EP 20
1130 Words
ร่างที่แทบจะหมดแรงร้องใส่เขาไปขาก็แทบจะก้าวขึ้นไปตามขั้นบันไดไม่ทัน เมื่อแขนถูกลากอย่างไม่ปรานี “โอ๊ย!!!”
มันเจ็บไปทั้งตัวเมื่อถูกเขาลากเข้าห้องแล้วเหวี่ยงแรงๆ จนชนเข้ากับเตียงไม้สักสี่เสา สายตาอาฆาตมาดร้ายจึงถูกส่งไปหาเขาอย่างไม่ปิดบัง เมื่อกายอรชรตั้งหลักแล้วลุกขึ้นยืนได้
“เมื่อคืนผมบอกคุณไม่ชัดใช่มั้ย!!! ว่าคุณจะต้องอยู่ที่นี่ ปรนเปรอความสุขบนเตียงให้จนผมอิ่มหนำ หรือไม่ก็ให้ผมเบื่อก่อน ผมถึงจะปล่อยคุณไป หรือไม่ก็รอให้ไอ้พี่ชายจนตรอกของคุณหาเงินอีกสี่สิบล้านมาไถ่ก่อน คุณถึงจะไปจากที่นี่ได้”
“ทำไมฉันจะต้องอยู่!!! คุณไม่มีสิทธิ์อะไรจะมากักขังฉันไว้ได้!!! หลีกไปฉันจะกลับบ้าน!!!”
“สิทธิ์ของความเป็นผัว!!! และความเป็นเจ้าของบ้านที่ราชนิกุลอย่างพวกคุณกำลังใช้เป็นที่ซุกหัวนอนอยู่ไงล่ะ!!! ถ้าขืนคุณยังไม่เชื่อฟังแล้วกล้าก้าวออกจากบ้านนี้ไป รับรองแน่ว่าแม่กับพี่ๆ ของคุณได้ย้ายไปอยู่ห้องเช่าเก่าๆ แทนแน่ จะเอาอย่างนั้นมั้ย!!!”
“ไม่จริง!!! คุณไม่มีทางทำแบบนั้นได้!!!”
“ทำไมผมจะทำไม่ได้ ในเมื่อพี่คุณเป็นคนเอาโฉนดนั่นมาจำนองไว้กับผมด้วยเงินตั้งสามสิบล้าน อ้อ!!! ไม่ใช่สิ! ต้องรวมที่เอาไปก่อนหน้าด้วยอีกสิบเป็นสี่สิบล้าน”
กัญญาวีร์ตกใจกับสีหน้าและท่าทางมีชัยของเขาอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ยังชื้นใจอยู่บ้างที่ตัวเองรู้ตื้นลึกหนาบางในครอบครัวดีไม่น้อย เลยยิ้มเยาะเย้ยเขาออกมา
“คุณคิดว่าจะหลอกฉันได้ง่ายๆ เหรอ พี่ชายไม่มีทางทำแบบนั้นได้แน่ เพราะโฉนดเป็นชื่อท่านแม่ ใครหน้าไหนก็จะทำอะไรไม่ได้ถ้าท่านแม่ไม่ได้เซ็นยินยอม”
“บังเอิญว่าพี่ชายคุณมีหนังสือมอบฉันทะจากแม่คุณครบถ้วน และทนายผมก็ตรวจดูอย่างละเอียดด้วย”
“ไม่จริง! ท่านแม่ไม่มีทางยอมทำแบบนั้นแน่ จะต้องมีใครปลอมลายเซ็นท่านแม่แน่ๆ”
“คนคนนั้นก็อาจจะเป็นพี่ชายคุณไง คุณคิดว่าผมจะไม่รู้เหรอว่าลายเซ็นนั่นเป็นของปลอม ต่อให้เหมือนจนแทบแยกไม่ออกก็เหอะ ผมก็เดาได้ว่าแม่ที่รักศักดิ์ศรีมากกว่าปากท้องตัวเองจะไม่มีทางยอมให้ลูกชายคนเดียวเอาบ้านมาจำนองเพื่อผลาญในบ่อนเล่นๆ”
กัญญาวีร์ถึงกับสะอึก เมื่อสิ่งที่ตัวเองคิดว่าเขาไม่มีทางรู้กลับเป็นเรื่องที่เขาไม่สนใจจะให้ความสำคัญด้วยซ้ำ
“ใครปลอมก็ช่าง แต่คุณไม่มีทางยึดบ้านพวกเราได้แน่ ในเมื่อลายเซ็นปลอมก็ไม่มีผลบังคับทางกฎหมายได้”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับคุณหญิง สัญญาผมมีผูกมัดพี่คุณไว้อยู่แล้ว ต่อให้ปลอมยังไงผมก็ฟ้องเอาความผิดทางแพ่งได้ ตามด้วยความผิดทางอาญาข้อหาปลอมแปลงเอกสารที่ไม่สามารถยอมความได้ ต่อให้มีเงินยังไงพี่คุณก็ต้องไปนอนในคุกอยู่ดี”
“ไม่มีทาง!!! คุณไม่มีทางทำแบบนั้นได้แน่ หรือถ้าทำได้เราก็จะฟ้องกลับ!!!”
“งั้นก็ควรจะเตรียมเงินเยอะๆ ไว้ให้ทนายที่เก่งๆ ด้วยนะครับคุณหญิง ทีมทนายของผมบอกได้เลยว่าเยี่ยมยอดที่สุด เพราะเงินผมถึง ทนายที่ได้ค่าจ้างอันน้อยนิดจากพวกคุณจะมาสู้ได้ยังไง ว่ามั้ย! คุณก็รู้ดีว่าสมัยนี้ใครมีเงินก็คือพระเจ้า ส่วนคนจนคนไม่มีก็ต้องเป็นเหยื่อของคนมีอำนาจเหนือกว่าอยู่แล้ว คุณเองก็น่าจะรู้ดีนี่”
“...”
นั่นคือเรื่องจริงที่หญิงสูงศักดิ์ไม่อาจจะโต้เถียงได้ เพราะตัวเองและคนรอบข้างไม่มีเงิน มีแต่คำว่า ‘ศักดิ์ศรี’ ที่ตอนนี้เอามาจ่ายค่าทนายไม่ได้ ไถ่ถอนบ้านคืนไม่ได้ ก็แล้วทำไมพ่อถึงสั่งสอนให้ลูกรักมันนักหนา ในเมื่อมันเอามาทำประโยชน์อะไรไม่ได้เลย
“เงียบทำไมล่ะครับคุณหญิง หรือเถียงไม่ออก หรือคิดไม่ถึงว่าผมจะรู้ทันพี่ชายของคุณที่อยากได้เงินไปเล่นจนตัวสั่น ถึงขั้นปลอมลายเซ็นแม่มาหลอกผม ถ้ารู้อย่างนี้แล้วคุณยังจะคิดหนีอีกหรือเปล่า บอกไว้ตรงนี้ว่าผมจะไม่ตามคุณกลับมาแบบเมื่อกี้อีกแน่ แต่ผมจะไปยึดบ้านคุณ จนทุกคนไม่มีที่ซุกหัวนอนทันที ชะตากรรมของพวกเขาอยู่ที่คุณว่าจะทนอยู่กับผมมั้ย หรือพี่ชายคุณจะหาเงินมาไถ่ได้มั้ยเท่านั้น กรุณาจำเอาไว้ด้วย”
เขาเย้ยหยันด้วยท่าทีคนมีชัย
“ไม่จริง! ฉันไม่เชื่อเด็ดขาด! แน่จริงคุณเอาหลักฐานมายืนยันกับฉันสิ อย่าแค่พูดลอยๆ เพราะฉันไม่มีทางจะเชื่อน้ำคำนักเลงบ่อนขี้โกงอย่างคุณแน่”
“กรุณาระวังปากไว้ด้วยนะคุณหญิง ผมไม่ได้ใจดี! ไม่ได้ใจเย็นกับทุกคนหรอกนะ! โดยเฉพาะพวกรัตนนาวีด้วยแล้วล่ะก็ ผมจะร้ายเป็นพิเศษด้วยซ้ำ! และผมคิดว่าเอกสารอะไรก็ไม่แจ่มชัดเท่าให้ตัวต้นเหตุมายืนยันเองหรอกนะ แล้วผมจะรอดูเวลาคุณเถียงไม่ออก”
ว่าแล้วเขาก็กดมือถือ แล้วกรอกคำไม่กี่คำ ก่อนจะเดินออกจากห้อง แต่ยังเดินไปไม่ถึงประตู เขาก็หันกลับมาชี้หน้าใส่อีกคนที่เตรียมพร้อมจะออกวิ่งตามไปไม่ห่าง
“จำไว้นะคุณหญิง ว่าผมจะไม่ตามคุณกลับ แต่จะทำอย่างที่ผมบอกไว้เมื่อครู่ ถ้าไม่อยากให้ใครเดือดร้อนก็กรุณารออยู่ในนี้ จนกว่าจะมีคนมาบอกความจริงกับคุณ”
แล้วเขาก็ไปโดยไม่คิดจะปิดประตูด้วยซ้ำ และแม้จะไม่อยากเชื่อคำขู่ของเขา แต่กัญญาวีร์ก็ไม่กล้าจะก้าวขาออกไปจากห้องเช่นกัน มือถือที่แบตเหลือน้อยเต็มทีพยายามกดไปหาพี่ชาย
แต่ไม่เคยประสบผลสำเร็จสักครั้ง คราวนี้มีสัญญาณแต่ไม่มีคนรับ จะกดกี่สิบรอบก็เป็นแบบเดิม จึงได้แต่นั่งลงกับเตียงปล่อยให้น้ำตาแห่งความอัดอั้นไหลรินออกมาเท่านั้น
- Writer
