Chapter 1
2865 Words
บาร์
ลลิส
สวัสดีนักอ่านทุกๆท่าน นิยายเรื่องนี้เป็นอีกเล่มที่ไรส์ตั้งใจทำ และมีความหลงรักในตัวละคร อยากให้นักอ่านทุกๆท่านอ่านเพื่อความสนุก และเหตุการณ์ สถานที่ และสิ่งต่างๆในเรื่องเป็นเพียงสิ่งที่ไรส์สร้างขึ้นมาใส่ในนิยายเพื่ออรรถรสเท่านั้น นิยายติดเรท 18+ ขอให้นักอ่านทุกท่าน อ่านอย่างใช้วิจารณญาณนะคะ
ขอบคุณทุกๆการสนับสนุน และไม่ทำการคัดลอกดัดแปลงอย่างละเมิดลิขสิทธิ์ ขอให้สนุกเพลิดเพลินกับเนื้อเรื่องนะคะ
MaNIE-STORY
Writer.
-BET ON FIRE
เสียงอึกทึกครึกโครมของสนามที่มีผู้คนมากมาย ตรงกลางเวทีเป็นสังเวียนที่ไม่ใช่สังเวียนมวยทั่วๆไป รอบเวทีมีลูกกรงเหล็กเกลียวใหญ่ล้อมรอบ มีทางออกเพียงทางเดียว และเมื่อนักแข่งลงสนาม ประตูจะถูกล้อคจากด้านนอกทันทีจนกว่าเกมส์นั้นๆจะจบ บรรยากาศที่มีแต่ความมืดครึ่มเสียงเชียร์โฮลั่นรอบสนาม เกมส์การแข่งขันนี้เดิมพันด้วยเงินมหาศาลและชีวิต
ชายหนุ่มหน้าหล่อที่สวมหมวกแกล็บสีดำสนิท กระตุกยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นการต่อสู้ที่ดุเดือด เลือดสีแดงสดถูกสาดกระเซ็นไปทั่วพื้นสนาม เมื่ออีกฝ่ายอยากชนะ ต้องลมอีกฝ่ายให้ได้ ด้วยความตาย
"ไอ้บาร์ นี่เหรอที่ๆมึงชอบมา น่าขนลุกชิบหาย" ชีค เพื่อนสนิทเอ่ยขึ้น เมื่อเขาอยากรู้ว่าเวลาที่บาร์หายไป เขาชอบมาอยู่ในที่แบบไหน
"อืม มึงมองดิ แม่งโคตรมันส์" บาร์เอ่ย
"นี่มันสังเวียนอะไรวะ"
"สังเวียนสุนัข!"
"ไอ้เวร เรียกซะเหยียบมนุษย์เลย"
"กูไม่ได้เป็นคนตั้งสักหน่อย"
บาร์ที่ยืนกดยิ้มมุมปากมองการต่อสู้ที่ชีคเพื่อนสนิทมองบ้างไม่มองบ้าง เพราะในสังเวียน คนที่ต่อสู้กัน มีอีกฝ่ายกำลังจะตายด้วยความอ่อนแอ ไม่นานการต่อสู้ก็จบลง พร้อมศพของผู้อ่อนแอที่แพ้คาสังเวียน บาร์ที่เดิมพันอีกฝ่าย ได้เม็ดเงินจำนวนมาก ซึ่งนั่นเขาไม่ได้สนใจสักนิด เพียงแค่นี่คือความชอบของเขาเท่านั้น บาร์ไม่ได้สนใจเงินเดิมพันแต่อย่างใด
"ไง แพ้แล้วถูกมั้ย" บาร์เอ่ยขึ้น
"หึ!"
"เฮีย หนูไม่ไปนะ อย่าทำหนูเลย" สาวน้อยที่มากับชายตรงหน้าเอ่ยขอร้องขึ้น
"กูแพ้พนันมันแล้ว กูผิดคำพูดไม่ได้ มึงจะเก็บซิงไว้ขึ้นรางวัลหรือไง ไป!!" ชายคนดังกล่าวเอ่ย
"ไม่เอานะ!!!"
บาร์กดยิ้มอย่างเยือกเย็น เขากับชายคนดังกล่าวพนันกันด้วยเงินและน้องสาวของอีกฝ่าย หากแพ้ ฝ่ายนั้นต้องให้น้องสาวกับบาร์ หากบาร์แพ้เขาจะเสียเงิน5ล้านทันที ซึ่งบาร์ชนะ
คอนโดบาร์
"อึก!! อ๊างงงงง เบาๆ หนูเจ็บ อ๊ะ!!! อย่าทำอีกเลย ไม่ไหวแล้ว"
เสียงร้องขอชีวิตของหญิงสาวที่กำลังถูกบาร์อัดกระแทกลำท่อนพร้อมเกาะป้องกันโดยไม่ได้คำนึงว่าเธอไม่เคยมีเรื่องอย่างว่าหรือไม่ เขาสนใจแค่เพียงไปถึงฝั่งฝัน โดยที่หญิงสาวตัวเล้กกำลังเจ็บปวดทรมานจากการฉีกขาดรุนแรง
"อ๊า!!!!"
เมื่อเสร็จความไคร่นานนับสองชั่วโมงในเวลา6โมงเช้า เขาพาเธอคนนั้นที่นั่งร้องไห้ตัวสั่นไปส่งที่หน้าบ้านของพี่ชายที่แพ้พนันเธอ ก่อนกดยิ้มอย่างผู้ชนะโดยที่อีกฝ่ายเห็นสภาพน้องสาวแล้วได้แต่กัดฟัน
บ้านเบย์
ชายหนุ่มกลัมาที่บ้านในตอนเช้าตรู่ ก่อนจะชะงักฝีเท้าเมื่อเจอใครบางคนเขา เขากรอกตาก่อนจะเดินเลี่ยงไปแต่กลับถูกทักขึ้น
"พี่บาร์ ตื่นเช้าจังเลยค่ะ" ลลิสลูกสาวของภีมเพื่อนสนิทของเบย์ผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้น
ลลิสเป็นสาวน้อยแสนหวานค่อนข้างอ่อนต่อโลกแม้จะมีพ่อผู้ช่ำชองโลกมากแบบภีมก็ตาม สมัยหนุ่มๆภีมกับเบย์ถือเป็นตัวสำคัญเรื่องการเที่ยว ระเริงเซ็กส์แบบจัดเต็ม แต่พอมีครอบครัวมีลูกสาว เขากลับดูแลราวกับไข่ในหิน
"ไม่ได้เพิ่งตื่น แต่ยังไม่ได้นอน"
"พักผ่อนเยอะๆนะคะ มันดีต่อสุขภาพพี่"ลลิสเอ่ย
"บ่นกว่าแม่ฉันซะอีก" บาร์เอ่ยอย่างเซ็งๆ
"หนูแค่เป็นห่วง...งั้นหนูขอตัวนะคะ"
ลลิสในชุดนักเรียนเดินออกจากบ้านไปขึ้นรถที่มีคนขับรถของบ้านเธอรออยู่ บาร์มองนิ่งๆก่อนเดินกลับเข้าบ้าน
"อ้าวลูกชายแม่ ทำไมกลับเช้าเลยละลูก"
"ฟ่อดดดดด ยุ่งๆครับแม่"
"น้องเอาขนมมาฝาก เดี๋ยวแม่เอาไปให้ที่ห้องนะ บาร์ไปอาบน้ำก่อนเถอะลูก"
บาร์มองกล่องขนมในมือของผู้เป็นแม่นิ่งๆก่อนเดินขึ้นห้องไปแบบนั้น
ชายหนุ่มอาบน้ำจนกระทั่งรูhสึกสบายตัว ก่อนจะเดินออกมาเข้าห้องนอนเพื่อหวังจะพักสายตาก่อนที่จะมีงานต้องทำในช่วงบ่าย แต่ขาแกร่งต้องชะงักเมื่อเห็นจานขนมที่ผู้เป็นแม่ยกมาไว้ให้ มันคงเป็นขนมฝีมือลลิสที่พูดถึงก่อนที่เขาจะขึ้นห้องนอนมา
ในช่วงเย็น บาร์ขับรถออกจากบ้านเพื่อไปหาบรีสผู้เป็นปู่ วันนี้เขามีนัดคุยงานก่อนที่ในช่วงดึกจะมีนัดที่ประจำ เมื่อมาถึงบ้านหลังใหญ่ชายหนุ่มก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหาเฌอผู้เป็นย่าที่สุดแสนจะใจดี
"คุณย่าครับ คิดถึงจังเลยครับ" บาร์เอ่ย
"คิดถึงย่าแต่หมู่นี้บาร์ไม่ค่อยมาหาย่าเลยนะ" เฌอผู้เป็นย่าเอ่ย
"งานยุ่งครับย่า แต่ผมคิดถึงย่าจริงๆนะครับ"
"ปู่รออยู่ในห้อง มานี่ทำไมไม่พาบีนี่มาหาย่าด้วยละลูก"
"ปล่อยมันไปเถอะครับย่า กำลังเล่นของใหญ่อยู่" บาร์เอ่ย
"เราก็ไปว่าพี่เขา ไปลูกไป ปู่กำลังรออยู่ลูก"
สองคนปู่หลานนั่งคุยกันสักพัก ก่อนที่ประโยคคำถามของบรีสผู้เป็นปู่ก็เอ่ยถามบางอย่างขึ้น
"เห็นพ่อมึงบอกว่า มีสาวไปส่งขนมให้ที่บ้านบ่อยๆเหรอ" บรีสเอ่ย
"ลูกสาวเพื่อนพ่อครับ ไม่มีอะไร" บาร์เอ่ย
"แค่นั้น?"
"ครับ ผมไม่สนใจเธออยู่แล้วครับ ยังเด็กอยู่เลยครับ"
"ให้มันจริง แต่ถ้าไม่สนก็ไม่ใช่ไปพูดทำร้ายจิตใจเขาละ ถ้าเขาไม่ได้วุ่นวายอะไรกับมึง" บรีสเอ่ย
"ครับปู่"
บาร์ออกจากบ้านของบรีสผู้เป็นปู่หลังจากจบมื้อค่ำ เขาตรงไปยังสังเวียนลับที่เขาไปเป็นประจำ วันนี้มีนัดสำคัญที่ดูจะเร้าใจไม่น้อย เมื่อฝ่ายนึงคือน้องชายคนสำคัญของอริเขา อีกฝ่ายเป็นนักมวยอาชีพเก่าที่ผันตัวเองมาสู่สังเวียนเถื่อน
"พี่บาร์..."
เสียงใสๆของหญิงสาวคนนึงเอ่ยขึ้น ทำเอาบาร์ที่กำลังเดินเข้าไปชะงักแล้วค่อยๆหันกลับมามองช้าๆ เขาเอียงคอขมวดคิ้วก่อนจะเอ่ยขึ้น
"มีอะไรกับฉัน?"
"คือ...ขอไลน์พี่ได้มั้ยคะ?" หญิงสาวเอ่ย
"ทำไมฉันต้องให้" บาร์เอ่ย
"เมื่อคืน...."
"เมื่อคืน? อ่อ ผู้หญิงที่เอากับฉันเมื่อคืนซินะ โทษที ฉันจำไม่ได้" บาร์เอ่ย
"จำไม่ได้? พี่ลืมได้ยังไงคะ เราเพิ่ง...."
"ฉันไม่ค่อยจำหน้าคู่นอนเท่าไหร่ บางทีมองหน้าแค่ตอนเอา พอเสร็จฉันก็ไม่ได้สนใจ และฉันไม่ค่อยเอาใครซ้ำ อ่อ! เมื่อคืนเธอเวอร์จิ้นซินะ ถือว่าได้นะ ก็ดี" บาร์เอ่ยอย่างไม่สนใจอะไรนัก ทำเอาหญิงสาวถอดสีหน้าเมื่อได้ยินคำพูดไร้เยื่อใย
"ทำไมพี่..."
"ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้ ถ้าเธอติดใจอยากให้ฉันเอาอีก ไว้ฉันจะคิดดูอีกรอบแล้วกัน"
พูดจบบาร์ก็เดินออกไป หญิงสาวน้ำตาซึมเมื่อเขาคือชายคนแรกที่เธอมอบความบริสุทธิ์ให้ แม้ว่ามันจะดูเป็นการไม่เต็มใจแต่แรกก็ตาม ร่างกายเธอยังร้าวระบมเพราะเซ็กส์รุนแรงของเขาเมื่อคืนทำเอาไข้ขึ้นทั้งวัน แต่เพราะอยากเจอหน้าเขาเธอจึงฝืนร่างกายมา
"ไอ้บาร์ ทำไมวันนี้มึงมาช้า" ชายผู้ดูแลสังเวียนที่บาร์สนิทเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นบาร์เพิ่งเข้ามานั่งพร้อมแก้วเหล้า
"พอดีมีธุระเฮีย ว่าแต่วันนี้เดิมพันเยอะมั้ยเฮีย" บาร์เอ่ย
"ถ้าอยากเล่นก็สิบล้าน คู่นี้เด็ดกูบอกเลย"
"เอาซิ ผมไม่มีปัญหา ขอแค่ให้มันสู้กันถึงใจหน่อย ตายง่ายๆมันไม่สนุกว่ะเฮีย" บาร์เอ่ย
"มึงนี่มันได้จริงๆ สาดิสม์ชิบ ไม่อยากจะคิดว่ามีเมียมึงจะสาดิสม์กับเมียแค่ไหนวะ"
"เป็นเมียผมก็ต้องรับให้ได้ แต่ผมบอกเลยว่าชาตินี้ผมไม่มีเมียเป็นตัวเป็นตนหรอกเฮีย ผมขี้เบื่อ" บาร์เอ่ย
"มึงนี่แม่งแน่จริง เอาผู้หญิงให้ครบแสนคนก่อนค่อยตายนะไอ้ห่า"
"เดี๋ยวก็ครบ เพราะผมไม่เอาใครซ้ำ" บาร์เอ่ย
ในขณะที่สังเวียนสุนัขที่ใครๆเรียกกำลังเริ่มการต่อสู้ โทรศัพท์ของชายหนุ่มก็ดังขึ้นเมื่อมันมีสายโทรเข้า
(ฮัลโหล)
(พี่บาร์ค่ะ ลิสเองค่ะ) สายที่โทรเขาคือสาวน้อยลลิส
(มีอะไร)
(ทานขนมหรือยังคะ ใช้ได้มั้ยคะ) ลลิสเอ่ย
(ไม่รู้ซิ ไม่ได้กิน ฉันไม่กินขนมหวาน วันหลังไม่ต้องเอามา ขี้เกียจเอาให้เด็กๆที่บ้าน แล้วอีกอย่าง ไม่จำเป็นไม่ต้องมาบ้านฉันบ่อยๆ)
(เหรอคะ...ขอโทษค่ะที่รบกวน..หนูจะพยายามไม่ไป)
(แค่นี้ใช่มั้ย)
(ค่ะ)
ทางฝั่งหญิงสาวที่กำลังทำขนมเพราะว่าเช้าวันพรุ่งนี้ เธอจะเอาไปฝากบาร์ที่บ้าน ลลิสเป็นสาวหวานที่ชอบทำขนม เธอมักจะทำนั่นนี่ไปฝากบ้านบาร์เสมอ แต่วันนี้เมื่อได้ยินปลายสายเอ่ยแบบนั้น เธอกลับหมดแรงก่อนค่อยๆวางถ้วยขนมลง น้ำตาหยดเล็กๆค่อยๆไหล
"ฮึก!"
หญิงสาวใบหน้าหวานค่อยๆถอดผ้ากันเปื้อนสีชมพูออก แล้วเริ่มเก็บของที่เพิ่งทำเข้าตู้เย็น ความฝันเธอคืออยากมีร้านเบเกอรี่สวยๆที่เธอเป็นคนทำเองทุกๆเมนู แม้ที่บ้านจะร่ำรวยขนาดไหน แต่เธอก็อยากทำตามความฝันและไปถึงจุดนั้นด้วยตัวเอง
"ทำอะไรอยู่ลูก ดึกขนาดนี้ไม่นอน"
"พ่อภีม หนูกำลังเก็บของค่ะ เดี๋ยวจะไปนอนแล้วค่ะ" ลลิสเอ่ย
"รีบนอนนะลูกนะ พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนไม่ใช่เหรอ หรือว่าใกล้ปิดแล้วลูกสาวพ่อเลยชิวเลย" ภีมผู้เป็นพ่อเอ่ย
"แซวหนูอีกแล้ว"
"มาให้พ่อกอดที พ่อรู้พ่อเอาแต่ทำงานไม่ค่อยมีเวลาให้หนูเลย หนูเสียใจมั้ยที่เป็นลูกของพ่อ" ภีมค่อยๆกอดลุกสาวเพียงคนเดียวเอาไว้
"หนูไม่เสียใจค่ะ หนูรักพ่อ ถึงหนูจะไม่มีแม่ แต่พ่อก็เป็นทั้งพ่อทั้งแม่ให้หนูแล้วไงคะ หนูรักพ่อนะคะ"
ภีมซึ่งค่อนข้างเจ้าชู้มากสมัยหนุ่มๆ เขามีอะไรกับผู้หญิงคนนึงโดยที่ไม่ได้ป้องกันจนเธอท้อง แต่ทั้งคู่ตกลงกันว่าหากลูกคลอดจะทางใครทางมัน เพราะฝั่งหญิงสาวไม่ได้รักภีม และเธอก็ไม่สามารถหยุดที่ภีมได้ ภีมจึงรับเป็นคนอุปการะลูกเพียงลำพังและไม่เคยแต่งงานใหม่อีกเลย เพราะใจลึกๆเขารักเธออยู่ไม่น้อย แต่จำใจต้องปล่อยเธอไปเพราะใจเธอไม่ได้อยู่กับเขา
"หนูรีบนอนนะลูกนะ"
ลลิสที่โตมาโดยขาดความรักจากแม่ แต่เธอมักจะมีความสุขเวลาที่ได้เจอกับเรมี่แม่ของบาร์ ซึ่งเรมี่เป็นภรรยาของเบย์เพื่อนสนิทพ่อของเธอ เรมี่ใจดี เธออยากมีแม่ที่ใจดีแบบนี้บ้าง แต่เธอก็เข้าใจพ่อเธอดี จึงมักจะไปที่บ้านของบาร์บ่อยๆ ไม่ใช่แค่บาร์คนเดียวที่เป็นเหตุผลที่เธอไปที่นั่น แต่เพราะเรมี่อีกคนที่ทำให้เธอต้องแวะไปเกือบทุกเช้าที่ไปโรงเรียน
ลลิสกำลังจะจบการศึกษามัธยมและเข้ามหาวิทยาลัยในอีกไม่นาน เธอค่อนข้างเรียนหนักเพราะเป็นเด็กที่สนใจเรียนและเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ ต่างกับผู้เป็นพ่อไม่น้อย
สังเวียนสุนัข
บาร์ที่ลงพนันเดิมพันเอาไว้ กำลังนั่งดื่มเหล้ามองการต่อสู้ที่แสนดุเดือด การเดิมพันคือชีวิตของเขา และความบ้าเลือดของบาร์ยังมีอีกมาก เขามักจะสนุกทุกครั้งที่เห็นคนต่อสู้กันเพื่อเป้าหมายและความรุนแรงมันคือความสนุกอย่างนึงของเขา ชีวิตที่ถูกเลี้ยงมาด้วยความสุขสบายตั้งแต่เกิด ทำให้ปัญหาเรื่องการเงินสำหรับเขาไม่ใช่ปัญหาอะไร ซึ่งคนที่รักในการเดิมพันแบบนี้นอกจากใจที่กล้า เงินต้องหนามากพออีกด้วย
"ทำอะไร?"
"พี่บอกว่า ถ้าอยากนอน..กับพี่ให้บอก" หญิงสาวเอ่ย
"เธอชื่ออะไร?" บาร์เอ่ย
"อิ้งค่ะ"
"กล้าดีนะ ปกติฉันไม่ค่อยเอาคนเดิมๆ แต่ถ้าอยาก จะให้"
คืนนั้นหลังจบการเดิมพันที่สังเวียน บาร์ที่ลงฝั่งชนะได้เงินจำนวนมาก เขาพาอิ้งขับรถออกมาก่อนแวะที่โรงแรมไม่ห่างนักแทนที่จะไปคอนโด วันนั้นเขาพลาดที่พาไป เพราะปกติไม่เคยพาใครไปที่นั่น
"อ๊ะ! พี่บาร์"
ร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวร่างเล็กกำลังถูกร่างแกร่งที่เต็มไปด้วยรอยสักและมัดกล้ามเนื้ออัดกระแทรกรูสวาทอย่างไร้ความปราณี เมื่อความบริสุทธิ์ที่เธอมี มันทำให้แทบรับแรงป่าเถือนของบาร์ไม่ไหว ทั้งแรง ทั้งขนาด ทั้งเกาะป้องกันทำให้รูสวาทที่บริสุทธิ์ฉีกขาดเลือดอาบอีกครั้ง แต่เพราะเธอรู้สึกดีกับบาร์จึงปล่อยให้เขาได้ทำตามความต้องการของเขา
"กรี๊ดดดด อ๊างงงงง"
"อ่าส์!! แตกแล้ว!!!"
บาร์ที่รั้งร่างเล็กลอยลลิ่วอัดกระแทกลำท่อนจนปล่อยน้ำกามออกมาจนสุดโดยไม่ได้คำนึงถึงความเจ็บที่เธอได้รับ ก่อนถอนท่อนเอ็นออกแล้วโยนถุงยางอนามัยที่อัดแน่นไปด้วยน้ำกามโยนทิ้งแล้วคว้าผ้าเข้าไปอาบน้ำ นั่นเป็นเพียงเซ็กส์รอบเดียวที่บาร์ทำ ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกจากโรงแรมไปโดยไม่ได้สนใจอิ้งแม้แต่น้อย
"ทำไมเย็นชาแบบนี้กัน"
เช้า
บาร์ขับรถกลับมาที่บ้าน แต่ต้องขมวดคิ้วอีกครั้งเมื่อเห็นลลิสกำลังคุยกับแม่ของเขาที่หน้าบ้าน
"แม่ครับ"
"คุณอานะ..หนูไปโรงเรียนก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ"
ลลิสรีบยกมือไหว้ก่อนก้มหน้าก้มตาเดินออกจากตรงนั้นไปขึ้นรถทันทีโดยที่ไม่ได้ทักทายบาร์แม้แต่คำเดียว
"นั่น..มาทำไมครับแม่ เอาขนมมาให้ผมเหรอ" บาร์เอ่ย
"เปล่าหรอกลูก น้องแวะมาหาแม่ แม่ก็ถามว่าเคยเห็นเอาขนมมาให้บาร์ แต่น้องบอกว่าเมื่อคืนทำไม่ไหวเลยไม่ได้ทำมาน่ะ" เรมี่เอ่ย
"..............."
กระทั่งช่วงเย็นบาร์ที่ตลอดทั้งวันใช้เวลาไปกับการนอนเพราะวันนี้ไม่มีงาน ซึ่งพ่ออย่างเบย์ก็รู้ดีว่าลูกชายของตัวเองเป็นยังไง เวลาทำงานบาร์จะจริงจังมาก แต่เวลาใช้ชีวิต บาร์ก็เต็มที่กับสิ่งที่ชอบเช่นกัน
"เรมี่ ลูกหนูนี่มันทำไมไม่เหมือนหนูก็ไม่รู้นะ มาเหมือนพี่หมดเลย" เบย์เอ่ยในขณะที่นั่งคุยกับเมียสาวระหว่างรอลูกชายลงมาร่วมโต๊ะอาหารเย็น
"ลูกชายพี่นี่คะ บีนี่ก็เหมือนกัน ลูกสาวพี่ด้วย" เรมี่เอ่ย
"เฮ้อออ...เวรกรรมกำลังตามสนองพี่อยู่มั้ง ลูกสาวก็เอาเรื่อง ลูกชายก็ เฮ้อออ หนักกว่าพี่อีก"
เบย์ที่ถอนหายใจเพราะบาร์เหมือนเขาสมัยหนุ่มๆไม่มีผิด เรียกว่าถอดกันออกมาเลย เรื่องเที่ยว เรื่องกลับบ้าน เรื่องการใช้ชีวิต แม้กระทั่งเรื่องผู้หญิง เบย์จะชอบอยู่ในคลับแห่งความลับ ปาร์ตี้ ดื่มเหล้า ควงหญิงสาว แต่บาร์จะชอบอยู่กับสังเวียน ชอบการต่อสู้ดุเดือดน่ากลัว ดื่มเหล้าและควงหญิงสาว แถมบาร์ยังไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเลยเหมือนเขาไม่มีผิด
ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคนที่จะเอาบาร์อยู่ต้องเป็นอะไรที่เกินคาดแบบเดียวกับที่เรมี่ผู้หญิงแสนหวานอ่อนโยนที่เอาเขาอยู่หมัดจนคลานเข่าเลยก็ว่าได้
"พ่อไม่ได้กำลังนินทาผมใช่มั้ยครับ" บาร์ที่เดินเข้ามาเอ่ยขึ้น
- Writer
