บทที่ 10 หักหลังเพื่อน
1572 Words
บทที่ 10 หักหลังเพื่อน
เพียงแค่เห็นแผ่นหลังของแขกผู้มาเยือน วิโมกข์ก็ถึงกับยืนนิ่งเป็นหินไปชั่วขณะ เพราะจำได้ติดตา ก่อนจะเดินไปนั่งประจันหน้ากับเธอ
“ต้องการพบผมเรื่องอะไร” เขาถามเธอ แต่สายตานั้นไปมองอยู่ที่เด็กชายตัวน้อยหน้าตาน่ารักน่าชังแทน และเดาได้ทันทีว่าเด็กคนนี้คือลูกชายของเพื่อนที่ลาโลกนี้ไปครึ่งปีกว่าแล้ว
‘อีริค’ เขาจำชื่อเด็กคนนี้ได้ หน้าตาของเขาถอดเค้าพ่อมาไม่ผิดเพี้ยน ถ้าไม่มีเค้าของหลุยส์ เซียะ อยู่บนใบหน้า บางทีเด็กคนนี้อาจจะเป็นลูกของเขาก็ได้ เพราะเท่าที่รู้..ตอนนั้นเธอวิ่งรอกนอนกับผู้ชายถึงสองคน
“สวัสดีครับ” เด็กน้อยยกมือไหว้ชายหนุ่มหน้าตาดุ ๆ ตรงหน้า พูดจาด้วยถ้อยคำยังไม่ค่อยชัดเจนนัก
“สวัสดีครับ” วิโมกข์ทักทายเด็กน้อยแบบเดียวกัน “อยากไปดูปลาไหม”
“อยากครับ”
วิโมกข์เรียกแม่บ้านที่ยืนสังเกตการณ์อยู่ห่าง ๆ ให้เข้ามาเอาเด็กชายตัวน้อยออกไป
มีนามองอดีตคนรักที่พูดกับแม่บ้านของเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แบบเดียวกับที่เคยใช้พูดกับเธอเมื่อหลายปีก่อน และไม่มีเหลือให้เธอในตอนนี้แม้แต่นิด ถ้าย้อนเวลากลับไปเมื่อห้าปีก่อนได้ เธอจะไม่ทิ้งเพชรที่ยังไม่ได้เจียระไนก้อนนี้ แล้วไปคว้าเอาพลอยที่ขึ้นตู้โชว์อย่างหลุยส์เด็ดขาด เพราะตอนนี้เขากลายเป็นเจ้าของธุรกิจระดับพันล้านไปแล้ว ขณะที่สามีของเธอกลายเป็นศพที่ไร้ค่า
“มีอะไรก็พูดมา ผมมีเวลาไม่มาก”
“พูดกับมีนดี ๆ กว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอคะโมก เราไม่ใช่คนอื่นคนไกลนะ” เธอพยายามใช้น้ำเสียงและหน้าตาออดอ้อนเล็กน้อยเพื่อดูท่าที ถ้าเขาอ่อนลงกว่านี้สักนิดเธออาจจะทำเหมือนในอดีตไปแล้ว
“จะพูดแค่นี้ใช่ไหม ผมจะได้ไป”
“มีนขอโทษ..” มีนารีบกล่าวเมื่อเขาลุกขึ้น “นั่งลงก่อนนะ” รีบเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน หน้าตาเจือแววสำนึกผิด
“ถ้าคุณยังไม่พูดเข้าเรื่อง ผมจะไม่ฟังคุณอีก” เขานั่งลงแล้วพูดกับเธอ
“..คืนหุ้นให้มีนเถอะนะ ถ้าไม่เห็นแก่มีนก็เห็นแก่ลูกของมีนเถอะ อีริคต้องโตขึ้นทุกวัน จำเป็นต้องใช้เงินเพื่ออนาคตที่ดี แต่ตอนนี้เราแม่ลูกไม่มีเงินติดตัวเลย ตอนนี้เราแม่ลูกลำบากมากเพราะหลุยส์ไม่ได้ทิ้งอะไรไว้ให้เราเลย” มีนาพยายามบีบน้ำตาเรียกร้องความเห็นใจจากชายหนุ่ม
‘ตอแหล’ วิโมกข์อยากพูดออกไปแบบนั้น แต่จะมีประโยชน์อะไรกับผู้หญิงไร้ยางอายแบบเธอ พูดไปเธอก็คงไม่เจ็บหรอก
“แล้วเงินสิบล้านที่พ่อของหลุยส์เขาให้คุณล่ะ” เขาทำเป็นไม่รู้เรื่องเงินจำนวนยี่สิบล้านในบัญชีส่วนตัวของหลุยส์ เซียะ “คงเอาไปผลาญในบ่อนหมดแล้วสินะ” คาดเดาเมื่อเธอไม่ยอมตอบ
“คืนหุ้นให้อีริคเถอะนะโมก โมกกล้าโกงของเด็กเหรอ” มีนาไม่ตอบคำถาม แต่ทวงถามถึงหุ้นแทน “เด็กคนนั้นเป็นลูกของเพื่อนสนิทโมกนะ โมกกล้าหักหลังเพื่อนเหรอ”
“ขนาดโมรากากียังกล้าหักหลังผัว นับประสาอะไรกับความสัมพันธ์แค่เพื่อนล่ะ” วิโมกข์เสียงแข็ง จงใจพูดประชดใส่อีกฝ่าย “กลับไปได้แล้วฉันไม่มีอะไรจะให้เธอหรอก อย่าเอาเด็กมาอ้างกับฉันเลยมีนา” ถ้าเขายอมใจอ่อนแบ่งหุ้นให้เธอไปจริง ๆ เธอคงเอาไปขายกินหมดก่อนลูกโตแน่นอน อย่าใจอ่อนเพราะน้ำตาของเธอเด็ดขาดนะไอ้โมก เขาเตือนสติตัวเอง
“ถ้าโมกข์ไม่เห็นแก่เด็ก ก็เห็นแก่มีนเถอะ มีนรู้นะว่าโมกยังรักมีนอยู่แต่โมกก็อยากแก้แค้นมีนด้วย โมกถึงได้ทำแบบนี้” เธอคิดว่าพูดให้เขาโมโหจะได้ผลกว่าการขอร้อง
“อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลยมีนา ออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ”
“แต่เราแม่ลูกไม่มีที่ไปแล้วโมก” มีนารีบลุกไปดึงแขนคนที่กำลังจะเดินหนี “เราโดนไล่ออกจากบ้านมาเกือบอาทิตย์แล้ว พ่อแม่ของหลุยส์ก็ไม่ให้เราไปอาศัยอยู่ด้วย เราสองคนจึงหวังมาพึ่งพิงโมกในฐานะเพื่อนสนิทของหลุยส์”
หลังจากคิดไตร่ตรองอย่างถ้วนถี่ ในช่วงเวลาที่ต้องอาศัยอยู่ในโรงแรมกับลูกชาย เธอจึงคิดได้ว่าต้องหาวิธีเข้ามาอยู่ที่นี่ให้ได้ และต้องทำให้เขากลับมาเป็นของเธออีกครั้ง เพราะเธอจะได้ทั้งหุ้นของอดีตสามีที่ตายจาก และยังได้เป็นนายหญิงของที่นี่อีกด้วย...
บารมีเดินเข้าไปในร้านกาแฟชื่อดัง ตามที่ได้นัดหมายเอาไว้กับวิโมกข์ แต่มองหาทั่วร้านก็ยังไม่เห็นเพื่อนรักจึงเลือกที่นั่งที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวเพื่อนั่งรอ เกือบครึ่งชั่วโมงต่อมาเพื่อนของเขาก็มาถึง
“ขอเอสเพรสโซ่หนึ่งที่” วิโมกข์มาถึงและสั่งกาแฟกับพนักงานที่เดินผ่านพอดี
“มีอะไรถึงเรียกกูออกมาแต่วันแบบนี้” หลังจากที่พนักงานของร้านเดินไปแล้ว บารมีก็เอ่ยปากถามเพื่อนรักด้วยความสงสัย
วิโมกข์มองหน้าเพื่อนรักด้วยสายตาเคร่งเครียด.. แล้วเริ่มเล่าเรื่องที่กำลังกลัดกลุ้มสุมอกอยู่ตอนนี้ให้บารมีฟังตั้งแต่ต้นจนจบ
บารมีมีสีหน้าเคร่งเครียดไม่ต่างจากเพื่อน เมื่อได้ฟังเรื่องราวจากปากของเขา “แล้วมึงจะเอายังไงวะโมก”
“ลำพังผู้หญิงคนนั้นกูไม่สนใจอยู่แล้ว แต่อีริคสิคือปัญหาใหญ่” วิโมกข์ถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้ม นึกถึงเด็กน้อยที่พูดทั้งน้ำตาคนนั้น “ตอนที่ฉันถามเขาว่าทำไมไม่อยู่บ้าน น้ำตาเขาก็ร่วงออกมาทันที แล้วบอกว่ามีคนใจร้ายไล่เขากับแม่ออกจากบ้าน พ่อที่ไปเที่ยวบนสวรรค์ก็ยังไม่กลับมา จึงไม่มีใครช่วยเขากับแม่เลย แล้วเขาก็ถามกูว่าช่วยเขากับแม่หน่อยได้ไหม ให้เขาอาศัยอยู่ด้วยจนกว่าพ่อจะกลับมา”
“แล้วมึงตอบไปว่ายังไง” บารมีใจร้อนรีบถามหาคำตอบ
“กูถึงต้องมาหามึงนี่ไง”
“ขอคำปรึกษาจากกูเหรอ” เห็นเพื่อนพยักหน้ารับก็ได้แต่ถอนหายใจหนักอก นิ่งเงียบใช้ความคิดไปชั่วขณะ.. “กูตามใจมึงไอ้โมก ไม่ว่ามึงจะตัดสินใจยังไง กูก็เคารพความเห็นของมึง”
“นี่คือความเห็นของกูนะไอ้ทศ มึงตั้งใจฟังแล้วตอบคำถามกูด้วย”
“เออ ว่ามาสิ”
“นายสงสารเด็กไหม”
“สงสารสิวะ เด็กนั่นก็ลูกของเพื่อนที่ไว้ใจเรายิ่งกว่าครอบครัวเขาอีกนะ”
“แล้วมึงคิดว่าแม่อย่างนั้นจะดูแลลูกได้เหรอวะ”
“ก็น่าจะดูแลได้นะ แต่คงไม่ใช่แบบลูกคุณหนูเหมือนแต่ก่อนแล้ว เพราะบ้านช่องก็ไม่มีเหลือแล้วนี่”
“กูก็คิดเหมือนมึง แม่อย่างมีนาดูแลลูกไม่ได้หรอก เธอติดการพนันนายก็รู้ ถ้าเราปล่อยให้เธอเลี้ยงลูกจนอายุครบยี่สิบแล้วค่อยโอนหุ้นคืนให้ ฉันว่าตอนนั้นลูกคงติดการพนันไม่ต่างจากแม่ สมบัติที่พ่อเก็บไว้ให้ก็คงถูกถลุงจนหมดภายในไม่ช้า” วิโมกข์เห็นเพื่อนรักพยักหน้าเห็นด้วย จึงเริ่มพูดถึงเรื่องที่ตัวเองคิดเอาไว้ “ฉันเห็นว่าเราควรให้เด็กอยู่ในความดูแลของเราดีกว่า ในเมื่อสมบัติของพ่อเขาอยู่กับเราอยู่แล้ว เราก็ปันส่วนหนึ่งให้เป็นค่าใช้จ่ายของเขาจนกว่าเขาจะโตและรับไปดูแลเองได้ มึงคิดว่าดีไหมวะไอ้ทศ”
“ดี ๆ กูเห็นด้วยอย่างแรง แต่ถ้ามึงเอาเด็กมาอยู่ด้วยแล้วแม่ของเด็กล่ะไอ้โมก เราจะเอายังไงกับเธอ”
“เราก็ให้เงินเธอไปสักก้อน ทำเหมือนว่าเราขอซื้ออีริคจากเธอ แต่ต้องมีข้อแม้ว่าเธอต้องไม่กลับมายุ่งเกี่ยวกับลูกอีก”
“เธอจะยอมเหรอวะไอ้โมก” บารมีเริ่มไม่แน่ใจ
“แกคิดว่าอีกสิบห้าปีกับหุ้นห้าเปอร์เซ็นต์ จะมีเงินงอกออกมาเท่าไหร่วะ เราให้เธอไปสักสิบล้านเถอะ มันจะได้จบ ๆ เฉลี่ยปีละเจ็ดแสน”
“ให้เธอไปสิบล้านแล้วจบเลยมันก็ดี แล้วสมมุติว่าอีกสิบห้าปีข้างหน้าเธอกลับมาทวงสิทธิ์ความเป็นแม่ เมื่อรู้ว่าอีริคได้รับหุ้นล่ะ”
“เมื่อถึงตอนนั้นอีริคเขาก็โตพอที่จะตัดสินใจด้วยตัวเองได้แล้ว และถ้าเขาอยู่กับพวกเราเขาก็ต้องมีนิสัยเหมือนพ่อเขา เรื่องที่จะยอมให้แม่ผลาญจนหมดตัวคงไม่เกิดขึ้นหรอก”
“แล้วจะเอาเงินที่ไหนให้เธอวะไอ้โมก หรือว่ามึงจะยอมควักจ่ายไปก่อน”
“อือ กูจะเอาเงินของกูจ่ายแทนไปก่อน เพื่อหลุยส์เพื่อนรักของเรา”
- Writer
