EP 43
1133 Words
ตอนที่ 7
แต่กับเวลาที่ผ่านพ้นไปชั่วโมงกว่า กับงานหนักที่ไม่เคยผ่านมือ กับแดดแรงๆ ของยามบ่าย กับความหิวที่คอยเรียกร้อง ให้ร่างกายค่อยๆ เหนื่อยล้าและอ่อนแรงลงอย่างเห็นได้ชัด จนต้องหยุดงานขุดเอาไว้ ใช้ด้ามจอบเป็นที่ค้ำกายเพื่อไม่ให้ล้ม
ดวงตาคู่เศร้าหมองเหม่อมองออกไปยังแปลงผักอันกว้างใหญ่ แสงแดดแรงต่างเต้นระยิบระยับวาบไหวไปมาอยู่กลางอากาศ ความหิวกระหายเรียกร้องให้มองหาของกินในกระเป๋าที่กองอยู่ตรงไหนสักแห่ง อดคิดถึงอาหารที่เททิ้งเมื่อเที่ยงไม่ได้
โกรธตัวเองไม่น้อย ที่ทำไมไม่กินลงไป เพื่อจะได้ไม่แรงมาสู้กับงาน ทำไมจะต้องโมโห ทำไมจะต้องดิ้นตามคำยั่วยุของเขาด้วย ในใจเชลยสาวก่นด่าตัวเอง ขณะมือวางจอบแล้วค่อยๆ เดินไปหาถุงผ้าดิบที่กองอยู่ข้างแปลงผัก
แต่ดูเหมือนมันจะวิ่งถอยหนีไกลออกไปเรื่อยๆ จนแทบก้าวตามไม่ทัน หรือว่าขาตัวเองก้าวไม่ออกกันแน่ สักพักถุงนั้นก็หายวับไปกับตา หลงเหลือแต่ความว่างเปล่า มืดมิดมองอะไรไม่เห็นแล้ว
“ว๊าย!!! คุณหญิง!!! จงๆ มาเร็วเข้า!!! คุณหญิงเป็นลม!!!”
ผินที่จ้องมองร่างเล็กเดินโซซัดโซเซตั้งแต่วางจอบแล้ว รีบพาร่างอุ้ยอ้ายวิ่งตรงไปหา ปากก็ร้องเรียกเพื่อนที่ทำงานอยู่ใกล้ๆ กันและมีหุ่นแบบเดียวกันไม่หยุด แล้วสามร่างก็วิ่งตามไปไม่ห่างด้วยความห่วง ยกเว้นเสียก็แต่สาวหางม้าที่ไม่สนใจใครทั้งนั้น
“น่าเบื่อ!!! วันๆ มีแต่ปัญหาเพราะแม่นี่ เมื่อไหร่จะตายๆ หรือไปไหนสักทีนะ!”
นอกจากไม่มีใครได้ยินแล้วยังไม่มีใครสนใจแม่สาวปากไวด้วย เพราะต่างก็วิ่งไปหาร่างที่นอนกองอยู่กลางแดดไม่ไหวติงแล้ว
“จาดๆ เอามือถือฉันในตะกร้าหวายโทรเรียกคุณเนย์เดี๋ยวนี้ เร็วๆ เข้า”
ผินนึกขึ้นได้เลยหันกลับไปหาจาดที่วิ่งรั้งท้ายคนอื่น ก่อนจะหันไปหาร่างที่นอนนิ่งอยู่
“คุณหญิงคะ!! คุณหญิง!!! เป็นยังไงบ้างคะ”
ผินรีบประคองใบหน้าที่นอนแนบอยู่กับดินร้อนๆ เพราะถูกแดดเผาขึ้นไว้บนตัก สองป้ามาถึงก็ช่วยกันจับสองแขนสองขาเหยียดออก
“นวดแขนนวดขาเร็วเข้าจง”
ผินสั่ง ส่วนมือก็ใช้หมวกพัดให้ร่างที่นอนนิ่งด้วยความห่วงใย อยากจะพาเข้าไปในกระท่อมไม่น้อย แต่ด้วยร่างของแต่ละคนไม่อยู่ในสถานะภาพจะช่วยอุ้มใครได้แน่ สิ่งที่ทำได้ก็คืนเอาเสื้อกางออกเป็นร่มเงาให้เท่านั้น
ไม่นานเสียงรถคันที่เพิ่งแล่นออกไปเมื่อชั่วโมงก่อนก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ตามด้วยเสียงเบรกดังเอี๊ยด แล้วสองหนุ่มก็วิ่งลงมาจากรถด้วยใบหน้าตระหนกไม่แพ้กัน โดยเฉพาะใบหน้าหล่อๆ ที่เป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่องแบบนี้
“คุณหญิง!”
สิงหรัฐรีบเข้าไปช้อนเอาร่างอ่อนระทวยราวผักลวกต่อจากผินขึ้นแล้วพาไปกระท่อม ทรงไชยวิ่งตามไปพร้อมกล่องปฐมพยาบาล ไม่นานรถอีกคนก็ตามมาไม่ห่าง มัลลิกาวิ่งลงมาสมทบ แม้จะไม่ได้มีความห่วงใยในตัวสาวสูงศักดิ์เลยจนนิดเดียว
แต่ก็อยากมาเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเจ้าของสวนหนุ่มถึงได้ใช้งานนางในได้ถึงเพียงนี้ อยากเดาว่าเจ้าหล่อนคงจะทำอะไรให้เขาไม่เป็นที่พอใจแน่ อาจจะแอบไปปันใจให้ชายอื่น หรืออาจจะบริการงานกลางคืนไม่ถึงพริกถึงขิงเลยต้องระเห็จมาอยู่กลางแดดร้อนๆ แทนที่จะนอนอยู่ในห้องแอร์เย็นฉ่ำ
“คุณหญิง! ได้ยินผมหรือเปล่า”
สีหน้าอันตระหนกกับมือที่ประคองสองแก้มไว้ โดยมีผินแกว่งยาดมอยู่ใกล้ๆ จนใบหน้าซีดเซียวค่อยๆ ขยับ
“ฟื้นแล้วค่ะคุณเนย์” ผินดีใจจนออกนอกหน้า เพราะห่วงมากกว่าใครเพื่อน
“คุณหญิง! เป็นยังไงบ้าง! ได้ยินผมมั้ย!”
เจ้าของร่างอ่อนแรง ค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า แต่แสงจ้าก็เรียกร้องให้ปิดลงไปอีก
“น้ำ! ขอน้ำกินหน่อย! หิวน้ำ!”
เขารับขวดจากมือทรงไชยแล้วช้อนร่างอ่อนแรงให้ลุกขึ้น ก่อนจะค่อยๆ ยกขวดน้ำจ่อไว้ตรงริมฝีปากแห้งผาก จนอีกคนส่ายหน้าว่าไม่เอาแล้ว
“ผมจะพาคุณกลับไปพัก ไชยขับรถที”
เขาอุ้มร่างอ่อนแรงไปอย่างง่ายดาย แต่ก็คิดขึ้นได้เลยหันกลับไปหาผิน
“ป้าตามผมมาด้วยนะครับ”
คนถูกสั่งไม่รอช้า รีบคว้าข้าวของแล้วตามไปขึ้นรถทันที ไม่กี่อึดใจสิงหรัฐก็อุ้มร่างที่หลับอยู่กับอกขึ้นไปตามบันไดตรงไปยังห้องที่ทรงไชยวิ่งขึ้นไปเปิดประตูรอเรียบร้อยแล้ว
“ป้าเช็ดตัวกับเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณหญิงก่อนดีกว่าค่ะคุณเนย์ จะได้พักสบายๆ หน่อยค่ะ”
เขาพยักหน้ารับแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมทรงไชย เพื่อประชุมต่อ แม้ยังห่วงอีกคนอยู่มาก แต่ก็ไม่อยากให้งานเสียและไม่อยากให้หลายคนเสียเวลาเพราะขับรถมาไกล
“ท่านแม่!!!”
ร่างที่นอนอยู่อุทานดังๆ แล้วผุดลุกขึ้น เมื่อในความฝันเห็นแม่กำลังนอนป่วยอยู่ในห้องไอซียู เหงื่อเม็ดเล็กเม็ดน้อยถูกมือบางยกขึ้นไปเช็ด ก่อนจะลงจากเตียง แม้จะงุนงงสงสัยว่าตัวเองมาอยู่ในห้องได้ยังไง ก็ขอออกไปดูบ้านก่อน
“อ้าว! คุณหญิงตื่นแล้วเหรอคะ ป้ากำลังจะเข้าไปดูพอดี แล้วดีขึ้นหรือยังคะ หิวมั้ย”
ผินเดินออกจากครัวมาเห็นพอดี ดวงตาคู่สวยมองไปยังนาฬิกาบนผนังพบว่าจะสองทุ่มแล้ว ไม่รู้ว่าตัวเองหลับนานขนาดนี้ และหิวขนาดนี้มาก่อนในชีวิต
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะค่ะ ว่าแต่ เอ่อ...”
“คุณเนย์ไปธุระข้างนอกค่ะ คุณหญิงเข้าไปอาบน้ำก่อนดีมั้ยคะ จะได้สดชื่นแล้วป้าจะยกมื้อเย็นไปให้ในห้องเองค่ะ”
ผินเลยเดินกลับไปทางเดิม และความหิวก็เรียกร้องให้กัญญาวีร์ต้องรีบเข้าห้องอาบน้ำ กลับออกมาพบว่าสบายตัวขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ กลิ่นอาหารก็หอมเรียกน้ำลายไม่น้อย
“ฟางออกไปกินข้างนอกก็ได้ค่ะ ป้าไม่ต้องยกมาหรอก”
“กินๆ ไปค่ะ อย่าเพิ่งพูด เดี๋ยวจะเป็นลมไปอีกรอบ ป้าไปเก็บครัวก่อนนะคะ”
- Writer
