EP. 3 หนอนกับเเมลง

3165 Words

ผีเสื้อสีรุ้ง ด้วงสีเงินสะท้อนกับเเสงจันท์ เเมลงปอที่มีลักษณะเเปลกๆเเละอีกมากมาย ที่บินวนอยู่รอบตัวของคนตรงหน้า ปล่อยให้ชั้นนั่งมองอยู่เช่นนั้นก่อนจะพูดขึ้น "หากลูกอยากออกเดินทาง ก็จำเป็นต้องมีพลัง ที่ใช้ปกป้องตัวเอง นี่คือสิ่งที่เเม่จะให้ได้" เเม่ยื่นมือให้ชั้นในมือนั้นมี ผีเสื้อสีรุ้งที่ถ้าสังเกตุดีๆเเล้วมีรูปร่างที่เหมือนมนุษย์ตัวเล็ก สวมชุดเหมือนชนชั้นสูงของทางยุโรปที่มีลายทางพาดสีดำผ่านทั้งชุดตัดกับสีขาวพร้อมปีกผีเสื้อขนาดใหญ่สีรุ้ง (นับจากร่างจิ๋วนี่) เเต่ถ้าเทียบกับผีเสือสีรุ้งอีกตัวที่เกาะไหล่เเม่ชั้นอยู่ก็นับว่าเล็กกว่า ก่อนจะลอยมาทางชั้น จนชั้นยื่นมือมารับไว้ "ตั้งชื่อ ให้นางซะสิ บุตรเเห่งมาเรียเอ๋ย" เสียงที่ไม่คุ้นดังขึ้น "เอ๊ะ" เสียงนั้นไม่ใช่ของเเม่ชั้น ไม่ใช่ของชั้นด้วย "หือ ไม่เข้าใจงั้นหรือ ทักษะของเจ้าน่าจะทำให้เราพูดคุยกันได้เเท้ๆ" ไม่ใช่จากตัวเล็กนี่ งั้นก็คือ ผีเสื้อสีรุ้งตัวใหญ่ที่บินมาอยู่ตรงหน้าชั้น "เข้าใจอยู่หรอกนะ เเต่เป็นครั้งเเรกที่ได้พูดคุยกับเผ่าพันธุ์อื่นเลย"ชั้นพูดคุยกับเธอกลับ สร้างความประหลาดใจให้กับเเม่มาก "นี่ลูกก็พูดคุยกับราชินีภูติได้ด้วยงั้นหรอ" "คะ ด้วยทักษะ [ตัวเเทนต่างเผ่า] หนูสามารถพูดคุยกับทุกเผ่าพันธุ์ได้คะ" "อย่างงี้นี่เอง วิเศษไปเลย งั้นตอนนี้เธอว่าอย่างไรบ้าง" "เธอบอกให้หนู ตั้งชื่อเด็กคนนี้" เด็กในมือของชั้นตอนนี้ก็จ้องมองรอคอยการตั้งชื่ออยู่ เอาจริงๆชั้นไม่ค่อยมีเชนต์ในการตั้งชื่อซะเท่าไหร่หรอก "งั้นเเม่จะเเนะนำให้รู้จักก่อน ทั้งหมดนี่คือ [เเมลงภูติ] " เเม่ผายมือไปทางกลุ่มเเมลงทั้งหมด "เเมลงภูติ" "ใช่ ทุกตัวมีทักษะที่เเตกต่างกัน สามารถทำอะไรได้หลากหลาย เเล้วเเต่การดูเเลของลูก เเละนี่คือราชีนีภูติ เธอจะให้กำเนิดตัวอ่อนเเมลงให้กับลูก หลังจากลูกดูเเลตัวอ่อนด้วยวิธีต่างๆก็จะกลายเป็บเเมลงภูติเต็มวัยพร้อมทักษะต่างๆที่ได้จากดูเเลของลูกตอนเป็นตัวอ่อนนั้นเเหละ" อืม เเมลงที่ให้กำเนิดตัวอ่อน ความเป็นเเม่งั้นเหรอ มาเธอร์? มอสธ่า? "เอาเป็นอันเน็ทดีไหม" มันคือคำว่าเเม่ในภาษาต่างประเทศที่เคยได้ยินผ่านๆในโลกก่อน "อันเน็ท อันเน็ท" ภูติตัวเล็กหลังจากได้รับชื่อปีกสีรุ้งก็เรืองเเสงขึ้นก่อนบินวนไปรอบตัวชั้นเเล้วพูดชื่อตนไปเรื่อยๆ น่ารักดีนะเนี่ย "เธอมีทักษะในการนำทางเเละภูมิความรู้ที่สืบทอดจากราชินีภูติตนก่อนๆ ในเมื่อหนูพูดคุยกับเธอได้มีอะไรสงสัยก็ถามเธอได้เลยนะ" "คะ" ในตอนนั้นเองอันเน็ทก็เปล่งเเสงสว่างขึ้นอีกขั้นจนเเสบตา "เอ๊ะ อะไรน่ะ" หลังเเสงหรี่ลง อันเน็ท อุ้มยกตัวหนอนที่คล้ายกับหนอนด้วงไว้ในมือจนเกือบบังทั้งตัวเธอ เหมือนเธอจะพยายามให้ชั้นนะ ชั้นรับหนอนด้วงไว้ในมือก่อนจะจิ้มมันเล่น "เเล้วหนูต้องดูเเลยังไงบ้างหรอคะ" "นั้นสินะ การเปลี่นเเปลงของหนอนเเมลงขึ้นอยู่กับอาหารที่กินละนะ" "เเล้วกินอะไรได้บ้า.."อยู่ๆเเม่ก็ยกมือขึ้นเป็นรูปกากบาท "ม่าย ม่าย เเม่ไม่บอกหรอกนะ หนอนภูติสามารถเติบโตได้ไม่จำกัด เเถมอีกอย่าง มันสนุกกว่าใช่ไหมละจ๊ะ" เธอยิ้มก่อนว่าเช่นนั้น "เอ่อ พ่อเองก็มีเรื่องจะพูดเหมือนกันนะ" หลังตันไม้ใหญ่มีพ่อของชั้นโผล่มาโบกมือทางพวกเรา "เอ๊ะ มาตั้งเเต่เมื่อไหร่เนี่ยพ่อ" "ตั้งเเต่ที่เเม่เราเรียกเเมลงภูติมานั้นล่ะ" สรุปชั้นได้ทักษะ [ผู้บงการเเมลงภูติ] จากเเม่ เเละได้ฝึกการใช้หอกจากพ่อของชั้น ทำให้กิจวัตรของชั้นนั้น เริ่มในตอนเช้าของทุกวันเป็น การวิ่งรอบหมู่บ้าน ชกลม เเละการเตะต่อยจนถึงมื้อเช้า ในตอนเที่ยงก็เข้าร่วมกับกลุ่มล่าอาหารที่จะออกไปในป่าด้วยกันกับเซล่า จนถึงเย็นเเละกลับมาฝึกการใช้หอกกับพ่อที่ก็ว่างในตอนเย็นเช่นกันก่อนจะกินมื้อเย็นร่วมกัน จนสุดท้ายในเวลาว่างหลังจากนั้น ก็จดบันทึกการเปลี่ยนเเปลงของหนอนภูติที่ชั้นให้อาหารที่เเตกต่างกันไว้หลายตัว นับว่าใช้เวลาได้คุ้มค่าทีเดียวในเเต่ละวันเเละชั้นก็ได้ใช้ชีวิตเเบบนี้มาหลายปี เเล้วตั้งเเต่วันพรุ่งนี้คือฤดูที่เราเรียกกันว่า [ฤดูขอบคุณป่า] ได้วนมาอีกครั้ง เราจะหยุดการออกหาอาหารในป่า ใช้ของที่เก็บไว้ในฤดูก่อนหน้าเเละของที่เพาะปลูกในหมู่บ้านเเทนเพื่อให้ป่าพื้นฟู ทำให้ชั้นว่างในหลังช่วงเช้าจนถึงเย็นเลย เเต่ชั้นก็มีเเผนสำหรับวันพรุ่งนี้ไว้เเล้วละ ชั้นคิดพร้อมลูบหนอนภูติที่เเทะเห็ดพิษ ในมือชั้นไปด้วย ณ เต๊นท์ฝึกของหมู่บ้าน "เเล้ว นี่คือเเมลงภูติสินะ" เซล่าว่าก่อนถอยห่างจากชั้นเล็กน้อย "ใช่เเล้วล่ะ ส่วนนี้คือน้องหนอนอ้วนไงล่ะ"ชั้นว่าก่อนอุ้มหนอนตัวเบิ้ม ที่พัตนาการจากการกินใบไม้ธรรมดาจนตัวโตเท่าเเขน เเต่ยังคงรูปลักษณะเป็นหนอนเหมือนเดิม ที่เปลี่ยนคงเป็นสีที่ตอนนี้คือสีเขียวอ่อนจากสีขาวนวลๆ "ระ หรอ" สังเกตได้ว่า เซล่าหน้าถอดสีไปหมดเเล้ว "ลองอุ้มดูไหม" "ไม่ อย่าเอามาใกล้ชั้น" ไม่ว่าเปล่าเธอ ออกวิ่งหนีไปเเล้ว "ทำไมละ น้องนุ่มนิ่มจะตายไป"ชั้นหิ้วหนอนเเละวิ่งตามไปติดๆ "ชั้นไม่ชอบหนอน!! เธอก็รู้ไม่ใช่หรอไง" ก็รู้น่ะสิเลยเอาออกมาเป็นตัวเเรกเนี่ย "ไม่ให้หนีหรอกนะ"ชั้นว่าขึ้น ก่อนที่หนอนอ้วนในมือชั้น จะพ่นสายใยสีขาวเข้าใส่เซล่าทันที ใยนั้นคลุมไปทั้งตัวของเซล่าจนล้มไม่เป็นท่า "กรี้ดด" "เอ๊ะ พ่นใยได้ด้วยหรอเนี่ย" "เดี๋ยวๆ ไม่ใช่เธอรู้เเต่เเรกเเล้วหรือไง"เซล่าในสภาพไม่ต่างจากดักเเด้ ว่าขึ้น "ก็ชั้นกะจะมาศึกษาความสามารถของเเมลงภูติเเต่ละตัววันนี้นี่เเหละ" "เป็นงั้นเองหรอ ว่าเเต่เจ้านี่เหนียวชะมัด" เซล่าพยายามใช้เเรงฉีกใยที่คลุมตัวเเต่ทว่ามันกลับเหนียวมากจนฉีกไม่ขาด "ขนาดนั้นเลยหรอ"ชั้นวางหนอนอ้วนลง เเล้วพยายามช่วยกันฉีกเเต่ไม่ขาดเช่นกัน เเทนที่จะว่าเหมือนกาวเเต่ความเหนียวนี่เหมือนดึงพลาสติกเหนียวๆสะมากกว่า "ถ้ามีอะไรมาตัดก็ดีสิ" ชั้นพึมพำ ก่อนจะมีเเมลงที่คล้ายด้วงคีมสีเงิน ปรากฎตัวขึ้นเเล้วใช้เขาของมันตัด ใยเหนียวออกอย่างง่ายดาย เพียงเเค่บินโฉบผ่าน "เอ๊ะ สุดยอดขาดอย่างง่ายๆเลย" เเมลงด้วงบินวนอยู่รอบตัวชั้นก่อนจะมาเกาะที่ไหล่ "เเล้ว เเมลงตัวนั้นมันมาจากไหนน่ะ"เซล่าสลัดใยออกจนหมดเเละเริ่มให้ความสนใจกับด้วงบนไหล่ชั้น "อืมม ดูเหมือนว่าถ้าชั้นพูดถึงความต้องการอะไรบางอย่าง เเมลงภูติที่มีทักษะเหมาะสมเท่าที่ชั้นมีจะปรากฎมาน่ะ"เเต่ชั้นพูดคุยกับเเมลงภูติตนอื่นนอกจากราชินีภูติไม่ได้เลย ดูเหมือนมันเข้าใจที่ชั้นพูดนะ เเต่พูดตอบมาไม่ได้ "ไม่รู้ว่ามันตอบสนองกับคำพูดชั้นได้ยังไงบางทีวันนี้อาจจะรู้ก็ได้นะ" "งั้นเหรอ วันนี้เลยนัดกันมาสินะ" เซล่าเดินไปยกหุ่นซ้อม ตัวหนึ่งมาปักอยู่กลางลาน "นั้นสินะ งั้นเริ่มที่ เจ้านี่ [กระเเทก] " ชั้นชี้ไปที่หุ่นซ้อม ก่อนเเมลงภูติที่มีลักษณะเป็นเเมลงปีกเเข็งสีดำ ขนาดเท่ากำปั้น ออกมาพุ่งชนจนหุ่นซ้อมปลิวไปชนกับกำเเพงอีกด้าน "โห นั้นเกราะโลหะเลยนะนั้น เเมลงภูติเป็นยังไงบ้าง" เซล่าเดินไปหยิบหุ่นซ้อมมาตั้งอีกรอบ "ยังสบายอยู่"เเมลงตัวการยังบินรอบตัวชั้นอย่างปกติ" "งั้นลองเพิ่มน้ำหนักหุ่นดีไหม"เซล่าว่า ก่อนไปหยิบถุงกระสอบเล็กๆ หลายอันมา "คุณมาธาว่า ประมาณสามถุงจะน้ำหนักเท่าผู้ใหญ่คนนึงสินะ" เธอว่าพร้อมยัดถุงกระสอบเข้าในหุ่น "งั้นเริ่มที่เท่านี้ก่อนละกัน" " [กระเเทก] " ทีนี้ชั้นลองใช้การมองเท่านั้น เเต่เเมลงภูติ [กระเเทก] ก็พุ่งชนที่หุ่นเหมือนกัน หุ่นกระเด็นไปไม่ไกลนักเเต่เทียบว่าถ้าเป็นเเรงกระเเทกที่ทำให้คนกระเด็นได้ก็ถึงว่าเเรงอยู่ "ถือว่า เเรงอยู่นะ" "นั้นสินะ งั้นต่อไปเป็นเจ้านี้ละกัน" ชั้นว่าก่อนด้วงสีเงินบนไหล่ชั้นจะเริ่มบินวนรอบตัวอีกครั้ง " [ตัด] " สิ้นคำ ด้วงสีเงินก็พุ่งหาหุ่นซ้อมทันที เคร้งง เสียงโลหะกระทบกัน ดังไปทั่ว พร้อมกับด้วง [ตัด] ที่เฉือนกับหุ่นซ้อมจนเเฉลบออกไป เเต่ก็วนเข้าใส่หุ่นซ้อมเรื่อยๆจนเสียงกระทบโลหะระงบไปทั่ว "พอได้เเล้ว กลับมา" "เจ้านี่ ตัวทำจากอะไรเนี่ยเเข็งจนเหมือนเหล็กเลยหรือไง" เซล่าเคาะเปลือกของด้วง [ตัด] พลางว่าด้วยความทึ่ง หลังมันกลับมาเกาะที่หลังมือชั้น ไม่อยากจะพูดว่าเจ้านี่เเข็งเป็นเหล็กจริงเลย เเละเขี้ยวมันก็คมมาก เพราะสิ่งที่เจ้านี้กินตอนเป็นตัวอ่อนก็คือ เหล็ก ทั้งเเท่งเลยยังไงละ เเถมไม่ใช่เหล็กที่ไหนมันคือมีดที่ใช้ทำพิธีของยายเมียร์ ตอนเราเอาหนอนภูติไปถามกับยาย เผลอเเปปเดี๋ยวเจ้าหนอนนี่ก็ไปเเทะมีดของยายชะงั้น ถึงไม่รู้ว่าทำไมถึงเเทะเข้าก็เถอะ เเต่เราก็ต้องขอโทษยายเมียร์ยกใหญ่ เเละระวังหนอนภูติมากขึ้นไม่ให้มันไปกิน ของของคนอื่นอีกตั้งเเต่ตอนนั้น "เอาละทุกคนกลับไปก่อนนะ"ชั้นไล่ลูบทุกตัวก่อนทุกตัวจะมีหมอกก่อตัวขึ้น ก่อนหายไปกับหมอก "เเมลงภูติยังไม่หมดเเค่นี้ใช่ไหมล่ะ" เซล่าโบกมือลาพวกเเมลงที่หายไปกับหมอก "อือ มีอะไรอยากทดลองหน่อยน่ะ [สไลม์] " เเมลงเต่าทองสีฟ้าใสทั้งตัวจนมองทะลุได้ ขนาดตัวใหญ่เท่าหมา ปรากฎจากหมอกขึ้นมา "อ๊ะ เจ้านี้คือเเมลงที่เราให้กินสไลม์ตอนนั้นสินะ" เซล่าจิ้มเเมลงนั้นจนผิวจมลงไปก่อนจะเด้งคืนตัวเหมือนเดิมเมื่อเเรงกดหายไป "เเล้วความสามารถมันคืออะไรหรอ" "นั้นสินะ เหมือนจะเเปลงเป็นสิ่งที่เคยเห็นได้มั้ง [สไลม์] หอก " เเมลง [สไลม์] ยุบตัวเป็นของหนืดๆก่อนจะยืดตัวยาวเป็นหอกที่ชั้นใช้ซ้อมที่ให้เห็นที่บ้าน "เห เเล้วเรื่องความเเข็งละ" เซล่าลองยกขึ้นมาดูเเละเหวี่ยงไปมา "ชั้นก็อยากรู้เหมือนกัน งั้นเซล่าลองฟาดหอกกับหุ่นซ้อมเลย" "เข้าใจเเล้ว นี่เเน่ะ"เซล่าเหวี่ยงหอก [สไลม์] ใส่หุ่นตรงหน้า เเต่ก็ เเผละ เสียงเหมือนลูกโป่งน้ำเเตกที่ไม่เกินจริงนักเพราะหอกในมือเซล่าเเตกจนเสียรูปร่างเป็นของหนืดๆไปเเล้ว "ว้าย เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย" เซล่าพยายามโกยของหนืดนั้นขึ้น "น่าจะไม่เป็นไรนะ เเต่ก่อนเคยทำหนังสือหนักๆตกทับ จนตัวเเยกเลย เเต่ก็รวมกลับได้ใหม่นะ เเต่ก็อาจจะเจ็บก็ได้มั้ง" "โอ๋ๆ ขอโทษนะ" สักพักเเมลง [สไลม์] ก็คืนตัวเองเป็นเเมลงอีกครั้ง "เเปลว่าไม่ได้สินะ วิธีใช้เเบบนี้" "คงงั้นเเหละ" "มันอาจไม่ใช่ทักษะที่มันมีก็ได้มั้งเนี่ย" "นั้นสินะ เอ๊ะ หุ่นซ้อมหายไปไหน" ใช่ หุ่นซ้อมที่ปักอยู่กับพื้นอยู่ๆก็หายไปเเละเเทนที่ด้วยเเมลง [สไลม์] ตรงนั้น "อย่าบอกนะว่า... [สไลม์] เอาหุ่นซ้อมออกมาหน่อยสิ" เเมลงสไลม์เเปลงเป็นเเอ่งหนืดอีกครั้ง ก่อนจะมีส่วนหัวของหุ่นซ้อมโผล่มาจากของหนืดที่เเบนจากพื้นนิดเดียว พวกชั้นกับเซล่าช่วยกันดึงขึ้นมา จนออกมาทั้งหุ่นสำเร็จ "เอาของที่ใหญ่กว่าตัวขนาดนี้เอาเข้าไปได้ยังไงเนี่ย" "ทักษะพวกเก็บของหรอ" "ทักษะเเบบนั้นเป็นของพวกอุปกรณ์ไม่ใช่หรือไง" "นั้นสินะ เเต่คุณมาธาบอกว่าอุปกรณ์ที่มีทักษะส่วนใหญ่มีส่วนประกอบจากพวกมอนเตอร์ไม่ใช่หรอ" "เป็นงั้น..สินะ" "เดี๋ยวนะ ถ้างั้น [สไลม์] เอาของที่เก็บไว้ออกมาให้หมดเลยนะ" "เอ๊ะ" "ช่วงนี้ของใช้บ้านชั้น หายไปบ่อยๆน่ะสิ" ก็ว่าอยู่ของที่ใช้อยู่บ้างทีก็หายไปเฉยๆ เเละก็เป็นอย่างที่คิดในตัว [สไลม์] มีทั้งหอกที่ใช้ฝึกที่หายไป หนังสือหลายเล่ม ช้อนไม้ ส้อมไม้ ตะกร้าสาน เเละของอีกมากมาย ที่ไม่รู้ว่าไปเก็บไว้ส่วนไหนของตัว "เยอะมากเลยนะเนี่ย"เซล่าถึงกับปาดเหงื่อ มองดูของที่ดึงออกมาเป็นกอง "นั้นสินะ มีกระทั่งเก้าอี้ที่พังเเล้วกำลังจะทิ้งนี่ด้วย" ไม่รู้ว่าเก็บได้ขนาดไหนละเนี่ย เเต่ที่เเปลกใจสุดๆคือก้อนถ่านที่ยังสีเเดงร้อนเหมือนพึ่งไหม้ไม่นานนี่ "นี่ ชั้นคิดขึ้นได้ละ ถ้าเเมลงภูติมีทักษะตามของที่กิน ถ้ามันกินของที่มีธาตุเข้าไปจะเป็นยังไงนะ" เซล่าพูดขึ้นพร้อมชี้ไปที่ก้อนถ่านที่เเดงร้อน "ธาตุหรอ" "ใช่ ให้กินดินที่เป็นธาตุดิน กินน้ำของธาตุน้ำ จะเป็นยังไงนะ เเล้วถ่านร้อนนี่เเทนธาตุไฟได้ไหมนะ" ก็จริงเราไม่เคยให้หนอนภูติกินของพวกนี้เลย เพราะยึดติดว่ามันกินได้เเต่ของที่เเมลงที่เรารู้จักน่าจะกิน เเต่ถ่านไฟนี่นะ ไม่ลองก็ไม่รู้สินะ ชั้นเรียกหนอนภูติตัวหนึ่งออกมา เเละลองวางใกล้ๆก้อนถ่านนั้น กลายเป็นว่ามันกินเข้าไปใหญ่เลย สถานการณ์เหมือนตอนที่หนอนไปกินมีดของยายเมียร์เลย ดูเหมือนเราต้องไม่ยึดติดกับโลกเก่าเราเกินไปสินะ "นี่ รีน หนอนมันมีลักษณะเปลี่ยนไปเเล้ว" "เอ๊ะ" หนอนภูติเปลี่ยนสภาพเหมือนก้อนถ่านสะเก็ตขาวเเข็งๆ ที่หุ้มเนื้อในสีเเดงร้อนภายใน "ดักเเด้ หรอ?" เป็นครั้งเเรกที่เราเห็นอะไรเเบบนี้ เเมลงภูติที่เราเห็นต่างมีการเปลี่ยนเเปลงที่ต่างกันทั้ง ลอกคราบ เปลี่ยนโครงสร้างกระทันหันเลยก็มี เเต่การเป็นดักเเด้นี่เห็นไม่กี่ครั้งเลยนะเนี่ย อยากรู้จัง ว่าจะเปลี่ยนเป็นตัวยังไง ขณะที่ชั้นลุ้นกับดักเเด้อยู่นั้น อันเน็ท ราชินีภูติก็ปรากฎตัวขึ้น "เอ๊ะ อันเน็ท" "รีน เด็กคนนี้ดูเหมือนต้องใช้เวลาน่ะ" อันเน็ท บินลงไปหาดักเเด้ก่อนพูดขึ้น "งั้นเหรอ" เป็นครั้งเเรกเลยที่มีการเปลี่ยนเเปลงที่นานขนาดนี้ "รีน คุยกับใครหรอ เเล้วเเมลง..เด็กคนนี้คือใครละนั้น" เซล่าดึงเเขนชั้นนิดๆเหมือนอยากให้อธิบาย "อ๋อ เธอคือ ราชินีภูติ เอ่อ หมายถึงเป็น ภูติที่ให้กำเนิดหนอนภูติของชั้นเอง เธอบอกว่าเด็กคนนี้ต้องใช้เวลาในการเปลี่ยนเเปลงตัวเองน่ะ" ชั้นว่าโดยมี อันเน็ทที่อุ้มดักเเด้นั้นขึ้นมาพยักหน้าทักทายเซล่า ก่อนบินเข้าหมอกที่เธอสร้างขึ้นเเละหายไป ก่อนจะได้พูดคุยกันต่อ เราก็สังเกตว่าเวลาล่วงเลยมาเป็นเวลาตอนเย็นเเล้ว ชั้นกับเซล่าตกลงกันว่าวันนี้น่าจะได้เเค่นี้ เลยออกมาจากลานฝึก ไปทักทายคุณมาธาก่อนเเยกตัวออกมา "หลังฝึกกับพ่อของรีน ก็ไปอาบน้ำกันไหม" "อืมเอาสิ" ในตอนที่เราเดินไปถึงหน้าบ้านของชั้นเเต่กลับไม่เห็นพ่อที่น่าจะรออยู่ กลับเป็นเเม่ชั้นที่เดินออกมาทักทายเเทน "อ้าว หนูเซล่าฟีมสวัสดีจ๊ะ" "สวัสดีคะ คุณมาเรีย" "เอ่อ พ่อไปไหนเเล้วหรอคะ" "อ๋อ เมื้อกี้มีพวกมา เรียกให้ไปช่วยที่ไร่อีกรอบน่ะ น่าจะกลับดึกเลยละนะ" "งั้นมากินข้าวด้วยกันไหมจ๊ะเซล่าฟีม"เเม่หันไปชวนเซล่า เเต่ไม่ทันที่เธอจะตอบปฎิเสธท้องเธอก็ร้องขึ้นเสียงดังจนได้ยินกันทั่ว "อะคะ รบกวนด้วยคะ"เซล่าตอบด้วยหน้าเเดงซ่าน พวกเรานั่งกินอาหารกันจนอิ่มเเละหยิบชุดที่ใช้เปลี่ยนมุ่งหน้าไปที่เเม่น้ำกลางป่าเพื่อล้างเหงื่อไคร้จากทั้งวันที่ยาวนานนี้... ------------------------------------ สวัสดีครับผม นายที ครับ ตอนนี้ทั้งตอนหมดไปกับการอวดเหล่าน้องเเมลงภูติทั้งตอนเลย55 ซึ่งเเน่นอนว่ายังมีอีกเยอะจนเล่าไม่หมดเเน่ เลยหยิบมาเเค่ตัวที่น่าจะสำคัญ ยังไงก็ฝากคอมเมนต์ กดหัวใจ กดเข้าชั้น เป็นกำลังใจให้ผมกันต่อไปนะครับ เจอกันตอนหน้าครับ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more