บทที่1.1 ข้ากลายเป็นนางร้าย
1020 Words
บทที่1.1
ข้ากลายเป็นนางร้าย
ดวงตากลมโตปกคลุมด้วยขนตายาวเรียวงามค่อยๆ ปรือขึ้นช้าๆ ความรู้สึกปวดเมื่อยแทรกซึมไปทั่วร่างจนหวังเฟยเฟิ่งนิ่วหน้า ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งแล้วค่อยๆ ใช้มือข้างหนึ่งยกขึ้นบีบนวดลำคอ อีกข้างยันกายลุกขึ้นนั่งอย่างอ่อนล้า เมื่อคืนนางไม่น่าหักโหมอ่านนิยายเล่มนั้นเลย ไม่เพียงไม่สนุกก่อนนอนยังสร้างความหงุดหงิดใจให้นางจนนอนไม่หลับไปครึ่งค่อนคืนอีก เพียงแต่ยามที่ฝ่ามือบางวางลงบนเตียง สัมผัสแรกกลับทำให้คิ้วเรียวขมวดมุ่นมากกว่าเดิม มือบางที่กำลังบีบนวดต้นคอหยุดชะงัก ดวงตาที่ปรือตื่นเบิกกว้าง
ที่นอนระดับพรีเมียมของนาง เหตุใดจึงแข็งกระด้างราวกับไม้กระดาน
ยิ่งเมื่อภาพเบื้องหน้าปรากฏต่อลานสายตา สติของหวังเฟยเฟิ่งก็แทบแตกกระเจิงในทันที ห้องนอนอันหรูหราติดอันดับหนึ่งในสิบห้องพักคอนโดมิเนียมที่มีราคาสูงที่สุดในประเทศ เหตุใดจึงกลายเป็นเรือนโบราณล้าหลังเช่นนี้
หวังเฟยเฟิ่งกวาดสายตามองรอบตัวเมื่อคิดว่านี่อาจเป็นการถ่ายทำรายการแกล้งดาราที่ผู้จัดการส่วนตัวแอบไปรับงานมา และเพื่อ
ความสมจริงจึงไม่บอกกล่าวแก่นาง แต่เพื่อยืนยันว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้าไม่ใช่ความฝัน หวังเฟยเฟิ่งจึงหยิกแขนของตนเองไปหนึ่งครั้ง ดวงตาหวานเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำมองผิวขาวที่เป็นรอยแดงเพราะน้ำมือตนเองแล้วร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดในใจ
เพียงแต่ไม่ทันจะตั้งสติประตูเรือนนอนโบราณก็เปิดออก พร้อมกับร่างสูงเพรียวบอบบางของหญิงสาวนางหนึ่งในชุดจีนโบราณ
โอ้โห! มีตัวละครประกอบสมทบด้วย
“คุณหนูห้าตื่นแล้วรึเจ้าคะ”
หญิงสาวตรงหน้าเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนอบน้อม หวังเฟยเฟิ่งนึกชื่นชมฝีมือการแสดงของอีกฝ่ายจนเผลอพยักหน้ารับ
คุณหนูห้า คงเป็นตัวละครที่นางกำลังสวมบทบาทอยู่ละสินะ เมื่อคิดได้ดังนั้นดาราสาวผู้กวาดรางวัลมานับไม่ถ้วนอย่างหวังเฟยเฟิ่งก็แสร้งตีสีหน้าตื่นตกใจสับสน เอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าด้วยความร้อนรน
“คุณเรียกฉันว่าอะไรนะคะ”
“คุณหนู...บ่าวผิดไปแล้ว”
หวังเฟยเฟิ่งยังไม่ทันได้คิดประโยคต่อความ หญิงสาวตรงหน้าก็ทรุดตัวคุกเข่า โขกศีรษะกับพื้นเรือนเสียงดังลั่น
ปัง!
หวังเฟยเฟิ่งตกใจกับการกระทำนั้นของอีกฝ่าย ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าหน้าผากขาวเนียนของเด็กสาวตัวละครประกอบสมทบปรากฏรอยแดงช้ำ
แค่ถ่ายรายการแกล้งกันต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอ
หวังเฟยเฟิ่งรีบลุกขึ้นไปประคองไหล่ของอีกฝ่าย แต่การกระทำที่ห่วงใยของนางกลับทำให้หญิงสาวตรงหน้าตื่นตระหนกคลานถอยหนี แล้วก้มตัวโขกศีรษะซ้ำๆ ไปอีกสามหนด้วยความหวาดกลัว คราวนี้ไม่มีรอยแดงช้ำบนหน้าผากเล็กแล้ว แต่เป็นรอยเลือดที่ไหลลงอาบหน้าแทน
เลือด! นี่เล่นรุนแรงกันถึงเพียงนี้เลยเหรอเนี่ย
“บ่าวผิดไปแล้ว คุณหนูจะโบยบ่าวจนตายก็ได้ แต่อย่าขายบ่าวไปหอนางโลมแบบชิงชิงเลยนะเจ้าคะ”
โบยจนตาย ขายไปหอนางโลม นี่มันบทนางร้ายชัดๆ
หวังเฟยเฟิ่งยกมุมปากขึ้นก่อนจะสะบัดชายเสื้อตัวบางของตนไว้ด้านหลัง เรื่องอื่นนางอาจไม่ช่ำชองแต่เรื่องแสดงบทนางร้ายนางถนัดที่สุด การันตีด้วยรางวัลตุ๊กตาทองคำ สาขานักแสดงนำหญิงดีเด่นในตู้โชว์นับร้อยใบของนางได้เลย
“ข้าไม่ชอบกลิ่นคาวเลือด ไสหัวออกไป!”
หวังเฟยเฟิ่งเอ่ยเสียงเยือกเย็น นางอยากรู้นักว่าหากนางไม่ตื่นตระหนกอีกทั้งยังสวมบทบาทต่อเช่นนี้ ทางทีมงานจะจัดการอย่างไรต่อ หลังจากเวลาผ่านไปอย่างเงียบสงบราวหนึ่งเค่อ หวังเฟยเฟิ่งก็เริ่มหมดความอดทน เวลาของนางมีค่ามากกว่าจะมาหายใจทิ้งไปโดยไร้ประโยชน์เช่นนี้ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่น ก่อนจะหยิบเสื้อคลุมตัวนอกมาสวมใส่อย่างชำนาญแล้วเดินไปเปิดประตู
ปัง!
ทันทีที่เสียงประตูเรือนนอนของคุณหนูห้าเปิดออก บรรดาบ่าวรับใช้หน้าเรือนต่างทรุดตัวลงคุกเข่าก้มหน้าหลบสายตาด้วย
ความหวาดกลัว
คุณหนูห้า หลี่เหิงเย่ว ผู้นี้แม้มีใบหน้าอ่อนโยนดุจสายน้ำ
อันอบอุ่นจากเขาไท่ซาน ทว่าแท้จริงกลับมีนิสัยโหดเหี้ยมเอาแต่ใจ เดือนนี้สาวใช้ในเรือนของนางถูกขายไปเป็นหญิงนางโลมแล้วถึงสามคน ยิ่งคิดถึงสาวใช้คนใหม่ที่วิ่งร้องไห้ออกมาด้วยใบหน้าอาบโลหิต ในใจของบ่าวหน้าเรือนของนางก็ยิ่งทวีความหวาดกลัวจนตัวสั่นสะท้าน
หวังเฟยเฟิ่ง มองภาพตรงหน้าแล้วเบิกตากว้างอ้าปากค้างอย่างลืมรักษาภาพลักษณ์อันดีงามของตน ก่อนจะตะโกนเสียงดังลั่น
“นี่มันอะไรกัน!”
“คุณหนู พวกเราผิดไปแล้ว”
เสียงของบ่าวหน้าเรือนร้องตอบดังลั่น ก่อนจะพากันโขกศีรษะเช่นหญิงสาวก่อนหน้า หวังเฟยเฟิ่งมองหน้าผากที่แตกช้ำ หยาดโลหิตที่เริ่มไหลอาบหน้าแล้วยกมือขึ้นห้ามปราม
“ใครให้พวกคุณทำแบบนี้ หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
เสียงตวาดก้องที่เต็มเปี่ยมไปด้วยโทสะของคุณหนูตรงหน้า ทำให้บรรดาบ่าวไพร่ที่กำลังโขกศีรษะหยุดชะงักค้างด้วยความตื่นกลัวมากกว่าเดิม ปกติแล้วให้โกรธเคืองมากเพียงใดคุณหนูห้าก็จะยังคงรักษากิริยาท่าทางอันสูงส่ง ทว่าเวลานี้แม้แต่ใบหน้าอันนิ่งสงบก็ไม่รักษาแล้ว ดูเหมือนพวกเขาจะพลั้งเผลอทำให้อีกฝ่ายโกรธเคืองมากจริงๆ ในใจพลันร่ำร้องอวดครวญ บางคนถึงกับเข่าทรุดหมดสติไปในทันที
“เกิดอันใดขึ้น!”
............................................
- Writer
