Chapter 2
2022 Words
" ไม่ได้นินทา แต่กูกำลังด่ามึงเลย"
"ด่าผมเรื่องอะไรครับ แม่ครับ พ่อไม่มีเหตุผลเลยนะครับแม่"
"ไม่ต้องมาฟ้องเมียกูหรอก คอยดูเหอะ ไม่นานหรอก มึงต้องมาร้องขอความช่วยเหลือจากกูนี่ พ่อครับ เมียผมหาย" เบย์เอ่ย
"ผมมีเมียที่ไหนละครับ"
"เดี๋ยวก็มี คนเราจะเลวยังไงถึงจุดนึงก็จะเจอกับคนที่ทำให้มองผู้หญิงคนอื่นไม่ได้ แล้วถ้ามึงเหมือนกู ก็รอเถอะ มองเห็นค่าตอนเขาไม่อยู่แล้วแล้ว"
"ผมไม่เป็นหรอกครับ เพราะผมไม่ชอบอยู่กับผู้หญิงคนเดียว ผมเบื่อ" บาร์เอ่ย
"มึงนี่มัน!" เบย์เอ่ย
ครืด ครืด โทรศัพท์ของเบย์ดังขึ้น ปรากฏว่าเป็นภีมเพื่อนสนิทโทรมา วันนี้เขามีนัดกันเพราะชานนเพื่อนสนิทอีกคนเพิ่งเดินทางกลับมาจากยุโรป จึงมีนัดดื่ม
(ว่าไงไอ้ภีม)
(..................)
(อ้าวเหรอ แล้วหลานเป็นยังไงบ้าง)
(.................)
(เออๆ เอาไว้หลานหายก่อนแล้วกัน มึงไม่ต้องห่วง)
เบย์วางสายทำเอาเรมี่ที่ค่อนข้างสนิทกับลูกสาวของภีมมากจึงเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง
"หลานเป็นอะไรเหรอค่ะพี่เบย์"
"เห็นไอ้ภีมบอกไม่สบายไม่ต้องห่วง วันนี้เลยมาตามนัดไม่ได้" เบย์เอ่ย
บาร์ที่นั่งฟังเงียบๆแล้วกินมื้อค่ำก็ไม่ได้เอ่ยถามหรืออกความเห็นใดๆ เมื่อจบมื้อค่ำ เขาก็ขับรถออกจากบ้านเพื่อไปคอนโดของตัวเอง
กระทั่งผ่านมากว่าหนึ่งอาทิตย์ วันนี้เป็นวันเกิดของบาร์ ซึ่งด้วยความวัยรุ่นของพ่อแม่ งานวันเกิดจึงสังสรรค์กันที่คลับ เมื่อเบย์เองก็ไม่ได้มีความแก่หรืออะไรแม้แต่น้อย เขาเหมือนพี่ชายของบาร์เสียด้วยซ้ำ เมื่อพ่อคอดื่ม สายเที่ยว เจอกับลูกชายสายเดียวกัน มันจึงไม่แปลกที่ภาพเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้น
NCLUB
"สวัสดีครับอา" บาร์เอ่ยทักภีมที่เดินเข้ามาพร้อมกับของขวัญติดมือเล็กๆน้อยๆเป็นเช็คเงินสดกว่า2ล้านบาทส่งให้หลานชายอย่างบาร์
"สุขสันต์วันเกิดนะไอ้หลานชาย"
"ขอบคุณครับอา"
"2ล้าน ทุ่มทุนสร้างกับลูกกูจริงๆ" เบย์เอ่ย
"กูเป็นชู้เมียมึงลืมหรือไงไอ้เบย์ บาร์มันอาจจะลูกกูก็ได้มั้ง" ภีมเอ่ยแซวปมที่ทำให้ทั้งคู่เคยถึงขั้นเลิกคบกันมาก่อน
"ไอ้สัสภีม มึงไม่ต้องขุดคุ้ยเลยไอ้เวร ไปๆไปดื่ม แล้วนี่ลลิสไม่มาด้วยหรือไง" เบย์เอ่ยถาม
"มา เข้าห้องน้ำอยู่"
"เฮ้ย ปล่อยไปเองได้ยังไง บาร์ มึงไปดูน้องซิ มันอันตราย" เบย์เอ่ยก่อนเบิกตากว้างเมื่อเห็นท่าทางของบาร์ที่อิดออด
"ครับ"
บาร์เดินตรงมาที่ห้องน้ำหญิงเพื่อยืนรอลลิส ไม่นานหญิงสาวใบหน้าหวานก้เดินออกมาก เมื่อเห็นบาร์เธอก็รีบหลบสายตาทันที
"จะไปไหน ฉันมายืนรอเธออยู่นะ!" บาร์เอ่ย
"พี่มายืนรอหนูทำไมคะ"
"ถ้าพ่อไม่สั่งก็ไม่มาหรอก"
"................."
"แล้วนี่แต่งตัวแปลกตามากนะ ปกติมาบ่อยเหรอ" บาร์เอ่ย
"ไม่ค่ะ หนูไม่เคยมาหรอกค่ะ"
"บางทีฉันว่าเธอก็ทำตัวใสซื่อไปนิดนะ เข้าหาฉันถึงที่บ้านบ่อยๆแต่จะบอกว่าไม่เคยมาดื่มที่ผับ มันไม่ดูขัดไปหน่อยเหรอ" บาร์เอ่ยเมื่อวันนี้เขาเห็นลลิสที่ปกติจะแต่งตัวหวานๆเรียบร้อย ซึ่งวันนี้เธอใส่กระโปรงค่อนข้างสั้น เสื้อค่อนข้างบางมาก
"หนูขอตัวนะคะ"
"เธอเดินไปก่อนพ่อก็ด่าฉันน่ะซิ มานี่!"
"พี่บาร์ หนูเจ็บ"
บาร์กระชากแขนลลิสเต็มแรงเพื่อให้เดินตามเขา แต่เสียงร้องของเธอทำให้เขาค่อนข้างตกใจเพราะไม่ได้คิดว่าดึงเธอแรงอะไร
"ฉันไม่ได้ดึงเธอแรงสักหน่อย"
"............"
"ลลิสที่ไม่ได้ตอบอะไรได้แต่เดินนำหน้าบาร์ไปทั้งที่ใช้มืออีกข้างจับแขนของตัวเองไปตลอดทางจนกระทั่งนั่นลงที่โต๊ะที่ภีมผู้เป็นพ่อนั่งอยู่กับทุกคน
"เป็นอะไรลูก ไหนพ่อดูซิ"
สองคนพ่อลูก ภีมและลลิสที่นั่งดุแขนกันเงียบๆสองคน แต่สายตาของบาร์ที่นั่งตรงข้ามกลับลอบมองเพราะเมื่อกี้เธอเพิ่งกลับมากับเขา แต่ชายหนุ่มกลับต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นรอยช้ำที่ข้อพับแขนของลลิสที่ใส่เสื้อที่คลุมแขนเป็นผ้าตาข่ายบางมากๆสีดำ ทำให้พอเห็นเนื้อหนังด้านใน แต่มาเห็นชัดตอนที่เธอเปิดแขนเสื้อ
"เจ็บมั้ยลูก"
"หนูไม่เป็นไรค่ะพ่อภีม มันใกล้หายแล้ว" ลลิสเอ่ย
"เดี๋ยวพี่ให้ลุงการ์ดขับรถพากลับบ้านดีกว่ามั้ย"
"เดี๋ยวอีกสักพักก่อนก็ได้ค่ะ กลับเลยมันน่าเกลียด...'
บาร์ที่เลิกมองหลังจากที่ทั้งคู่คุยกันเสร็จ ก่อนจะยกแก้วเหล้าแล้วลุกจากโต๊ะพ่อแม่ไปหาเพื่อนที่โต๊ะถัดไป
"ไอ้บาร์ สาวน้อยคนนั้นใครวะ" เพื่อนคนนึงเอ่ย
"ลูกอาภีม เพื่อนสนิทพ่อกู"
"น่ารักชิบ มึงกินน้องเขาหรือยัง" เพื่อนเอ่ย
"กินส้นตีนอะไร กูไม่ได้สนใจสักหน่อย" บาร์เอ่ย
"ไม่สนใจหรือไม่กล้ากันแน่วะ ปอดแหกชิบ น่ารักขนาดนี้ไม่มีทางพลาดมือมึงแน่ๆ" เพื่อนสนิทเอ่ย
"กูไม่ได้กลัว"
"กูพนันกับมึง5ล้าน ถ้าควงน้องคนนี้ไปเที่ยวในฐานะแฟนกับพวกเราเดือนหน้าได้" เพื่อนสนิทเอ่ย
"แล้วทำไมกูต้องคบ??"
"เพราะกูท้าพนันมึงไง จบพนันแล้วจะเลิกก็เรื่องของมึงดิ"
บาร์ที่ยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกก่อนมองไปที่ลลิสที่นั่งดื่มแต่น้ำผลไม้ไม่ห่างภีมผู้เป็นพ่อ เธอหัวอ่อน ไม่ค่อยทันคน เรื่องพนันแค่นี้ไม่ใช่เรื่องยากสักนิด เพราะเขารู้ดีว่าลลิสเองก็คงมีใจให้เขาเช่นกัน
"ไม่กล้าก็ไม่..."
"กูขอเงินสดนะ ไม่เอาเช็ค!" บาร์เอ่ย
บาร์เอ่ยจบก่อนกระดกเหล้าเข้าปากแล้วเดินกลับโต๊ะของพ่อและแม่ไป ในหัวสมองของเขาตอนนี้จะทำยังไงให้คุยกับลลิสดีๆ ก่อนหน้านี้ไม่ค่อยได้คุยดีๆมากนัก ทั้งที่ลลิสไม่เคยเถียงอะไรเขา
"อาครับ ไม่ให้น้องดื่มเหรอครับ" บาร์เอ่ยกับภีม
"น้องเพิ่งหายป่วย อาไม่อยากให้ดื่ม อีกอย่างน้องเองก็ยังเด็ก"
"แต่หัดไว้ก็ดีนะครับ เวลาไปเที่ยวกับเพื่อนจะได้ไม่ถูกมอมเหล้าง่ายๆ" บาร์เอ่ย
"ไอ้บาร์พูดมาก็มีเหตุผลนะไอ้ภีม เมื่อก่อนมึงชอบมากมุกมอมเหล้า ไม่ห่วงลูกหรือไงวะ" เบย์เอ่ย
"ไอ้เบย์ ไอ้เวรนี่! หนูอยากลองมั้ย แต่พ่อให้ลองนิดเดียวนะ หนูยังไม่หายดี"
"อาไม่ต้องห่วง ให้น้องมาดื่มกับผมก็ได้ ผมดูแลน้องเองครับ" บาร์เอ่ย
"งั้นอาฝากน้องด้วยนะบาร์"
"ครับอา"
บาร์พาลลิสเดินออกมานั่งโต๊ะกับเขาและเพื่อนๆ ลลิสดูเกร็งเอามากๆโดยไม่ยอมเงยหน้าแม้แต่น้อย
"แนะนำหน่อยไอ้บาร์" เพื่อนคนนึงเอ่ย
"นี่น้องลลิส พวกนี้เพื่อนฉัน" บาร์เอ่ย
"สวัสดีค่ะ" ลลิสเอ่ย
"สวัสดีครับ น้องลลิสมีแฟนหรือยังครับ หัวใจพี่ว่างมากอยากมีคนดูแลครับ"
"แดกตีนกูมั้ย คนนี้ว่าที่เมียกู"
ลลิสเงยหน้าก่อนมองบาร์ที่ยกแก้วดื่มอย่างไม่รุ้สึกรู้สาอะไรสักนิดกับคำพูดที่พุดออกมาเมื่อกี้ ว่าที่เมียอะไรกัน ปกติเขามองเธออย่างกับแมลงสาป รีบเดินหนีด้วยซ้ำ วันนี้อะไรเขาสิงกันนะ
"ดื่มน้อยๆหน่อย เดี๋ยวเมา" บาณ์เอ่ยก่อนจะคว้าแก้วในมือที่ลลิสถืออยู่วางลงบนโต๊ะ เมื่อดูท่าทางเธอจะเขินเลยยกแก้วขึ้นดื่มไม่หยุด
"ค่ะ"
วันเกิดบาร์ในคืนนั้นดำเนินต่อจนเริ่มดึก ลลิสก็ขอภีมผู้เป็นพ่อกลับบ้านก่อนอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ แต่ก่อนกลับเธอเหมือนมีบางอย่างจะพูดกับบาร์
"ในกระเป๋ามีอะไรอยู่หรือเปล่า" บาร์เอ่ย
"หนูมี...เอ่อ...ของขวัญจะให้พี่ แต่กลัวพี่ไม่อยากได้..เลยไม่กล้าให้ หนูจะกลับแล้วด้วยค่ะ"
"รอแปป อาภีมครับ พอดีน้องจะกลับบ้าน ผมขอไปส่งได้มั้ยครับ พอดีน้องมีของขวัญจะให้ผม" บาร์เอ่ย
"ไอ้บาร์ มึงจะทำอะไรลูกสาวเขา เดี๋ยวไอ้คนพ่อมันเอากูตายนะ" เบย์ผู้เป็นพ่อของบาร์เอ่ย
"ผมก้แค่จะไปส่งน้อง พ่อคิดอะไร"
"มึงมันเหมือนกูไง กูระแวง"
"ได้ ไปส่งน้องถึงบ้านแล้วบอกอาด้วยแล้วกัน เดี๋ยวเกิดอะไรขึ้นอาจะเป่ากระบานไอ้เบย์คนแรกเลย" ภีมเอ่ย
"ครับอา"
"ไอ้ภีม มึงกล้าทำกูหรือไง"
"ตอนน้องฝรั่งน้อยมึงยังกล้าซ้อมกูเลยไอ้เพื่อนเวร" ทั้งหมดคุยกันอย่างสนุกสนาน
บาร์ที่พาลลิสออกจากคลับหลังจากเป่าเค้กวันเกิด เมื่อขึ้นรถลลิสก็เอาแต่นั่งเงียบก้มหน้าก้มตาไม่หยุด
"ลิส"
"คะ..ค่ะพี่บาร์"
"ไหนของขวัญ?"
ลลิสค่อยๆหยิบของขวัญกล่องเล็กออกมาก่อนจะเอ่ยคำอวยพรตามประสาของเธอแล้วยื่นมันให้กับบาร์ ซึ่งเขาไม่ได้แกะมันตอนนั้น แต่เลือกจะขับรถพาเธอกลับบ้านในทันที
หญิงสาวที่ลอบมองชายหนุ่มเป็นระยะตลอดทางที่นั่งรถ โทรศัพท์ของบาร์ก็ดังขึ้นอยู่บ่อยครั้งซึ่งเป็นเบอร์ที่ไม่มีชื่อบ้าง มีชื่อบ้าง แต่เขากลับไม่รับมันสักสาย
ไม่นานรถคันหรูก็แล่นมาจนถึงบ้านหลังใหญ่ ลลิสที่เดินลงจากรถก่อนที่บาร์จะเดินตามลงมา เธอเอ่ยขอบคุณก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าบ้าน
"เดี๋ยว"
"คะ?"
"ฝันดีนะ จุ๊บ"
ลลิสที่เบิกตากว้างเนื้อตัวสั่นเทาเพราะตกใจ เมื่อจู่ๆบาร์ก็จูบลงบนแก้มของเธอก่อนเอ่ยฝันดี ทั้งที่เมื่อก่อนคุยกับเธอไม่ค่อยเกินสามประโยคด้วยซ้ำไป
"ฝะ...ฝันดีค่ะ"
"พรุ่งนี้ไปโรงเรียนหรือเปล่า"
"ไปค่ะ หนูมีงานอำลาที่โรงเรียน" ลลิสเอ่ย
"เดี๋ยวเช้าฉันมารับ ไม่ต้องไปก่อนล่ะ" บาร์เอ่ยด้วยท่าทางที่ดุแข็งๆไปสักหน่อย
"มารับหนูเหรอคะ? หนูให้คนขับรถไปส่งได้ค่ะ ไม่อยากรบกวนพี่"
"ให้รอก็รอเถอะ ถ้าพรุ่งนี้เช้ามาไม่เจอ จะไม่โดนแค่หอมแก้มนะ"
พูดจบบาร์ก็กดยิ้มก่อนเดินกลับขึ้นรถแล้วขับออกไป ปล่อยลลิสที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้นเพราะยังตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"อะ..อะไรของเขากัน"
คืนนั้นลลิสนอนแทบไม่หลับเพราะยังตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น มันเกิดขึ้นเร็วมาก อะไรทำให้บาร์จู่ๆก็หันมาสนใจเธอกันนะ
สังเวียนสุนัข
ชายหนุ่มที่ออกจากคลับหลังจบงานวันเกิดในเวลาตีสองกว่า เขามาที่เก่าที่ๆมาเกือบจะทุกวัน ทั้งๆที่เพิ่งดื่มเหล้ามาจากวันเกิด แต่กลับมาดื่มต่อที่สังเวียนนี่ พร้อมกับนักดูการต่อสู้บ้าเลือดตรงหน้าอย่าซะอกซะใจเป็นอย่างมาก
"พี่บาร์ วันนี้วันเกิดพี่เหรอคะ"
"อืม มีอะไร"
เสียงของอิ้งที่เดินเข้ามาหา เมื่อเธอเริ่มมาที่นี่พร้อมพี่ชายเธอทุกวัน ทั้งๆที่พี่ชายเธอกับบาร์ดูจะไม่ถูกกันด้วยซ้ำ แต่พี่ชายเธอที่ไม่ได้สนใจน้องสาวสักนิด ก็ไม่ได้เอะใจอะไรเรื่องที่อิ้งมานอนกับบาร์หลังจากวันนั้น
- Writer
