บ้านไร่สายสวาท

บทที่ 23 ผมไม่เคยเกลียดคุณเลยนะมีน.. เพียงแต่ผมอภัยให้คุณไม่ได้เท่านั้น

บทที่ 23 ผมไม่เคยเกลียดคุณเลยนะมีน.. เพียงแต่ผมอภัยให้คุณไม่ได้เท่านั้น

“พี่อยากเห็นเพื่อนของน้องวิแล้วสิ อยากจะรู้ว่าตอนนั้นไอ้โมกมันถูกน้ำตาบังตาเอาไว้ หรือว่ามันพูดจริงกันแน่” บารมีแว้งกัดแผลเก่าของเพื่อนรักพร้อมทำสีหน้าระรื่น

“มึงไปให้พ้นจากโต๊ะกูเลยนะไอ้ทศ ก่อนที่กูจะคว่ำโต๊ะเพราะไม่อยากเห็นหน้ามึง”

“ใจกว้างหน่อยสิคะพี่โมก พี่ทศเขาไม่ได้พูดอะไรผิดซะหน่อย”

“วิเข้าข้างมันเหรอ” เขาเลิกคิ้วขึ้นสูง ยกมุมปากทำท่าจะหาเรื่องใส่เพื่อนที่ยิ้มเยาะมาให้

“ไม่ได้เข้าข้างใครทั้งนั้นแหละค่ะ วิเด็กที่สุด อย่าให้วิต้องมาห้ามไม่ให้ผู้ใหญ่ตีกันเลยค่ะ”

“เราก็แค่ล้อเล่นกันสนุก ๆ เท่านั้นแหละน้องวิ พี่กับไอ้โมกไม่มีวันตีกันจริง ๆ หรอก” บารมีปรับความเข้าใจกับหญิงสาว ใจสั่นกับรอยยิ้มกว้างและแววตาเป็นประกายสดใสที่เธอส่งมาให้

ไอ้นี่ชักจะเอาใหญ่แล้วนะมึง มองน้องกูตามันเป็นตาหมาแบบนี้ เห็นหัวกูบ้างไหมเนี่ย วิโมกข์ถลึงตาใส่เพื่อนรักที่ไม่มองหน้าเขาสักนิด

“ไอ้ทศ..ดื่มโว้ย!”

“ดื่มค่ะ” วิเวียนยกแก้วเบียร์ขึ้นตามพี่ชาย

“ขอดื่มต้อนรับน้องวิสู่สงขลาอย่างเป็นทางการ เย้..” บารมีชนแก้วกับคู่พี่น้อง จิบวิสกี้ในแก้วไปครึ่งหนึ่งแล้วจึงวางลงบนโต๊ะ “วันนี้พี่ขอเป็นเจ้าภาพเลี้ยงวิเอง ดื่มให้เต็มที่เลยนะ”

“ขอบคุณค่ะพี่ทศ” วิเวียนยกมือไหว้สวยงาม...

ฟาร์มโชคอนันต์

มีนาลุกจากเตียงนอนเมื่อได้ยินเสียงรถยนต์ดังใกล้เข้ามา เดินไปที่หน้าต่างแล้วแง้มผ้าม่านขึ้นเล็กน้อย ดูจนแน่ใจว่าใช่วิโมกข์กับน้องสาวของเขาจริง ๆ

หลังจากนั้นประมาณหนึ่งชั่วโมงเธอก็มายืนอยู่ที่หน้าห้องของชายหนุ่ม

ก๊อก ๆ ๆ

วิโมกข์ลุกจากโซฟาหน้าจอทีวีด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเล็กน้อย เปิดประตูต้อนรับแขกผู้มาเยือนถึงห้องนอนตอนตีสองกว่า ๆ

“มีนา!” เขาตกใจมากที่ไม่ใช่ป้าหวังอย่างที่คิดเอาไว้ เพราะเวลาที่เขากลับมาจากการดื่ม ถ้านางตื่นขึ้นมาเห็นพอดี นางมักจะต้มซุปร้อน ๆ มาให้เขาดื่มแก้เมาอยู่เสมอ “มันดึกมากแล้ว ถ้ามีอะไรจะพูดก็พูดกันพรุ่งนี้ ออกไปจากห้องผมได้แล้ว”

“มีนไม่ไปไหนทั้งนั้น เพราะมีนคงบ้าตายแน่ถ้าไม่ได้พูดกับโมกตอนนี้” เธอไม่ละทิ้งโอกาสนี้ไปหรอก เธอได้เข้ามาอยู่ในห้องเขาแล้วเธอต้องสร้างโอกาสให้ตัวเอง

“มีอะไรก็พูดมา ผมจะนอนแล้ว”

เธอมองใบหน้าเย็นชาของเขาแล้วมองสำรวจ เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดกับกางเกงแพรขายาว บนคอเขามีผ้าขนหนูผืนเล็กพาดไว้ บ่งบอกว่าเขาอาบน้ำสระผมเรียบร้อยแล้ว

“มีนอยากขอโทษเรื่องเมื่อเย็นนี้ มีนรู้ตัวแล้วว่าทำผิดที่ใช้อารมณ์เป็นใหญ่ มีนไม่ควรไปพูดกับเจ๊หวังเขาอย่างนั้น” เธอก้าวเท้าเข้าไปใกล้เขา แล้วซบหน้าลงกับอกที่แน่นไปด้วยมัดกล้าม บีบน้ำตาสะอื้นไห้ออกมาเหมือนเสียใจนัก

วิโมกข์ก้มลงมองหญิงสาวที่กอดตนเอาไว้ด้วยความรู้สึกสับสน อยากจะผลักไสเธอออกไปให้ไกล แต่เธอกำลังร้องไห้เขาจึงไม่กล้าทำอย่างที่คิด

“ถ้าอยากให้ผมยกโทษให้ คุณก็ต้องไปขอโทษป้าหวังเขาก่อน”

“มีนจะทำตามที่คุณบอก ขอแค่คุณหายโกรธ มีนจะยอมทำตามทุกอย่าง” เธอผละออกจากอกแกร่งของเขาเล็กน้อย ช้อนสายตาขึ้นมองพร้อมกับน้ำตาที่ยังคลอเบ้า “ขอบคุณนะคะโมก” แล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบปากของเขาอย่างรวดเร็ว

วิเวียนเบิกตาโตกับภาพที่เห็น รีบถอยหลังหนีแล้วเดินกลับห้องนอนของตัวเองทันที

“พี่โมกยังรักเธออยู่เหรอ แสดงว่าเขาจะคืนดีกับเธอใช่ไหม” เธอคิดทบทวนกับภาพที่เห็นเมื่อสักครู่ “แล้วเราจะหนีมาทำไมล่ะ บ้าหรือเปล่าเนี่ยวิเวียน” คิดได้ดังนั้นจึงรีบเดินไปที่ห้องพี่ชายอีกรอบ เพื่อแสดงตัวให้สองคนนั้นรู้ว่าตัวเองเห็นการกระทำของพวกเขา

“อย่าทำแบบนั้นกับผมอีก ความอดทนของผมมีขีดจำกัดเหมือนกันนะ ออกไปได้แล้ว”

วิเวียนได้ยินเสียงของพี่ชายดังออกมาจากห้อง จึงแอบฟังอยู่ข้างบานประตูที่เปิดอ้าซ่าเอาไว้

“มีนขอโทษ มีนแค่หักห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ ต่อไปนี้มีนจะระวังตัวให้มาก อย่าโกรธมีนนะคะโมก”

“ห้ามไม่ได้ก็ต้องฝืน อย่าทำอะไรตามใจตัวเองอีก เพราะผมรับไม่ได้” ทำไมเธอต้องมาทำแบบนี้ตอนที่เขาอยู่ในอาการเมาด้วย มันทำให้เขารู้สึกอยากจะได้เธอตงิด ๆ แต่ก็ต้องฝืนเอาไว้ให้ถึงที่สุด

“มีนรู้ตัวดีว่ามีนมันเลวเกินที่โมกจะอภัยให้ได้ แต่ตอนนั้นที่มีนไปจากโมกข์เพราะมีนรู้ตัวว่าทำผิดต่อโมก มีนไม่อยากโกหกโมกเรื่องลูก มีนจึงเลือกที่จะจากโมกไป มีนเองก็เจ็บไม่ต่างจากโมกหรอกนะ” มีนาเห็นความลังเลของเขา จึงสร้างเรื่องเพื่อให้เขาใจอ่อนกับเธอ

“แล้วทำไมคุณไม่บอกผมตั้งแต่ตอนนั้น มาบอกทำไมตอนนี้” วิโมกอ่อนไหวกับคำพูดและน้ำตาของเธอ ถึงแม้จะรู้ว่าเธอโกหกแต่ก็ยังอยากรู้ว่าเธอจะตอบยังไง.. และอยากดึงเธอเข้ามากอดปลอบใจ

“มีนกลัวคุณเกลียดมีน ระหว่างโกรธกับเกลียด มีนยอมให้คุณโกรธดีกว่า มีนจึงเลือกที่จะทำแบบนั้น”

“ผมไม่เคยเกลียดคุณเลยนะมีน.. เพียงแต่ผมอภัยให้คุณไม่ได้เท่านั้น ออกไปจากห้องผมได้แล้ว”

ใบหน้าที่เริ่มยิ้มเมื่อได้ยินเขาบอกว่าไม่เคยเกลียดหุบลง เมื่อได้ยินประโยคหลังจากนั้น น้ำตาเม็ดโตเอ่อออกมาจากดวงตาจริง ๆ โดยไม่ได้เสแสร้งแล้วในตอนนี้

“ไม่ให้อภัยมีนก็ไม่ว่าหรอก แต่มีนอยากขอโอกาสโมกอีกสักครั้ง เพื่อให้มีนได้พิสูจน์ความรักที่มีนมีต่อโมกได้ไหม”

“ถ้าคิดว่าทำได้ก็เชิญ ออกไปได้แล้วผมง่วง”

วิเวียนรีบหาที่หลบที่มิดชิดเมื่อได้ยินดังนั้น แต่ก็ยังไม่ไปไหนไกล เพราะจะรอดูให้เห็นกับตาว่ามีนาเดินออกมาจากห้องของพี่ชายก่อน

เจ๊หวังค่อย ๆ เดินออกจากที่ซ่อน เมื่อเห็นมีนาและคุณหนูวิเวียนต่างเดินแยกย้ายกลับกันไปหมดแล้ว แล้วเดินกลับไปที่ห้องครัวพร้อมถาดซุปในมือ...