ซ่างหวนหลิวหยางได้แต่นั่งมองไปยังบ้านของหลี่ว่านถิง เขาจะทำอย่างไรดีนางใจแข็งนัก เมื่อ ก่อนนางอ่อนหวานกว่านี้
ซ่างกวนหลิวหยางเห็นนางเปิดรั้วหลังบ้านก็ดีดตัวจากหลังคาตามนางออกไป หลี่ว่านถิงแซะรวงผึ้งที่เลี้ยงไว้มาสามรวง ใส่ในตระกร้าที่รองด้วยใบบัว
รู้สึกถึงไอร้อนด้านหลังกำลังจะหันกลับก็ถูกลำแขนแข็งแกร่งโอบนางไว้ กลิ่นกายนี่เป็นเขาผู้ชายเอาแต่ใจ
ซ่างกวนหลิวหยางเกยคางกับกระหม่อมของนาง หลี่ว่านถิงพยายามที่จะดิ้นแต่เขาแข็งแรงเกินไป
"ถิงถิง อย่าโกรธนะฟังกันก่อนได้ไหมคนดีของข้า"
"ท่านชอบเอาแต่ใจบังคับข่มเหงคนอื่นจนเป็นนิสัยหรือไงชินอ๋อง ปล่อยข้านะ"
"คุยกันก่อนนะคนดี คุยแล้วเจ้ายังไม่ให้อภัยข้าจะไม่ว่าแต่ขอโอกาสได้ไหม"
"ข้าไม่อยากฟัง ปล่อยข้านะ"
ซ่างกวนหลิวหยางพลิกนางให้หันมาเผชิญหน้าก่อนก้มลงจูบนางอย่าโหยหา หลี่ว่านถิงทุบอกเขาประท้วงแต่เขาไม่ยอมหยุด จุมพิตนางจนหลี่ว่านถิงเกือบขาดอากาศ
