ตอนที่ 3
1073 Words
ลูกแก้วตื๊อไม่เลิก ส่งสายตาวิงวอนให้อาเถื่อนใจอ่อน
“ไม่ได้… กลับขึ้นฝั่งเดี๋ยวนี้… นี่เป็นคำสั่ง”
เสียงเข้มและแววตาดุที่มองมาอย่างเอาจริง ทำให้หญิงสาวชะงัก ลูกแก้วนึกในใจว่าแบบนี้มันนิสัยนายพลชัดๆ สงสัยคงชอบบังคับ ชอบออกคำสั่งกับตำรวจชั้นผู้น้อยจนเคยชิน แต่ก็ยอมรับว่าแววตาของเถื่อนทิศดุชะมัด เวลาเอาจริงเขาน่ากลัว
“ก็ได้ค่ะ… ”
หญิงสาวทำทีเป็นว่ายช้าๆ เข้าหาฝั่ง แล้วจู่ๆ หล่อนก็ชะงัก สองมือตีน้ำป๋อมแป๋มเหมือนจะพยุงตัวเองไม่ไหว หวีดร้องจนเถื่อนทิศตกใจ
“โอ๊ย… ชะ… ช่วยด้วย… ตะคริวค่ะ”
ร่างของลูกแก้วจมหายลงไปในน้ำชั่วขณะ ก่อนจะตะเกียกตะกายโผล่ขึ้นมา
“แก้ว… ”
เถื่อนทิศจ้วงแขนสุดกำลัง พุ่งเข้ามาถึงตัวลูกแก้วในอึดใจสั้นๆ คว้าร่างของหล่อนเอาไว้ พอมีที่ไขว่คว้าให้เกาะ ลูกแก้วก็กอดร่างกำยำของอาเถื่อนเอาไว้แน่น เบียดกายเข้าหาหนุ่มใหญ่ด้วยแรงถวิลหา ร่างกายแนบชิดจนรู้สึกได้ว่าบางอย่างแข็งๆ… กำลังดุนดันอยู่กับท้องของหล่อน ลูกแก้วลอบมองใบหน้าของเถื่อนทิศ แอบยิ้มเหมือนนางร้ายในละคร ก่อนจะแกล้งสลบคอพับ
“อ้าว… แก้ว… ”
เถื่อนทิศตกใจ ไม่เพียงแค่แกล้งเป็นตะคริว หากหญิงสาวยังแกล้งสลบ เพื่อจะให้เขาอุ้มหล่อนขึ้นฝั่ง ซึ่งมันก็เป็นไปตามที่หญิงสาวคาดไว้ เถื่อนทิศรีบอุ้มร่างไร้สติในอ้อมแขนขึ้นมาจากน้ำ ที่เขากล้าขึ้นมาทั้งสภาพร่างกายเปลือยเปล่าล่อนจ้อน อวดท่อนเอ็นอวบหนาเหวี่ยงฟาดขาพลั่บๆ ก็เพราะเห็นว่าหญิงสาวสลบ หล่อนคงไม่เห็น
“แก้ว… ”
เขาเรียกชื่อหล่อน หลังจากพามาวางลงบนเนินทรายริมฝั่ง หญิงสาวแอบลืมตามอง
‘อู้วววว… ’
เห็นแก่นกายอลังการของอาเถื่อน เบ้อเริ่มเชียว ดูอวบใหญ่เป็นลำยาวลงมาถึงหน้าขาแน่ะ
เถื่อนทิศเอื้อมคว้ากางเกงมานุ่งอย่างเร็วรี่ รีบหันกลับมาเขย่าร่างของหญิงสาว ลูกแก้วรอจังหวะ ได้โอกาสก็รีบพ่นน้ำที่แอบอมไว้ในกระพุ้งแก้มอึกใหญ่ๆ ส่งเสียงไอค่อกแค่กเรียกความสงสาร
“แค่กๆ ๆ ๆ ๆ… ”
คนเจ้าเล่ห์แกล้งสำลักน้ำ เอื้อมมือลงมาจับที่ปลีน่องของตัวเอง ทำหน้าสำโอดสำออย ส่งสายตาละห้อยมองหน้าอาเถื่อน
“เป็นไงบ้าง… ”
เถื่อนทิศนั่งคุกเข่าลงข้างๆ ดีใจที่เห็นหล่อนปลอดภัย รีบช้อนขาข้างที่เป็นตะคริวขึ้นมาบีบนวดปลีน่อง หญิงสาวยังคงแกล้งไอค่อกแค่กเรียกร้องความสนใจ เพื่อที่จะไปสู่แผนสอง
“ดีขึ้นไหม”
เถื่อนทิศถาม
“ดีขึ้นแล้วค่ะ… ”
ลูกแก้วไม่ได้เจ็บ แต่กลับรู้สึกวาบหวาม หวิวๆ ในอารมณ์ ตอนที่มือใหญ่ของอาเถื่อนบีบนวดปลีน่องเนียนขาว หล่อนแอบเห็นดวงตาคมกริบของเขาเหลือบมองทรวงอกอวบใหญ่
“ถ้าดีขึ้นแล้วก็รีบสวมเสื้อผ้าเถอะนะ”
เหมือนกับว่าเถื่อนทิศฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ เขาวางขาหล่อนลงแรงๆ เพราะรู้ว่าตัวเองกำลังโดนหลอก
“โอ้ย… มือหนักจัง”
อีตาบ้า… ลูกแก้วทำหน้าง้ำใส่คนตัวใหญ่
“ถามจริง… เมื่อกี้แกล้งหลอกอาใช่ไหม”
เถื่อนทิศย่นหน้าผากสงสัย
“มะ… ไม่ได้หลอกค่ะ”
คนเจ้าเล่ห์ที่อยากเห็นขีปนาวุธคู่กายของคุณอา รีบตอบ ตัวเองเท่านั้นที่รู้ว่าโกหก
“เร็ว… อาจะกลับแล้ว”
“เดี๋ยวสิคะอาเถื่อนขา… เมื่อกี้น้ำเข้าปอดแก้วเยอะมาก… ผายปอดให้แก้วนะคะ”
ลูกแก้วส่งสายตาอ้อน เถื่อนทิศนึกในใจว่าน้ำคงเข้าปอดไปเยอะสินะ จึงได้นูนขึ้นมาราวกับเอามะพร้าวสองลูกยัดไว้ข้างใน
เมื่อเห็นเถื่อนทิศนิ่งมองสองเต้าราวกับกำลังโดนมนต์สะกด ลูกแก้วรีบฉวยโอกาสเอื้อมสองมือโอบใบหน้าสุดหล่อเหลา รั้งลงมาบดริมฝีปากเข้าหากันแน่นจนเถื่อนทิศตั้งตัวไม่ทัน จำต้องก้มลงมา แขนสองข้างคร่อมขึงอยู่ระหว่างลำตัวของหญิงสาว แขนเบียดสองเต้า ขณะก้มลงบดริมฝีปากเข้าหากันแน่น แลกลิ้นกันด้วยความดื่มด่ำลืมตัว
เถื่อนทิศรู้ว่าสถานการณ์นี้มันแปลกๆ แม้ว่าพอจะจับพิรุธได้หลายอย่าง หากก็ยากเหลือเกินที่จะต้านทานความเร่าร้อนของหญิงสาวคนนี้ สุดท้ายก็ยอมให้ปลายลิ้นร้อนผ่าวของลูกแก้ว สอดชำแรกเข้ามาในอุ้งปากของเขา กวาดต้อนเอาเรียวลิ้นของกันและกันออกมาเกี่ยวกระหวัดร้อยรัดกันดื่มด่ำเร่าร้อนจนไม่รู้ว่าใครเป็นฝ่ายรุกใครเป็นฝ่ายรับ
“อ๊อย... ”
ลูกแก้วร้องคราง ทำหน้าฟิน เถื่อนทิศก็ผู้ชายทั้งแท่ง โดนแบบนี้ก็เผลอจูบตอบด้วยความลืมตัว ทำเอาลูกแก้วรู้สึกร้อนผะผ่าวไปทั้งตัว
เถื่อนทิศเสียการควบคุมตัวเองไปชั่วขณะ ยอมให้แรงพิศวาสที่ซ่อนเร้นเอาไว้ ดึงดูดเขากับลูกแก้วเข้าหากันด้วยความลืมตัว บดปากจูบกันนัวเนียอยู่ครู่สั้นๆ กระทั่งสติคืนกลับมา
“หยุด… แก้ว… พะ… พอได้แล้ว”
คนปากแข็งเป็นฝ่ายบดจูบเข้าหาหล่อนเอง แต่กลับสั่งให้หญิงสาวหยุด
“ก็เมื่อกี้แก้วจะหยุด… แต่อาเถื่อนก็ดูดลิ้นแก้วไม่เลิก… จะให้แก้วหยุดยังไงล่ะคะ”
หล่อนโทษว่าเป็นความผิดของเขา
“พอๆ… นี่แก้วจะไม่เถียงอาสักเรื่องได้ไหม”
สำนึกผิดชอบชั่วดีที่ตีกันนัวอยู่ในหัวของเถื่อนทิศทำให้เขาร้องห้าม ย้ำเตือนอยู่ภายในใจตัวเองว่าเขาจะทำแบบนี้ไม่ได้… ด้วยเคยให้สัญญากับดาบยิ้มบิดาของหล่อนเอาไว้ว่าจะดูแลลูกแก้วอย่างลูกสาวบุญธรรม
“รีบสวมเสื้อผ้า… อาจะกลับแล้ว”
ทำเป็นวางมาดเข้ม สั่งเสียงดุ
“ค่ะ… ”
ลูกแก้วตอบขณะยกหลังมือขึ้นแตะริมฝีปากที่โดนจูบจนบวมเจ่อ หล่อนเม้มริมฝีปากเบาๆ ยกมือขึ้นแตะริมฝีปากอีกครั้ง... ความวาบหวามนั้นยังอยู่ อาเถื่อนคนนี้จูบได้เร่าร้อนเหลือเกิน
“หูหนวกหรือไง… บอกให้รีบสวมเสื้อผ้า… กลับกันได้แล้ว”
สั่งเสียงเข้มอีกครั้ง ก้าวยาวๆ เดินนำหน้าออกมาที่รถกระบะ ลูกแก้วรีบคว้าเสื้อผ้ามาสวมใส่ เดินหน้าง้ำตามต้อยๆ มาที่รถ
- Writer
