EP 61
1153 Words
“แล้วตอนนี้อยู่ไหนกัน ผมได้ยินเสียงคนร้องมาจากทางสวน” ก่อนจะเอ่ยถามออกไปอีก
‘เมื่อกี้พวกเราก็ได้ยินครับ นี่ก็กำลังชวนกันตามเสียงไปครับ อย่าบอกนะว่าคุณหญิง…’
“ใช่!!! คุณหญิงไม่อยู่บ้าน จักรยานก็ไม่อยู่ นายรีบมาด่วน”
เขาแทบจะโยนมือถือทิ้งเมื่อลงมาแล้วไม่เห็นจักรยาน แล้วรีบวิ่งขึ้นรถขับไปอย่างรวดเร็ว และด้วยหัวใจร้อนรนอย่างไม่เคยมีมาก่อน ทีแรกจะไปตามทางลาดยางที่เคยใช้ แต่ก็คิดขึ้นได้ว่าถ้าปั่นจักรยานส่วนใหญ่คนงานจะไปทางลัดที่เป็นถนนลูกรังมากกว่า เลยตัดสินใจเลี้ยวไปแทน
ไม่นานก็เห็นจักรยานสีฟ้าล้มอยู่กลางทาง หัวใจเขาแทบหล่นลงไปหาตาตุ่ม เมื่อคิดถึงอันตรายจากคนมากกว่าสัตว์ร้ายเช่นพวกงูเงี้ยวเขี้ยวตะเข็บ รีบคว้าปืนลงจากรถไปดู รถทรงไชยมาถึงในเวลาไล่เลี่ยกัน
“ขอไฟให้ผม! ไชยพาคนกระจายออกไปเร็วๆ” เขารีบสั่งการแล้วคาดไฟไว้หน้าผากส่องไปตามรอยดินที่ถูกคุ้ยใหม่ๆ แล้วตามรอยนั้นไปเรื่อยๆ
“คุณหญิง!!! คุณหญิง!!! คุณหญิง!!!”
ปากก็ร้องเรียกด้วยสีหน้าของคนตระหนก ขาก็วิ่งเข้าไปตามแนวตนลองกอง ทรงไชยกับคนงานชายแยกไปคนละทิศคนละทาง เติมกับลูกน้องเองก็วิ่งตามหลังเจ้านายหนุ่มไปไม่ห่าง แล้วเลี้ยวแยกออกไปอีกทาง ทุกคนต่างร้องเรียกเป็นเสียงเดียวกัน
“คุณหญิง!!! คุณหญิง!!! คุณหญิง!!!”
สิงหรัฐวิ่งไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นไฟคาดหน้าผากที่จำได้ดีว่าเป็นของเชลยสาวใช้อยู่ทุกวี่วัน นั่นยิ่งทำให้มั่นใจว่าตามมาถูกทางแล้ว เลยส่งเสียงร้อง สายตาก็กวาดหา เพื่อคาดเดาทิศทางที่ควรจะเป็น
“คุณหญิง!!! คุณหญิง!!! คุณหญิง!!!”
“เอ๊ย!!! ไอ้เทืองเผ่นเร็ว พ่อมึงมากันใหญ่แล้วเร็วๆ เข้า”
“คุณหญิง!!! คุณหญิง!!! คุณหญิง!!!”
“คุณหญิง!!! คุณหญิง!!! คุณหญิง!!!”
กัญญาวีร์ค่อยๆ ขยับกายที่เสื้อถูกกระชากจนกระดุมขาดหลุดลุ่ยออก บราก็ถูกมีดที่ไอ้ชั่วพกมาตัดออกเพื่อให้พวกมันได้หาความสุขกับอกอวบอย่างรวดเร็ว ตะขอกางเกงก็ถูกปลดออกแล้วดึงลงไปอยู่สะโพกแล้ว
เคราะห์ดีที่มีเสียงรถ เสียงคนร้องเรียกดังไปทั่วสวน สองชายชั่วเลยเกิดอาการหวาดกลัวในความผิด อันไม่เคยมีใครทำมาก่อนในสวนแห่งนี้ แล้วรีบพากันเผ่นหนีไป เมื่อได้ยินเสียงผู้คนร้องเรียกดังลั่นสวนดังเข้ามาใกล้ๆ
‘หญิงอยู่นี่!!! คุณเนย์!!! หญิงอยู่นี่!!!’ ‘
แม้จะพยายามเปล่งเสียงออกไป แต่อนิจจาที่ไม่อาจทำไม่ได้เพราะยังปวดท้องอยู่มาก มือบางพยายามควานไปตามพื้นอันมืดมิดจนสะดุดกับท่อนไม้เล็กๆ เลยแข็งใจกำขึ้นมาแล้วเคาะไปกับต้นอะไรสักอย่างที่อยู่ไม่ห่างกายนัก
“คุณหญิง!!! คุณหญิง!!!” สิงหรัฐวิ่งตามเสียงมาถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อเห็นสภาพหญิงสาว
“คุณหญิง!!! คุณหญิงเป็นยังไงบ้าง!!! คุณหญิงเจ็บตรงไหนบอกผมเร็ว!!! ใครทำอะไรคุณหญิง!!!”
“โอ๊ย!!! เจ็บ!!!”
เจ้าของร่างอ่อนแรงพูดได้แค่นั้น เมื่อเขายกตัวขึ้นดึงกางเกงยีนให้เข้าที่ น้ำตาร่วงออกมาไม่ขาดสาย แต่เป็นไปด้วยความเจ็บปวดระคนโล่งใจที่ปลอดภัยจากไอ้บ้ากามอย่างไม่คาดฝัน สิงหรัฐรีบติดตะขอกางเกงแล้วดึงสาบเสื้อปิดหน้าอกเอาไว้ เมื่อรับรู้ว่าทรงไชยกำลังตามมา
“ถอดเสื้อมาให้ผมก่อนไชย”
เขาประคองร่างอ่อนแรงไว้แล้วสั่งเสียงเครียด ทรงไชยทำตามแล้วรับไฟกับปืนจากมือเจ้านายมาถือไว้ เมื่อเจ้านายจะอุ้มร่างที่อ่อนระทวยขึ้น
“ขับรถ! ผมจะพาคุณหญิงไปโรงพยาบาล”
เขาสั่งเสียงเข้ม
“ไม่! ฉันไม่ไป! ฉันไม่เป็นอะไร ฉันอยากกลับบ้าน พาฉันกลับบ้าน ได้โปรดค่ะ”
กัญญาวีร์อ้อนวอนทั้งน้ำตาเมื่อได้ยินคำของเขา เพราะเดาได้ว่าไปโรงพยาบาลแล้วจะต้องเจอกับอะไรบ้าง อีกทั้งยังห่วงชื่อเสียงของตัวเอง ที่พึงจะกระทบกระเทือนถึงชีวิตแม่แน่ ถ้าเกิดเป็นข่าวขึ้นมา
“ฉันขอร้อง! อย่าพาฉันไป! ฉันไม่เป็นอะไร!”
“ก็ได้ เราไม่ไปก็ได้”
ไม่รู้ทำไมเขาถึงยอมตามใจคนเจ็บ แม้จะห่วงอาการและอยากให้หมอตรวจให้แน่ใจสักแค่ไหน แต่เขากลับอุ้มขึ้นไปนั่งบนกระบะ ตัวเองก็รีบกระโจนขึ้นไปช้อนร่างเล็กไปไว้บนตักกันไม่ให้สะเทือนเวลารถแล่น พอถึงก็รีบอุ้มขึ้นบันไดไปอย่างห่วงใย โดยไม่ยอมให้ใครช่วย
“ไปสืบให้ผมเดี๋ยวนี้!!! ว่าไอ้ชั่วนั่นเป็นใคร!!! แล้วผมจะไปฆ่ามันด้วยมือของผมเอง!!!”
แต่เขาไม่วายหันกลับมาสั่งลูกน้องด้วยใบหน้าเครียดขึง และโกรธจัดชนิดไม่เคยมีใครได้เห็นมาก่อน
“ครับ”
ทรงไชยรับคำแล้วรีบเผ่นลงบันไดไปหาลูกน้องที่มองหน้ากันสลอน ผินที่ได้ข่าวความวุ่นวายจากสามเพื่อนก็รีบทิ้งงานครัวมาดู แล้วขึ้นบันไดสวนหนุ่มๆ ขึ้นไปเพื่อหมายจะช่วยเจ้านาย
“ขอผ้าเช็ดตัวให้ผมด้วยป้า”
เลยก็ได้ช่วยจริงๆ เมื่อมือเจ้านายไม่ว่าง เพราะอุ้มร่างอ่อนระทวยไปห้องน้ำเพื่อล้างดินออกจากตัวด้วยน้ำอุ่นๆ ก่อนจะอุ้มไปวางไว้บนเตียง ผินช่วยหาชุดที่คิดว่าใส่สบายสุดมาให้ทันที สิงหรัฐช่วยเช็ดผมที่เปียกโชกให้อย่างแผ่วเบา หวีให้จนเรียบร้อย
“ขอบคุณครับป้า ไม่มีอะไรแล้วล่ะ ป้าไปทำงานเถอะผมจัดการเอง”
แล้วผินก็ออกไปอย่างรู้งาน สิงหรัฐตามไปลั่นดานประตูแล้วกลับมาหาร่างที่นอนร้องไห้อยู่ด้วยความสงสาร เขาใช้สองแขนโอบกอดร่างที่สั่นสะท้านด้วยความกลัวเอาไว้แนบอก
“พวกมันทำร้ายฉันทำไม! ฉันไปทำอะไรให้! ฮือๆ ๆ ฮือๆ ๆ ฮือๆ ๆ”
อกอุ่นๆ ของเขาดูเหมือนจะเป็นที่พักพิงเดียวที่มีในตอนนี้ กัญญาวีร์รีบซบกายร้องไห้อย่างไม่คิดจะอาย ไม่คิดจะเย่อหยิ่งใดๆ อีกต่อไปแล้ว เมื่อเพิ่งจะรอดพ้นจากวินาทีอันโหดร้ายมาได้ด้วยมือเขา
“อย่าไปสนใจคนชั่วๆ เลยนะ ตอนนี้คุณปลอดภัยแล้ว ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายคุณอีกเป็นอันขาด นอนพักนะครับตื่นขึ้นมาจะได้สบายตัว”
สองวงแขนกระชับกอดร่างที่สะอึกสะอื้นด้วยความสงสารจับจิต รักสุดชีวิตจับใจ สลับกับจูบเบาๆ บนเรือนผมที่ยังหมาดๆ อยู่ ผ้าห่มถูกดึงขึ้นคลุมสองเจ้าของร่างที่เบียดเข้าหาอกอันอบอุ่นของเขา
- Writer
