อุบัติรักไฟกาล

บทที่2. การพบกันครั้งแรกที่ไม่น่าประทับใจ

ดวงตากลมโตเหม่อมองออกไปสองข้างทางที่รถเมล์วิ่งผ่าน สองข้างทางเต็มไปด้วยร้านรวงมากมายกับผู้คนที่เดินเบียดเสียดแออัดแย่งกันกินแย่งกันดำเนินชีวิต ลมหายใจอ่อนล้าของรัชนิชลถูกผ่อนออกมาจากปลายจมูกเล็กๆ ที่ปลายจมูกเชิดงอนเล็กน้อย เป็นเพราะนิสัยดื้อรั้นแสนซนมาแต่เยาว์วัย

รัชนิชลใช้ชีวิตมาด้วยตัวเองตั้งแต่ถูกตัดออกจากวงศาคณาญาติ เธอฝ่าฟันความลำบากโดยได้สองตายายคอยช่วยดูแล วัยรุ่นแรกแย้มของรัชนิชลคือการดิ้นรนเพื่อลบคำสบประมาทของญาติกลุ่มใหญ่ที่เหลืออยู่ การที่สาวน้อยขัดความประสงค์ของทุกคนโดยการเก็บพื้นดินแห่งสุดท้ายของพ่อและแม่ไว้ ทำให้ญาติผู้ใหญ่ทั้งหมดไม่พอใจ งดให้ความช่วยเหลือ ทั้งที่เงินมากมายจากการขายสมบัติของพ่อกับแม่น่าจะเพียงพอให้รัชนิชลดำเนินชีวิตได้อย่างไม่ลำบาก ไม่จำเป็นต้องขายที่ดินที่พ่อกับแม่รัก ความเยาว์วัยรัชนิชลจึงไม่สามารถพิสูจน์อะไรได้แน่ชัดว่าเงินจำนวนมากเหล่านั้นหายไปตรงส่วนไหนบ้าง จึงได้แต่กล้ำกลืนฝืนทนมองดูฝูงญาติทยอยขายสมบัติของตัวเองไปทีละชิ้นๆ จนกระทั่งเหลือแค่ที่ดินที่จังหวัดอยุธยาที่ดินที่พ่อกับแม่คิดว่าจะไปอาศัยอยู่ในบั้นปลายของชีวิตอยู่กับธรรมชาติบริสุทธิ์สะอาด

รัชนิชลยืนกรานหัวชนฝาจนกลุ่มญาติต้องล่าถอยและตัดความช่วยเหลือแทบทันที เธอย้ายออกจากบ้านที่เกิดและเติบโตมาเพราะมันถูกขายโดยที่เธอไม่รู้ตัว และก็ไม่เคยเห็นเงินที่ขายบ้านได้แม้แต่สตางค์แดงเดียว สาวน้อยวัยเยาว์เดินทางกลับไปยังจังหวัดอยุธยาเหมือนนกปีกหักไร้ที่อยู่อาศัย แต่กลับได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากสองตายายที่ดูแลสวนของพ่อกับแม่ไว้ เงินเก็บสะสมมาตลอดชีวิตของตาผันกับยายสายสองตายายนำเงินก้อนนั้นมามอบให้เพื่อให้รัชนิชลศึกษาเล่าเรียนต่อ ดวงตาเอื้ออารีกับแววตาห่วงใยจากคนที่เป็นแค่ลูกจ้างของพ่อกับแม่ ผิดกับกลุมญาติฝูงใหญ่ที่ล้วนแต่เป็นคนร่ำรวยมีฐานะ แต่กับจ้องจะกอบโกยโดยไม่สนใจรัชนิชลสักนิดเดียว

เธอกัดฟันเรียนต่อเพื่อลบคำสบประมาทของวงศาคณาญาติที่เหลืออยู่ ในวันที่ประสบความสำเร็จสาวน้อยมีเพียงสองตายายที่ร่วมแสดงความยินดีเท่านั้น โดยที่กลุ่มญาติได้แต่เข่นเขี้ยวเขี้ยวฟันมองอยู่ไกลๆ รัชนิชลเก็บตัวไม่ค่อยสุงสิงกับคนอื่น เธอไม่พร้อมจะเจอกับความจริงใจจอมปลอมของคนรอบตัว เพราะฉะนั้นรัชนิชลจึงมีเพื่อนสนิทไม่กี่คนที่คบกันเรื่อยมา สาวน้อยวัยใสเติบโตมาอย่างแกร่งกล้าดิ้นรนมาแต่เยาว์วัย สีสวยสดใสในโลกกว้างเปลี่ยนเป็นสีหม่นเทาในวันที่พ่อแม่จบชีวิตลง ยังดีที่ยังมีสองตายายไม่เช่นนั้นรัชนิชลคงมองโลกนี้เป็นดังเช่นสีดำสนิทเพราะถูกกระทำจากคนรอบๆ ตัว

บทที่2.

การพบกันครั้งแรกที่ไม่น่าประทับใจ

แคสเตอร์ ชางเดินทางมาทำสารคดีเกี่ยวกับการศึกษาในประเทศไทย เป็นโปรเจคสุดท้ายก่อนจะวางมือในฐานะนักข่าวและตากล้อง เพื่อกลับไปสานต่อกิจการส่วนตัวที่พ่อกับแม่สร้างไว้ให้ หนุ่มหล่อวัย30ปีเป็นที่ต้องตาสะดุดใจสาวๆ หลายนาง วงหน้าคมเข้มจมูกโด่งเป็นสันผิดกับสัญชาติโซนเอเชียที่ต้องมีหน้าตาจืดชืด ดวงตายาวรีเป็นสิ่งเดียวที่แสดงให้รู้ว่า แคสเตอร์ ชางมีเชื้อสายจีนปนอยู่ในกระแสเลือด จมูกโด่งริมฝีปากหนาหยักเรือนกายสูงใหญ่เพราะเติบโตขึ้นในอเมริกา ก่อนจะย้ายถิ่นฐานกลับบ้านเกิดเมื่อพ่อกับแม่เบื่อเมืองใหญ่ที่วุ่นวายไร้ความสงบ

เมืองไทยเปลี่ยนไปมากเมื่อแคสเตอร์ย้อนกลับมาที่นี่อีกครั้ง สมัยเป็นวัยรุ่นชายหนุ่มเคยมาท่องเที่ยวที่ประเทศไทยหลายๆ ครั้งเพราะชอบความมีอัธยาศัยดีของผู้คน ดวงตายาวรีกวาดมองรอบๆ ตัวเพื่อมองหาคนที่มารอรับ สาวน้อยวัยรุ่นหลายคนแอบมองแคสเตอร์และจับกลุ่มกันซุบซิบเสียงเซ็งแซ่ มีสาวใจกล้าบางคนเดินออกมาจากกลุ่ม เธอส่งรอยยิ้มหวานมาให้ชายหนุ่มแต่ไกล และแคสเตอร์ยิ้มรับด้วยดี เขาแอบขำขันอยู่ในใจ มารยาแบบนี้เขาเจอมาจนชินจึงไม่ค่อยแปลกใจเมื่อมีสาวๆ ให้ความสนใจ เพราะรู้ตัวดีถึงเสน่ห์มากล้นของตัวเอง

“สวัสดีค่ะพี่ มารอใครอยู่เหรอให้พวกหนูไปส่งไหมคะ...”

ภาษาไทยที่ออกจากปากของสาวน้อยนางนั้น แคสเตอร์ฟังออกทุกคำ แต่ไม่อยากสนใจสาวน้อยแก่แดด จึงส่งยิ้มตอบและส่งเสียงทักทายเป็นภาษาอังกฤษเพื่อตัดความรำคาญ

“I can” t speech thai you can say English”

สาวน้อยวัยใสทำหน้าตาเหลอหลา เธอรีบปลีกตัวเดินหลีกหนีไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังไม่วายส่งสายตาหวานเยิ้มให้แคสเตอร์อยู่เรื่อยๆ ชายหนุ่มจึงได้แต่ส่ายหัวให้กับกริยาแก่แดดของกลุ่มสาวๆ เหล่านั้นที่ดูแล้วไม่น่าจะเกินอายุ20ปีสักคน แต่แก่แดดแก่ลมเกินหน้าเกินตาไปสักหน่อย

ชายหนุ่มชะเง้อคอมองหาคนที่ต้องมารับ ใบหน้าคร้ามคมเริ่มหงิกงอ เมื่อความง่วงงุนกำลังโจมตีเขาอยากหนัก อยากจะทอดกายลงนอนบนเตียงนุ่มๆ เพื่อพักผ่อนร่างกายที่กร่ำงานหนักก่อนที่จะเดินทางมาประเทศไทย

“ขอโทษค่ะมาช้าไปหน่อย รถติดยาวเหยียดเลยค่ะ กว่าน้ำค้างจะฝ่าขบวนรถเข้ามาได้ คุณรอนานหรือเปล่าคะ” เสียงหวานๆ ดังขึ้นทางด้านหลังชายหนุ่มจึงหมุนกายกลับมามองอย่างสนใจ เมื่อเสียงหวานใสกระทบกับใจจนอยากเห็นใบหน้าคนพูด

วงหน้าหวานใสกระจ่างของสาวน้อยด้านหน้าสุดแสนจะประทับใจ เมื่อสาวน้อยวัยใสไร้เครื่องสำอางแต่งเติม ริมฝีปากบางเฉียบอมสีชมพูระเรื่อตามธรรมชาติ ผิวแก้มออกสีจัดเพราะคงวิ่งออกกำลังมาแต่ไกล ร่างเล็กๆ เบื้องหน้าสูดลมหายใจเข้าออกแรงๆ เธอรีบละล่ำละลักกล่าวแก้ตัวเสียงลุกลน

“คุณแคสเตอร์ ชางใช่ไหมคะ!!? น้ำค้างจากหนังสือพิมพ์สยามถิ่นค่ะ น้ำค้างมีหน้าที่ดูแลคุณกับทีมงาน”

“ครับ...ผมแคสเตอร์ ชางยินดีที่รู้จักคุณ...”

“น้ำค้างค่ะ รัชนิชล เบญจามาภรณ์ เรียกน้ำค้างก็ได้ค่ะ”

“ขอโทษทีที่ผมเดินทางมาช้ากว่าคนอื่น ทำให้คุณเสียเวลาต้องเดินทางมารับหลายครั้งหลายหน ผมติดภารกิจสำคัญนะครับ มันยืดเยื้อไม่เสร็จตามกำหนดเดิม”

“ค่ะ...”

เธอรับคำเสียงเฉยเมย เอื้อมฉวยกระเป๋าเดินทางของชายหนุ่มได้ก็พยายามจะลากออกเดิน ชายหนุ่มจึงหัวเราะหึๆ ออกมาอย่างขำขันเมื่อร่างเล็กจ้อยของผู้หญิงตรงหน้าพยายามดึงกระเป๋าแสนหนักของตัวเอง โดยที่เธอไม่คิดขอความช่วยเหลือจากใคร!!? ผิดกับสาวๆ ส่วนใหญ่ที่มักจะร้องขอความช่วยเหลือแม้ว่างานตรงหน้าจะเป็นแค่งานเล็กๆ น้อยๆ

“ผมจัดการกับกระเป๋าใบนี้เองครับ คุณเดินนำไปเถอะ! ผมอยากพักผ่อนเต็มแก่ เปลือกตาผมใกล้จะปิดเต็มทีแล้ว ถ้ามัวรอคุณยกกระเป๋าผมคงหลับอยู่ตรงนี้แหละ”

แคสเตอร์เอ่ยสัพยอกออกมาอย่างขำขัน ร่างสูงใหญ่เอื้อมมือรั้งหูกระเป๋าเดินทางจากมือรัชนิชล

หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวแค่เพียงสัมผัสผิวเผิน แต่ดูเหมือนมันจะมีกระแสไฟอ่อนๆ วิ่งเข้าสู่ร่างกายจึงรีบผละออกห่างด้วยความตกใจ มือเล็กๆ ปล่อยหูกระเป๋าเดินทางให้ชายหนุ่มเบื้องหน้าแต่โดยดี

แคสเตอร์รับรู้กระแสไฟฟ้าที่พุ่งเข้าหาหัวใจเหมือนกันกับรัชนิชล หัวใจเข้มแข็งสั่นกระตุกไปวูบหนึ่ง ก่อนจะทำไม่รู้ไม่ชี้ลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เดินตามหลังหญิงสาวที่เร่งรีบเดินนำหน้าออกไปอย่างรวดเร็ว รอยยิ้มทรงเสน่ห์ติดอยู่บนมุมปากเมื่อเขาขำขันแววตาตื่นตระหนกของหญิงสาวนามรัชนิชล ก่อนที่เธอทำเสหลบตา และออกเดินนำหน้าชายหนุ่มไปเร็วๆ

รัชนิชลนึกในใจด้วยความหวั่นไหว ปลายนิ้วแข็งแรงแตะเหนือข้อมือเรียวเหมือนถูกกระแสไฟอ่อนๆ ช็อตจนใจสั่นกระตุก!!? เธอแอบชำเลืองมองใบหน้าคร้ามคมของชายหนุ่ม แล้วจึงนึกหมั่นไส้!! เมื่อหนุ่มต่างชาติขยันโปรยเสน่ห์ถี่เกินไป โดยการแจกรอยยิ้มหวานเรี่ยราด จนสาวๆ และไม่สาวทั้งหลายสะเทิ้นสะท้านเอียงอายเมื่อเผลอไผลสบนัยน์ตากับเขาตรงๆ