หญิงสาวจ้องมองคนตรงหน้านิ่งๆ ใบหน้าของเขายังดูซีดเซียวแม้ว่าจะดูดีกว่าเมื่อวานมากขึ้นแล้วก็ตาม ตอนนั้นเธอหวังเพียงทำอะไรก็ได้ให้เขาหายจากอาการป่วย โดยที่ไม่ได้นึกเลยว่าหากมีคนมาเห็นเอกับเขาในสภาพนั้นแล้วจะคิดเห็นไปอย่างไรต่อ
“ขอบคุณนะครับ”
“คุณภพขอบคุณดากี่รอบแล้วล่ะคะ ไม่ต้องขอบคุณดาแล้วค่ะ ทานข้าวสิคะจะได้ทานยา”
“เป็นห่วงผมหรอครับ” ชายหนุ่มถามออกไปยิ้มๆ
“ไม่รู้สิคะ คุณไม่สบายก็ต้องทานข้าวทานยาอยู่แล้ว ถ้าเป็นคนอื่นดาก็คงบอกแบบนี้เหมือนกัน”
“จริงหรอครับ ผมก็นึกว่าคุณห่วงผมเสียอีก” ชายหนุ่มถามออกไปน้ำเสียงดูเศร้าสร้อย
“ผมไม่อยากกินข้าวต้มเลย อาหารของคุณดูน่ากินกว่าของผมเยอะเลย”
“คุณกำลังไม่สบายต้องกินอะไรอ่อนๆแบบนี้น่ะถูกต้องแล้วค่ะ ดาหิวแล้วดากินนะคะ”
“กินพร้อมกันสิครับ ขยับมาใกล้ๆผมหน่อยก็ได้ผมไม่กัดคุณหรอก” จบประโยคของชายหนุ่มหญิงสาวก็ยิ้มมุมปาก พร้อมทั้งขยับเข้าไปใกล้เขาอีกหน่อ
