเลย กล้ามากที่พูดแบบนั้น”
“ค่อยคิดบัญชีทีเดียวได้ไหมคะ”
หญิงสาวยิ้มแหย ๆ คิดว่าตัวเองต้องขอความช่วยเหลือจากเจ้านายอีกรอบแน่นอน อาเรสเห็นอาการของเลขาก็พอจะเดาได้
“ทำไม คุณจะให้ผมไปแสดงตัวว่าเป็นแฟนคุณอีกเหรอ”
“ถูกต้องแล้วค่ะ บอสขาช่วยเลขาหน่อยนะคะ แค่ไปที่ห้องของฉันก็พอ”
- Writer
