บทที่ 7.2
ว่าที่พระชายาผู้ฉาวโฉ่
เมื่อถึงวันที่นัดหมายตามเทียบเชิญของฮูหยินเหริน หวังเฟยเฟิ่งก็เดินทางไปยังจวนตระกูลเหริน เพียงแต่ยามที่ก้าวเท้าเข้าจวนเสียงหวานสดใสก็ดังขึ้นจนคิ้วเรียวของนางขมวดเข้าหากันแน่น
“อ่ะ! ท่านแม่ดูสิเจ้าคะว่าใครมา”
เสียงละมุนอ่อนโยนดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าหวานล้ำดุจหยาดน้ำผึ้ง หลี่เหิงเย่วเห็นท่าทางเสแสร้งของเหรินหยวนเย่วแล้วก็แสร้งคลี่ยิ้มตอบกลับ พร้อมกับย่อตัวแสดงความเคารพฟู่เทียนซินผู้เป็นน้าอย่างมีมารยาท
“คารวะท่านน้า พี่หยวนเย่ว”
คิดจะแสดงละครแข่งกับนางอย่างนั้นหรือ ช่างไม่เจียมตัว เมื่อเห็นท่าทางนอบน้อมมีทารยาทของญาติผู้น้อง หางคิ้วเรียวของเหรินหยวนเย่วก็กระตุกเล็กน้อย หลี่เหิงเย่วปกติโง่งม นิสัยก้าวร้าวเอาแต่ใจ เหตุใดวันนี้จึงกลายเป็นคนรู้ความมีมารยาทได้กัน
“อ่อ... เหิงเย่วมาแล้วหรือ ปี้หลันพาคุณหนูหลี่ไปนั่งด้านในที”
“น่าเสียดายยิ่งนักที
