EP 62
1072 Words
“ฉันคิดถึงท่านแม่! คิดถึงพี่หญิง! คิดถึงพี่ชาย! คิดถึงบ้าน! ฮือฮือฮือ ฮือฮือฮือ”
สองแขนเล็กโอบกอดเขาไว้ เมื่อความอ่อนแอแล่นเข้าเล่นงาน และใบหน้าผู้คนในบ้านล่องลอยมาอยู่ในความคิด สิงหรัฐกระชับวงแขนให้แนบแน่นเข้ากว่าเดิม
“คุณหญิงไม่ต้องกลัวนะ ผมจะอยู่ใกล้ๆ คุณหญิงแบบนี้ตลอดไป จะไม่มีใครมาทำอะไรคุณหญิงได้อีก ตราบใดที่ยังมีผมอยู่บนโลกใบนี้ หลับซะนะ อย่าร้องไห้ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้ว ผมช่วยคุณหญิงไว้ได้แล้ว”
“พวกมันชกท้องฉัน พวกมันลวนลามฉัน”
เสียงสะอื้นเบาลงกว่าเมื่อครู่มาก แต่ก็ไม่วายคิดถึงวินาทีนั้นอยู่ดี สิงหรัฐจูบไปตรงหน้าผากงามอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและแผ่วเบาไม่แพ้กัน
“อย่าไปคิดถึงมันเลยนะคุณหญิง ลืมมันซะ ถือว่าทำบุญให้เศษเดนมนุษย์พวกนั้นซะ แล้วผมจะตามไปเด็ดหัวมันกับมือผมเอง คุณหญิงไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น หลบซะนะ หลับให้ได้ ตื่นขึ้นมาจะได้สบาย ผมจะอยู่ใกล้ๆ คุณหญิงแบบนี้ตลอดไป”
“อย่าทิ้งฉันไปไหนนะ คุณอย่าทิ้งฉันไปนะ”
เสียงของอีกคนแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน หากไม่ต้องใจฟังจริงๆ
“ไม่! ผมจะไม่ทิ้งคุณหญิงไปไหน คุณหญิงจะอยู่กับผม และเป็นของผมตลอดไป ไม่มีอะไรมาพรากคุณหญิงไปจากผมได้ นอกเสียจากความตายเท่านั้น”
เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ว่าเผลอพูดคำเหล่านี้ออกไปได้ยังไง เคราะห์ดีที่เธอปิดเปลือกตาลงกับอกเขาไปแล้ว แม้จะยังหลับไม่สนิท แต่เขาก็คาดคิดว่าเธอคงจะไม่ได้ยินมัน ผ้าห่มหนาถูกดึงขึ้นมาคลุมสองร่างแล้วต่างก็ค่อยๆ หลับใหลตามกันไปในที่สุด
“อย่าลงจากเรือนไปไหนนะครับป้า เดี๋ยวผมกลับมา”
ในเวลาสายๆ เจ้านายหนุ่มก็สั่งเสียงเข้ม หลังได้รับข้อความจากทรงไชย เขาไม่กล้าทิ้งคนที่หลับอยู่ไหนห้องไปไหนไกล หรือโดยไม่มีใครอยู่ด้วย เลยต้องตามผินมา ขณะในหัวก็ครุ่นคิดถึงมาตรฐานความปลอดภัยที่พึงมีให้คนในปกครอง โดยเฉพาะผู้หญิง
“ค่ะ”
ผินมองแผ่นหลังเจ้านาย
ที่กำลังเดินลงบันไดไปควบรถตรงบ้านพักคนงานสวนยางที่อยู่อีกฟากแยกจากคนงานที่จะดูแลรีสอร์ต เพราะต้องทำงานทั้งวันตั้งแต่แปรรูปเป็นยางแผ่น รีดยาง รมควันยางที่ตอนนี้มีทั้งแบบดั้งเดิมที่พ่อแม่ทำไว้
และแบบใหม่เป็นโรงอบแสงอาทิตย์ผสมกับพลังงานจากเตาเผาที่เขาเพิ่งจะทดลองทำสำเร็จและไล่สร้างไปเรื่อยๆ จนจะพอกับปริมาณที่ต้องการกับยางที่ได้ในแต่ละวัน
“ไหน!!!”
ลงรถได้เขาก็ถามทรงไชยเสียงเข้ม แล้วตรงไปยังห้องพักของสองคนงานชั่ว ที่เติมกับยอดผู้เป็นลุงป้ายืนหน้าซีดรอเจ้านายอยู่แล้ว ด้านในมีร่องรอยการรื้อคนกระจัดกระจาย ข้าวของสำคัญถูกเอาไปไม่มีอะไรหลงเหลือให้เห็นเลย
บวกกับที่ทุกคนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าทั้งสองออกไปกรีดยางตามปกติ แต่หายไปก่อนหน้าจะเกิดเรื่อง แล้วก็ไม่มีใครเห็นอีกเลย นั่นบอกได้อย่างไม่ต้องสงสัยว่าไอ้ชั่วที่คิดจะทำร้ายผู้หญิงของเขาเป็นใครที่ไหนไม่ได้ นอกจากสองคนนี้
“คุณเนย์ไปดูที่ออฟฟิศต่อดีกว่าครับ เงินถูกเอาไปเกลี้ยงเลย”
ทรงไชยกระซิบเบาๆ แล้วเขาก็ควบรถไปออฟฟิศ โดยมีคนอื่นๆ ตามไปไม่ห่าง ประจวบเหมาะกับที่มัลลิกาควบรถเข้ามาตามที่นัดหมายไว้ครั้งก่อนโดยไม่ได้ล่วงรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
“สวัสดีค่ะคุณเนย์ มีอะไรกันเหรอคะหน้าเครียดไปตามๆ กันเลย”
เขาไม่ได้ตอบแต่เดินเลี่ยงไปยังประตูออฟฟิศที่มีร่องรอยการถูกงัด ด้วงสะกิดแขนมัลลิกาที่กำลังจะเดินไปใกล้ๆ เขาไว้ก่อน แล้วเล่าคร่าวๆ ให้ฟังเท่าที่รู้เรื่องจากทรงไชยอีกที
“ไชย! หากล้องวงจรปิดมาติดไว้ในจุดที่ล่อแหลมลับหูลับตาคน ตั้งป้อมยามไว้หน้าประตูเข้าสวน จ้าง รปภ. อย่างน้อยสามคนให้ผลัดกันดูกล้องอยู่ในป้อมตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง สั่งซื้อวิทยุสื่อสารแจกให้ระดับหัวหน้าและรองเพื่อฟังความเคลื่อนไหวจาก รปภ. ด้วย ไปมาร์กจุดไปทั่วสวนว่าตรงไหนต้องมีเสาไฟ ผมจะให้คนเอามาติด หาซื้อเครื่องช็อร์ตไฟฟ้าแจกคนงานหญิงที่ออกไปทำงานเช้ามืดหรือต้องอยู่คนเดียวบ่อยๆ จ้างช่างไฟเพิ่มอีกสองคน เพราะผมจะให้ติดตั้งรั้วไฟฟ้าจนรอบสวน รีบทำด่วนที่สุด!”
“ครับ”
ทรงไชยรับคำสั่งรัวเร็วและครั้งเดียวทันควัน เพราะรู้ดีกว่าตอนนี้อารมณ์เจ้านายเป็นยังไง โกรธเคืองตัวต้นเหตุแค่ไหน สิงหรัฐเดินตรงไปหา เติมกับยอดที่ยืนตัวลีบอยู่ด้วยใบหน้าบึ้งตึงเคร่งเครียดอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนในสายตาคนงาน
“ถ้ามันสองคนติดต่อมาหาลุงกับป้าอีก ผมฝากบอกมันด้วยว่า! ให้ช่วยหนีไปไหนก็ได้บนโลกใบนี้! และไปให้ไกลๆ อย่าให้ผมรู้หรือได้ยินอีกว่าพวกมันอยู่ที่ไหน! เพราะผมจะเป็นคนทำให้พวกมันไม่มีแผ่นดินจะอยู่! หรือไม่มีแม้แต่อากาศจะหายใจเอง!”
แล้วเขาก็เดินหน้าเครียดผละจากทุกคนไป
“จะให้ผมแจ้งความหรือเปล่าครับคุณเนย์” ทรงไชยเอ่ยแบบกล้าๆ กลัวๆ
“ไม่ต้อง! ผมไม่อยากให้ชื่อรีสอร์ตเสียตั้งแต่ยังสร้างไม่เสร็จ แค่ช่วยเป็นหูเป็นตาและระวังมากกว่าเดิมก็แล้วกัน เลื่อนประชุมจากสายเป็นบ่ายให้ผมทีนะ หรือถ้าเป็นพรุ่งนี้ได้ยิ่งดี”
ทุกสายตาจ้องมองแผ่นหลังเขาไปอย่างหวาดหวั่น ก่อนจะต่างแยกย้ายไปหางานของตัวเอง มัลลิกาแอบยิ้มอย่างชอบใจกับข่าวที่ได้ยินจากด้วง และเสียดายที่ไอ้บ้ากามนั้นทำงานไม่สำเร็จ ไม่อย่างนั้นตัวเองจะเรียกมาตกรางวัลให้อย่างงามเชียว
- Writer
