ถ้าหากคุณต้องการ ฉันเป็นนางเอกให้ก็ได้ค่ะ

14.แปลกๆ

เธอล้มตัวนอนบนเตียงก่อนจะเหลือบมองเสื้อคลุมสีขาวที่เธอสวมกลับมา ไม่น่าแปลกใจหรอกว่าทำไมเขาถึงได้เกลียดทารีน่าคนเก่ามากขนาดนั้น

เพราะสิ่งที่ทารีน่าทำมันคือการบังคับจิตใจ นางชื่นชอบใบหน้าและร่างกายของกาเล็ตเพราะอย่างนั้นนางถึงยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เขายินยอมเป็นของเล่นให้นาง

ถึงขนาดวางยาในน้ำชาของเขา และกาเล็ตเหมือนจะได้รับพิษไปเต็มๆ ในครั้งแรก ยาแก้พิษอยู่ที่ทารีน่าและนางจะส่งมอบยาถอนพิษให้เขาก็ต่อเมื่อกาเล็ตยอมนอนกับนาง..

บ้าไปแล้ว ยัยนั่นมันเข้าขั้นโรคจิตขั้นสุดเลยนี่หว่า แบบนั้นที่กาเล็ตหลงรักอเดเรียคงเพราะนางเอกมาช่วยเขาเป็นแน่

เมื่อรู้เรื่องแบบนี้แล้วเธอจะยังเสนอหน้านี้ไปหาเขาอีกได้ยังไงกัน ละอายใจชะมัดเลยขนาดเธอไม่ได้เป็นคนทำยังอดเสียใจไม่ได้ แล้วไม่รู้ว่ายัยทารีน่าตัวจริงสำนึกบ้างรึเปล่า?

ริมฝีปากของเธอเม้มๆ คลายๆ สลับไปมาด้วยความชั่งใจ ก่อนจะค่อยๆ หลับตาลงอย่างช้าๆ

ห้องนอนของเธอยามนี้มีแต่งชุดเดรสมากมายเต็มไปหมดเพื่อจัดเตรียมเอาไว้สำหรับงานในวันพรุ่งนี้ ท่านพ่อบ้านได้จัดการส่งชุดไปที่คฤหาสน์ทารอน และส่งชุดไปที่คฤหาสน์ทรอยของท่านพี่วินเทอร์ด้วย

พรุ่งนี้คืองานวันชาติ และงานในวันพรุ่งนี้ตามเนื้อเรื่องเดิม องค์หญิงโอเรียน่าและทารีน่าจะวางแผนกลั่นแกล้งอเดเรียด้วยการทำชุดของอเดเรียให้เปื้อน องค์รัชทายาทโกรธจัดจนสั่งลงโทษองค์หญิงไม่ให้ออกไปจากพระราชวัง ส่วนทารีน่าก็ถูกลงโทษไม่ให้เข้าพระราชวังเป็นเวลาหนึ่งปี

จะให้เข้าหรือไม่ให้เข้าพระราชวังเธอไม่ได้นึกสนใจอะไรอยู่แล้ว เพราะที่นั่นไม่ใช่เป้าหมายของเธอสักหน่อย หากจะรักกันก็เชิญรักกันไปเถอะ เธอจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวด้วยหรอก..

ทารีน่าคิดว่าตัวเองนอนหลับไปเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น เพอร์ร่าก็มาปลุกเพื่อให้เธอลุกขึ้นไปแช่น้ำลอยดอกไม้ตามด้วยน้ำนม..

“แผลของนายหญิงดีขึ้นแล้วนี่คะ หายเร็วแบบนี้ดียิ่งนัก”

เธอก้มมองแผลที่เอวของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว และเมื่อมองไปที่แผลก็พบว่าแผลของเธอมันไม่ได้น่ากลัวเหมือนในตอนแรก แต่กลับเป็นแผลที่แห้งตกสะเก็ดใกล้หายแล้วต่างหาก

ใบหน้าของทารีน่าพลันขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ เมื่อหวนคิดถึงเรื่องราวในคืนนั้น ถึงแม้ว่าเธอจะหลับจนจำไม่ได้ทั้งหมด แต่เท่าที่เธอสัมผัสได้ ในยามที่เธอกำลังหลับมีใครสักคนพยายามจะเช็ดตัวและเปลี่ยนชุดให้เธอ กลิ่นกายของเขาให้ความรู้สึกเหมือนกับกลิ่นมิ้นท์ที่ทำให้รู้สึกสดชื่นในยามที่สูดดม

อ้อมแขนของเขาอบอุ่นอย่างน่าประหลาด ช่วงเวลาต่อมาเธอรู้สึกเย็นบริเวณแผลหลังจากนั้นเธอก็หลับไปอีกครั้ง..

ถึงแม้ว่าทารีน่าคนเก่าจะทำร้ายเขาถึงเพียงนั้น แต่เขาก็ยังช่วยรักษาเธออีก

เธอยกมือขึ้นมากุมหน้าเอาไว้ด้วยความเขินอาย พร้อมๆ กับใบหน้าที่ค่อยๆ เปลี่ยนสี

เพอร์ร่าใช้ผ้าผืนเล็กในการเช็ดไปตามแขนของนายหญิง

“มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นอย่างนั้นหรือคะ?”

ทารีน่าเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ

“ทำไมกัน หน้าของข้ามันแสดงออกมาแบบนั้นงั้นเหรอ?”

เพอร์ร่าหัวเราะเบาๆ

“ทุกครั้งที่นายหญิงกลับมาจากวิหารศักดิ์สิทธิ์ท่านจะมีสีหน้าเช่นนี้ค่ะ เมื่อก่อนท่านหลงใหลคาดินันกาเล็ตมากพอสมควรเลย จนในห้องนอนของท่านมีแต่รูปวาดของเขาเต็มไปหมด”

หลงขนาดนั้นเลยเรอะ

“แล้วทำไมถึงยกรูปของคาดินันกาเล็ตออกไปจากห้องนอนของข้าล่ะ?”

เพอร์ร่าทำท่าคิดอยู่พักหนึ่ง..

“เมื่อปลายฤดูหนาวปีที่แล้ว หลังจากที่นายหญิงกลับมาจากงานเลี้ยงในพระราชวังท่านก็มีท่าทีแปลกไป จากที่ท่านหลงใหลคาดินันกาเล็ต ท่านก็ให้คนเอารูปของเขาออกไปแล้วจ้างนักวาดชื่อดังวาดรูปขององค์รัชทายาทมาไว้ในห้องนอนของท่านแทน..”

ทารีน่านิ่งอึ้งไปหลายนาที เธอหลับตาลงช้าๆ อย่างใช้ความคิดว่าทำไมทารีน่าถึงได้หลงรักองค์รัชทายาทกันนะ

“.....”

ไม่มีอะไรเลย ไม่มีเหตุผลใดสักนิดเท่าที่เธอเคยอ่านมา หรือว่าเธอหลงลืมเหตุผลที่นางร้ายหลงรักพระเอก ไม่ได้สิเรื่องสำคัญแบบนั้นใครจะลืมลง..

“มีอะไรแปลกๆ อีกไหมหลังจากที่ข้ากลับมาในวันนั้น?”

“ข้าไม่รู้ว่านี่เรียกได้ว่าการกระทำที่แปลกไหม แต่นายหญิงเอาแต่วิ่งตามองค์รัชทายาทไปทุกที่ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นท่านรักษาเกียรติของโรแกนได้อย่างสมบูรณ์แบบ กับคาดินันกาเล็ตที่ดูเหมือนว่าท่านจะชอบเขา ท่านยังไม่ไปหาเขาอย่างเปิดเผยเลยค่ะ”

ทำไมมันฟังดูผิดปกติไปหมดเลย เรื่องราวของทารีน่ากับองค์รัชทายาท คนเราจะสามารถรักใครแบบเป็นบ้าขนาดนั้นได้เลยเหรอ...

นอกจากเธอที่หลงท่านมาไคล์ทั้งชีวิต

เรื่องนี้เห็นทีจะต้องลองสืบดูแล้วว่าในปลายฤดูหนาวปีที่แล้วมันเกิดอะไรขึ้น ทารีน่าถึงได้หลงรักองค์รัชทายาทแบบหัวปักหัวปำ

หลังจากแช่น้ำจนตัวเกือบเปื่อย เพอร์ร่าก็จัดการทาน้ำมันหอมระเหยลงไปบนผิวกายของเธอ ตามมาด้วยเสื้อซับในและกางเกงขาสั้นสีขาวตัวบาง

ปัญหามันอยู่ที่ตอนนี้เพอร์ร่ากำลังจัดระเบียบ..หน้าอกของเธออยู่

“อ่า..ข้าคิดว่าเจ้าดึงชุดลงต่ำมากเกินไปแล้ว”

เธอไม่ค่อยเข้าใจการแต่งกายในสมัยนี้สักเท่าไหร่ เพราะชุดเดรสส่วนใหญ่ของทารีน่ามันเป็นชุดเดรสที่อกลึกมาก

“เหล่าสตรีเมื่อออกงานจะต้องจัดระเบียบเรือนร่างให้งดงามเสมอค่ะ ปกติแล้วนายหญิงจะให้ข้าดึงลงมากกว่านี้อีกนะคะ”

จะบ้ารึไง ดึงลงอีกไม่ใช่ว่าจุกน้อยๆ ของเธอจะโผล่มาโบกมือทักทายคนอื่นงั้นเรอะ

“เท่านี้พอแล้วเพอร์ร่า..”

ถึงแม้ว่าเพอร์ร่าจะทำหน้าแอบเสียดาย แต่นางก็เลือกที่จะไปจัดแต่งชุดเดรสที่ส่วนอื่นแทน เพราะการขัดใจนายหญิงเป็นสิ่งที่นางไม่อยากทำมากที่สุด

ผมสีแดงของทารีน่าถูกรวบขึ้นมาไว้ด้านบนเพื่อโชว์ลำคอขาวเนียน

“เสร็จแล้วค่ะนายหญิง ลองมองกระจกดูนะคะว่ามีส่วนไหนที่ยังรู้สึกว่าน้อยไปรึเปล่า?”

เพราะว่าทารีน่าคือสตรีที่มีเทสการแต่งกายแบบดีเลิศ เพอร์ร่าจึงต้องถามความเห็นนายหญิงของนางเสมอ

แต่สตรีที่นั่งอยู่นี่ไม่ใช่ทารีน่าตัวจริงนะสิ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็มองออกว่าฝีมือของเพอร์ร่านั้นอยู่ในระดับดีเยี่ยม ถึงแม้จะเข้ามาอยู่ในร่างนี้นานพอสมควร แต่เธอยังไม่ชินกับความงดงามของทารีน่า

ในกระจกเงาสะท้อนภาพใบหน้าของสตรีที่งดงามหมดจดผู้หนึ่ง ความสวยงามของนางนั้นราวกับไม่มีอยู่จริงบนโลกนี้เลย..