EP. 4 อาบน้ำกับพวกถ้ำมอง(Nc15+)

3009 Words

ดวงจันทร์สีซีดที่สะท้อนบนผิวน้ำนิ่งบนฝ่ามือที่โอบไว้ ชั้นตักน้ำเต็มฝ่ามือเเละเทลงสู่ร่างเปลือยเปล่า ความเย็นจากน้ำที่ไหลผ่านไปทั่วร่าง ทำให้หนาวสั่นเล็กน้อย เเต่ก็ช่วยดับความร้อนที่สะสมมาทั้งวันได้เป็นอย่างดี ก่อนจะก้าวลงไปเเช่ทั้งตัวจนถึงไหล่ ในตอนนั้นเเมลงที่เปล่งเเสงสว่างในตัวมันเอง มารวมตัวกันที่เเม่น้ำนี่ เป็นหนึ่งเหตุผลที่เลือกมาอาบตอนกลางดึก ชั้นตักน้ำลูบไล้ไปตามร่างกายของตัวเองเริ่มที่เเขนก่อนจะลูบต่ำลงเรื่อยๆมาจบที่หน้าอก อือ ว่าเเล้วเชียวไม่โตขึ้นเลยเเฮะ ทั้งที่เเม่มาเรียก็ดู้มตูมซะขนาดนั้น ทั้งชั้นในโลกก่อนเเละตอนนี้ก็ไม่เคยไม่ครอบครองหน้าอกขนาดล้นมือเลย ทั้งที่ร่างกายเราถ้าให้บอกก็น่าจะอยู่ในวัยสักมัธยมปลายได้เเล้ว ยังพอมีหวังไหมเนี่ย จะว่าไปเซล่าช้าจังเลยนะ ชั้นหันไปมองทางที่เซล่าน่าจะถอดชุดอยู่ก็เห็นเซล่าที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น "เซล่า" ชั้นทักขึ้นเเต่ดูเธอเงียบเเปลกๆ รอบตัวเธอมี ละอองประหลาดสีชมพูฟุ้งไปทั่ว โดยน่าจะมาจากดอกไม้สีขาวที่มีลายสีชมพูประหลาดๆที่เหมือนเป็นต้นกำเนิดของฝุ่นละอองนี่ "อย่าบอกนะว่า..ดอกไม้เสน่หา" มันคือดอกไม้ประหลาดที่จะปล่อยเกสรมีฤทธิ์กระตุ้นอารมณ์ เมื่อมีอะไรไปกระทบมัน จากในหนังสือก็ว่ามันเป็นดอกไม้หายากเเต่ทำไมมันมาอยู่ตรงนั้นได้ ก็เอาเถอะนี่ไม่ใช่เวลาหาเหตุผลอะไรให้มาก ชั้นเดินขึ้นจากน้ำปิดจมูกปิดปากพยายามดึงเซล่าออกมาจากฝุ่นเกสรนั้นเเต่ เซล่ากลับดึงชั้นเข้าหาด้วยเเรงที่มากกว่าเเละสวมกอด ไม่ทันเเล้วสินะเซล่าสูดเกสรนั้นเข้าไปเเล้ว ชั้นพยายามลากเซล่าออกจากกลุ่มเกสรจนออกจากระยะ น่าจะพ้นเเล้ว ขณะที่คิดเเบบนั้นเซล่าที่หน้าซุกอยู่ที่เนินอกก็เริ่มเลียไปตามผิวของชั้น "อ๊ะ เดี๋ยว" พยายามผลักตัวเธอออก เเต่เซล่าก็กอดเเน่นจนหนีไม่ได้ ลิ้นอุ่นๆนั้นลากวนไปทั่ว จนรู้สึกจักกะจี้ ทำไมล่ะก็ออกจากบริเวณละอองของดอกไม้เสน่หาเเล้วนี่นา หรือว่ามันมีผลต่ออีกสักพักงั้นเหรอ เริ่มรู้สึกผิดที่ไปดึงมาด้วยตัวเองซะเเล้ว ในตอนที่คิดอยู่นั้น ถึงกับสะดุ้งเพราะเซล่ากำลังดูดเลียบริเวณยอดอกของชั้นอยู่ ทั้งมือข้างนึงก็ยกขึ้นมาขยำหน้าอกอีกข้างนึง ทั้งที่ต้องรีบผลักเธอออก เเต่กลับเริ่มรู้สึกดีกับการกระทำของเธอเรื่อยๆ หัวขาวโพลนนึกอะไรไม่ออก มือที่น่าจะผลักออก กลับกอดหัวเธอไว้ เอียงหน้าเปิดทางให้เธอซุกไซร้ขึ้นมาตามลำคอ เรียกเสียงน่าอายที่เริ่มเก็บไม่อยู่จนต้องยกมือมาปิดปาก มันรู้สึกดีกว่าทำด้วยตัวเองมากเลย.. เซล่าหลังไซร้ตามลำคอจนขึ้นมาสบตากัน เธอก็จับมือชั้นออกเเล้วยื่นหน้าเข้าหา เอ๊ะ จูบหรอ นี่ครั้งเเรกของชั้นเลยนะ เเต่ก็ไม่ขัดขืนไม่รู้จะตอบโต้ยังไงดี เผลอหลับตาโดยไม่รู้ตัว เเต่เเล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น "รีน..นี่เรา ทำอะไรกันอยู่หรอ เดี๋ยว!!?เกิดขึ้นเนี่ย"เซล่าเขย่าตัวชั้นด้วยหน้าเเดงเเจ๋อย่างตื่นตะหนก ดูเหมือนจะได้สติเเล้ว "อ่า โธ่ พอเเล้ว" ไม่รู้ชั้นหงุดหงิดอะไร ชั้นลุกขึ้นยืนเเละกระโดดลงเเม่น้ำไปเเทนพอทำให้หัวเย็นขึ้นหน่อย "รีน เดี๋ยวสิ"เซล่าลงน้ำตามมาอีกคน "ดอกสีขาวนั้น คือดอกเสน่หา" หลังเอาหัวจุ่มน้ำ ชั้นก็เลือกจะอธิบาย "ดอกเสน่หา?" "มันคือ ดอกไม้ประหลาดที่มีเกสรฤทธิ์กระตุ้นอารมณ์น่ะ เพราะงั้นที่เธอทำอย่างงั้นเเค่เมาเกสรนั้นละ" "เเต่..ชั้นรู้สึกอย่างงั้นกับเธอจริงๆนะ"เซล่าพึมพำด้วยหน้าเเดงด้วยเสียงเบามากจนชั้นแทบไม่ได้ยินเหมือนพูดกับตัวเอง "ว่าไงนะ" "เปล่า เเล้วเราจะเอาไงกับดอกไม้นั้นล่ะ" "ปล่อยไว้ก็ไม่ดีจริงๆนั้นเเหละ ถ้ามีคนไม่รู้มาโดนมันอีก ก็คงไม่ดี" เเต่ทำยังไงดีไปถอนเฉยๆก็คงไม่ได้ เกิดไปเเตะมันที อาจจะโดนเกสรมันอีกเเน่ เอ๊ะไม่เเน่ว่า ชั้นนึกอะไรขึ้นมาได้เลยเดินไปใกล้กับดอกไม้ " [สไลม์] เก็บดอกเสน่หา "ชั้นชี้ไปที่ดอกไม้ก่อน เเมลง [สไลม์] จะกระโจนออกมาตะครุบดอกไม้เสน่หาทันที ดอกไม้หายไปหมดเหลือเพียงส่วนที่น่าจะเป็นราก ชั้นเลยเดินไปดึงรากมันออกเเล้วโยนให้เเมลง [สไลม์] เก็บอีกชิ้น " [สไลม์] มีอาการอะไรหรือเปล่า" ชั้นยืนดูเเมลง [สไลม์] สักพัก เพื่อดูอาการก่อน พอเเน่ใจว่าไม่เกิดอะไรขึ้น ชั้นก็เดินไปอุ้ม [สไลม์] ลงน้ำมาทางเซล่า "เรียบร้อยเเล้วสินะ" "อือ ตอนนี้ ดอกเสน่หาอยู่ในตัว [สไลม์] เเล้วล่ะ" "งั้น เหรอ" ไม่รู้ทำไม ตั้งเเต่เมื่อกี้เเล้วเซล่าไม่หันมาคุยกันละเนี่ย หรือยังข้องใจกับเรื่องเมื่อกี้อยู่หรือเปล่านะ "เอ่อ เซล่าเรื่องเมื้อกี้ชั้นไม่คิด.." "เเต่ชั้นคิด!!" ยังไม่ทันจะพูดจบ เซล่าก็ตะโกนเเทรกขึ้นมา "มันเป็นเพราะเกสรใช่ไหมละ ใช่ๆมันไม่ได้เกิดจากความตั้งใจของชั้นจริงๆนะ เชื่อชั้นสิ!!" จากนั้นเซล่าก็เเรฟใส่กันจนไม่เว้นช่วงให้ชั้นได้พูดเลย "ใจเย็น เซล่าชั้นเข้าใจเเล้ว" "อะ งื้อ" อยู่ๆเธอก็มุดลงไปในน้ำจนมิดหัว นับว่าเป็นการอาบน้ำที่วุ่นวายกันสุดๆ เเถม"ชั้นรู้สึกอย่างงั้นกับเธอจริงๆนะ" งั้นหรอหมายความไงกันเนี่ย เเต่ถึงอย่างงั้นในตอนนี้ชั้นได้เเต่ปล่อยให้มันไหลไปกับน้ำที่ไหลผ่ากายไปเท่านั้น ในตอนที่เรากำลังเช็ดผมเเละเดินกลับตามทางในป่าจนถึงหน้าหมู่บ้าน เราเจอกลุ่มเอลฟ์ชายหญิงรวมตัวกันอย่างประหลาด หนึ่งในคนนั้นสังเกตเห็นพวกเราก็ทักขึ้น "อ้าว เอลมารีน เเละ เซล่าฟีม" เขาคือ ลุงมาค็อล หัวหน้าหน่วยเฝ้าระวัง ที่ทำหน้าที่เฝ้าดูเรื่องความปลอดภัย "มีเรื่องอะไรกันหรือคะ"เซล่า ทักขึ้น "อ่า พวกเธอกำลังกลับจากไปอาบน้ำมาใช่มั้ย มีอะไรผิดสังเกตบ้างหรือเปล่า" "ไม่มีนะ ถ้าจะมีก็...ไม่ ไม่มีอะไร" เซล่าหันมามองทางชั้นก่อนจะไม่ตอบอะไรไปเเทน "มีอะไรเกิดขึ้นหรอ"ชั้นหันไปถามคุณมาค็อล หรือว่าเพราะดอกเสน่หา "พวกเด็กผู้หญิงบอกกันว่าเห็นเหมือนมีพวกถ้ำมองน่ะสิ" "พวกถ้ำมอง!?"ชั้นกับเซล่าผสานเสียงกันอีกครั้ง หนึ่งในกลุ่มผู้หญิงเดินหน้าออกมา เธอมีเรือนผมสีดำเเละดวงตาสีชมพูตัวสูงเพรียว เธอเเนะนำตัวว่าชื่อ นิซ่า "ในตอนเย็น พวกเราไปอาบน้ำเเละเห็นเงาคนหลังพุ่มไม้ ชั้นที่เเต่งตัวอยู่จึงวิ่งเข้าหาเเต่เจ้านั้นก็วิ่งหนีไปซะก่อน" เธอเล่าพร้อมทำท่าทางเจ็บใจ "ในตอนนี้เราก็เริ่มตรวจสอบคนในหมู่บ้าน เเต่คิดว่าคงเป็นคนภายนอก" ลุงมาค็อลเดินเข้ามาร่วมวงพวกเราด้วย "คะ" "จนกว่าจะรู้ตัวคนร้าย ตอนอาบน้ำก็ไปอาบเป็นกลุ่มจะดีกว่านะ" ลุงมาค็อลว่าก่อนเดินไปทางคนเฝ้ายามเพื่อสั่งการต่อไป ในวันรุ่งขึ้น ตอนเย็นพวกนิซ่านัดพวกชั้นไปอาบน้ำพร้อมกัน ถึงจะไม่เป็นเวลาปกติของเราเเต่ก็ไม่ได้ปฎิเสธ ขณะที่เราเดินไปที่เเม่น้ำที่ห่างจากหมู่บ้านพอสมควร "นิซ่า" "อือ เอลมารีนก็รู้สึกได้ใช่ไหม" เธอคว้าดาบที่สะพายบนเอว "พวกเธอก็ด้วยสินะ"เซล่าก็เดินมารวมตัวพร้อมบิดท่อนไม้ข้างถุงมือเปลี่ยนเป็นธนู ทำให้สาวๆคนอื่นเริ่มระเเวงกันเเล้ว ในตอนนั้นเองก็มีกลุ่มผู้ชายออกมาจากพุ่มไม้รอบพวกเรา "พวกนายเป็นใคร" "..." "เนเรีย พาทุกคนหนีเข้าหมู่บ้านไป"นิซ่าชักดาบพร้อมตะโกนลั่นเหมือนเป็นสัญญาณ มีผู้ชายคนนึงวิ่งตามคนอื่นที่กำลังวิ่งหนีไปทางหมู่บ้าน " [กระเเทก] " ชั้นใช้เเมลง [กระเเทก] ชนผู้ชายคนนั้น จนกระเด็นล้มลงไปกับพื้น "เซล่าตามไปปกป้องพวกเธอที"ชั้นเริ่มตั้งการ์ดพร้อมมอบหน้าที่ให้กับเซล่า ที่หลบกลุ่มผู้ชายเเละไล่หลังกลุ่มเอลฟ์ได้ในทันที เท่าที่เห็นมีศัตรูอยู่5คน ส่วนใหญ่ใช้อาวุธประชิดพวกดาบเเละมีด ชั้นกำมือจนเส้นหนังออกมาพันรอบเเขนเเละหน้าเเข้ง ชั้นยันเข้าที่อกใส่คนที่พุ่งเข้ามาก่อนพลิกตัว เตะใส่คนที่เข้ามาเเทบพร้อมกันจนล้มไปอีกคน หันไปมอง นิซ่าที่โดนรุมอยู่ เธอใช้ดาบฟันใส่คนที่ถือดาบเเต่ก็ถูกกันได้ โดนอีกคนเข้าประชิดเตะที่สีข้างจนเซ ก่อนจะถูกอีกคนจับตัวได้ ชั้นก็กระโดดถีบหมอนั้นจนกระเด็น "เอ๊ะ เอลมารีน ขอบคุณนะ" "เรียกว่า รีน ก็พอ" ชั้นตอนนี้ก็ไม่ว่างนัก เเถมดาบที่นิซ่าใช้เป็นเเบบไม่ได้ลับคมที่เป็นเหมือนของสะสมของเธอมากกว่า คงต้องลองดูสินะ " [กระเเทก] คุ้มกัน นิซ่า ที" เเมลงสีดำ ออกมาจากหมอก ก่อนพุ่งเข้าใส่ผู้ชายที่ถือมีดข้างๆของนิซ่าจนกระเด็นเเละบินรอบๆเธอ ดูเหมือนมันจะเข้าใจเเฮะ ชั้นหลบมีดที่จ้วงเข้ามา ก่อนอัฟเปอร์คัทที่ปลายคางจนเขาหงายหลังไปอีกรอบ ผู้ชายอีกคนชักดาบออกมาเเละฟันเข้าใส่ จนชั้นทำได้เเค่หลบ สุดท้ายชั้นหลบจนหมอนั้นฟันเข้าใส่ต้นไม้หนา ดาบติดกลางลำต้น เลยฉวยโอกาสเตะใส่ไปที่ตัวจนต้องปล่อยดาบ หันมาสู้กับชั้นด้วยมือเปล่า เขาปล่อยหมัดเข้าใส่เป็นชุด ชั้นยกการ์ดขึ้นกันหมัดสองหมัด ก่อนปัดหมัดออกไป ตั้งหลักเตะสูงเข้าใส่จนล้มลงไปกับพื้น นิซ่าที่จัดการอีกสามคนหมดทุกคน มารวมตัวกับชั้น "เจ้านี่..เเมลงตัวนี่ของเธอสินะ ช่วยชั้นได้มากเลย"นิซาว่าโดยมีเเมลง [กระเเทก] เกาะบนหลังมือ "อืม ของชั้นเอง" ชั้นเเบมือรับเเมลงที่บินกลับมา "ยังไงก็มัดพวกมันด้วยเถาวัลย์ก่อนเถอะนะ"นิซ่าว่าก่อนคว้าเถาวัลย์ที่เลื้อยอยู่บนต้นไม้เเละดึงออกมา ขณะที่ชั้นกับนิซ่ามัดพวกมันทีละคน ก็มีคนนึงได้สติตอนโดนมัดไปเเล้ว "พวกเเก" "อ้าว ตื่นเเล้วหรอ" "ชิ เป็นเเค่พวกเอลฟ์เเท้ๆ ไม่คิดว่าพวกข้าจะเเพ้" "ก่อนอื่นเลย สารภาพมาซะ พวกเเกใช่ไหมที่มาเเอบดูพวกเราน่ะ" "อะไรของพวกเเก" "เอาเถอะ ก็นึกไว้อยู่เเล้ว [พิษ] " ชั้นว่าก่อนจะมีหมอกก่อที่มือ เเมงป่องสีม่วงเข้มปรากฎขึ้นบนหลังมือเเทนที่หมอกที่จางหายไป "เฮ้ย จะทำอะไร"คนนั้นเริ่มดิ้นทันทีที่เห็น "ก็รางวัลที่นายจะได้ ถ้า ยัง ปากเเข็ง อยู่ไง" ชั้นปล่อยให้เเมลงป่องลงไปไต่บนตัวเขา "เอาออกไป ไม่นะ เฮ้ย" "ถ้าดิ้นให้มากมันจะต่อยเอานะ บอกไว้ก่อนเลย ว่าพิษมันเเรงมากเลยละ" ว่าไปนั้น ชั้นไม่คิดให้มันต่อยหรอก ยังไม่เคยใช้มันเลย ไม่รู้ว่าพิษมันเเรงขนาดไหน "เอาล่ะ สารภาพมาซะ" "ไม่ ข้าไม่รู้เรื่องจริงๆ พวกข้าเเค่เป็นโจรที่หนีออกมาจากเมืองเมื่อตอนกลางวันนี้เองนะ" "เเล้วที่มาโจมตี พวกเรานี่ละ" "ก็..เห็นสาวๆในป่าเเล้วมัน ขอโทษผิดไปเเล้ว อึ่ก" ไม่ทันได้พูดจบนิซ่าเตะใส่หมอนั้นทันที จนหมอนั้นนอนนิ่งไปเลย "ใครอนุญาติให้พวกเเกมามองพวกเราเเบบนั้นห๊ะ" นิซ่ายังเตะต่อจนชั้นต้องลากเธอออกมาห่างๆ ในตอนที่วุ่นวายอยู่นั้น "ได้ยินเสียงคนจากทางนั้นละ" "พวกโจรหรอ ไปดูกันเถอะ" เสียงปริศนาจากทิศตรงข้ามจากหมู่บ้านก็เริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนชั้นกับนิซ่าเตรียมตัวกับการต่อสู้อีกรอบ กลุ่มคนที่โผล่ออกมาคือ กลุ่มคนที่นำโดยผู้หญิงที่สวมชุดเกราะไหล่เหล็ก ที่มีดาบใหญ่สะพายหลัง มาพร้อมกับหญิงสาวที่ใส่ชุดคลุมสีดำที่มีลวดลายไฟสีเเดงถือไม้เท้าที่มีเม็ดพลอยสีเเดงประดับ ดูเป็นคนละคลาสกับพวกโจรเลยเเต่ก็ประมาทไม่ได้ "พวกเเกเป็นใคร"นิซ่าชักดาบชี้ไปทางคนกลุ่มนั้นทันที "อะไร พวกโจรหรอ"หญิงสาวนั้นเอื้อมมือไปคว้าดาบที่หลัง เเต่ถูกหญิงสาวในชุดคลุมคนนั้นห้ามเอาไว้ "ยัยบ้า ไม่เห็นหรอว่าพวกเธอคือเอลฟ์ขาว ไม่มีทางเป็นพวกโจรหรอก" "เเถมพวกโจรนั้นก็ที่ถูกมัดอยู่ไม่ใช่หรอไง" เธอหันไปมองกลุ่มโจรที่ถูกมัดอยู่ก่อนบอกให้พวกของเธอลดมือลง "นิซ่าก็เก็บดาบเถอะนะ" "เเต่ว่า" "ไม่เป็นไร ชั้นว่าน่าจะคุยกันได้" นิซ่าถึงลังเลอยู่บ้างเเต่ยอมเก็บดาบเเต่โดยดี "เอ่อ สวัสดีคะ พวกคุณเอลฟ์ ชั้นชื่อ เฟอร่า เป็นหัวหน้ากลุ่มนี้คะ" "ชั้น ราส" คนที่สะพายดาบใหญ่ชี้ตัวเองด้วยนิ้วโป้งพร้อมเเนะนำตัว "ชั้นชื่อเอลมารีน ส่วนนี้ นิซ่า เป็นเอลฟ์ที่อาศัยในป่านี้" ชั้นเเนะนำตัวกลับไป "เเล้ว พวกคุณมาทำอะไรที่นี้กัน" "คะ ชั้นได้รับภารกิจให้มากำจัดกลุ่มโจรที่กบดานในหมู่บ้านใกล้ป่าเเห่งนี้ เเต่หลังพวกเราเข้าสู้กับพวกโจร พวกโจรที่รอดก็หนีเข้ามาในป่าคะ" "หือ พวกเธอสู้กับพวกโจรนี่เเค่สองคนหรอ" "เปล่าคะ มีนักบวช เเละ ผู้ใช้ดาบอีกสองคนคะ" "หรอ งั้นเเปลว่าพวกเธอเป็นกลุ่มนักผจญภัยสินะ" นิซ่าพูดตัดบทขึ้นทำให้เฟอร่าได้เเต่ยิ้มตอบรับออกมา "เอาไงดีละ นี้เป็นงานของเขาด้วย" "นี่ๆ เราเองก็มีปัญหาเรื่องเจ้าคนถ้ำมองอยู่นะ" "คนถ้ำมองหรอคะ" เฟอร่ามองมาด้วยหน้า งง หนีไม่พ้นที่ต้องเล่าเรื่องให้พวกเธอฟังอีก "ลำบากเเย่เลยนะคะ เเต่ชั้นเองก็ไม่รู้จะช่วยยังไง.."เฟอร่า พูดขึ้นหลังเราเล่าเรื่องให้ฟัง "ถ้าคนเเปลกๆละก็ เหมือนชั้นจะเคยเห็นนะ" ผู้หญิงที่สะพายดาบใหญ่ว่าขึ้น "เอ๊ะ ทำไมไม่เห็นบอกชั้นเลย" "ก็ดูเหมือนไม่ใช่โจรนี่นา" "ตอนชั้นมาตักน้ำที่เเม่น้ำใกล้ๆนี่ เห็นเงาคนเดินอยู่เเถวเเม่น้ำนะ ก้มๆเงยๆเหมือนหาอะไรอยู่ เห็นไวๆว่าน่าจะมีผมสีเขียวอ่อน" "สีเขียวอ่อน" นิซ่าว่าก่อนจะเหมือนนึกอะไรบางอย่าง "ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะ" "ถ้าเป็นประโยชน์ก็คงดี" "เเล้วนี่พวกเธอจะคุมพวกนี้ไปยังไง" "อ๋อ พอดีชั้นเป็นนักเวทคุมขังน่ะ"เฟอร่าเดินออกหน้ามา ก่อนเดินไปทางพวกโจร "สกิล: เเสงพันธนาการ"เธอพูดชื่อสกิลทำให้เกิดโซ่เเสงสีเหลืองอ่อน ออกมาพันพวกโจรทั้งหมดอีกที "เอ้าลุกขึ้นได้เเล้วพวกคุณโจรทั้งหลาย" เฟอร่ากระตุกโซ่เบาก็ทำให้พวกโจรลุกขึ้นยืนเเบบไม่ได้สติ ดูเหมือนจะมีบางคนที่สลบอยู่ด้วยเเต่ก็ยืนขึ้นเหมือนกัน "เป็นครั้งเเรกที่ชั้นได้เห็นอะไรเเบบนี้เลย" "คะ เป็นสกิลของชั้นเองสามารถควบคุมคนที่ถูกโซ่ล่ามไว้ได้คะ" ในตอนนั้นเองลุงมาค็อลก็มาถึงพร้อมกลุ่มของเขาที่เซล่ารวมอยู่ในนั้นด้วย "รีน" เซล่าวิ่งมากอดกันเเทบจะทันที "เซล่า ทุกคนปลอดภัยใช่ไหม" "อือ ชั้นขอโทษนะกว่าพวกลุงจะรวมกันได้ก็ใช้เวลานานมากเลย" "ไม่เห็นเป็นไรเลย ชั้นปลอดภัยดี นิซ่าก็ด้วย" "เเล้วพวกเธอทางนี้คือใคร" เซล่าหันมามองกลุ่มเฟอร่า "สวัสดีคะ ชั้นชื่อเฟอร่า ทางนี้คือ โรส" "เฮ้ย ก็สัญญากันเเล้วว่าจะเรียกชั้นว่า ราสไง"ทันทีที่ได้ยินเฟอร่าเเนะนำชื่อของเธอ เธอก็หน้าขึ้นสีทันที หลังเคลียร์เรื่องราวต่างๆ พวกเฟอร่าก็คุมตัวโจรออกไป พร้อมกับดวงจันทร์ที่กลับมาลอยอยู่กลางฟากฟ้า.. ------------------------------------

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more