2 ปักรักลงใจ
1644 Words
แอร๊ด!!!!เสียงเปิดประตูดังขึ้น
"คุณเปรมหมอโรคหัวใจที่พลอยให้ตามหาได้เรื่องหรือยังคะ" หญิงสาวยังคงก้มหน้าอ่านงานเอกสารผ่านสมาร์ทโฟน ตรงโซฟาที่นั่งเฝ้าคนป่วย
"ผมหมอการันต์ เป็นแพทย์เฉพาะทางที่รักษาคุณมนตรีอยู่ครับ" หมอหนุ่มอธิบายน้ำเสียงเรียบ จ้องมองสุภาพไปที่คนตัวเล็กยังไม่ทันเห็นใบหน้าดี
"อ้าวคุณ!!!/นาย!!!"
คำอุทานออกมาจากปากทั้งสองพร้อมกัน
"นายคือหมอที่รักษาพ่อฉันนะหรอ" หญิงสาวรีบลุกขึ้นอย่างตกใจ ชายหนุ่มคนนี้เคยเดินชนตอนอยู่สนามบินครั้งก่อน
"ครับ ไม่คิดว่าเราจะเจอกันอีกครับ" หมอหนุ่มส่งยิ้มอ่อนให้ คนไข้เริ่มลืมตาดันตัวขึ้น ลูกสาววิ่งเข้าไปช่วยประคองพร้อมกับหมอผู้รักษา
"คุณลุงมีอาการอะไรไหมครับ เช่นปวดหัว ใจสั่น หรือมองภาพไม่ชัดเจน" เขาบอกก่อนจะเริ่มตรวจเช็คร่างกาย ทว่า...
"ฉันจะเปลี่ยนหมอรักษาคุณพ่อ ดูแล้วหมออย่างนายประสบการณ์น่าจะไม่ถึง" หญิงสาวบอกกระฉับกระเฉง ปานครุ่นคิดก่อนหน้าดีแล้ว
"พลอย!ทำไมพูดอย่างนั้นละลูก พ่อเป็นคนเลือกหมอคนนี้เอง ที่พ่อเป็นอย่างนี้เพราะไม่ยอมเชื่อบอกหมอต่างหาก ครั้งแรกที่ตรวจพบโรคนี้ ก็ตามหาหมอมือหนึ่งมาโดยตลอด จนมาเจอหมอการันต์" ผู้เป็นพ่อพยามอธิบายบอก
"คุณลุงต้องพักผ่อนและทำใจสบายทานยาให้ตรงตามเวลานะครับ ไม่รู้ว่าอาการจะกำเริบได้เมื่อไหร่"
"นายเป็นหมอก็ต้องรักษาให้หายสิ ไม่ใช่แค่สั่งยากับบอกให้ดูแลตัวเอง" ใบหน้าสวยหันจ้องหมอหนุ่มแทน
"ครับผมเป็นหมอ ผมทำเต็มที่ในขั้นตอนการรักษา แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นการปฏิบัติตัวของคนไข้ก็สำคัญนะครับ" น้ำเสียงเริ่มเข้มขึ้นหลังพยามอดกลั้นต่อญาติคนไข้
แต่ก่อนที่หญิงสาวจะเริ่มเอ่ยปาก ผู้เป็นพ่อก็ชิ่งเอ่ยตัดบท
"พลอยหมอกำลังตรวจอาการพ่ออยู่ ลูกกลับไปเคลียร์งานแทนพ่อเถอะ มันคงจะยุ่งน่าดู"
"ค่ะพ่อ ดูแลตัวเองดีๆ นะคะ พลอยจะให้ป้านิ่มมาอยู่เป็นเพื่อน" ลูกสาวจำใจยอมทำตาม แล้วหันมาหอมแก้มพ่อสุดที่รัก ไม่ลืมส่งสายตาเขม็งไปทางหมอ รีบก้าวส้นสูงปลายแหลมเดินออกจากห้องไป
"ป้านิ่มคือแม่บ้านของที่บ้านน่ะครับ ต้องขอโทษหมอด้วยที่ยัยพลอยเสียมารยาทเอามากๆ" เขายิ้มให้เบาๆ แก่คนไข้ที่กำลังส่ายหัวให้ลูกสาวของตัวเอง
"ยังดีนะครับที่คุณลุกขึ้นมาเถียงแทน ไม่งั้นผมคงปวดหัวไม่เบา"
@ อีกด้านนึง
"นี่นะหรอรายชื่อที่ดินของบริษัทเรา แต่ยังไม่สามารถครอบครองเต็มตัวได้" พลอยเอ่ยขึ้น ขณะอ่านแฟ้มเอกสารลูกหนี้กองโต
"ค่ะคุณพลอย เนื่องจากยังอยู่ในช่วงประณีตประนอมยังไม่ถึงขั้นฟ้องล้มละลายได้" เลขาเอ่ยบอก
"งั้นที่ดินนี้ละ ในเมื่อเป็นคนมีชื่อเสียงก็น่าจะเคลียร์ง่ายสุดนะ" ใช่!ส่วนมากมักหวงแหนภาพลักษณ์ ปล่อยเจ้าหนี้เรียกดอกเบี้ยได้มากโข
"ทางคุณมนตรีให้ผ่อนผันไปก่อนเนื่องจากพ่อของเค้าเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน จึงให้ความเห็นใจกัน"
"ทำไมพ่อไม่เคยบอกพลอยเรื่องนี้เลย ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้ลูกหนี้คนก็ได้ใจนะสิ ไม่ยอมชำระให้เราเลย จำนวนหนี้สิบล้านนี้ ไม่ใช่น้อยๆ เลยนะ "
"รอให้คุณมนตรีออกจากโรงพยาบาลก่อนไหมคะ"
"ไม่ค่ะ มันเป็นเรื่องของธุระกิจ คุณเปรมส่งที่อยู่ให้ทนายของเรา ทำจดหมายไป"
"ค่ะคุณพลอย" เลขารีบเดินออกจากห้อง ไปทำตามคำสั่งเจ้านายล่วงเร็ว หากใครลองขัดจุดประสงค์ มีหวังได้รับสายด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดทันที
"ตระกูลปัญญชัย เราได้เจอกันแน่" หญิงสาวปิดแฟ้มวางลง เลือกสนใจกับเอกสารกองโตตรงหน้าต่อ ในนาทีมีค่าแลกเงินทองมหาศาล
.
.
@ โรงพยาบาลชื่อดัง
กว่าพลอยไพรินจะเสร็จงาน จนเดินทางมาถึงโรงพยาบาลวันนี้ค่อนข้างดึก เธอหยุดยืนด้านหน้าห้องคนป่วย มองดูแสงไฟดับสนิทแล้ว
จึงเลือกไม่กวนเวลาพักผ่อน เดินลงไปนั่งจิบกาแฟตรงห้องโถงใหญ่ ในช่วงบรรยากาศเงียบสงบ ดวงตากลมโตเริ่มหรี่ลง
แต่เป็นจังหวะเดียวกันกับ...หมอการันต์เดินผ่านมาเห็นพอดี สีหน้าเธอตอนนี้ช่างต่างจากวันก่อนโดยสิ้นเชิง แลดูซีดอ่อนล้าชัดเจน ก่อนจะถือวิสาสะนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามโต๊ะกับเธอ
"กินคาเฟอีนตอนนี้ คาดว่ากลางคืนคุณคงนอนไม่หลับนะครับ" หญิงสาวลืมตาขึ้นอย่างตกใจ
"ไม่ใช่เรื่องของนาย"
"คุณคงจะเครียดหลายอย่างสินะครับ" หมอหนุ่มจ้องไปนัยน์ดวงตาโตที่ไม่อาจปิดบัง
"หน้าฉันมันบอกอย่างนั้น?"
"คุณน่าจะเอาเวลาไปดูแลกิจวัตรของคุณลุงดีกว่าไหมครับ อายุท่านเยอะแล้วไม่ได้ฟื้นฟูเร็วเหมือนอย่างวัยเราๆ ผมเป็นหมอมีจรรยาบรรณอยากให้คนไข้หายอยู่แล้ว รอให้ตัวคนไข้พร้อม ผมจะดำเนินเรื่องผ่าตัดครับ"
"แต่เมื่อไหร่จะเร็วที่สุด" คิ้วมนสวยเลิกถาม ประหนึ่งคุยเจรจาธุรกิจ
"คุณกลับไปพักผ่อนเถอะครับ ยังไงที่นี่ผมก็อยู่เฝ้าตลอด ถ้าไม่มีอะไรแล้วอึก2-3วัน จะให้คุณลงกลับไปพักที่บ้านแน่นอน" พลอยพยักหน้าก่อนจะลุกเดินกลับ หมอหนุ่มดูอาการเธอวันนี้ คงจะล้ามากจริงๆ
"นึกจะพูดง่ายก็ง่ายจริงๆ" เขาเผลอยิ้มมุมปากออกมา
_วันต่อมา
..."อ้าวพลอย ทำไมถึงมารับพ่อเองละ คนขับรถพากลับได้" ชายวัยกลางคนทำท่าดีใจที่ลูกสาวมาในชุดสูทสีฟ้าเนียบ
"ไม่เป็นเลยค่ะ งานจะยุ่งแค่ไหนพ่อก็ต้องสำคัญที่สุดสิคะ"
"ลุงขันลงไปเตรียมรถรอเลยนะคะ เดียวพลอยเข็นรถไปเองค่ะ"
แอร๊ด!!!!หมอหนุ่มเดินเข้าตรวจร่ายกายก่อนกลับบ้าน
"ผมเขียนวันนัดแล้วก็ให้คนไปรอรับยาเลยก็ได้นะครับ"
"ขอบคุณนะครับหมอ ผมรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว" คนไข้ทำท่าทีขอบใจ หญิงสาวแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินแต่ถูกพ่อสะกิดไว้
"พลอยไปรอรับยาให้พ่อก่อนดีกว่าค่ะ เดียวพ่อจะได้ไม่ลงไปรออีก" เธอไม่ลืมมองค้อนกลับ
"เดียวผมอาสาเข็นคุณลุงลงไปดีกว่านะครับ ป้านิ่มเก็บของแล้วนำหน้าผมไปเลยครับ"
"แต่ฉันขึ้นมารับพ่อเองได้" เธอแย้งทันควัน
"แต่ระหว่างผมเข็นรถไป จะได้ดูอาการคุณลุงด้วย" คนป่วยกลายเป็นคนกลาง ทำสีหน้าหนักใจขึ้นมา
"งั้นรบกวนคุณหมอด้วยนะครับ" หมอหนุ่มเดินเข็นรถออกไป ทิ้งให้พลอยถอนหายใจอยู่คนเดียวตามหลัง
ทันใดนั้นเธอเร่งไปรับยา รีบเดินมาประคองบิดาขึ้นรถ
"ยังไงซะคุณลุงอย่าลืมมาตรวจตามนัดนะครับ"
"ยังไงก็ขอบคุณคุณหมออีกครั้งเช่นกัน"
ก่อนที่เขาจะเดินกลับทำงาน หันมาส่งยิ้มตามารยาทให้พลอยหนึ่งที แต่เธอเลือกเบือนหันหน้าหนี ทำให้ป้านิ่มกับมนตรีเผลอหัวเราะออกมา
"หมอแบบนี้มีที่ไหนเนี้ย"
"พ่อว่าหมอคนนี้มีอะไรดีๆ อยู่นะ ไม่งั้นลูกสาวพ่อยอมแพ้ไม่ได้หรอก"
"งั้นพลอยแยกกลับไปทำงานต่อ ฝากลุงขันกับป้านิ่มดูแลพ่อที่บ้านนะ ถ้ามีอะไรโทรหาพลอยได้เลยนะคะ"
"ค่ะคุณหนู" สิ้นเสียงคุยรถก็วิ่งแล่นตามถนนหลักไป
_บริษัท
..."ว่าไงคุณเปรมลูกหนี้คนนั้นติดต่อได้ไหม" นักธุรกิจสาวถามจริงจัง
"ส่งทนายของเราไปคุยแล้วนะคะ ทางเค้าขอปรึกษาทนายก่อน"
"ดึงเวลาชัดๆ งั้นเอาอย่างนี้นัดวันเค้ามา ฉันจะไปคุยด้วยตัวเอง"
"ค่ะ งั้นเดียวเปรมจะรีบมาแจ้งคุณพลอยนะคะ" นิ้วมือยาวสวยยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ
"ทำไมรสชาติเปลี่ยน?"
"ไม่นี่คะ คุณพลอยเริ่มไม่สบายหรือป่าวคะ เปรมชงเองกับมือเลย" เลขาย้ำอย่างมั่นใจ
"อาจจะจริงไปทำงานที่ฉันสั่งเถอะ" หลายวันมานี่เธอไม่ค่อยได้หลับสนิทเท่าไหร่ ยุ่งจากงานและการดูแลพ่อ เลขาวัยกลางคนเดินออกไปด้วยหน้างงๆ ทั้งที่เธอเป๊ะเรื่องลายละเอียดอย่างมากรสชาติกาแฟจะเปลี่ยนได้ยังไง เจ้านายคงจะเริ่มไม่สบายต่างหาก
ก๊อก ก๊อก ๆ
"เชิญค่ะ"
"พอดีเราแวะมาแถวนี้หน่ะ เลยซื้อคุ๊กกี้หน้าม.ที่พลอยชอบมาฝาก" ที่แท้เป็นเพื่อนชายคนสนิทของเธอตั้งสมัยมหาลัย เขาคือนาย พิพัฒน์ วรีนิล เป็นนักธุรกิจในเครือของครอบครัวเธอเช่นกัน
"ขอบใจนะพัฒน์ นั่งลงคุยกันก่อนสิ" ชายหนุ่มนั่งลงตรงข้ามโต๊ะเธอ
"พลอยไม่ได้ผ่านแถวนั้นเลย ช่วงนี้เข้าออกบริษัทมากกว่าบ้านเสียอีก"
"พัฒน์ว่าพลอยหน้าซีดๆ นะ" มือหนาเอื้อมมาจับที่หน้าผากกลม หญิงสาวหยุดนิ่งชะงักไป แทบไม่มีใครได้โดนตัว
"ตัวอุ่นๆ จัง เอางี้เดียวพัฒน์รอจนพลอยเลิกงานแล้วจะแวะไปส่งที่บ้านนะ"
"รบกวนพัฒน์อีกแล้ว" ชายหนุ่มส่งยิ้มบอกถึงความรู้สึก ถึงแม้ว่าเขาจะมั่นใจว่าแอบรักพลอยไพลินตั้งแต่เรียนมหาลัยก็ไม่อาจกล้าพูดออกไป
_________
พบคนแอบรัก 1อัตรา มาคอยดูกันสิว่า ถ้ายัยพลอยเจอกับลูกหนี้แล้ว จะเป็นยังไง ไรท์ว่าต้องมีคนปากร้ายกัดเจ็บนะคะ @@@@
- Writer
