บทที่ 55 เจ้าหญิงสูงศักดิ์ผู้เลอโฉม ที่มาหลงรักหนุ่มบ้านไร่ไร้ศักดินา
วิโมกข์ยิ้มกว้างด้วยความเอ็นดูความเจียมตัวของเจ้าหญิงสูงศักดิ์ผู้เลอโฉม ที่มาหลงรักหนุ่มบ้านไร่ไร้ศักดินาอย่างเขา
“แล้วรักเพราะสงสารได้ไหม”
หญิงสาวมองรอยยิ้มนั้นอย่างลุ่มหลง เพราะมันเป็นครั้งแรกที่ได้เห็น มือเรียวยกขึ้นกุมใบหน้าของเขาไว้
“ชาร์มอยากให้พี่โมกยิ้มอย่างนี้ทุกวัน พี่โมกยิ้มกว้างแบบนี้แล้วดูดีมากเลยค่ะ” ที่เขายิ้มอยู่ทุกวันนี้ก็ดูดีแบบหนุ่มผู้สุขุม แต่เธอชอบยิ้มกว้างเต็มที่แบบนี้มากกว่า เพราะมันทำให้เขาดูสดใสมีชีวิตชีวาขึ้นมาก
“ถ้าอยากเห็นก็มาหาพี่ทุกวันสิ” เขาต่อรองอย่างมีชั้นเชิง ดวงตาฉายแววกรุ้มกริ่มเปิดเผย ผิดกันเป็นคนละคนกับตอนที่อยู่นอกห้อง “ถ้าอยากเห็นความน่ารักของพี่ก็ต้องอยู่ในห้องด้วยกันสองต่อสองแบบนี้ เพราะถ้าอยู่นอกห้องพี่จะกลายเป็นคนฟอร์มจัด ไม่ชอบแสดงตัวตนที่แท้จริงให้คนอื่นเห็นหรอก”
“พ
