บทที่ 7.1
ว่าที่พระชายาผู้ฉาวโฉ่
เมื่อรถม้าที่หวังเฟยเฟิ่งนั่งมาหยุดที่ท้ายจวนตระกูลหลี่ อาสุ่นก็เข้ามาอุ้มนางแนบอก ใช้วิชาตัวเบาพลิ้วกายกระโดดข้ามกำแพง ยามที่เท้าถึงพื้นหวังเฟยเฟิ่งก็ถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก
“วันนี้เหนื่อยมากจริงๆ ขอบใจเจ้ามากนะอาสุ่น”
“เหนื่อยมากหรือ!”
“ใช่แล้ว บรรดาบัณฑิตเหล่านั้นช่างวุ่นวายจริง หากไม่ใช่เพราะ...”
คำพูดของหวังเฟยเฟิ่งพลันหยุดชะงัก เหตุใดเสียงของอาสุ่นจึงดูชราลงราวกับชายอายุห้าสิบกัน ทว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่ซีดเซียว กรอบหน้าชุ่มไปด้วยเหงื่อของคนสนิทแล้วหวังเฟยเฟิ่งก็รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมา ดวงตาหวานปิดลงในทันทีร่างกายซวนเซคล้ายจะเป็นลมขึ้นมา
“หากเจ้าเป็นลม ข้าจะสั่งโบยคนของเจ้าคนละยี่สิบไม้”
ดวงตาหวานของหวังเฟยเฟิ่งพลันเปิดขึ้น ลำตัวที่ซวนเซพลันยืนหยัดตรงนิ่ง ก่อนจะค่อยๆ หมุนช้าๆ หันมาสบตาผู้เป็นเจ้าของจวน
“ท่านพ่อเจ้าคะ ข้า...”
“มิต้องม
