บทที่ 54 ฉันรักของฉันมาตั้งแต่ฟันน้ำนมยังไม่หมดปาก
อะไรกันเนี่ย.. กำลังหึงพี่อยู่เหรอถึงมาพาลพี่แบบนี้.. หึ ๆ ๆ เขารู้แล้วทำไมเธอถึงเอาเรื่องยามาพูด
“พี่มือเจ็บ จะหยิบยากินเองได้ยังไง” จึงหาข้ออ้างเพื่อให้เธอขึ้นไปด้วยกัน
“ชาร์มจะไปทำให้นี่ไงคะ” เธอลุกขึ้นยืนก่อนเขาแล้วมองไปที่มีนา “ไม่ต้องรอนะคะคุณมีน ทานไปก่อนได้เลย ชาร์มจะรอทานพร้อมพี่โมกเอง เดี๋ยวชาร์มจะลงมาทานบักกุ๊ดเต๋ของป้าหวังนะคะ อย่าเพิ่งเอาไปเก็บนะ ไปค่ะพี่โมก” บอกกับมีนาแล้วจึงหันไปบอกกับเจ๊หวัง และตบท้ายประโยคด้วยการเรียกชายหนุ่มให้ลุกขึ้น
มีนาวางช้อนลงไปในจานอย่างไม่พอใจ แต่ก็ยังพยายามรักษาภาพพจน์เอาไว้ให้มากที่สุด เพราะยังอยู่ในรัศมีสายตาของวิโมกข์
“มีนพาโมกไปเองก็ได้ค่ะ คุณชาร์มมิ่งมานั่งทานข้าวเป็นเพื่อนกับคุณวิดีกว่า” ม่ายสาวลูกหนึ่งตัดสินใจเปิดศึกชิงนายกับอีกฝ่าย ไม่ยอมให้หล่อนเชิดเขาไปได้ง่าย ๆ
“ไม่เป็นไรค่ะคุ
