พระชายาอย่าหนีข้าไป

สืบหาคนทำลาย

เรือนรับรองสกุลโจว

"คุณชาย ตอนนี้มีปัญหาจริงๆแล้วขอรับ ร้านผ้าสกุลเยี่ยของเรากำลังเจอกับปัญหาใหญ่ ไม่ทราบว่าตระกูลถังได้แบบตัดเย็บมาจากที่ใดกัน

พอทางเราสามารถลอกเลียนแบบได้ สามวันต่อมาเขาก็ออกแบบชุดใหม่ทันที อีกทั้งตอนนี้ยังสามารถผลิตผ้าพิมพ์ลายออกมาได้ด้วย ไม่ต้องอาศัยการปักอย่างเดียวแล้ว นี่เป็นผ้าพิมพ์ลายที่ข้าหาซื้อมาได้หนึ่งผืนขอรับ"

"อืม ลายละเอียดอ่อนช้อย ดอกไม้กับผีเสื้อเสมือนจริงมาก ผ้าพับนี้สกุลถังขายเทท่าไหร่

"เรียนคุณชาย พับนี้สามารถตัดได้สามชุด สกุลถังขายผ้าพับนี้อยู่ที่แปดร้อยตำลึงขอรับ"

"นับว่าราคาแพงนัก อีกทั้งยังต้องสั่งจอง หาให้เจอว่าคนที่ออกแบบเสื้อผ้าและลายผ้าเหล่านี้เป็นใคร สกุลถังจ่ายมันเท่าไหร่เสนอราคาให้สูงเข้าไว้ ให้มันมาเป็นคนของเรา หากไม่มาภักดีก็กำจัดเสีย อีกอย่างตอนนี้สกุลโจวของข้าก็มีปัญหาเกี่ยวกับสินค้าเช่นกัน"

"คุณชายข้าน้อยได้ยินว่าทางตระกูลเหลียนมีสินค้าแปลกใหม่มากมาย มีขนมขบเคี้ยว มีลูกพลับแห้งอบน้ำผึ้งอย่างดี อีกทั้งยังมีเหล้าที่หมักจากผลไม้หลายชนิดอีกด้วย

ข้าน้อยรู้สึกว่าคนที่ค้าขายกับสกุลถังและสกุลเหลียนเหมือนจงใจทำลายสกุลโจวกับสกุลเยี่ยนะขอรับ"

"ข้าก็แปลกใจ แต่พวกเขาไปรับสินค้าจากที่ใดข้าไม่อาจสืบได้เลย รู้แค่ว่าสินค้าถูกส่งมาผานเมืองหลินตูเท่านั้น ใบชานั่นข้าให้คนของข้าคั่วมาเป็นหลายสิบรอบแต่ก็ไม่อาจเทียบเคียงใบชาของสกุลเหลียนได้เลย"

"คุณชายน้อยที่จวนเยี่ยเองก็กลายเป็นคนติดพนัน ไม่ยอมเรียนหนังสือได้ยินว่าขโมยเงินของเหล่าฮูหยินไปสองแสนตำลึง ตอนนี้ถูกขังอยู่ในศาลบรรพชนขอรับ"

"อืม ไปจัดการระบายผ้าที่ค้างอยู่ก่อนไม่เช่นนั้นทางบ้านเดิมท่านแม่อาจมีปัญหาได้ "

หลงจู้ใหญ่ของสกุลเยี่ยไปแล้ว โจวจื่อทงเดินเข้าไปในห้องก็พบว่าห้องถูกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ศพของสาวใช้ถูกนำไปทิ้งเรียบร้อย รวมถึงพี่รองแสนสวยของเขาก็ไม่อยู่ ไม่มีใครรู้เลยว่าคุณชายที่แสนน่าภูมิใจของตระกูลมีรสนิยมชอบเสพสมเด็กอายุไม่เกินสิบสาม อีกทั้งมีเด็กชายเด็กหญิงหลายคนถูกเขาล่วงเกินไม่น้อย

แต่เพราะเขาเลือกแต่เด็กที่บ้านยากจน ไม่กล้าร้องเรียนเขาเท่านั้น ตอนนี้เขาไม่มีกะใจจะมีอารมณ์โลกีย์ คนๆนั้นเป็นใคร หนึ่งปีมานี้ทำตระกูลโจวของเขากับสกุลเยี่ยของมารดาเสียหายเกือบห้าล้านตำลึงแล้ว

หมู่บ้านเสวียนหยาง

หลี่ว่านถิงกำลังทำโจ๊กให้บุตรสาวทั้งสอง ตอนนี้หนิงเซียงกับหนิงฮวาสามขวบกว่าแล้ว พูดเก่งและฉลาด โจ๊กหมูเสร็จแล้วนางจึงยกออกมาเด้กๆเล่นกันอยู่กับท่านลุงกัวกับท่านลุงเฉิน กัวฟู่หลงกับเฉิงเส้าเทียนเป็นชายชราที่นางเจอบนเขา และช่วยชีวิตทั้งคู่เอาไว้ พวกเขาป่วยหนักนางจึงพาลงมาตามท่านหมอมารักษา

เมื่อหายดีแล้วจึงรู้ว่าทั้งสองคนไร้บ้านให้กลับ จึงให้นางช่วยหาที่อยู่ให้ หลี่ว่านถิงเองก็ไม่กล้าให้พวกเขาอยู่บ้านเดียวกับนางจึงไปปรึกษาท่านตาใหญ่ ปรากฎว่ามีบ้านของท่านยายคนนึงกำลังจะขาย เพราะบุตรชายเปิดร้านค้าในเมืองกิจการกำลังไปได้ดีจึงรับมารดาไปอยู่ด้วย นางจึงขอซื้อเอาไว้เดินเพียงสิบจั้งก็ถึงท่านลุงทั้งสองจึงอยู่ที่นั่น

ตอนเจอพวกเขาเสื้อผ้าไม่ธรรมดา คงเป็นเศรษฐีหรือไม่ก็ขุนนางเกษียณที่ออกท่องเที่ยว ในเมื่อบอกว่าไร้บ้านให้กลับก็ตามใจเถอะ ข้าก็ไม่ได้อยากรู้นัก

"เด็กๆมากินโจ๊กได้แล้ว เรียกท่านปู่กัวกับท่านปู่เฉิงมาด้วย"

"เจ้าค่ะท่านแม่ ท่านปู่เจ้าขาไปทานโจ๊กกันเถอะเจ้าค่ะ" หลี่หนิงฮวาตัวน้อยรีบเดิบนไปจุงมือกัวฟู่หลง

"อืมเด็กดี แม่เจ้าทำอาหารอร่อยที่สุดเลย ไปๆกินข้าวกัน" กัวฟู่หลงจับมือสองข้างของเด็กน้อยพากันจุงไป หากสังเกตุสักนิดจะดูออกทันทีว่าชายชรากับเด็กน้อยหน้าตาคล้ายกันเพียงใด แต่อย่างไรเล่าคนเราหน้าตาคล้ายกันทั้งที่ไม่ใช่ญาติมีมากมาย

ตำบลซานซาน

วันนี้ตลาดคึกคักเป็นพิเศษเนื่องจากน้องสาวของเหลียนจางหมิ่นแต่งงาน ผู้คนต่างก็ฮือฮามากมาย ทางสกุลเหลียนโปรยขนมลูกอม เด้กๆสนุกสนานวิ่งเก็บลูกอมกันยกใหญ่ หลี่ว่านถิงที่ได้รับเชิญมางานนี้ด้วยก็ส่งของขวัญยินดีกับคุณหนูเหลียน

นางได้มีโอกาศเข้าไปพูดคุย ว่ากันว่าเหลียนอี้เหมิ่นไม่ชอบคบค้าสมาคมกับคนต่างชั้น แต่กับหลี่ว่านถิงนั้นเป็นกรณีพิเศษ นางพอใจชุดแต่งงานมาก

แต่หลี่ว่านถิงพูดคุยแค่แป็บเดียวเพราะนางรู้ดีว่าในงานน่าจะมีคนของร้านฟางเหยียนมาด้วย เพื่อสอดรู้ว่าชุดแต่งงานนี้มาจากร้านใด ไม่ใช่ว่าหลี่ว่านถิงเกรงกลัวสกุลเยี่ย แต่เพราะคู่แฝดยังเด็กอยู่ ถ้าตัวๆล่ะก็ต่อให้แห่กันมานางก็ไม่กลัว

คู่แฝดไม่ได้มาด้วย เหลียนป๋อคุณบิดาของเหลียนอี้เหมิ่นเป็นอดีตเสนาบดี เพิ่งลาออกมาใช้ชีวิตเกษียณที่บ้านเกิด เขาน่าจะรู้จักซ่างกวนหลิวหยาง คู่แฝดใบหน้าเหมือนบิดานัก หากเขาเห็นต้องเดาออกแน่ๆ ไม่รู้ว่าสนิทกันแค่ไหน แต่ขุนนางต่างต้องเคยพูดคุยกัน นางไม่ต้องการให้มีเรื่องผิดพลาด อุตส่าห์หนีมาไกลถึงแปดร้อยลี้แล้ว

ตั้งแต่มานางทบทวนอะไรได้หลายอย่า แม้ว่าซ่างกวนหลิวหยางไม่ได้เลวถึงที่สุดแต่นางก็ไม่ชอบอยู่ดี เด็กคนนี้ผ่านมาห้าปีแล้วยังคงรักเขา บางครั้งความรู้สึกคิดถึงซ่างกวนหลิวหยางก็เกิดขึ้นมา โจวหว่านถิงเจ้าจากไปนานขนาดนี้ยังทิ้งความรู้สึกรักใคร่ห่วงหาเขาอีก ทำข้าใช้ชีวิตลำบากไม่น้อยเลยนะเด็กน้อย ถ้าไม่ติดว่าอาศัยร่างเจ้า ข้าจะไม่เอาอะไรสักอย่างเลย